Woensdag 4 september – dag 11: Grand Canyon North Rim

Onze buurman, die van de generator (die alweer op volle toeren draaide), kwam vanmorgen gezellig een praatje maken. Na het gebruikelijke ‘good morning, how are you?’ waarop wij traditie getrouw altijd antwoorden met ‘good, good, thank you’, ook al gaat het helemaal niet goed omdat je bijvoorbeeld net je enkel verstuikt hebt, besloot hij over de droge sloot te springen zodat hij nog dichter bij ons was. We zaten net aan de ochtendkoffie. Natuurlijk wilde hij eerst weten waar we vandaan kwamen en na de mededeling dat we uit een klein landje hier heel ver vandaan kwamen, waar meer dan 17 miljoen mensen woonden op een oppervlak de helft kleiner dan Arizona, was hij aan de beurt. Hij kwam uit Wisconsin maar woonde nu in Florida. Jammer eigenlijk, want hij beschreef in lovende bewoordingen hoe mooi zijn geboortestreek wel niet was. Moesten we zeker naar toe, naar al die geweldige boerenbedrijven. Na een half uurtje – de koffie was veranderd in ijskoffie – kwam zijn vrouw erbij. Toen konden we het hele verhaal opnieuw vertellen: we komen uit Nederland, een klein landje……..Uiteindelijk kwam ik ertussen, en na de mededeling dat we nu maar eens ontbijt gingen maken vertrokken zij, hun bier ongetwijfeld goed gekoeld, naar de Grand Canoyn.

Dat deden wij ook, een tijdje later. Allereerst naar de Lodge, waar de tijd nog steeds niet aan de wandel was gegaan: alles zag er al honderd jaar zo uit en dat zou waarschijnlijk ook nog honderd jaar zo blijven. Het is wel een imposant geheel moet ik zeggen, met mooie oude leren banken en buiten rijen vol met goed zittende houten stoelen van waaruit je vol zicht hebt op de canyon. Het licht was alleen niet goed, dus veel foto’s hebben we daar niet gemaakt. Nadat we bij het Visitor Centre een kaart van het gebied hadden gehaald stapten we in de auto om alle viewpoints af te gaan. Die lagen nogal uit elkaar. Intussen was de lucht aan het betrekken en rondom zagen we al regen naar beneden komen. We gingen in gedachten even terug naar 2010, ons eerste jaar in de USA. Ook toen kampeerden we op de DeMotte campground, toen ik ineens ‘Saskia! Saskia!’ hoorde roepen. Wat gek, iemand die net zo heet? Het was onze vriendin Gera, die ons op het spoor van het kamperen in dit land heeft gezet. Ik zal hier niet het hele verhaal opnieuw vertellen, het is te vinden in het blog van 2010. Maar het was wel heel bijzonder! Goed, met Gera en een vriend van haar, Sieger, reden we hetzelfde rondje als vandaag. Bij Angels Window, helemaal aan het eind van de weg, is een flink uitgebouwd uitkijkpunt. Daar liepen we gevieren naar toe, toen we zagen dat het onweer vanuit de overkant van de canyon razendsnel onze kant opkwam. Nu ben ik absoluut geen fan van onweer, en dat is een understatement. Dus ik riep Sieger en Bert om terug te komen, wat ze als eigenwijze mannen niet deden. Ze keken gebiologeerd naar al die bliksemschichten die ze bijna aan konden raken. Gera en ik liepen wel snel terug naar de auto, die een flink eind verderop stond. Terwijl we door het bos terugliepen rook ik opeens ozon, en het haar van Gera leek een beetje verschroeid…Gelukkig kwamen Sieger en Bert er toen ook snel aan. Er wordt overal gewaarschuwd voor onweer, nooit op uitstekende uitkijkpunten gaan staan…je moet er toch niet aan denken!

Om kort te gaan, we waren een beetje bang nu in dezelfde situatie verzeild te raken, maar dat was niet het geval. Weliswaar was het bij Cape Royal betrokken, maar op alle andere uitkijkpunten viel het licht schitterend op het unieke natuurverschijnsel dat de Grand Canyon is. Je voelt jezelf zo verschrikkelijk nietig.  We maakten prachtige foto’s, lunchten uit de achterbak en hadden een topdag! De North Rim vinden wij trouwens wel veel mooier dan de South Rim, rustiger ook.

Terug bij de tent dronken we zoals altijd een glaasje wit, aten een subliem avondmaal van sirloin steak gemarineerd in jalapeño-pepers en olijfolie, in boter gesmoorde champignons met bosuitjes en aardappelpuree met knoflook. Het vuur brandde als een tierelier, het hout was zo droog dat je een heel blok gewoon met de aansteker aan het vlammen kreeg. En toen…ging het regenen. Het had overdag ook gegoten op de campground, maar ja, toen waren wij er niet. Nu had men boven besloten dat we toch echt ook ons deel moesten krijgen. Vuur geblust dus. En vroeg de koffer in. Met een mooi vooruitzicht: de buurman was niet teruggekeerd, en de generator dus ook niet. J