Zijn honden leuk? Ja. Vinden wij. Zijn ze ook nog leuk als ze overal mogen poepen? Nee. Vinden heel veel mensen. Kunnen die honden daar wat aan doen? Nee. Hun baasjes? Ja!
Nou ja, het was weer eens zover. Net als enkele jaren geleden in Sacramento vonden de baasjes van twee trouwe viervoeters op de camping het niet nodig ze verder uit te laten dan dertig meter buiten hun eigen stukje grond. Daar bevonden zich drie andere tenten. Ok, de dame in kwestie raapte de uitwerpselen uiteindelijk wel op, maar haar baby kroop intussen vrolijk op handjes en knietjes achter haar aan. Deze actie herhaalde zich enkele malen in de korte tijd dat wij er kampeerden. Ik heb het toch maar even gemeld bij de balie. In Sacramento maakte men korte metten met zulk gedrag: de kampeerders werden zonder pardon van de camping gezet.
Goed, op pad. Over de tocht zelf valt niet zoveel te vertellen. Behalve dan dat er een vrachtwagen in de fik was gevlogen, maar dat we er nét weer langs mochten. En dat we eindelijk begrepen hoe de cabrio’s gefabriceerd worden: je laat gewone personenauto’s op een oplegger onder een drie centimeter te laag viaduct doorrijden. Als sardineblikjes opengereten. Klaar! Ok, dit gebeurde niet echt, maar wel bijna. De oplegger voor ons had zo op het oog nog maar enkele centimeters ruimte. ‘t Ken nèt….
Uit de auto genomen onderweg, niet helemaal scherp daardoor
Bij Jim Mortons, een Canadese keten van coffeeshops, lunchten we en kon ik wat blogs versturen. Die ik, na lezing van de algemene voorwaarden voor WiFi-gebruik wel hier en daar nog even gekuist heb, het is namelijk streng verboden Gods woord te misbruiken. Dit blog post ik dus maar gewoon weer bij MacDonalds.
Om een uur of vier reden we Field binnen, in Yoho National Park. Dat ligt middenin de Canadese Rockies, en we waren er nog niet eerder geweest. We kregen zo ongeveer de laatste vrije plaats op de Kicking Horse campground (op de vlakbijgelegen campground was overigens ook nog plek genoeg geweest) en namen er voor deze keer een fire permit bij. We hadden een vuurtje ‘s avonds waarschijnlijk wel nodig namelijk. Maar op dit moment was het weer nog goed en omdat we er alles uit wilde halen wat eruit te halen viel vóór het slecht weer zou worden reden we de Icefields Parkway op, richting Jasper. Deze weg wordt aangeprezen als de mooiste ter wereld, en hoewel je zo’n bewering meestal met flink wat korrels zout moet nemen vinden wij het hier echt passend: met afstand de allermooiste route die er bestaat. Als het mooi weer is. Drie jaar geleden reden we het eerste stuk met zon en het laatste deel in de regen, nu deden we dus dat laatste stuk opnieuw. Het moment van de dag was uitstekend gekozen: de meeste toeristen zaten al aan de warme prak en het avondlicht was een extra cadeautje. We konden dus in alle rust het Peyto Lake bekijken, evenals de Bow gletsjer en het Bow Lake. De kleuren, het blijft onnavolgbaar mooi!
Na deze betoverende schoonheid stopten we nog even bij de Spiral Train Tunnels. Vroeger moesten de treinen met in elk geval gevaar voor eigen leven van de machinist maar ook dat van de passagiers veilig zien af te dalen of te stijgen in het steile berggebied. Een helletocht. Later zijn er spiraalvormige tunnels aangelegd. De locomotief rijdt in deze tunnels beide keren onder zijn achterste wagons door of eroverheen om het hoogteverschil te kunnen overbruggen. De tunnels werden in 1909 in gebruik genomen. Een enorm staaltje van vernuft natuurlijk. Omdat ik in mijn hart altijd al een treintje heb willen zijn kroop ik ook nog even door de miniatuurtunnel op de parkeerplaats. Paste precies.
Al met al was het al een uur of negen voor we bij de tent waren. Gauw het vuur aangemaakt en een maaltje pasta met blauwe kaas bereid.
Het vuur brandde zó goed dat het bijna jammer was het om half elf uit te moeten maken. Maar ja, soms ontkom je niet aan dat moeten. (deze is speciaal voor Daniël Brouwer ;) ) Een flinke plens water erover dus met als gevolg een gratis stoombad. Honden met vieze baasjes konden we zo mooi afschrikken in elk geval.
