Om zes uur gaat de wekker. We vliegen om 10.15, dus we
hebben tijd genoeg. Het ontbijt zit hier bij de prijs in en is gewoon goed, met
veel te kiezen. Maar veel trek hebben we niet, we houden het bij koffie en een
klein hapje. Daarna tanken we eerst de auto vol en dan leveren we hem af bij
National. Zo gepiept. We krijgen van de controleur een ter plekke uitgedraaide
bon mee met het te betalen bedrag erop. Ik kijk ernaar en zie: het klopt niet!
Veel te hoog! Heb je dat weer. Terwijl Bert bij de bagage blijft (de tent is trouwens ook ingepakt, dat lukte heel makkelijk) loop ik naar
de Customer Service. Er zitten twee mensen achter de balie die allebei kijken
alsof ze knettertje stoned zijn. Ik spreek er een aan, Daniel geheten. Hij
hoort mijn verhaal aan met onbewogen blik en zegt alleen maar dat het wél
klopt. Ik probeer uit te leggen waarom dat niet zo is maar het komt niet
binnen. Dus haal ik de papieren er zelf maar bij, maar ook dat kan de man niet
overtuigen. Ik geef het bijna op, dan maar later per mail, maar in een uiterste
poging om mijn gelijk te halen loop ik toch nog een keer terug naar binnen. Dan
probeer ik, papier in de hand, het in hele simpele bewoordingen: kijk, dit is
het bedrag voor de eerste periode, een volle maand. Klopt dat? Ja, dat klopte.
En dit is het bedrag voor de laatste week, klopt dat? Ja, dat klopte ook. Bij
elkaar geteld is dat toch zoveel? Ja. Het bedrag wat al afgeschreven is moet daarvan
af? Ja. Blijft over wat ik nog moet betalen, klopt dat? Ja. Ok, dat is dus het
bedrag wat ík noemde, niet wat op de bon staat.
Zonder een woord te zeggen stak zombie Daniel zijn hand uit,
pakte mijn papier en dook achter zijn pc. Na vijf minuten overhandigde hij mij
een nieuwe uitdraai…met het juiste bedrag erop. Nog steeds woordeloos. Tjongejonge.
Je moet echt zó goed opletten, waarschijnlijk doet lang niet iedereen dat. Ik
vraag me af hoeveel National (en alle andere autoverhuurders) verdient aan dit
soort praktijken. Maar goed, het is weer in orde.
Met de shuttle zijn we in 6 minuten bij de terminal. Onze
tassen kunnen we buiten al afgeven, daar staat een incheckbalie met een lopende
band klaar. Kostte twee minuten. Alweer bevrijd van de zwaarste bagage lopen we
meteen door naar de security. Daar maken we iets geheel nieuws mee: alles mag
in de tassen blijven, riemen hoeven niet af en schoenen niet uit. Ze hebben
kennelijk nieuwe scanners. Ook wijzelf hoeven niet in zo’n draaideur-gebeuren
te staan maar mogen zo door een poortje lopen. In een paar minuten is alles
klaar! Nou ja, één tas werd er even uitgepikt dus daar moesten we op wachten.
Maar het was echt een fluitje van een cent, en van wachtrijen was nauwelijks
sprake.
Tja, verder valt er niet zoveel te vertellen. De vlucht van
Las Vegas naar Houston vertrekt op tijd, die van Houston naar Schiphol heeft
wel vijf kwartier vertraging. Reden: stroomstoring…op Schiphol! Het zal ook
niet. Maar onderweg zet de piloot de sokken erin, en we landen gewoon op het aangekondigde
tijdstip. We halen de tassen van de band en brengen ze naar het bagagedepot,
morgen zullen ze thuisbezorgd worden. Makkelijk hoor! De trein naar Groningen
laat niet lang op zich wachten, de NS heeft een goeie dag dus ook dat verloopt
vlot. In Groningen worden we opgewacht door Daniël (nee, niet die van National
gelukkig, maar onze schoonzoon) die vlakbij het station werkt. Erg leuk om hem
weer te zien! Dan pakken we de bus naar huis. Toch weer bijna vierentwintig uur
onderweg geweest, ik val gewoon om van moeheid. Ik doe dus een tukkie terwijl
Bert met bergen energie de tassen uitpakt. En dan komt de rest van het
welkomstcomité aanzetten: een kleindochter vliegt ons in de armen, evenals haar
moeder, en even later arriveert ook onze kleinzoon met zijn mama. Er wordt een
pan zelfgemaakte pompoensoep voor ons neergezet, de koelkast is gevuld en –
belangrijk voor ons – er zijn bananen. Wat me er opeens aan doet denken dat ik
een tijd geleden schreef over bananen die waarschijnlijk bij de Walmart
achtergebleven waren. Dachten we. Tot Bert een paar dagen geleden
triomfantelijk zwaaiend met een plastic tasje aan kwam zetten: bananen!
He-le-maal bruin!
Er volgt nog een nabeschouwing, dat kan een paar dagen
duren. Eerst bijkomen van de jetlag. Verder zag ik dat in het blog dag 25 (22
september) ontbrak: van Alamogordo naar City of Rocks. Die staat er nu alsnog
tussen, dus voor de liefhebber is het even naar beneden scrollen.