zondag 4 september 2016

Vrijdag 2 september–dag 11: Grand Teton (Mount Signal campground)


Wennen zal het nooit: een wekker die vroeg afgaat. Vanochtend om kwart voor zeven. Mijn hele leven is vroeg opstaan een crime geweest en een van de geneugten van het met pensioen zijn is dat die wekker niet meer gaat. En uitgerekend vandaag, de eerste officiële dag van mijn pensioen, laat dat rotding zich weer vroeg horen. Wel voor een goed doel: we wilden de eerste shuttle-boot van Jenny Lake nemen. Gisteren hadden we het voor de zekerheid nog even nagevraagd maar de eerste afvaart was inderdaad om 8 uur ‘s morgens, zoals de Trotter ook al aangaf. Om kwart over zeven zaten we in de auto en om kwart voor acht stonden we bij de aanlegplaats. We waren de enigen. Een paar minuten later voegden zich nog twee echtparen bij ons zodat we met z’n zessen om acht uur af konden varen. Of we bear spray nodig hadden, vroeg ik het meisje bij de balie? Nee hoor, er zijn wel wat zwarte beren maar er zijn al genoeg mensen onderweg en dan houden ze zich wel gedeisd. Mensen onderweg? Hoezo? Bleek dat de eerste boot al om 7 uur ging…..Nou ja, eigenlijk waren we blij dat we dat niet wisten. Was die wekker nog veel vroeger gegaan.

                    P1070122 
                                     P1070130

We meerden aan en liepen direct door, het pad naar Inspiration Point op. Natuurlijk in de hoop nog enig wild tegen te komen maar we moesten het doen met een enkele chipmunk.  Deze grondeekhoorntjes blijven leuk om naar te kijken, al heb je ze al honderd keer gezien. Het was verder heel rustig op het pad. Dat was zes jaar geleden wel anders toen we hier in juli waren, het was file-lopen. Ik heb het allerlaatste stuk zelfs gelaten voor wat het was, te druk en een te smal pad vond ik. Nu konden we helemaal in ons eigen tempo lopen. Alleen bij het Inspiration Point zelf troffen we enkele andere wandelaars die ons even op de foto zetten.

                                          P1070139

We liepen daarna nog een klein stukje richting cascade, dat leek ons echter niet interessant genoeg want helemaal door het bos dus keerden we weer om. Toen bleek hoe goed het was geweest dat we vroeg waren. Met drommen kwamen ze naar boven. Je kunt heel goed helemaal teruglopen zonder de shuttle te nemen maar aangezien ik een onwillige knie heb stapten we toch weer in het bootje. Tot nu toe was alles probleemloos verlopen en dat wilden we graag zo houden. Onderweg maakten we nog een paar foto’s van Mount Moran, erg indrukwekkend.  

DSC02713      DSC02715

Hierna werd het tijd voor een douche. Dat kan hier op de campground gelukkig. Ook draaiden we een wasje en omdat je dan toch moet wachten kon ik mooi het blog weer wat bijwerken. Toen alles weer opgeruimd was vonden we het toch wel hoogste tijd voor een drankje. Om de hoek, waar ook het restaurant is, doken we de bar in.  Lichtelijk overmoedig zei ik ‘laten we een halve portie nachos bestellen’. Ik had eerder al een hele portie   voorbij zien komen en Bert had aangekondigd dat we dat de volgende keer maar moesten nemen. Zo gezegd zo gedaan. Daar komt ie:
20160902_163948
En hier was het bovenste laagje er al afgegeten.....
Compleet met kip, rundvlees, zwarte bonen en rijst. Onmogelijk om op te eten maar ook onmogelijk lekker! En onmogelijk veel. Ik vroeg nog maar even of dit niet per ongeluk een hele portie was, nou, mooi niet. Met voor zeker 24 uur genoeg voedsel in onze magen lieten we ons eigen kookpotje maar staan voor morgen. Wel reden we nog naar het Signal Mountain View Point  vanwaar we schitterend uitzicht hadden.
DSC02720

Op de terugweg werden we verrast door dit prachtige dier dat ik eerst niet eens zag door zijn schutkleur:

P1070164

Ok, geen beer. Maar wel met fluweelzwarte ogen en een prachtig wollig gewei. de foto is niet helemaal scherp, als we thuis zijn kunnen we dat wel aanpassen.

Terug bij de tent kwamen onze buren net aanrijden. We hadden wel hun tent maar niet henzelf gezien. Het waren drie jonge  mensen, oorspronkelijk uit Israël. Het was een stel met een zoontje van bijna twee en de broer van een van hen. Het stel, hij was arts en zij grafisch ontwerper, woonde in New York. De broer was sociaal werker en hij begon meteen in het Duits met ons te praten. Enige lastige was dat hij het zo geweldig vond zo met ons te kunnen oefenen dat hij geen woord Engels meer met ons sprak. Dat werd dus de hele avond switchen tussen Engels (met het stel) en Duits (met broerlief). Dat doet wel een beroep op je flexibele hersendelen zeg. Maar leuk was het! Net toen we in de tent lagen begon het te regenen. Goed getimed!

Donderdag 1 september – dag 10: Yellowstone (Norris) – Grand Teton


Als een ijskoningin zat ik aan de koffie vanmorgen. Muts op, handschoenen aan. Zo koud was het.

P1070068

Ik was niet de enige, er liepen veel medekampeerders rond die de kou trotseerden met behulp van donsjacks. Dat vonden wij nog net niet nodig. Na de koffie pakten we snel alles in en om 9 uur reden we weg richting GrandTeton. De twee voorlaatste keren was dat in de stromende regen geweest waardoor we geen enkele behoefte hadden daar een stop te maken, nu was het droog en zonnig. De South Entrance tussen Yellowstone en de Tetons was weer open nadat hij dagenlang gesloten was geweest vanwege bosbranden. Onderweg konden we het toch niet laten hier en daar te stoppen om wat foto’s te maken in het tere ochtendlicht dat vooral het grote Yellowstone Lake mooi uitlichtte: 

DSC02667        DSC02664
Vlak voor de South Entrance zagen we de gevolgen van de branden. Enorme stukken bos waren compleet zwartgeblakerd. We werden gewaarschuwd voor rookgordijnen op de weg en overal zagen we brandweerlieden paraat staan.

20160901_114721   20160901_114752

In Grand Teton leek het niet veel beter. Het leek wel of daar een hele berg in brand stond. 
Rechts de branden in Grand Teton


Enkele trails waren gesloten evenals de meest noordelijke campground. Wij wilden proberen een plaatsje te zoeken bij Jenny Lake, hoewel de kans op succes bijzonder klein was. Het is de meest favoriete campground in Grand Teton en nu misten ze door werkzaamheden ook nog eens de helft van het aantal plaatsen. Maar goed, nooit geschoten is altijd mis en dus togen we vol goede moed die kant op. Nou, mooi niet dus. Het laatste plaatsje was net vergeven. Dan maar proberen bij Signal Mountain Lodge. Daar vonden we een hele mooie, grote en rustige plek. Ook bijna de laatste trouwens.

En eerlijk gezegd vonden we deze campground veel mooier dan die bij Jenny Lake. Daar sta je behoorlijk dicht op elkaar. Hier staan we ook vlakbij het meer, we kunnen zo vanaf onze plek het strandje oplopen. Daar mag niet gezwommen worden maar je kunt er wel heerlijk zitten lezen en uitkijken over het water. Geen mens te zien verder.
Omdat we inmiddels behoorlijk trek hadden en het restaurant om de hoek van het kampeerterrein lag aten we daar een goed gevulde sandwich. Erg lekker, en wat bijzonder was: naast de gebruikelijke french fries kon je in plaatst daarvan ook meloen krijgen. Fruitverslaafd als ik ben was die keus voor mij niet heel moeilijk. Aan het tafeltje naast ons zat een wat oudere dame waar we mee aan de praat raakten. Haar man was een paar jaar geleden overleden en nu was ze voor het eerst alleen op reis. Van haar zeven kinderen was er niemand die mee wilde of kon. Maar ze vermaakte zich goed en liet ons een foto zien die ze diezelfde morgen gemaakt had: een zwarte moederbeer met een jong! Nota bene op de plek waar wij uit de auto gestapt waren en het veld in gelopen om foto’s te maken van de herfstkleuren. Geen beer gezien en dat was misschien maar goed ook….

We reden een stukje verder, terug eigenlijk, naar Colter Bay. Daar is een wat grotere supermarkt zodat we onze voorraad aan konden vullen. Onderweg stonden opeens rijen auto’s en mensen langs de kant. Dat staat garant voor wild, dus wij stopten ook.
20160901_160855     20160901_160905

Ergens onder aan het talud, in een brede sloot, zagen we een tak heel heftig heen en weer bewegen maar geen beest te zien. Na een minuut of tien geloofden we het wel. Iemand naast ons zei dat het ‘definitely a moose’ was, een eland dus. Maar dat zijn enorme beesten en die had je dus moeten zien, ik moest inwendig lachen om zoveel dommigheid. We draaiden ons om om weg te gaan en precies op dat moment, jawel hoor, mama eland met haar jong! De vrouwtjes zijn een stuk kleiner dan de mannetjes en als ze dan ook nog voor driekwart in het water staan zie je ze gewoonweg niet. Weer wat geleerd.

P1070116       P1070117
DSC02690

Na dit avontuur deden we onze inkopen, maakten terug bij de tent een vuurtje en aten nog een bak yoghurt. Na de sandwich van vanmiddag was dat meer dan genoeg. Morgen vroeg op voor een tochtje bij Jenny Lake.

Woensdag 31 augustus – dag 9: Yellowstone (Norris)


Koud was het vannacht, heel koud. Zo rond het vriespunt moet het geweest zijn. Ik had er weinig last van gehad, alle laagjes plus een warme slaapzak hielden de kou voor mij buiten. Bert had het wél koud gehad ondanks alle voorzorgsmaatregelen. Vanavond dus toch maar de fleece-liner in de slaapzak doen.
Ondanks de kou sliepen we tot kwart voor negen. Het zonnetje kwam al door en warmde ons snel weer op. Omdat we op zo’n ontzettend mooie plek stonden maakten we helemaal geen haast ergens naar toe te gaan. Gewoon hier zitten, rustig ontbijten, koffiedrinken en intussen al het moois op ons in laten werken.

P1070037          P1070039
P1070036   P1070038

Naast ons stonden twee Australiërs, een ouder echtpaar dat oorspronkelijk uit Engeland kwam. Ze hadden een onmogelijk klein tentje bij zich, onvoorstelbaar dat ze daar samen in pasten. Ze moeten wel haast gestapeld hebben geslapen. Hoewel, veel hoogte had hun onderkomen ook niet…toch kwamen ze fris en fruitig tevoorschijn.
Rond de klok van twaalf vertrokken we dan eindelijk. We zetten koers naar Old Faithful, niet zozeer om de geiser te zien spuiten maar om het Midway Geyser Basin nogmaals te bezoeken. Dat is zo ontzettend mooi. Onderweg stopten we eerst nog bij het Ojo Caliente, een flinke pruttelpot waar we in 10 minuten naartoe liepen. Het was er rustig, niet zo gek want zo heel spectaculair was het niet bij dat ‘hete oog’. Of is ‘het ziedende oog’ misschien een betere vertaling?
DSC02655       DSC02654

Hoe dan ook, we reden door naar Old Faithful om te tanken en meteen onszelf maar te voorzien van een hotdog. Dat hoort er af en toe bij. De hete hond stelde ons niet teleur en goed gevoed togen we – alweer op de terugweg – richting Midway Geyser. Op de heenweg hadden we al gezien dat er kilometers voorbij de ingang auto’s aan weerszijden van de weg geparkeerd stonden, dat was nu niet anders. Optimistisch reden we toch de parkeerplaats op. We hebben vaak geluk maar deze keer niet. Iedereen reed rondjes en er kwam niets vrij, of in elk geval niet als wij aan de beurt waren. Tja. Van afstand zagen we de drommen mensen al in colonne lopen en daar hadden we opeens geen zin meer in. We zijn er twee keer eerder geweest, hebben prachtige foto’s en dito herinneringen. Laten we dat vooral zo houden. Omdat het nog niet al te laat was reden we naar West  Yellowstone, naar het visitor center aldaar. Bert wist nog dat ze daar Wi-Fi hadden, ik was dat totaal vergeten maar het klopte. Ik kon dus het vorige blog posten en wat mailtjes wegwerken. Onderweg zagen we een aantal branden die voor flinke rookontwikkeling zorgden. We mochten er gelukkig nog wel langs, en ook de terugweg verliep zonder problemen. Maar als je ziet hoe die frisgroene bomen staan de branden, dat is geen prettig gezicht.
Bij de tent aten we chili, aangevuld met tomaat en bosuitjes. Een kampvuur hield ons warm. Opeens kwam er zomaar een bizon tussen de tenten doorgewandeld! Onverstoorbaar waggelde hij richting weiland. Wat een mooi gezicht.
P1070064         P1070067

Niet lang daarna kwam een Ranger vertellen dat er met ingang van morgen geen vuurtjes meer gestookt mogen worden, ook geen BBQ. Men wil elk risico op (nog meer) brand uitsluiten. Begrijpelijk, maar voor ons des te meer reden om morgen te vertrekken. De avondkou is namelijk haast niet te harden zonder vuurtje. Morgen dus maar richting Grand Teton. Eens kijken of ze daar een plekje voor ons hebben.
P1070034

Dinsdag 30 augustus – Dag 8: Yellowstone Mammoth Hot Springs–Y’stone Norris


Mijn slippers hebben dezelfde kleur als de grond: bruin. Nou ja, oorspronkelijk waren ze blauw, maar na een half uur op de Norris Campground besloten ze dat het veel handiger was om van kleur te veranderen. Ze houden niet zo van dat opvallende.
Normaal gesproken is de rit van Mammoth naar Norris er eentje van zo’n drie kwartier maar omdat er aan de weg gewerkt werd (moet hier altijd in de relatief korte sneeuwvrije periode gebeuren, dat betekent een maand of vier maximaal) hadden we een kwartiertje oponthoud. In Norris was nog meer dan genoeg plaats. Anders dan het eerste jaar dat we hier kwamen en we om 7 uur ‘s morgens in de rij moesten voor een plekje kun je de laatste jaren maar uitzoeken. De camping loopt zelden vol. Tot ons grote plezier konden we aan de rand van het weiland staan. Daar heb je veel meer licht en lucht dan de plekken in het bos, waar het bovendien ‘s morgens lang koud blijft.  Alleen al het feit dat je op zo’n fantastische plek je tentje op mag zetten maakt je gelukkig. We maakten koffie en aten een verlaat ontbijt van yoghurt met granola.
P1060987
Als eerste reden we naar de South Rim van de Yellowstone River waar we bij het Artist Point een rondje liepen. En wij niet alleen. Allemachtig, wat was het daar druk! Busladingen vol werden op de parkeerplaats leeggekieperd. Wat dat aangaat valt het nogal tegen, dat het buiten het seizoen rustiger is gaat hier in elk geval niet op. Of beter gezegd, het seizoen loopt hier gewoon veel langer door. 
DSC02610
Nu werd het tijd om het vuil van ons af te spoelen en dat deden we in The Village, waar een uitstekende douchegelegenheid is. Helaas werd het daar net schoongemaakt dus we moesten een half uurtje stukslaan. Dat lukte heel goed bij de picknickbanken van het Visitor Center aan de overkant. We pakten allebei een blikje drinken uit de koelbox en gewapend met boek (Bert) en laptop (Sas) vermaakten we ons prima. Ik schreef vast mijn blog, dat doe ik op Live Writer waar ik het dan inclusief opmaak en foto’s vast op kan slaan om het bij een Wi-Fi-verbinding meteen te posten.

P1060988
Kantoortuin


Na de douche gingen niet alleen wijzelf maar ook mijn slippers weer schoon door het leven.
We reden naar de Norris Geisers. Dat is een relatief minder druk bezochte trekpleister. Hoewel de parkeerplaats ook hier redelijk bezet was konden we toch min of meer in alle rust van al het moois genieten. Al met al waren we toch weer anderhalf uur zoet.
DSC02624        DSC02615

DSC02628
Speciaal voor ons!
        DSC02630

DSC02638
Een mud-pot
       DSC02646

Bij de tent gekomen maakte Bert een heerlijke maaltijd van courgette, ui, tomaat
en bosuitjes met pasta. We maakten een vuurtje, niet alleen voor de gezelligheid maar ook omdat het behoorlijk aan het afkoelen was. Ik bracht nog wat vuilnis weg naar de containers bij de ingang. Meteen wist ik weer wat het kamperen hier nog meer zo speciaal maakte: er is geen verlichting op de terreinen maar overal zie je vuurtjes branden. Dat geeft een heel bijzondere, bijna serene sfeer. Om half elf hebben we het vuur gedoofd met water en ons in onze Icebreaker thermo gehuld. Puur Merinowol, als dat niet warm is…..Waarschijnlijk zakt de temperatuur vannacht namelijk tot net op of net onder het vriespunt.
O ja, mijn slippers? Die hebben, net als mijn voeten, meteen weer de kleur van de grond aangenomen. Hoezo douchen???