Dag 17 - 3 augustus: naar Vancouver

Dag 17 – 3 augustus: van Seattle naar Vancouver

Met een stichtelijk woord werden we de dag ingestuurd door een echte 'Pilgrimfather'. Hij had al naar ons gezwaaid van afstand en vond daarna dat hij wel even in persoon langs kon komen om ons enkele lessen uit het evangelie mee te geven. We (of eigenlijk Bert) kregen twee college's. Het ene hield in dat de man de vrouw moet volgen, die weet namelijk alles het beste! Hoewel ze uiteraard niets in te brengen heeft verder. Het tweede zijn we vergeten....veel indruk heeft het dus niet gemaakt kennelijk. 


Na een stevig ontbijt van ‘all u can eat pancakes’ zoals aangekondigd op de KOA (bij mij hield dat trouwens al op na twee) vertrokken we richting Vancouver. Over die KOA-camping moet gezegd worden dat ze weliswaar kleine plaatsen hebben maar het team dat er werkt doet er alles aan om het tot een plezierig verblijf te maken. Iedereen is even behulpzaam en vriendelijk. Wij hebben er dan ook heel prettig gestaan.

De rit verliep voorspoedig, alleen een klein misverstandje bij de koffie onderweg. Overal staan hier kleine kiosken met Espresso en aanverwante drankjes. Ik bestelde voor Bert een Americano en voor mezelf een smoothie van vers fruit, zónder slagroom (die gooien ze er hier standaard op maar ik hou er helemaal niet van). De barista vroeg of er suiker in moest, maar dat leek me niet nodig. Bert kreeg z’n koffie. Geen melk en geen suiker. Bleek dat ze het dáárvoor gevraagd had….en de koffie was bovendien veel te slap. Bah! En op mijn smoothie zat een reuzeberg slagroom…. Toen heeft Bert mijn slagroom maar opgelepeld. Je moet toch wat.

Na dit korte komische oponthoud karden we in één keer door naar de grens. We moesten ongeveer vijf minuten wachten. De douanier vroeg hoe lang we in Canada wilden blijven en of we wijn dan wel bier bij ons hadden. Geheel naar waarheid zei ik dat we wat wijn  in de auto hadden. Dat het zeven flessen waren (nog in San Francisco bij de Walmart gekocht) vertelde ik er maar niet bij. Toen mochten we direct door!
Bij het Visitor Centre aan de grens haalden we wat nuttige informatie. We mochten er bellen naar een camping in Vancouver om te kijken of er plaats was (Capilano RV Park). Dat was er en we kregen meteen een route mee ernaar toe. Bleek toch nog twee uur rijden, vooral doordat ze overal bezig waren met de weg en er veel files ontstonden. Maar goed, de camping was vrij snel gevonden en we mochten zelf een plek uitkiezen. Dat was niet moeilijk: allemaal asfaltwegen met minuscuul kleine kampeerplekjes…..Maar je moet niet zeuren, midden in de stad zitten heeft zijn prijs….ook letterlijk: $42! Gelukkig kregen we ook hier weer seniorenkorting. Dat het terrein midden tussen de snelwegen lag was ook niet je van het, maar met oordoppen kun je dat aardig tackelen ’s nachts.
We zijn ’s avonds nog even met de bus  naar het centrum gegaan voor een eerste indruk. Wat een totaal andere stad dan Seattle! Maar ook indrukwekkend, veel hoogbouw en mooie brede straten. Na een uurtje hielden we het voor gezien: morgen verder!

Dag 16 - 2 augustus: Seattle

Dag 16 – dinsdag 2 augustus: Seattle

Ken je die mop van die mensen die op de bus stonden te wachten? De clou bewaar ik voor het laatst…..

Vanmorgen waren we wel op tijd bij de bus. Hij bracht ons in luttele minuten naar het vliegveld alwaar we over konden stappen op de lightrail naar het centrum. De chauffeur van de bus raadde ons echter aan over te stappen op de snelbus en dan voor het laatste stuk nog een andere bus te nemen, dan hoefden we niet nog eens te betalen. Wij volgden zijn advies op en inderdaad, de snelbus deed zijn naam eer aan zodat we gauw door konden. Ook de laatste bus liet niet lang op zich wachten. Wat wij niet wisten was dat hij ingehuurd was om ons alle hoeken en gaten van de buitenwijken te laten zien, althans zo leek het. Het duurde eindeloos. Toen stapte er iemand in die als hoogste doel in het leven zag medepassagiers uit te schelden, en wel zo luid dat de hele bus kon meegenieten. Termen als ‘are you scared’ en ‘f*ck you’ vlogen ons om de oren. Het was toch wel enigszins bedreigend. De chauffeur riep naar achteren dat het afgelopen moest zijn maar dat hielp niet, de jongen was volkomen geflipt. Bij een volgende halte kwam de chauffeur van zijn plaats. Hij had security ingeschakeld, en de jongen kon kiezen: óf eruit, óf eruit gehaald worden. Binnen enkele minuten zou de sterke arm ter plaatse zijn. De jongen koos eieren voor zijn geld (hoewel ik betwijfel of hij dat laatste wel had) en de rust keerde terug….Na een uurtje waren we dan eindelijk in het centrum.
We gingen ontbijten in de Starbucks, dat moet natuurlijk als je in Seattle bent! Het concept is daar ooit begonnen. Daarna zijn we gaan lopen. Eerst naar Pike Place Market. Helemaal overdekt, leuk en gezellig. Hij is ontstaan in 1907 en heeft sindsdien vele figuurlijke stormen doorstaan. Gelukkig heeft de bevolking van Seattle kunnen voorkomen dat het geheel tegen de vlakte ging, wat op een goed moment de bedoeling was. Nu is het een toeristische trekpleister van formaat. Het ademt echt nog een beetje de sfeer van vroeger. Mooie oorspronkelijke elementen zijn bewaard gebleven.

 Vlakbij is de beroemde ‘Gumwall’, een muur geheel beplakt met kauwgom. Nog steeds worden er nieuwe ‘creaties’ aan toegevoegd en het ziet er kleurrijk uit. Geen idee hoeveel bacteriën er in zo’n omgeving wonen….

Daarna liepen we naar het Union Square. Vroeger stond er een grote zaagmolen maar die is afgebrand in 1889. Nu is het een heel gezellig en vrolijk plein, waar zelfs de bomen van gekleurde jasjes waren voorzien! 

Het was er eigenlijk helemaal niet druk voor zo’n leuk plein. Verplaats het naar bijvoorbeeld Barcelona en je kunt geen boom meer zien…We bleven er een tijdje rondhangen en maakten veel foto’s. Toen kwam de topper van de dag: de bibliotheek van Rem Koolhaas. Dat was van een oogverblindende schoonheid. Het lijnenspel, de materialen, de transparantie, in één woord geweldig. We namen uitgebreid de tijd om alle verdiepingen te bezichtigen en dat waren er tien. De stad mag met recht trots zijn op dit waanzinnig mooie gebouw!

Er was nog veel meer. We liepen door naar de andere kant van het centrum waar zich behalve de beroemde Space Needle ook het EMP (Experience Music Project) en het Science Fiction Museum and the Hall of Fame bevonden. Tussendoor haalden we een panini bij een deli, gerund door Ethiopiërs. De samenleving is hier ongelooflijk divers. Deze mevrouw maakte een onovertroffen broodje voor ons waar we met z’n tweeën weer uren op konden teren.
 De Space Needle, daar kun je naar boven voor uitzicht over de stad, maar het is duur en voor ons niet zo van toegevoegde waarde. 

De Space Needle

Het EMP daarentegen (een creatie van de beroemde architect Frank Gehry), daar moesten we wel naar toe uiteraard! Als je zelf thuis zo’n centrum in het klein hebt moet je zeker de grote broer bezoeken als je de kans krijgt, nietwaar? Dus dompelden we ons onder in de muziek van Jimi Hendrix, schitterende opnamen van Woodstock op megaformaat doek en superieure geluidskwaliteit. We luisterden met koptelefoons naar Nirvana. Je kon er instrumenten bespelen, veel, héél veel gitaren zien en ik waagde mij nog aan een rondje muziek mixen. Leuk! Een nieuwe hobby? Volgens Bert kun je er stinkend rijk mee worden….

Na dit avontuur vonden we het wel genoeg. We liepen terug naar Pike Market, waar de bus zou vertrekken. Klokslag zes uur stonden we paraat. Het was heel druk en bussen reden af en aan. Behalve die van ons. Nu komt de clou van het begin van dit verhaal. Het werd kwart over zes, half zeven….geen bus. Toch maar wachten. Kwart voor zeven…zeven uur….niets. Maar eens gevraagd aan de chauffeur van een andere bus. Over een kwartiertje moet hij er zijn hoor! Kwartier later: nog niets. We werden er behoorlijk flauw van. Andere chauffeur gevraagd. Geen idéé…..Toen nog maar eens goed op het haltebordje gekeken. De aanwijzingen waren erg onduidelijk, maar ik zag toch iets van ‘tunnel’, ‘evenings only’ en nog zo wat kreten. Ik kreeg het lumineuze idee naar Union Station te lopen omdat hij vanaf daar in elk geval zou moeten vertrekken. Dat station was heel goed verstopt tussen de bomen dus het duurde even voor we het gevonden hadden. Er stond ook geen enkele aanwijzing. Maar daar aangekomen bleek het een ondergrondse halte te vormen voor bus en tram! En ja hoor, om kwart voor acht stapten we dan EINDELIJK in…en een uur later waren we thuis. Wat een dag. Maar Seattle vonden we geweldig!

De aangeklede bomen op Union Square

Dag 15 - 1 augustus: richting Seattle

Dag 15 – maandag 1 augustus: naar Seattle

Helemaal alleen waren we in het grote bos. Alle tenten weg. De zon scheen en het was doodstil. Uit deze oase moesten we ons losrukken om de volgende stap te zetten: Seattle. We deden dat op ons elfendertigst, echt haast hadden we niet tenslotte. Dus eerst lekker ontbeten met geroosterd brood en koffie, daarna de zaak ingepakt en pas om iets over twaalf reden we weg. In Seattle zelf vonden we vrij makkelijk de KOA camping. Het zijn goed geoutilleerde terreinen, alleen veel plaats heb je niet voor je tent. Een beetje zoals in Frankrijk gewoonte is: gezellig naast de buurman in bed. Maar toen we aankwamen was de hele strook leeg, en we stonden mooi aan de rand. 

We wilden vast even snuffelen aan de stad en liepen naar de bushalte. De bus reed net weg natuurlijk. De volgende kwam pas over een half uur. Er was nóg een optie, een andere bus, maar dan moesten we eerst een stuk lopen naar de halte daarvan. Die bus deed er ook langer over, drie kwartier. Toch maar gedaan. Het bleek nog een flink stuk lopen en opeens realiseerden we ons dat het al  half vijf was….dat heb je ervan als je zo sloom doet ’s morgens! Ach, wat een gedoe…..we keerden om en gingen lekker terug naar de tent alwaar we ons installeerden op het terras bij de camping, met een glaasje erbij en de pc  zodat we het blog konden bijwerken en de foto’s laden. Zeker dat laatste doen we in principe elke dag, in elk geval zetten we alles op schijf. Voor het geval dat……De camping was trouwens goed volgelopen, we stonden tentje aan tentje. Maar zoals gewoonlijk was het weer uitermate rustig, dat is hier toch wel bijzonder.