zondag 6 oktober 2019

Maandag 30 september – dag 37: Las Vegas – Amsterdam/Groningen


dienst·klop·per (de; m,v; meervoud: dienstkloppers)1(negatief) iem. die zich overdreven stipt aan regels houdt

Aldus Van Dale. Met zo iemand hadden wij vanmorgen te maken. Maar eerst ontspon de dag zich in een rustig tempo. Wakker worden, douchen, laatste inpakronde, bagage nogmaals wegen (beide tassen binnen de norm van 23 kg), ontbijten. Ruim op tijd stonden we klaar bij de ingang, wachtend op de shuttle. Er kwam een auto aan waar iemand uitstapte en iets riep van ‘Bert!’. Beetje vreemd, maar we hadden wel eens vaker een personenauto als bagagevervoer gehad. Alles paste maar net in de achterbak , de chauffeur verwonderde zich wel over de hoeveelheid tassen. Net toen we in wilden stappen kwam er een man aanrennen die de chauffeur aansprak. Wat bleek? Er was geen ‘Bert’ geroepen, maar ‘Ed’! En dit wás Ed. Het was helemaal niet onze vervoerder. Dus alles er weer uit, en enkele minuten later kwam de goede shuttlebus. Om precies kwart over acht stonden we op het vliegveld. We hadden gisteren al online ingecheckt, dus het was een kwestie van bagage afgeven. Bij de automaten printten we bagagelabels en instapkaarten uit, daarbij terzijde gestaan door een vriendelijke dame. De grootste tas, die in het hotel precies 23 kg woog, bleek hier iets zwaarder te zijn geworden: 23,4 kg. Maar de andere was juist wat lichter met 21,5 kg. Ik vroeg dus voor de zekerheid of het bij elkaar geteld werd omdat het één boeking was, en daar werd bevestigend op geantwoord. Mooi! Toen moesten we ze op de band zetten bij een nors kijkende meneer. En wat denk je: tas geweigerd! We moesten iets van de te zware tas overhevelen in de andere. Tenzij we graag $100 extra wilden betalen. Wat een dienstklopper! Onze dag, die zo goed begonnen was, voelde opeens heel anders aan.  We sleepten de zaak weer weg en stopten één lange broek en een shirtje in de minst wegende tas. Om er zeker van te zijn dat het nu klopte zetten we alles opnieuw op de weegschaal bij de automaat, waar de lichtere tas nu 23 kg aangaf en de andere 22 kg. Precies goed. De kribbige meneer was inmiddels opgestapt zodat we de tassen bij iemand anders af moesten leveren. Wat denk je? De tas die net nog 23 kg woog, was nu opeens 23,2 kg! En de andere 19,8kg…Ik kreeg het alweer benauwd, maar deze man maalde er niet om en nam ze gewoon in. Opgelucht konden we verder.

Wachten op de shuttle

Valt wel mee toch, de bagage?
Inclusief tent, selfinflating slaapmatten en alle keukenspullen?
Hierna verliep alles vlot. Bij de security hoefden we onze schoenen niet uit te doen en mochten we zo doorlopen. Er werden nog wel wat spullen uit onze handbagage gecontroleerd, ‘You guys have been camping?’ vroeg de veiligheidsbeambte toen hij onze gedeukte aluminium pannenset en het ietwat morsige plastic koffiefilter uit de rugzak van Bert haalde, maar daar bleef het bij. De vlucht naar Houston vertrok vijf minuten eerder dan gepland, en na drie uur landden we daar. We hadden anderhalf uur ertussen, dus meer dan genoeg tijd om nog iets te drinken te halen. Onze tassen hoefden we deze keer niet zelf van de band te halen om vervolgens ergens anders weer af te geven, nee, dat werd gewoon doorgelabeld. Mooi zo!


Tijdens het wachten raakten we aan de praat met een ander stel, waarvan de man naast een grote bos grijs-wit haar een dito baard had. Chuck heette hij. Hij bleek hetzelfde boek te lezen als Bert en dat schiep meteen een band. Ze waren via Amsterdam op weg naar Hongarije, waar de vrouw oorspronkelijk vandaan kwam. Eerst zouden ze met een boot twee weken door Europa varen om daarna op familiebezoek te gaan in Boedapest en omgeving. We hadden een geanimeerd gesprek, de vrouw kwam uit een geslacht van wijnboeren en hun zoons waren ook in dat vak beland in Californië. Opeens verlaagde Chuck zijn stem en zei op fluistertoon: ‘And I am also fulltime Santa Claus! We are very international!’ We schoten in de lach natuurlijk, maar hij leek er echt op!


Aldus vast in kerststemming gebracht zochten we onze plaatsen in het vliegtuig. Ook deze dreamliner had een 3x3 configuratie, en net als op de heenweg hadden we twee plekken naast elkaar in de middelste rij uitgezocht. Nu hadden we extra veel geluk, de derde stoel bleef vrij! Daar konden we de kussentjes en dekentjes neerleggen die altijd in de weg liggen, en onze tassen er bovenop zetten. Ideaal. Ik had trouwens drie stuks handbagage bij me, in plaats van de toegestane twee, maar geen haan die er naar kraaide. Als dat wel het geval was geweest had ik de kleinste in een van de twee andere gepropt maar nu was dat niet nodig. We zetten onze koptelefoons op en keken allebei drie films. Het aanbod was groot, er stonden meer dan honderd films op dus voor elk wat wils. Ik keek Capharnaüm, een hartverscheurend en ontroerend verhaal over een jongetje wat zijn ouders aanklaagt omdat hij geboren is. Onwaarschijnlijk goed geacteerd door niet-professionele kindacteurs. Af en toe kon ik er bijna niet naar kijken, zo heftig. Daarna zag ik Hidden Figures, over drie Afro-Amerikaanse vrouwelijke wetenschappers werkzaam bij de Nasa. Zij hebben alledrie meer dan hun steentje bijgedragen aan de lancering van de eerste Amerikaan (John Glenn, in 1962) in een baan om de aarde, ter voorbereiding van de vlucht naar de maan. Op latere leeftijd hebben zij vele onderscheidingen gekregen, maar in die begintijd vierde de discriminatie hoogtij en was het dus uitzonderlijk dat ze zich uiteindelijk in het witte mannenbolwerk wisten in te vechten. Prachtige film ook. Tot slot keek ik Free Solo, over Alex Honnold die El Capitán in Yosemite beklimt zonder klimmaterialen te gebruiken. Alleen met handen en voeten dus. Adembenemend! Tja, en dan is het opeens al zover en land je op Schiphol. 


We moesten natuurlijk eerst door de douane. Maar, heel gek, er ontstond een enorme opstopping en we konden niet doorlopen. Toen werden we allemaal een andere kant op gedirigeerd door inmiddels opgeroepen personeel. Wij moesten helemaal teruglopen, daar nog ergens naar beneden en op een heel andere plek langs de dienstdoende ambtenaren. Mijn paspoort werd extra tegen het licht gehouden en van alle kanten bekeken (exotische achternaam, dan krijg je dat). Daarna moesten we toch echt onze tassen hebben. Maar waar was die bagageband? Gevraagd, en bleek dat we ergens naar beneden moesten, een kilometer lopen en daar zagen we eindelijk iets. Alleen zochten wij nummer 16, en dat was nog een héél stuk verder! Al met al kostte het een half uur voor we de tassen van de band konden tillen. En toch haalden we op het nippertje de doorgaande trein naar Groningen, wat heel fijn was. Anders hadden we een uur moeten wachten. 


Om 12.04 reden we het station binnen. We hesen onze spullen het perron op en hoorden toen ‘Oma!! Opa!!’ Ons oudste kleinkind, Mille, had ons al gezien en stóóf op ons af, zo hard als haar kleine beentjes haar konden dragen, regelrecht in mijn armen. Ik kon nog net voorkomen dat we allebei op de grond vielen . Daarna was opa aan de beurt, ze sprong zowat een meter omhoog om bij hem te komen. Inger en Daan kwamen erachteraan met Laure, die nog te klein was voor al dit gedoe, zodat we ook die in de armen konden sluiten. We waren weer thuis!


P.S. Die dienstklopper van het begin krijgt de volgende keer met de mattenklopper. Ligt al klaar. Onder het motto ‘soort zoekt soort’.







donderdag 3 oktober 2019

Zondag 29 September – dag 36: Kingman – Las Vegas


Ik schrok vanmorgen toen ik wakker werd en op mijn telefoon keek: half negen al! Niet dat we echt haast hadden, maar we wilden de tassen helemaal goed ingepakt hebben, gewogen en al, en we moesten er om elf uur uit zijn. Dus maar gauw Bert wakker gemaakt en koffie gezet. Dat was ook weer een voordeel van deze lodge: er was een koffiezetapparaat en vers gemalen koffie. Wij hadden gisteren het laatste restje van onze eigen voorraad gebruikt dus dit was meer dan welkom.


Het inpakken verliep vlot. Mijn heerlijke kussen, voor $3 hier aangeschaft, wilde ik perse meenemen en dat paste precies in mijn handbagagerugzakje samen met het donsjack van Bert. In Bert’s rugzak gingen de pannen en wat ander keukenspul. De tent zat in mijn grote tas, naast alle thermokleding, windstoppers, fleece-jacks en mijn eigen kleding. In de tas van Bert gingen de slaapmatten, de tentstokken, de stalen rotspennen die we gekocht hadden, het besteketui en natuurlijk zijn kleren. Nadat alles zo volgens plan gepakt was hingen we de incheckbagage aan de haak: een woog er precies 23 kg en de ander zat daar vier kilo onder, genoeg speelruimte dus. Mooi op tijd waren we klaar. Ik keek nog maar eens op mijn telefoon en zag…dat het pas kwart voor acht was! Het was geen half negen geweest maar half zeven! Kennelijk zat de slaap nog teveel in mijn ogen.


Heel ontspannen gooiden we dus alles in de auto en reden richting kringloop. Helaas ging die pas om tien uur open en dus moesten we even iets anders bedenken. Dat werd een rondje Historic Kingman, aangekondigd bij de KOA onder het kopje ‘things-to-do’.  Nu zijn al die plaatsjes min of meer hetzelfde, oftewel het is één hoofdstraat met wat toeristenwinkeltjes, dus we waren benieuwd naar het extra wat Kingman ons te bieden zou hebben. Nou, dat was heel bijzonder: helemaal niets! Zoiets doods als Kingman hebben we zelden meegemaakt. We konden niet eens iets van een ontbijtcafé vinden. Uiteindelijk was er een soort koffietent waar we een hele slappe bak voorgezet kregen. Zo slecht hadden we het de hele reis niet gehad. Tja, soms heb je geluk en soms heb je pech. Historic Kingman, hoe verzinnen ze het!







Het enige dat Kingman ons te bieden had: graffiti en een leuke gevel

Om half elf leverden we de spullen af bij de kringloop en even later reden we richting Las Vegas. Niet rechtstreeks naar het hotel, maar eerst nog naar een laatste bezienswaardigheid: Red Rock Canyon. Dat ligt bijna tegen Las Vegas aan. Je rijdt er een loop van 13 mijl waarbij je alle uitzichtpunten tegenkomt. Er zijn ook veel trails die je kunt lopen maar die lieten wij vandaag aan ons voorbijgaan. De naam Red Rock Canyon doet vermoeden dat je een kloof van uitsluitend rood gesteente zult zien, maar dat was niet zo: alleen in het begin waren de rotsen rood. Er waren veel mensen op pad, een leuk uitje op de zondagmiddag natuurlijk. Het was voor ons een mooie afsluiter.







Terwijl we naar het hotel reden (Tru by Hilton Las Vegas Airport, aanrader!) had Bert de lumineuze inval om de auto deze avond al in te leveren en dan morgenochtend de shuttle van het hotel naar het vliegveld te nemen. Dat zou 's ochtends vroeg heel wat tijd schelen. Zo gezegd zo gedaan, we checkten eerst in bij het hotel, maakten op ons gemak de auto leeg en reden toen naar de autoverhuur. Trouwens, bij het leeg halen van de auto zag ik opeens een echt stopcontact zitten achterop de middenconsole. Hadden we dus onze omvormer, die altijd meegaat om de laptop en de batterijen van het fototoestel op te laden, thuis kunnen laten. Hebben wij weer…We waren vlot aan de beurt bij Hertz, en binnen tien minuten stonden we weer buiten. We liepen eerst naar hetzelfde restaurant waar we vorig jaar ook gegeten hadden de laatste dag en genoten er van het dagmenu. Deze keer was dat biefstuk tartaar, maatje schoenzool, uitstekend gegrild. Erbij gestoomde groenten en natuurlijk vooraf soep (Bert) en salade (ik). Voor $14,50 p.p. Daarna liepen we naar het hotel dat tien minuten verderop lag. We bespraken de shuttle voor morgenochtend acht uur, dat gaf ons ook ruim de tijd te ontbijten. Echt heel relaxed allemaal!

Dit was alleen nog maar de salade

We nestelden ons op het kingsize bed waar ik er nog een blogpost uitgooide en Bert probeerde z’n ogen open te houden bij het lezen in z’n e-reader. Het was nu echt de allerlaatste avond van een reis waarbij we van (bijna) elke seconde genoten hadden. Morgen terug naar huis!

Zaterdag 28 september – dag 35: Williams – Kingman


Vanmorgen maakten we kennis met een van de begeleiders van de groep die gisteren gearriveerd was. We hadden ons al afgevraagd wat ze precies aan het doen waren, in elke cabin zat een vader met een zoon van een jaar of 12/13. Ze waren met een project bezig, zoveel was wel duidelijk, maar hoe en wat wisten we niet. Omdat zij net zo nieuwsgierig waren naar ons als wij naar hen kwam er maar iemand naar ons toe. Hij vroeg zich af uit welke staat we kwamen, gezien ons accent dacht hij aan Minnesota 😉. We konden hem snel uit de droom helpen. Hij vertelde ons hoe het in elkaar zat: het was een vader/zoon project waarbij ze met elkaar in gesprek gingen over de veranderingen in de puberteit, en dan niet alleen over de lichamelijke maar vooral ook over alle gevoelens die daarmee gepaard gaan. Het project was opgezet vanuit de kerk, zoals hier zoveel dingen daar vanuit opgepakt worden. Een goed initiatief, al leek niet iedereen het even makkelijk te vinden: we zagen naast ons een jongen met een vader die tamelijk zwijgzaam tegenover elkaar zaten en zo te zien ook niet altijd meededen aan het groepsgebeuren. 


Gisteren hadden we de was al gedaan, alles kon thuis dan zo de kast in en bovendien pakt het makkelijker in de tassen. Nu zochten we vast alles uit wat naar de kringloop kon en alle etenswaren die over waren brachten we naar de groepsleiders van het project, mogelijk konden zij er nog iets van gebruiken (mosterd, pancake-meel, ahornsiroop o.a.). Op een blikje tonijn, een pak pasta en een paar flessen wijn na was alles verder opgegaan, goed ingeschat dus. Het einde van de reis komt zo steeds een stukje dichterbij.


Na het inpakken reden we naar Williams om te ontbijten. We kwamen terecht in een echt leuke tent, het zat er ook goed vol. Op het dagmenu stonden scrambled eggs met ham en hash browns plus toast, dat leek ons een goed en stevig ontbijt waarop we het de rest van de dag wel vol konden houden. 






Toen door naar Kingman, waar we óók een cabin besproken hadden op een KOA. Hebben we de hele vakantie die keten weten te ontwijken, eindigen we er vijf dagen achter elkaar…Maar deze, in Kingman, hadden we thuis al vastgelegd. Het ging ditmaal om een luxe-exemplaar, met de bedden opgemaakt, zodat we echt alles in konden pakken om af te geven bij de Goodwill. Toen we in wilden checken bleek onze cabin nog niet klaar te zijn, iemand had een kraan afgebroken en dat moest eerst gerepareerd. We kregen dus een gratis upgrade naar een lodge, en dat was een superdeluxe cabin! Fonkelnieuw en alles, maar dan ook werkelijk alles was aanwezig. Tot een nachtlampje in de douche aan toe, en handdoeken zo dik als ik ze nog nooit gezien heb. Vorig jaar hadden we in Tuscon óók zo’n lodge gehad tegen cabinprijs, echt het geld dubbel en dwars waard.

Achter het stapelbed is nog een slaapkamer
met een tweepersoonsbed

Bij de Walmart ter plaatse haalden we iets kleins te eten, heel veel trek hadden we niet. Op ons terras aten we dat op, met het geitenkaasje dat we nog over hadden. Morgen de laatste dag, we hebben nu al heimwee…