Dag 6 – maandag 29 augustus: Cedar City

Er wandelde een matras voorbij. Een grote kingsize matras. Waren we hier in het sprookje van de prinses op de erwt beland? En was dit een van die hele zachte matrassen? Nee natuurlijk. Er bleken bij nader inzien twee mensen achter te zitten, die het ding kennelijk richting vuilcontainer brachten. Toen we er later langsreden zagen we echter niets, misschien was hij dus door iemand anders opgehaald. Die middag, ik wilde zelf een zakje afval in de container gooien, stonden diezelfde mensen er weer. Nu naast een meer dan manshoge koel- vriescomibinatie. Op mijn vraag of ze dachten dat hij erin zou passen antwoordden ze vrolijk ‘we will make it fit!’. Terwijl het echt geen grote grofvuil container was. Maar kennelijk is het ze toch op een of andere manier gelukt want er was later ook daar niets meer van te zien.

Omdat we pas aan het eind van de middag met Carmen en Troy hadden afgesproken konden we de dag zelf invullen. Dat deden we door naar Cedar Breaks te rijden, een Nationaal Park op ongeveer 30 km bij ons vandaan. We waren daar in 2019 ook geweest, toen hadden we er wild gekampeerd. Het is een klein park, met rotsformaties die erg doen denken aan die van Bryce. Het was er, zoals overal op dit moment, erg rustig. We stapten hier en daar uit om rond te kijken en wat foto’s te maken, en liepen daarna de Alpine Trail. Dat is een vrij makkelijke trail van een kilometer of zes, met in totaal iets van 50 m hoogteverschil. Prima te doen dus. Niet spectaculair allemaal maar wel heerlijk om zo te lopen, in de koelte bovendien.

Iemand een appeltje trouwens? Naast onze cabin. Ze zijn lekker!

Geheel opgenomen in het gras 

Na dit moois deden we niet zoveel meer. We pakten vast wat spullen in, hoewel dat ook zo gepiept was omdat het meeste in de auto was blijven liggen. Om half zeven togen we naar de plaatselijke Mexicaan voor een laatste etentje met onze vrienden maar niet nadat we getankt hadden. Er zat niet al teveel benzine meer in, en het laatste wat je wilt is hier zonder komen te staan. Casa de Don Miguel konden we in eerste instantie niet vinden. Dat wil zeggen, we zagen wel iets dat zo heette, maar dat zag er heel vervallen en gesloten uit. Toch maar even aan de deur gerammeld, en ja hoor, een authentiek Mexicaans familie-restaurantje waar ze direct vroegen of wij voor Carmen kwamen. Het eten was natuurlijk verrukkelijk en tijdens het wegwerken van al dat heerlijks kletsten we volop over onder andere stambomen en achternamen, over de dochters van C&T die deels een andere dan wel geen enkele geloofsrichting op waren gegaan (wat niemand erg vond) en over de eetgewoonten in Nederland. Na het eten was het dan echt afscheid nemen geblazen.

Terug bij onze cabin dronken we nog een glaasje terwijl we luisterden naar de krekels en keken naar de sterrenhemel. Het werd onze laatste nacht hier, morgen vertrekken we. Naar Zion, het beloofde land. Dat belooft wat.

Dag 5 – zondag 28 augustus: Cedar City

Een jong stel meldde zich aan de balie waar ik ook stond om ons verblijf weer met een nachtje te verlengen. Ze waren aan komen rijden in een zelfs voor Nederlandse begrippen klein, oud autootje. Ze oogden wat nerveus en stonden wiebelend van het ene op het andere been te wachten op de beheerder. Het was ze tot nu toe niet gelukt een kampeerplek te bemachtigen. Overal alles vol. Tja, het was weekend en dan trekt half Amerika erop uit. Als je het moet doen met twee weken vakantie per jaar grijp je elke mogelijkheid aan om op een andere manier te ontsnappen aan de hectiek van het dagelijks leven. Gelukkig voor hen waren alle plekken hier nog vrij en even later huppelden ze vrolijk weer naar buiten. Later spraken we ze opnieuw en toen kwamen we wat meer aan de weet. Duitsers waren het, en haar vader had hier heel lang gewoond. Nu wilde ze wel eens met eigen ogen zien hoe dat eraan toeging, in dat land waar ze zoveel over had gehoord. Nou, het eerst wat ze was opgevallen was dat alles zo ontzettend duur was. Daar viel weinig tegenin te brengen, dat is gewoon zo. Je moet echt een grote bak met geld meenemen, veel meer dan een paar jaar geleden.

Wij begonnen de dag weer rustig met koffie, ontbijt en een douche. Het sanitair is hier prima in orde, geen wasbakken op een rijtje maar allemaal grote complete badkamers. Nog geen tien meter van onze cabin. Rond het middaguur reden we opnieuw naar Cedar City om nogmaals de beeldentuin te bezoeken en wat meer foto’s te nemen. Het was er wel behoorlijk warm, iets van 35 graden en zonder een vlaagje wind dat voor een beetje verkoeling zorgde viel dat niet mee. We bleven dus niet al te lang maar wel lang genoeg om alle beroemde figuren uit  Shakespeare's toneelstukken te vereeuwigen.

                                    

Falstaff

Bottom the Weazel

Julia, zonder haar Romeo

Tegen half zes kwamen Carmen en Troy ons ophalen voor een paar tripjes en een picknick. Allereerst gingen we naar de oudste boom van Utah, een bristlecone pine van 4500 jaar oud, zo’n 10 mijl verderop. Het was een korte trail, maar heerlijk om zo in het bos in de koelte te lopen. Daarna was het nog een flink eind rijden naar de Kolob Canyon, onderdeel van Zion National Park. Ooit waren we er zelf geweest, maar vanuit een andere richting. Dit was echt een eyeopener, letterlijk, want we zetten grote ogen op toen we eenmaal naar die schitterende rode rotsen voor ons zagen. We reden helemaal door naar boven, en na het maken van de nodige foto’s haalde Carmen een grote koelbox en een flinke boodschappentas tevoorschijn uit hun auto (we rijden steeds met eigen auto’s, vanwege het monster dat covid heet). We moesten een klein stukje naar boven klimmen tot we bij een picknickbank kwamen. Bert liep met Carmen voorop, ik met Troy een stukje erachter. Ze zetten de spullen neer en opeens rende Bert ervandoor. Waarschijnlijk naar het uitkijkpunt een halve mijl verderop. Wij installeerden ons vast en ik keek stomverbaasd toe naar wat er allemaal op tafel kwam. Zelfgemaakte (Spaanse) tortilla; chicken salad sandwiches; een volgens opgaaf 13 persoons bak met wat wij snoepgroente noemen, inclusief dipsaus; perziken en sinaasappels; een doos met zakjes chips; koekjes en chocola. De snoepgroente was alleen voor ons in verband met het dippen, dat was niet verantwoord in deze tijden van covid. Nela, de hond, zat ook op de bank. Onder geen beding was ze op de grond te krijgen want daar zaten haar aartsvijanden: mieren! Waaruit maar eens blijkt dat de grootsten niet altijd de sterksten zijn. Intussen was Bert nog steeds weg. Carmen begon zich er wat ongemakkelijk onder te voelen want intussen was het ook gaan schemeren, maar ik stelde haar gerust door te zeggen dat er nog meer mensen die kant op waren gegaan. En het pad hield op bij het uitkijkpunt, dus er kon niet echt iets misgaan. Maar ze bleef onrustig, en op een goed moment ging ze toch zelf kijken (we waren inmiddels twintig minuten verder). En wat een geluk, al na een paar minuten kwam ze terug. Met het verloren schaap in haar kielzog.

                                       

Na dit grandioze avondmaal werden alle restanten, die nog niet eens allemaal aangebroken waren, in onze auto gezet zodat we geen honger zouden lijden. De rit naar huis duurde drie kwartier, en hoewel we de avond graag afsluiten met een glas wijn waren we daar te moe voor. Bovendien was het best koud geworden en het woei behoorlijk. Dat werd dus gewoon een enkeltje dromenland.

 

Dag 4 – zaterdag 27 augustus: Cedar City

Moet je kijken! Dat kan toch niet! Iedereen gebruikt dat om schoon te maken, nou, ik niet meer hoor! Aldus een geagiteerde dame in de supermarkt. Ze wees naar een grote fles bleekmiddel, een liter of drie. Prijs: $8. Tja, dat is wel slikken. Even eerder waren we al in gesprek geraakt toen een man mij vroeg welk wasmiddel hij moest gebruiken om zijn crèmekleurige poloshirt met rode en blauwe rand van vlekken te ontdoen. Ik had natuurlijk geen flauw idee, maar de dame in kwestie had het ook gehoord en voorzag de man van deskundig advies. Het is beslist niet moeilijk om hier met mensen aan de praat te raken.

Vandaag konden we dan voor het eerst ons gasstel testen. Nou, dat deed het uitstekend! Beter dan de andere, duurdere van Coleman die we wel gehad hadden. Dit was het eigen merk van Walmart, Ozark, en beslist een aanrader. Ook het broodrooster paste er goed op, zodat we bij de koffie van lekkere geroosterde Engelse muffins konden genieten. Daarna liepen we een rondje over het terrein, dat groter bleek dan we in eerste instantie dachten. Er waren ook vijf mooie tentplekken. Bij één ervan stond een man met een motor zijn spulletjes in te pakken en op onze vraag of hij hier uitgekampeerd was gaf hij een bevestigend antwoord. Ook met hem raakten we in gesprek. Hij kwam oorspronkelijk uit Argentinië maar woonde al 35 jaar in LA. Voor zijn broodwinning was hij altijd taxichauffeur geweest, de laatste jaren werkte hij voor Uber. Met corona braken voor hem helemaal gouden tijden aan toen hij de omslag maakte naar Uber Eats. En nu was hij al zeven weken onderweg, eerst helemaal naar het noordelijkste stukje van Alaska en toen weer langzamerhand afgezakt. Als zijn geld op was logde hij even in en bezorgde hij wat pakketjes, tot hij genoeg had om weer door te gaan. Omdat hij verder geen verplichtingen had, geen relatie en geen kinderen, kon dat allemaal makkelijk. Het leek ons een tevreden mens. Een tijd geleden las ik dat de mensen die niet het grote geluk najagen maar gewoon tevreden zijn met wat ze hebben en doen in het leven, uiteindelijk het gelukkigst zijn. We wensten hem een goede reis en zwaaiden hem uit. Altijd weer leuk, zulke ontmoetingen.

De rest van de middag hebben we niet veel gedaan behalve wat lezen en wat schrijven. Heerlijk is het hier, alleen al om gewoon op de veranda in een luie stoel te zitten en niets te hoeven. Om half vijf reden we naar het stadje, tien minuten rijden hiervandaan. Daar hadden we met Carmen, Troy en Cindy afgesproken om samen te gaan eten bij The French Spot. De eigenaar van het restaurant, echte Fransman, heeft hier al jarenlang succes met zijn Franse keuken. We konden buiten zitten en dat was voor ons een vereiste vanwege al het covid-gedoe. Troy had de hele avond zijn mondkapje op, behalve bij het eten natuurlijk, hoewel ook hij een paar dagen geleden al negatief getest was. Ja, en dan was er dus Cindy, zijn zus. Ook haar hadden we drie jaar geleden ontmoet en ze was ons toen al opgevallen. Een schat van een mens, en een enorm krachtige persoonlijkheid. Ze had vier niertransplantaties achter de rug die allemaal mislukt waren. Nu zat ze al twintig jaar drie maal per week aan de dialyse. Maar ze draaide haar hand er niet voor om twee uur te rijden om naar ons toe te komen, zo graag wilde ze ons zien. Met zuurstoftank en al zat ze in spanning te wachten en toen ze ons eindelijk zag was ze tot tranen toe geroerd. Dat was dus een heel hartelijk weerzien.

We namen een gratin dauphinois met een groene salade en die was echt zoals het hoorde, verrukkelijk. Ooit bestelden we bij een Italiaans restaurant, ik weet niet meer precies waar, een Salata Caprese maar wat we kregen leek daar in de verste verte niet op. Geheel aangepast aan de Amerikaanse smaak, die bepaald niet de onze was, dus dat ging retour keuken. Daar doen ze hier helemaal niet moeilijk over, klant is altijd koning.

Na al dit lekkers ging Cindy terug naar huis. Ze moest nog een eind rijden tenslotte, en ook nog cookies bakken voor morgen, omdat er een doopfeest was in de kerk. Dat is trouwens wel bijzonder, deze mensen zijn allemaal heel gelovig maar vinden het geen enkel probleem dat wij dat niet zijn. We kunnen er gewoon over praten. Carmen vertelde dat ze ook de koran en de tora gelezen had, om meer inzicht te krijgen hoe anderen hun geloof beleven. Goed, we namen afscheid van Cindy, - we wisten allemaal dat we elkaar niet weer zouden zien -  en gingen zelf met Carmen en Troy naar het culturele hart van Cedar City, het Shakespeare-complex. Er is een prachtig theater neergezet, met een dito aangelegde beeldentuin eromheen, en een museum voor moderne kunst. Allemaal gelieerd aan de universiteit van Southern Utah. Elk jaar is er een groots opgezet Shakespeare Festival, en toevallig was dat nu aan de gang. Op een groot grasveld was een groepje studenten aan het dollen, eerst met een Amerikaanse voetbal en later met houten zwaarden. Er kwamen ook steeds meer mensen die op de bankjes en op het gras gingen zitten, sommigen hadden hun eigen stoeltjes meegebracht. Wij zaten op twee bankjes schuin achter elkaar, wat covid-technisch gezien heel prettig was. Op een klein podium werd de avondvoorstelling aangekondigd door een native bewoner, van de Paiute stam. De universiteit onderhoudt nauwe banden met deze oorspronkelijke bewoners, waarmee ze iets goed hopen te maken van het verleden (om het maar even heel simpel te stellen). De naam Utah is afgeleid van Ute, wat volk betekent. Na het praatje werd, geheel volgens traditie, een rituele dans uitgevoerd door een jochie van een jaar of negen. Daarna was het de beurt aan een groep musical-acteurs, die een wervelende show ten beste gaf met zang en dans. Er is een acteursopleiding aan de universiteit, en dit deden ze elke avond tijdens het Shakespeare Festival. Het was een heel vrolijk en ontspannen gebeuren. Na afloop van de show maakten we wat foto’s in de beeldentuin, en net voor het helemaal donker werd reden we terug naar onze cabin. We konden terugkijken op een geweldige avond samen met onze vrienden, zij het op gepaste afstand.

Dag 3 – vrijdag 26 augustus: Las Vegas -Cedar City

Flexibiliteit is voor ons een sleutelwoord als we aan het reizen zijn. Per dag bekijken waar we naar toe gaan, wat we willen doen. Daarom hebben we ook zo’n hekel aan reserveren, dan zit je eraan vast. Het hotel deed nergens moeilijk over toen we onze laatste nacht annuleerden, en op de Cedar Canyon Campground konden we ook onze reservering een dag naar voren halen. Die stond eigenlijk gepland van zaterdag tot maandag. Vanwege het risico op besmetting met corona hadden we besloten niet bij Carmen en Troy te overnachten maar ze alleen te bezoeken, en wel in hun tuin. Ook Troy was vorige week zaterdag besmet geraakt en hoewel hij nu negatief getest was leek ons het toch geen goed idee langdurig met hen in een ruimte te verblijven. Je moet de kat niet op het spek binden nietwaar.

We ontbeten in de coffee corner van hotel California, dat via een gang met ons hotel verbonden is. Hadden we al eens eerder gedaan. De koffie was goed, de muffin smaakte prima. Prijs was navenant hoog: €13 (ik kan de bedragen net zo goed in euro’s aangeven aangezien de waarde op dit moment gelijk is aan de dollar). Daarna zetten we koers richting Cedar City. Het eerste stuk was qua landschap behoorlijk saai, heet en dor. Vanaf het moment dat we in Arizona kwamen veranderde dat en was het prachtig. De kleuren, de bergen, alles. In St George stopten we om iets te drinken, bij Wendy’s. Aan de balie bestelden we twee kleine bekers aardbeienlimonade. Nou, dat was wat hoor. De jongen die deze moeilijke opdracht tot een eind moest brengen had geen idee wat te doen. Toen hij, na twee keer zijn collega gevraagd te hebben, eindelijk iets wist in te voeren in het systeem drong zich een nieuwe vraag aan hem op. ‘You guys are senior, right?’ Dat konden we moeilijk ontkennen. Hij raakte er wederom van in de war. Uiteindelijk hielp de collega hem, en na een stief kwartiertje konden we dan eindelijk onze bekers met een liter ijskoude limonade in ontvangst nemen.

Met het passeren van de grens met Utah versprong de klok een uur naar voren. Niet dat het ons iets uitmaakte, we hadden de dag aan onszelf. Om half vijf reden we Cedar City binnen en stopten we nog even bij de plaatselijke Walmart. Voor een paar dollar kochten we een tafelkleed zodat we de picknicktafels komende weken van een passende bekleding konden voorzien wat belangrijk was, want ze zijn lang niet altijd schoon. Normaal gesproken hebben we er altijd een bij ons maar nu even niet. Je kunt niet overal aan denken nietwaar. Ook ruilden we ons eenpits gasstel om voor een tweepitter met windscherm, dat was maar een paar dollar duurder maar in de Walmart van gisteren waren die uitverkocht. Tot slot gooiden we nog een paar kleine pie’s en twee zakken met Engelse muffins in de kar, zodat we ook een goed ontbijt hadden. Voor de zekerheid probeerden we nog even met de Wise kaart te betalen maar het werd handje contantje.

Daarna zetten we koers naar het huis van Carmen en Troy. Zoals ik al schreef stonden onze slaapzakken, keurig verpakt in grote kartonnen dozen, onder het afdak van hun voordeur. Tot onze verassing kwam Troy er net aanrijden, we dachten dat hij nog ziek was maar dat was in het geheel niet het geval. Hij vroeg ons even binnen te komen, wat we wel wilden zolang we maar op grote afstand bleven. Zelf droeg hij een mondkapje. Onze verbazing werd nog groter toen Carmen ineens tevoorschijn kwam! We dachten dat ze naar haar vrijwilligerswerk was, maar ze had gewacht in de hoop ons nog even te kunnen zien (ik had onderweg een appje gestuurd, toen we in St George waren). Exact drie jaar geleden hadden we elkaar voor het laatst – en ook voor het eerst – ontmoet, dus dat was een ontzettend leuke verrassing. De verrassing werd nog groter toen Troy ons meetroonde naar de tuin, waar hij voor ons een grote bak met Mexicaanse salade neerzette. Carmen verdween naar haar werk, maar wij aten gedrieën heel gezellig én op afstand een verrukkelijke maaltijd! Het was precies op het goede moment, we waren toch moe van al het gereis en het doen van alle inkopen, bovendien hadden we na het ontbijt niets meer gehad. Kon niet beter dus! Tegen een uur of zeven vertrokken we naar onze slaapplek.

Het kwam neer op een tent van hout, met twee van die opklapbedden die we zelf nog uit moesten vouwen, maar wel met airco en een koelkast annex vriezer. Plus een overdaad aan stopcontacten. We pakten onze nieuwe slaapzakken uit en richtten de boel een beetje in. Op een grote veranda achter de cabin stond een picknicktafel die we mochten gebruiken en de eigenaar van de camping bood aan ons een bak met een vuurtje te brengen zodat we marshmallows konden roosteren. Service van de zaak. Maar de Mexicaanse salade, die behoorlijk gevuld was geweest met kip, guacamole, rijst, taco’s en een dressing die ik niet thuis kon brengen maar ontzettend lekker was, had onze magen meer dan goed gevuld zodat ik het aanbod vriendelijk afsloeg.

Het wordt eentonig. Om negen uur hadden we de pijp helemaal uit en binnen een paar minuten waren we diep in slaap. Wat dat aangaat was er van enige flexibiliteit geen sprake.

Dag 2 – donderdag 25 augustus: Las Vegas

Ik schrok wakker na een diepe slaap. Een blik op de wekker op het nachtkastje liet me nog meer schrikken: half elf! Dan had ik meer dan 14 uur geslapen, kennelijk was dat nodig geweest. Maar…er klopte iets niet, het was nog donker. Het duurde even voor het tot me doordrong: ze werken hier natuurlijk niet met de 24 uurs tijdnotatie. Het was dus gewoon nog avond, en ik had iets van drie uur geslapen.

Op een redelijk normale tijd waren we uitgerust genoeg om de dag te beginnen. Allereerst naar de eetzaal, met gevoel voor understatement ‘Garden Court’ geheten, geen sprietje gras te zien. Ook daar bleek corona echter voor aanpassing te hebben gezorgd. In plaats van drie maal per dag een buffetronde, te weten ontbijt, lunch en diner, was dat nu aanzienlijk ingekrompen. Brunch van 8 tot 2 en voor het diner gingen ze slechts in het weekend open. Uiteraard waren ook de prijzen aangepast, van $10 naar, jawel, $24 pp excl. tax en tip. Toe maar. Dat kon voor ons niet uit, we kunnen nu eenmaal niet zoveel meer verstouwen, maar deze ochtend gaven we ons toch nog maar een keertje gewonnen. Een echt alternatief was er ook niet.


                       

Om een uur of een reden we naar de Walmart om de gebruikelijke inkoopronde te doen. Dat gaat altijd in tweeën, eerst alle kampeerspullen zoals brander, rotspennen, onderzeil voor de tent, handdoeken etc., en daarna alle proviand zodat we de komende weken alleen nog maar verse groenten, fruit en brood hoeven te kopen. We liepen, dat kun je wel zeggen, kilometers. Hadden we bijna alles in de kar, toch nog iets vergeten waardoor we opnieuw de hele winkel door moesten. Onze stappenteller zou ontploft zijn, gelukkig hebben we die niet zodat we ons daar ook geen zorgen over hoefden te maken. De prijzen daarentegen deden dat wel, je kunt rustig zeggen dat die zeker 50% gestegen waren vergeleken met drie jaar geleden. We besloten ons er maar niet druk over te maken, had ook geen enkele zin natuurlijk.

Bij de kassa wilde ik betalen met mijn Wise Creditcard. Dat is een debetcard waar je je geld in vreemde valuta op kunt storten, zodat je maar één keer transactiekosten betaalt. Daarna kun je er overal in de valuta van het land waar je bent mee betalen. Bovendien is de wisselkoers uitermate gunstig. In Noorwegen hebben we er alles mee betaald, ideaal. Dus was het logisch om dat voor ons verblijf hier ook toe te passen. De eerste keer dat we er iets mee afrekenden was bij de bar in het hotel. Probleemloos. De brunch wilde ik er ook mee afrekenen. Pincode ingetoetst, geweigerd. Wat?? Nog een keer, en nog een keer. Noppes. We betaalden maar contant, gelukkig hadden we nog wat overgehouden van onze reis in 2019. Het zou wel aan hun systeem liggen dachten we, dus bij de Walmart probeerden we het opnieuw. Weer mis. Het begon vervelend te worden. Omdat je nooit op één paard moet wedden gooiden we onze ING kaart in de strijd, en die werkte wel.

De auto is voorzien van een voortreffelijk navigatiesysteem. Het had ons moeiteloos naar onze bestemming gebracht. Toen we terug wilden pakte hij het helaas niet, dus reden we maar op goed geluk een kant op. We hadden ook de navigatie op mijn telefoon erbij gepakt maar die liet het eveneens afweten. Na een mijl of wat sprong het systeem opeens aan. We bleken totaal de verkeerde kant op gereden te zijn. In het hotel, het was inmiddels bijna vijf uur, schoven we maar meteen aan in het Triple 777 restaurant voor de allereerste echte hamburger. Deze plek, met een eigen brouwerij, is echt een aanrader voor wie niet tegen teveel prikkels kan. Er hingen negen televisieschermen rondom de eetzaal die om het hardst probeerden je aandacht te krijgen. Het was een grote, heel hoge ruimte met zeker honderd tafels. Iedereen schreeuwde omdat ze elkaar anders niet konden verstaan. Je kon er wel gek van worden. Ik besloot dat niet te doen en het te beschouwen als een goede oefening om prikkels te negeren, en tot mijn verbazing lukte dat. De hamburgers waren perfect.

Tja, en toen vielen we alweer om. Zin om nog even naar de Fremont Street Experience te gaan hadden we niet, we hadden het wel gezien. Dat gold eigenlijk voor alles hier. Goed beschouwd is dat hele Las Vegas een uitermate treurig gebeuren. Je zou je diep moeten schamen dat je zo’n oord uit de grond hebt gestampt midden in de woestijn, ten koste van de water- en elektriciteitsvoorzieningen voor de hele regio, en in deze tijd al helemaal. Dus cancelden we de laatste nacht, boekten iets wat een Cowboy Cabin heette op een camping vlakbij Cedar City. We informeerden onze vrienden daar dat we een dag eerder onze slaapzakken op zouden komen halen (die stonden al klaar bij hen onder de porch) en deden de ogen dicht.

Dag 1 – woensdag 24 augustus: Amsterdam – Las Vegas

Een duur hotel is aan mij niet besteed. Stel je voor, heb je een klein vermogen betaald voor alle mogelijke luxe en lig je de hele nacht te woelen omdat je niet in slaap kunt komen. Precies daarom was ik blij dat het weer gelukt was voor een redelijk bedrag, ruim onder de €100, een superior kamer te boeken bij Hotel Schiphol. Het Ibis, toch een paar klassen minder, was duurder. Kwestie van op tijd (annuleerbaar) boeken. Het was er superschoon, heerlijke douche en dito bed. Alleen lag ik ook hier uren wakker vannacht. Toen er een wekker ging was ik dan ook behoorlijk chagrijnig, welke idioot laat er nu midden in de nacht een wekker afgaan? Ikzelf dus. Kennelijk was ik toch weer in een diepe slaap gevallen, en omdat we rustig aan wilden douchen en ontbijten hadden we besloten om zes uur op te staan. Ach, en als je dan eenmaal op gang bent gaat het allemaal wel weer. De koffie bij het ontbijt was uitstekend, er was roerei en veel vers fruit, Bert deed zich tegoed aan wentelteefjes en zo konden we de dag goed starten.

Gisteravond hadden we al een bagagekarretje mee naar de kamer genomen, daar paste zowaar alles op. De shuttle reed exact om 8 uur weg en iets voor half negen konden we beginnen aan het spannendste deel van de reis: het overleven van de rijen op Schiphol. Bij vertrekhal twee was het, je gelooft het niet, bijzonder rustig. Een medewerker vroeg of we de strijd met de bagage-automaten wel aan wilden gaan, of liever naar de balie om de tassen af te geven. Er stonden maar een paar mensen. Dat laatste deden we, en hoewel we toch een minuut of tien moesten wachten ging het daarna snel. Het meisje achter de balie was heel geïnteresseerd in onze reis: ‘u gaat vast niet naar Las Vegas om te feesten!’ en zal nu waarschijnlijk gaan sparen om ook eens zo’n trip naar het zuidwesten van de VS te maken. ‘Maar dan wel in een camper hoor!’ We konden een glimlach niet onderdrukken en wensten haar op voorhand een mooi avontuur toe. Bij de security stonden wel aardig wat mensen in de rij, maar in tegenstelling tot de horrorverhalen over urenlang wachten en net wel of net niet je vlucht halen waren we er in een half uur helemaal doorheen. Het enige oponthoud wat we hadden was dat Bert dubbel gecontroleerd werd. Als voormalig hippie wordt hij er toch altijd weer uitgepikt, terwijl hij speciaal hiervoor nog naar de kapper geweest was. Je kunt tegenwoordig alles in je bagage laten zitten, inclusief je flesje water. Maar je moet wél je zakken leeghalen. En tja, als je daar een papieren zakdoekje in laat zitten ben je het haasje. Keurig kapsel of niet.
                                

Als je het zo ziet valt het eigenlijk best mee, de hoeveelheid bagage.
Tent, slaapzakken, slaapmatten, kookspullen, en o ja, ook nog wat kleren

Bij Gate 3 waren ze goed ingericht op een groot aantal passagiers. Er stonden welgeteld 24 stoelen. Hoeveel mensen passen er in een Boeing 787-9? Juist. We namen dus onze toevlucht tot de wachtruimte bij gate D5, daar zou een vlucht naar Curaçao vertrekken. We zaten daar lekker rustig te lezen en te schrijven, toen er een zeer kinderrijke familie plaatsnam op een paar rijen achter ons. Er waren een paar wat oudere kinderen, zo tussen 9 en 12 schat ik, en een paar veel jongere. Een jongetje van een jaar of twee rende steeds weg om tussen de voortsnellende mensen te verdwijnen waarna de vader hem achterna rende en hem weer op een stoel pootte. Daar bleef hij dan precies dertig seconden zitten waarna het tafereel zich herhaalde, onder veel geschreeuw en gegil. Ook was er een meisje van een jaar of vijf dat zich behoorlijk vrijpostig rond onze stoelen en onze bagage bewoog. Op een goed moment gooide ze een van onze tassen van de stoel op de grond, en even later duwde ze een koffer ondersteboven. Bert, die zich normaal gesproken vrij afzijdig houdt van zulke dingen, stond op en beende op hoge poten naar de vader om hem te vragen zijn dochter tot de orde te roepen. Vader vroeg ‘wat doet ze dan?’ en leek niet zo onder de indruk. Maar kennelijk had het toch geholpen want daarna hebben we geen last meer gehad. Of zou het komen omdat inmiddels de grote wachtruimte bij de gate open was, en we ons daarheen verplaatsten?

Het boarden ging vlot. We zaten in een rijtje van drie in het midden. Het interieur zag er gloednieuw uit, de stoelen zaten goed en er was een meer dan uitstekend entertainment systeem. Zelfs de lampjes boven je hoofd kon je via het aanraakscherm regelen. De vlucht zelf verliep rustig, nauwelijks turbulentie. Het eten was echt lekker, ik had pasta arrabiata en die smaakte precies zoals het moet. Na een uurtje of vijf vliegen kwam er een sandwich met brood van Carl Siegert, met Beemsterkaas en tomatenspread. Toen er anderhalf uur voor de landing wéér een complete maaltijd kwam hebben we vriendelijk bedankt, dat is voor ons echt teveel van het goede.

Zit je lekker? Ja hoor, prima!

Joyce, deze is voor jou! (alleen voor insiders)

                                                    

Precies volgens schema landden we op Las Vegas Airport. En, het klinkt bijna te mooi om waar te zijn, maar binnen een half uur waren we ook door de security! Er werden geen vingerafdrukken meer genomen, en ook geen vragen gesteld, dat scheelde enorm natuurlijk. We hadden op het formulier dat we in het vliegtuig kregen wel netjes aangegeven dat we een kilo kaas bij ons hadden. Dat was maar goed ook, want de hash-hond werd door een uiterst vriendelijke dame op onze bagage losgelaten (die bagage hadden we óók al binnen een paar minuten van de band kunnen halen). Ze was heel geïnteresseerd in onze plannen, en vroeg vriendelijk of we iets van etenswaar bij ons hadden. Op onze bevestiging verwees ze ons naar een douanier die ons weer doorstuurde naar een ruimte waar al onze bagage door een scanner ging. De enige andere persoon die datzelfde lot onderging was onze buurman uit het vliegtuig. Hij had bloembollen mee. Goed, alles was snel in orde bevonden en om iets over drieën liepen we richting shuttle die ons naar Hertz moest brengen. Daarmee kwam het allerspannendste deel van de reis in zicht.

Door alle aanwijzingen op het Alles Amerika Forum te volgen had ik bij Hertz een bepaalde status verworven waardoor we direct naar de garage konden en uitzoeken wat we wilden, in een bepaald aantal vakken. We hadden op papier een compacte sedan gehuurd, maar vanwege die status was de keuze veel groter en kwamen we zeker een paar klassen hoger uit. Nu stond er best het een en ander zoals een Chevrolet Equinox, hele fijne auto maar zonder 4WD of AWD (All Wheel Drive), en dat wilden we beslist gezien de gebieden die we gingen doorkruisen. Alleen een Nissan Rogue voldeed daaraan, maar die was niet al te groot. Ik vroeg een zogenaamde greeter of er niet iets anders was, maar hij wist niet eens wat 4WD betekende. Tja. Toch maar even naar de counter, waar een hulpvaardige dame meeliep en zelfs belde met de baas om te vragen of de BMW die we op het oog hadden mogelijk tóch uitgerust was met zo’n voorziening. Nee dus. Wat nu? We besloten toch maar voor de Equinox te gaan. Net toen we de bagage erin wilden zetten kwam er een auto aan met een greeter erin, een andere, en ik deed mijn verhaal opnieuw. Geef me een paar minuten, zei hij, en enkele ogenblikken later kwam er een zwarte, bijna fonkelnieuwe Ford Edge aanstuiven. Neem deze maar! Allemachtig, wat een wagen. Daar kunnen we thuis alleen maar van dromen. Nog geen vijf maanden oud en 16000 mijl op de teller….

Iets over vijven liepen we het hotel binnen. Aan de bar namen we een drankje – en constateerden dat het hier echt helemaal verkeerd gaat: in plaats van glas kregen we dat nu in plastic. Idioot.

Dat gezegd hebbende sloten we de dag af. Het was zeven uur ’s avonds en het licht ging uit.

Dag 0 – dinsdag 23 augustus: Groningen – Schiphol (hotel Schiphol, Van der Valk)

Om ons goed voor te bereiden op de hoge temperaturen in Las Vegas en omstreken werden we in de trein vast in een zweethut gegooid. Je weet wel, zo’n ritueel waarbij je onder snoeihete temperaturen en in het stikkedonker tot jezelf moet komen, gereinigd en al en als het een beetje meezit ook opnieuw geboren. Nou, de NS had het vast en zeker goed met ons voor want in de eerste klas coupé waar we inzaten, een luxe die we ons permitteerden om genoeg plaats te hebben voor de best belachelijk grote hoeveelheid bagage, deed de airco het niet. De ene na de andere medereiziger verdween puffend en steunend naar het tweedeklas gedeelte waar de temperatuur zowat onder nul lag. Omdat het werkelijk onverantwoord heet aan het worden was gooide ik er maar een paar twitterberichten uit met bovenstaand verhaal in de hoop dat iemand er iets aan zou kunnen doen. Ik was al op zoek geweest naar de conducteur, maar die was in geen velden of wegen te bekennen. Al snel kreeg ik een reactie: ‘dat is wel zonde. Gelukkig heb je een koelere plek gevonden. Ik heb hier meteen een melding van gemaakt.’ Even later gevolgd door ‘mocht het echt te heet worden, dan zou ik je willen verzoeken de conducteur aan te spreken. Deze kan de trein stoppen als het niet meer veilig is om nog door te rijden. De temperatuur wordt per coupé geregeld, dus je zou op dit moment ook een andere coupé kunnen opzoeken’. Daarbij geheel voorbijgaand aan het feit dat ik nog steeds in de 1^e klas zat, de 2^e klas vol was en er bovendien geen conducteur te vinden was. Maar kennelijk was er toch iets in gang gezet, want ongeveer bij Almere kwam er opeens een aardige controleur binnen die eerst probeerde de zaak aan de praat te krijgen, wat niet lukte, en toen met een doodeenvoudige en uitstekend werkende oplossing kwam: hij zette twee ramen tegen elkaar open. Met een speciale sleutel, want het is natuurlijk niet de bedoeling dat je zelf aan die raampjes gaat zitten prutsen. Opgelost!

Vlak voor Schiphol bleef de trein nog even staan, seinstoring. Terwijl we al met een man of 10 in het bloedhete halletje – daar konden geen ramen open - stonden te wachten. Gelukkig duurde dat niet al te lang, en een medereiziger had intussen de tijd te baat genomen om ons te vragen of hij even kon helpen met mijn trolley. De Stadskanaalster Sportclub liet dat niet op zich zitten en ontfermde zich op voorhand over alle andere bagage. Aangezien bij volwassenheid hoort dat je ook hulp aanneemt als dat nodig is (in plaats van puberaal alles zelf willen doen, ik wijs hierbij helemaal niet naar mijn echtgenoot) stond onze bagage snel op het perron. We konden direct door de lift in en naar de shuttle van het hotel. Ook daar was een aardige jongeman die de zwaarste twee tassen voor ons de bus in tilde en later er ook weer uit zodat we uiteindelijk zonder al te veel gesjouw onze hotelkamer konden betrekken.

Voorafgaand aan dit alles hadden we al heel wat hoofdbrekens gehad over ons verblijf in Cedar City, bij Carmen en Troy. Ik schreef al in mijn eerste post dat Carmen corona had, nu bleek – uiteraard – ook Troy besmet. Je kon erop wachten. Maar het stelde ons wel voor een probleem. We wilden absoluut niet bij hen thuis bivakkeren, met alle risico’s van dien. Wat dan wel? Na een zoektocht op internet kwamen we uit bij een RV-camping die ook een cowboy-cabin aanbood. In de bergen maar toch vlakbij het stadje. Heel basic, maar goede bedden, tafel en stoelen en natuurlijk airco. Je kunt daar echt niet zonder. Lang verhaal kort: we hebben twee nachten geboekt. Dan blijft er nog één nacht in te vullen en dat zien we dan ter plekke wel. Carmen was dolgelukkig, zij wist ook niet meer hoe ze het op moest lossen. Nu kunnen we ergens buiten afspreken met mondkapjes op. Pfff.

We hadden ook nog een gelukje. Via Campsite Photo’s had ik een zoekopdracht gegeven voor Zion, drie nachten aaneengesloten. Het was al wel gelukt om drie nachten te boeken, maar op drie verschillende plekken. Steeds verkassen dus. En zowaar, eergisteren kreeg ik een sms-je: één plaats voor al die dagen! Scheelt toch weer. Nu maar hopen dat het niet stortregent.

Morgen vroeg op, de shuttle van 8 uur en dan, tja, we zullen zien hoe het ons op Schiphol vergaat.

Wordt vervolgd!

We werden door Jette, onze oudste dochter, met onze eigen auto naar de trein gebracht

Inleiding: USA 2022!

De route:

1	woensdag	24/aug	AMS - LAS
2	donderdag	25/aug	LAS
3	vrijdag	26/aug	LAS
4	zaterdag	27/aug	LAS - Cedar City
5	zondag	28/aug	Cedar City
6	maandag	29/aug	Cedar City
7	dinsdag	30/aug	Cedar City - Glendale
8	woensdag	31/aug	Glendale - Zion
9	donderdag	01/sep	Zion
10	vrijdag	02/sep	Glendale - Wahweap
11	zaterdag	03/sep	Wahweap
12	zondag	04/sep	Wahweap - Monument Valley
13	maandag	05/sep	Mon. Valley - Hanksville
14	dinsdag	06/sep	Hanksville - Capitol Reef
15	woensdag	07/sep	Capitol Reef
16	donderdag	08/sep	Capitol Reef - Green River
17	vrijdag	09/sep	Green River
18	zaterdag	10/sep	Green River
19	zondag	11/sep	Green River - Grand Junction
20	maandag	12/sep	Grand Junction - Crested Butte
21	dinsdag	13/sep	Crested Butte
22	woensdag	14/sep	Crested Butte - Telluride
23	donderdag	15/sep	Telluride
24	vrijdag	16/sep	Telluride
25	zaterdag	17/sep	Telluride - Durango
26	zondag	18/sep	Durango - Santa Fe
27	maandag	19/sep	Santa Fe
28	dinsdag	20/sep	Santa Fe - Holbrook
29	woensdag	21/sep	Holbrook - Williams
30	donderdag	22/sep	Williams - LAS
31	vrijdag	23/sep	LAS - Lone Pine
32	zaterdag	24/sep	Lone Pine - June Lake
33	zondag	25/sep	June Lake
34	maandag	26/sep	June Lake
35	dinsdag	27/sep	June Lake  - LAS
36	woensdag	28/sep	LAS - AMS

Route deel 1

Route deel 2

Vijf centimeter. Niet meer en niet minder. Precies zoveel had ik gebruikt uit mijn 40 cm hoge klerentas die ik mee had op onze reis naar Noorwegen, eind juni. Dat moest deze reis anders! Want ja, we gaan weer. Een tour van vijf weken door het ons inmiddels zo welbekende maar nog steeds betoverende zuidwesten van de Verenigde Staten.

Er ging een lange periode van wikken en wegen aan vooraf. Covid, leeftijd (we vallen nu toch echt in de categorie die men hoog- dan wel gewoon bejaard noemt), politieke onrust; allemaal redenen om een en ander goed te overwegen. Maar covid begon af te nemen, althans, dat dachten we nog toen we boekten, we zijn fit genoeg en die politiek hernoemen we deze reis tot struisvogelpolitiek zodat we er niet teveel aan hoeven te denken. En toen waren eind mei opeens ook de tickets redelijk betaalbaar dus hebben we geboekt. Een rechtstreekse vlucht, dat leek ons nu wel eens fijn. Die tussenstops hadden ons de laatste paar keer behoorlijk opgebroken.

De route gaat grotendeels door gebieden die we al meermalen doorkruist hebben. Met hier en daar een nieuw kampeerterrein. Grootste hindernis vormde het door ons vervloekte reserveringssysteem, waardoor we gedwongen waren vrij veel vast te leggen voor ons doen. Maar het is gelukt, ondanks onze 'late' instap: zelfs een paar weken geleden kon ik in Zion nog voor twee dagen een plek reserveren. 

We starten zoals vaker in Las Vegas, in het Main Street Station and Brewerey Hotel. Daar zijn de kamers niet al te duur, hoewel ook hier de inflatie heeft toegeslagen. De eerste drie nachten zullen we daar bijkomen van onze jetlag, de Walmart bestormen voor onze boodschappen en noodzakelijke kampeerartikelen en schaamteloos genieten van het copieuze ontbijt dat in een onvoorstelbaar mooie jaren twintig-eetzaal wordt genuttigd. 

Na Las Vegas is het de bedoeling dat we doorrijden naar Cedar City, dat ligt twee uur rijden noordelijker. Daar gaan we drie nachten logeren bij Carmen en Troy, mensen die we in 2019 ontmoet hebben op een campground in Cathedral Gorge. Zie dag 6 en 7 van 2019. 

En tja, dan komt toch covid weer om de hoek kijken. Gisteravond kreeg ik een appje van Carmen: corona! We moeten dus afwachten hoe het verder gaat. In elk geval zullen we ze moeten opzoeken om onze slaapzakken, die ons als het goed is warm houden tot -8 C, op te halen. Die hebben we namelijk in overleg met de famillie daar af laten leveren. Voorlopig hebben we afgesproken de komende dagen maar contact te houden en zien hoe een en ander zich ontwikkelt. We vertrekken woensdag de 24e en komen na ons verblijf in Las Vegas dan de 27e bij hen aan, met een beetje mazzel is heeft de corona dan weer zijn hielen gelicht. 

Intussen zijn de tassen voor het grootste deel gepakt. Tot mijn verbazing paste het moeiteloos: tent, stokken en pennen, twee fleece slaapzakken (gebruiken we in de gewone slaapzakken als het erg koud is), potten en pannen, thermokleding, donsjassen, mutsen/sjaals/handschoenen én onze gewone kleding. Maar dat dat laatste past is geen wonder, ik heb nu alleen maar precies die vijf centimeter meegenomen die ik in Noorwegen gebruikt had. 

De email-functie die voor Noorwegen niet goed werkte zal het nu waarschijnlijk wel goed doen, dus vul gerust je mailadres in aan de linkerkant als je op de hoogte gehouden wilt worden. En reacties (onderaan in te voegen) zijn altijd welkom!