GEVAREN.
·
Frequent
sand/dust storms
·
Angry
and agressive bees
·
Bears
·
Rattlesnakes
·
West-Nile
virus
·
Plague
·
Rabiës
·
Hanta-virus
·
RMSF
(Rocky Mountain Spotted Fever)
·
Rickettsia
Parkeri Rickettsiosis
·
Lyme’s
disease
·
Venomous
creatures
·
Flash
Floods
·
Wash
·
Hitchhikers
(don’t take them in your car if there is a jail in the neighborhood)
·
Fire
·
Thunderstorms
·
Wet
floor
·
Etc.
etc.
Dit zijn zo van die dingen waar je mee te maken zou kunnen
krijgen. Op elke camping hangen wel een of meer van deze waarschuwingen. Je mag
dan bijvoorbeeld geen dode dieren aanraken, of moet uitkijken dat je niet
gebeten dan wel gestoken wordt. Op de camping in Chiricahua werd je ervoor
gewaarschuwd dat hevige regenval ervoor kon zorgen dat je óf niet meer bij je
tent kon komen, óf niet meer bij je auto. Rustig afwachten in zo’n geval tot
het water weer zakt. Hoe lang dat kon duren stond er niet bij. Bij de Echo
Canyon, in hetzelfde gebied, werd gewaarschuwd voor agressieve bijen: er waren
al veel wandelaars aangevallen en herhaaldelijk gestoken. Ook onderweg word je
regelmatig geconfronteerd met Grote Gevaren, die natuurlijk ook vaak reëel
zijn. Zandstormen, waarbij het zicht opeens gereduceerd kan worden tot nul
procent, komen echt voor in het zuiden waar we de afgelopen dagen hebben
rondgereden. Om de zoveel honderd meter staat er opnieuw een rijtje borden met
instructies wat te doen. Gek genoeg stond er niets bij over de gevaren van
wapens in handen van verwarde mensen…
Dit alles in aanmerking genomen lijkt het wel alsof je op
voorhand je leven in de waagschaal stelt
als je besluit een kampeertrektocht te gaan maken in Amerika. Nou, het valt
reuze mee hoor. Natuurlijk gedraagt het weer zich hier anders, op die enorme
vlaktes of in de bergen. Dat moet je zeker niet onderschatten. En natuurlijk zijn er insecten die iets
kunnen overbrengen. Maar met gezond verstand kom je al een heel eind, en hier
dekt men zich ongetwijfeld ook extra in tegen mogelijke schadeclaims.
Toen we vanmorgen aan
het ontbijt zaten kregen we een inkijkje in de tent van de naaste buren (zo’n
30 meter verderop). Zij hadden een luchtbed van maar liefst 50 cm dik! Het nam
de hele binnentent in beslag. Mooi opgemaakt ook, met een kleurig dekbed. Ik
vroeg me af of ze misschien ook nachtkastjes erbij hadden maar dat konden we
helaas net niet zien. Komen wij aan met onze matjes van 7 cm dik…en dat vinden
we al luxe.
Het zou gaan onweren, ook al redelijk vroeg in de ochtend,
dus we pakten op tijd alles weer in. De rit naar Tucson, meer specifiek naar de
Gilbert Ray campground bij het Saguaro NP East, verliep soepel. Het werd wel
steeds warmer onderweg. Bij binnenkomst op de camping hing er een bordje:
Registration Office closed in Summer. Maar we konden zelf een plek uitzoeken en
het geld ($10), zoals gebruikelijk, in een envelop doen en in de bus gooien.
Tja. Er was een klein probleempje: er was helemaal geen schaduw, en het was 38o!
We hebben serieus nog wel even gekeken of het misschien tóch ergens te doen
was, maar tenzij je er gekookt uit wilde komen was dat niet het geval. En nu?
We zochten naar alternatieve campgrounds maar die waren óf even slecht óf veel
te ver weg. We wilden immers zowel naar het Saguaro NP als naar Tucson.
Hier zijn we toch maar niet gaan staan |
Uiteindelijk kwamen we toch weer uit bij de KOA. Het was de meest luxe KOA die
we ooit gezien hebben. Alles gloednieuw, zelfs twee enorme galerijen met
zonnepanelen die van boven energie opwekten en aan de onderkant voor schaduw
zorgden zodat de RV’s daar lekker koel konden staan. Vier tentplekken hadden
ze. Met een afdakje en een eigen aanrechtje. De zon kon precies onder dat
afdakje doorschijnen aan het eind van de middag, dus daar hadden we niets aan.
Toen maar eens naar de cabins gevraagd. O ja hoor, die hadden ze ook
beschikbaar. In totaal waren er acht, waarvan maar enkele bezet, dus we mochten
kiezen. Op goed geluk namen we nummer 7, daarvan lag het terras in elk geval ’s
middags in de schaduw. Prijs: $105 per nacht. Toevallig had ik net op hun site
gelezen dat er een kortingsactie was, vanwege de herfst (zelf attendeerden ze ons niet op die mogelijkheid). Of het nu veertig
graden was of niet, de herfst begon hier op 4 september en dat leverde een
korting op van $25 p.n. zodat we in totaal op omgerekend €70 uitkwamen.
We kregen
de sleutel, deden de deur van het in namaak-adobe-stijl gebouwde huisje open en
wat we toen zagen overtrof onze stoutste verwachtingen. Er was werkelijk over
álles nagedacht. Compleet ingerichte keuken, met twéé soorten koffiezetapparaten,
een voor filterkoffie en een voor een soort van Nespresso; een megagrote
Amerikaanse koelkast met dito vriesvak; twee slaapkamers waarvan een met twee
stapelbedden en de andere met een groot tweepersoonsbed, opgemaakt en al;
leeslampjes bij het bed, met ook aan elke kant stopcontacten voorzien van twee
usb-uitgangen; een eettafeltje met uitklapmogelijkheden; nog veel méér
stopcontacten met usb; maar liefst DRIE televisietoestellen, een in elke
slaapkamer en een in het leefgedeelte; een badkamer voorzien van handdoeken
voor zes personen, zeep, shampoo en conditioner in dispensers, een föhn en als
lumineuze oplossing voor nachtelijke dwalingen
een flauw brandend ledlampje dat aanging als je het gewone lichtknopje
uitdeed. Natuurlijk was er airco die de ruimte vanuit de vloer goed koel hield.
Voor de zekerheid waren er ook nog grote ventilatoren in de slaapkamer en in de
leefruimte. Buiten stonden een
schommelbank, een grote ronde tafel met vier stoelen, een vuurschaal en een
enorme gasbarbecue. Kortom, het ontbrak ons aan niets. Al het buitenmeubilair
was gemaakt van gerecyclede materialen en dat gold ook voor het trapje bij de
voordeur. Binnen was alles afgetimmerd met hout zodat het blokhut-idee toch
behouden bleef. Kom daar allemaal maar eens om bij een gemiddelde hotelkamer.
Nadat we ons geïnstalleerd hadden liepen we opnieuw naar de
receptie. Deze keer om er meteen nog maar een nacht aan vast te knopen. Ook
vroegen we om een kaart van Tucson maar die hadden ze helaas niet. Wel werden
we gewezen op het bijbehorende BBQ-restaurant dat zelfs eten op bestelling
langsbracht. Toen we terugliepen naar ons luxueuze onderkomen stoof er een dame
op ons af, de grijze haren loshangend om haar gezicht, gehuld in fladderende
roze kledij en versierd met talloze kettingen. Ze zwaaide wild met een stuk
papier wat bij nader inzien een kaart van Tucson bleek te zijn. Tja, en dat was
de val waar we met open ogen inliepen. Ze overviel ons met een heel verhaal
waar geen touw aan vast te knopen was in de veronderstelling dat we het vast
geweldig interessant zouden vinden. Ze was lerares vertelde ze, nou ja, wel
geschorst, maar dat lag niet aan haar. Na een kwartier lukte het ons om weg te
komen…
Blijft de vraag: waarom hadden we het zelf niet even
opgehaald? Want het was nog geen twee minuten lopen…