Zo. De kogel is door de kerk (beide hier in ruime mate
voorhanden)! We gaan verhuizen. Naar Chicago! Wat een geweldige stad. New York
moet het vanaf nu doen met een schamele gedeelde derde plaats met Barcelona,
Berlijn blijft staan op de tweede.
Helaas zit het er niet direct in, en het heeft ook een nadeel: ze hebben geen
Hema! Misschien moeten we er dus toch nog even over nadenken.
Om half zes ging de wekker, om kwart voor zes slopen we het
huis uit.
Het hek gaat voor de laatste keer dicht.... |
Het was toch wel weer een hele hijs om alle spullen naar beneden te
sjouwen en bij de metro weer naar boven. Gelukkig kon de rest met de lift, dat
scheelde. Een rit van bij elkaar twee uur was het. Dat komt omdat de Red Line
eerst helemaal naar het zuiden rijdt, en de Blue Line daarna weer naar boven.
Al met al een flinke omweg maar de enige mogelijkheid. Ach, en als je eenmaal
zit…Er kwam een vrouw naast ons zitten die belangstellend vroeg waar we
heengingen en hoe lang we hier al waren. Je voelt je wel enigszins beschaamd
als je dan zegt ‘naar Nederland, we zijn hier zes weken geweest’, en zij
vervolgens vertelt dat ze pas in oktober vakantie heeft, twee weken. Waarmee de
koek dan ook direct op is voor de rest van het jaar.
De vlucht met JetBlue, van Chicago naar NY, verliep
voorspoedig. Een fantastische maatschappij om mee te vliegen, echt een
aanrader. Grootste voordeel: genoeg beenruimte! Echt waar, zelfs Bert kon met
zijn 1.90 m gewoon goed zitten. Verder was alles splinternieuw en de crew was gedreven
en enthousiast. Dat maak je wel eens anders mee.
In NY moesten we bijna acht uur wachten. We vlogen vanaf JFK. Dat zijn ze aan het verbouwen maar ze blinken sowieso niet uit in duidelijke bewegwijzering, dus voor we alles gevonden hadden waren we al een uur verder. In eerste instantie hadden we bedacht nog even de stad in te gaan, maar dat werd toch wel een heel gedoe dus daar zagen we maar van af. We gaven de tassen af, dat kon gelukkig direct al, en zijn toen iets gaan eten en drinken. Op zo’n vliegveld is alles eigenlijk onbetaalbaar, en waar kom je dan uit? Bij MacDonalds… Het enige eetbare vind ik daar de fish-fillet burger, maar ze hebben ook heerlijke smoothies. En Bert kon z´n geliefde cheeseburgers niet weerstaan natuurlijk. Goed volgepropt zochten we een plek om te lezen (Bert) en te schrijven (ik). Uiteindelijk viel het wachten toch mee, je moet tenslotte door de douane, door de beveiliging en dan wachten op het boarden. Het vliegtuig vertrok een kwartier te vroeg voor de verandering, ook wel eens prettig.
Het eten van AerLingus is vreselijk vind ik, maar je hebt even iets in je maag. Wat dat betreft kun je wel veel beter met bijvoorbeeld Air Berlin vliegen, of KLM. Omdat we doodmoe waren, het was toch een hele reis met ook alweer een tijdsverschil, sukkelden we snel in slaap. En opeens ben je dan gewoon weer in Nederland, nu echt….
Onze bagage was er eerder dan wij bij de band waren. Nog
niet eerder meegemaakt.
Wachten op de bagage...o, was er al....en draait nog een rondje door.... |
Vlug naar de trein dus maar. En wie staat er bij de uitgang
te wachten? Jette! Om ons op te halen met de auto! Het moet gezegd, dat was
echt heel erg fijn.
Dit stukje is vanuit huis getypt. We hebben nu drie reizen
gemaakt in Amerika en ze waren alle drie geweldig. De eerste, het Zuidwesten,
kenmerkte zich vooral door al het nieuwe maar ook door de rode kleuren van al
het gesteente en de Canyons; de tweede, Noordwest en Canada was een
vulkanentocht met vooral veel groen; de derde, dit jaar, was eigenlijk een
mengvorm van die twee. Heel veel nieuwe dingen gezien maar ook wat in de
herhaling gegooid. Naast Utah, Arizona, Oregon, Wyoming, Nevada, South Dakota, Californië,
Washington (de staat) en British Columbia hebben we dit jaar ook Colorado vrij
intensief verkend. We hebben veel meer gezien dan de gemiddelde Amerikaan in
zijn hele leven meemaakt. Bijna alle, of misschien wel alle, grote natuurwonderen
kwamen op ons pad. Ongeveer 85% van de tijd hebben we gekampeerd en daarbij
vele houtblokken verstookt. De Amerikaanse samenleving is ons heel veel
duidelijker geworden en we zetten zo onze vraagtekens. We hebben veel mensen
ontmoet en daar langere of kortere gesprekken mee gevoerd. Indianenreservaten,
daar zijn we dwars doorheen gegaan en af en toe draait je hart zich om bij het
zien van zoveel ellende.
Hoewel we nog lang niet uitgekeken zijn op het land, en zeker niet uitgekampeerd, lijkt het erop dat we ons volgende zomer maar weer eens op Frankrijk en Spanje gaan richten. Het zal wel even wennen zijn: geen vuurtjes meer stoken, niet meer een half bos voor jezelf hebben. Maar de ervaringen die we afgelopen drie jaar opgedaan hebben neemt niemand ons meer af. Nu komt bovendien de napret, het maken van een fotoalbum. Eerst een selectie maken uit de duizenden foto’s, daar weer een kleinere selectie uit maken en uiteindelijk resulteert dat in een prachtig naslagwerk.
Alle lezers bedankt, we weten dat het er vele zijn waarvan
sommigen ons onbekend. Een volgend blog zit er voorlopig niet meer in denk ik,
hoewel, zeg nooit nooit…..