donderdag 22 augustus 2013

Dag 43 – 18/19 augustus: Chicago – Düsseldorf – Groningen

Dag 43 – zondag/maandag 18/19 augustus: Chicago – Düsseldorf – Groningen

We mochten een uur langer in de hotelkamer blijven dan de officiële uitchecktijd aangaf. Dat kwam mooi uit, precies wat we nodig hadden. Om iets voor enen liepen we met de bagagekar naar de terminal. We waren de enigen die incheckten dus dat verliep vlot. En dan is het wachten geblazen. Ons vliegtuig vertrok mooi op tijd. Het was voor twee derde leeg, dat kan nooit uit natuurlijk. Maar het was wel een hele rustige reis, mede daardoor. Om zeven uur landden we in Berlijn. We hadden achteraf gewoon onze bagage niet door moeten laten labelen maar hem hier ophalen, dan hadden we rechtstreeks de trein naar Groningen kunnen nemen. Maar dat bedachten we pas thuis. Nu moesten we eerst tot kwart over tien wachten op de vlucht naar Düsseldorf, toen daar weer drie uur wachten op de trein. Je moet wat overhebben voor een goedkoop ticket.

Uiteindelijk kwamen we om kwart voor zeven ’s avonds aan op het station in Groningen, opgewacht door Jette en Inger. We waren behoorlijk afgedraaid na ongeveer 26 uur in touw geweest te zijn. Maar het was ook heerlijk alle verhalen van de dochters te horen – hoe het ons vergaan was wisten ze natuurlijk tot in detail door het blog.

Terwijl ik dit schrijf is het alweer woensdag. We proberen de jetlag te lijf te gaan door ons meteen aan het dag- en nachtritme hier te houden en vechten overdag tegen de slaap. Maar dat geeft allemaal niets, we hebben weer een geweldige reis gemaakt. Of we volgend jaar weer gaan? Geen idee. We hebben nu al zo ontzettend veel gezien dat het niet eenvoudig zal zijn een origineel programma samen te stellen. En we vinden het wel het leukst steeds zoveel mogelijk nieuwe dingen te zien. Áls we het al doen wordt het waarschijnlijk weer richting Canada. Maar het mediterrane trekt ook, met terrasjes en lekker eten en knapperig brood. Eerst maar eens dit allemaal verwerken. Het maken van een fotoboek helpt daarbij enorm, dat voert je steeds weer even terug naar de plek.


Alle lezers bedankt voor hun aandacht. Ik vond het leuk om te schrijven, maar nog leuker is het als je merkt dat het ook gelezen en gewaardeerd wordt. Het schijnt zelfs zo te zijn dat we hier en daar het kamperen gestimuleerd hebben! Wel een paar waarschuwingen voor wie dat nog nooit eerder deed: bij regen is het NIET leuk! Wc’s zijn niet altijd even schoon en op sommige campings sta je tussen of naast de mobil homes die soms ook nog urenlang een generator laten draaien (in bepaalde parken mag dat gelukkig niet, en er zijn ook veel campgrounds alleen voor tenten). Als je ’s nachts naar de wc moet is dat een hele onderneming. Maar daar tegenover staat: bij het wakker worden in een prachtige omgeving de heerlijke frisse lucht van het bos opsnuiven, overal de geur van houtvuurtjes ruiken, rust alom ervaren en ’s avonds naar een onwaarschijnlijk heldere sterrenhemel kijken….daar doe je het allemaal voor!


Dag 42 – 17 augustus: Chicago

Dag 42 – zaterdag 17 augustus: Chicago

De aller- allerlaatste dag. Met de Blue Train reden we weer naar het centrum. We deden wat inkopen, slenterden wat rond (bestelling meegekregen van Jette) en liepen naar wat de grootste fontein ter wereld zou moeten zijn. Of dat werkelijk zo is weet ik niet, maar het was een mooi gezicht zo met Lake Michigan op de achtergrond.




Er waren ontzettend veel bruidsparen, en ook meisjes die hun quinceañera (vijftiende verjaardag) vierden. Allemaal gingen ze daar op de foto.






Er hingen natuurlijk talrijke familieleden omheen. Eén daarvan, een meisje van een jaar of 18, had in plaats van een jurk een breed elastiek aangetrokken. Dat moest ze telkens met haar handen naar beneden trekken want het kroop op. Dat was nog niet het enige: ze liep op schoenen met hele hoge hakken waarop ze niet vooruit kwam. Dus met één hand de jurk vast, met de andere zwaaiend om zichzelf in evenwicht te houden strompelde ze achter het gezelschap aan. Wat doe je jezelf aan?? Maar ze scheen er niet onder te lijden.

Vlakbij was een moestuin aangelegd, een sociaal project. De sla zag er heel verleidelijk uit moet ik zeggen! Je zou het zo kunnen plukken, er stond geen hek omheen, maar het werd duidelijk door iedereen met rust gelaten.








Toen door naar het Milleniumpark waar de Lurie garden in volle bloei stond. 
Er was ook een expositie van een Japanse kunstenaar, Jun Kaneko, die allemaal keramieken beelden had gemaakt van een bijzonder dier: een kruising tussen een 'racoon' (wasbeer) en een hond. Dit dier komt veel voor in japanse folklore en heet dan een tanuki, ofwel racoon dog. Het leken wel stripfiguren en ik zou in eerste instantie niet denken aan keramiek maar aan polyester. Maar van dichtbij bekeken kon je het verschil wel zien. Daar zijn grote ovens voor nodig geweest, om ze te bakken!







Fietsen, dat doen ze ook in Chicago. Kijk maar:




Bruisend van beeld en geluid.


Al met al: een kleurige stad l!


Aan het eind van de middag wilden we een hapje eten. Allereerst gingen we naar The Purple Pig, een tapasrestaurant met goede recensies. Het was er smoordruk, en ook een beetje te fancy naar onze smaak. En omdat we gisteren goede ervaringen hadden gehad in de Ierse Pub, Belligan’s, besloten we daar ons vierde Amerika-avontuur af te ronden. Daar kregen we geen spijt van: we kregen de allerlekkerste spareribs die we ooit gegeten hebben! 






Om acht uur waren we terug in het hotel. Daar controleerden we nog even de bagage en dat was dat. Morgen konden we gelukkig rustig aan doen, we zaten tenslotte al op het vliegveld en onze vlucht ging pas om half vier ’s middags. Nu eerst maar eens genieten van de heerlijke zachte bedden.