Onze auto heeft allerlei moderne snufjes. Zelfs zó modern,
dat er opeens een politie-auto, ambulance én een helikopter onze kant opkwamen
met gillende sirenes. Wat was er gebeurd? Ik zag bij de achteruitkijkspiegel een paar knopjes.
Eén met het symbool van een telefoontje, één met de tekst ‘on’ en één met een
rood kruis. Onderzoekend als ik ben drukte ik eerst maar eens op het
telefoontje, waarop er een beltoon hoorbaar was. Vreemd. Toen probeerde ik het
rode kruisje. Onmiddellijk verscheen in het display de tekst ‘hang up’, maar
hoe ik ook op het knopje ‘on’ drukte om
uit te schakelen, er gebeurde niets. Opeens hoorde ik een stem die zei: ‘which
emergency-service do you need?’ Of woorden van gelijke strekking. Ik kreeg in
de gaten dat we kennelijk automatisch doorgeschakeld werden naar het
alarmsysteem en wist niet hoe vaak ik op die ‘on-button’ moest blijven drukken
om de zaak te cancelen. Het zweet brak me uit, al kan dat ook van de hitte
geweest zijn (het was ongeveer 40 graden) en ik wist niet wat ik moest doen.
Bert zat ernaast en keek ernaar, hij begreep in het geheel niet wat er gaande
was. Tot ik een ingeving kreeg en het displayscherm aanraakte op de tekst ‘hang
up’, en ja hoor, tuut tuut tuut….verbinding verbroken…
Het was dus niet echt zo, van die noodhulpdiensten, maar het had weinig gescheeld!! Pfff…..
Het was dus niet echt zo, van die noodhulpdiensten, maar het had weinig gescheeld!! Pfff…..
Het laatste stuk naar the Badlands reden we binnendoor. In Wall maakten we een tussenstop in een
nagebouwd westernstadje, WalDrug. Al kilometers van tevoren werden we daarop
attent gemaakt door een woud aan reclameborden langs de snelweg – hoezo
horizonvervuiling?? De koffie kostte er vijf dollarcent, en als geste van de
regering kregen vietnamveteranen ze zelfs gratis, een groots gebaar nietwaar?
Verrassend genoeg was er een tafeltje voor ons gereserveerd door onze voorouders!
Verrassend genoeg was er een tafeltje voor ons gereserveerd door onze voorouders!
Predestination, zoiets? Ik wist wel dat ze reislustig waren, al dan
niet gedwongen, maar dit….ik had wel graag een brandijzer of hoe noem je zo’n
ding, meegenomen, maar dat bestaat natuurlijk allang niet meer.
Van het ene moment op het andere veranderde het redelijk
oninteressante prairielandschap in dat van de maan. Dit land blijft je
verrassen! We stopten bij geen enkel uitzichtpunt omdat we dat de dag erop
wilden doen en niet van tevoren al ons kruit verschieten. De campground in het
park was nog erg leeg. Geen wonder ook, welke gek gaat er nu kamperen bij zulke
temperaturen? Wij dus!
In de schaduw van een van de weinige bomen zetten we ons tentje voor de eerste keer op. Daar worden we altijd zó gelukkig van! In een uurtje hadden we de auto ingeruimd en hij is echt groter dan zijn voorgangers, we hebben ruimte over.
Na een verfrissend drankje in het vlakbij gelegen restaurant
hebben we een korte wandeling gemaakt door het betoverende landschap.
De eerste
nacht in ons tentje was meteen een memorabele: we werden overvallen door een
heftige storm, met regen en onweer. Helaas kon de tent zoveel geweld niet aan,
dat wil zeggen, het lekte langs de naden naar binnen waardoor we meer in bad
dan in bed lagen. De auto maar in dus. Daar was het echter zo benauwd, ook niet
uit te houden. Toen hebben we handdoeken achter onze matrasjes gelegd om het
ergste water tegen te houden en uiteindelijk zijn we weer in een lichte slaap
gevallen. ’s Morgens was alles weer heel snel droog gelukkig, en we hebben
direct duct-tape gekocht om de naden af te plakken.