Maandag 1 oktober - dag 35: Las Vegas - Schiphol

En dan is het zover. Terug naar huis. Het gewone leven dat zich ongetwijfeld weer snel aandient, met afspraken, klusjes, de tuin, oppassen. Heerlijk om de kinderen en kleinkinderen weer te zien, het lijkt alsof we een half jaar weggeweest zijn. Zoveel indrukken, zoveel moois. Maar nu eerst even de reis overleven!

Om zes uur gaat de wekker. We vliegen om 10.15, dus we hebben tijd genoeg. Het ontbijt zit hier bij de prijs in en is gewoon goed, met veel te kiezen. Maar veel trek hebben we niet, we houden het bij koffie en een klein hapje. Daarna tanken we eerst de auto vol en dan leveren we hem af bij National. Zo gepiept. We krijgen van de controleur een ter plekke uitgedraaide bon mee met het te betalen bedrag erop. Ik kijk ernaar en zie: het klopt niet! Veel te hoog! Heb je dat weer. Terwijl Bert bij de bagage blijft (de tent is trouwens ook ingepakt, dat lukte heel makkelijk) loop ik naar de Customer Service. Er zitten twee mensen achter de balie die allebei kijken alsof ze knettertje stoned zijn. Ik spreek er een aan, Daniel geheten. Hij hoort mijn verhaal aan met onbewogen blik en zegt alleen maar dat het wél klopt. Ik probeer uit te leggen waarom dat niet zo is maar het komt niet binnen. Dus haal ik de papieren er zelf maar bij, maar ook dat kan de man niet overtuigen. Ik geef het bijna op, dan maar later per mail, maar in een uiterste poging om mijn gelijk te halen loop ik toch nog een keer terug naar binnen. Dan probeer ik, papier in de hand, het in hele simpele bewoordingen: kijk, dit is het bedrag voor de eerste periode, een volle maand. Klopt dat? Ja, dat klopte. En dit is het bedrag voor de laatste week, klopt dat? Ja, dat klopte ook. Bij elkaar geteld is dat toch zoveel? Ja. Het bedrag wat al afgeschreven is moet daarvan af? Ja. Blijft over wat ik nog moet betalen, klopt dat? Ja. Ok, dat is dus het bedrag wat ík noemde, niet wat op de bon staat.

Zonder een woord te zeggen stak zombie Daniel zijn hand uit, pakte mijn papier en dook achter zijn pc. Na vijf minuten overhandigde hij mij een nieuwe uitdraai…met het juiste bedrag erop. Nog steeds woordeloos. Tjongejonge. Je moet echt zó goed opletten, waarschijnlijk doet lang niet iedereen dat. Ik vraag me af hoeveel National (en alle andere autoverhuurders) verdient aan dit soort praktijken. Maar goed, het is weer in orde.

Met de shuttle zijn we in 6 minuten bij de terminal. Onze tassen kunnen we buiten al afgeven, daar staat een incheckbalie met een lopende band klaar. Kostte twee minuten. Alweer bevrijd van de zwaarste bagage lopen we meteen door naar de security. Daar maken we iets geheel nieuws mee: alles mag in de tassen blijven, riemen hoeven niet af en schoenen niet uit. Ze hebben kennelijk nieuwe scanners. Ook wijzelf hoeven niet in zo’n draaideur-gebeuren te staan maar mogen zo door een poortje lopen. In een paar minuten is alles klaar! Nou ja, één tas werd er even uitgepikt dus daar moesten we op wachten. Maar het was echt een fluitje van een cent, en van wachtrijen was nauwelijks sprake.

Tja, verder valt er niet zoveel te vertellen. De vlucht van Las Vegas naar Houston vertrekt op tijd, die van Houston naar Schiphol heeft wel vijf kwartier vertraging. Reden: stroomstoring…op Schiphol! Het zal ook niet. Maar onderweg zet de piloot de sokken erin, en we landen gewoon op het aangekondigde tijdstip. We halen de tassen van de band en brengen ze naar het bagagedepot, morgen zullen ze thuisbezorgd worden. Makkelijk hoor! De trein naar Groningen laat niet lang op zich wachten, de NS heeft een goeie dag dus ook dat verloopt vlot. In Groningen worden we opgewacht door Daniël (nee, niet die van National gelukkig, maar onze schoonzoon) die vlakbij het station werkt. Erg leuk om hem weer te zien! Dan pakken we de bus naar huis. Toch weer bijna vierentwintig uur onderweg geweest, ik val gewoon om van moeheid. Ik doe dus een tukkie terwijl Bert met bergen energie de tassen uitpakt. En dan komt de rest van het welkomstcomité aanzetten: een kleindochter vliegt ons in de armen, evenals haar moeder, en even later arriveert ook onze kleinzoon met zijn mama. Er wordt een pan zelfgemaakte pompoensoep voor ons neergezet, de koelkast is gevuld en – belangrijk voor ons – er zijn bananen. Wat me er opeens aan doet denken dat ik een tijd geleden schreef over bananen die waarschijnlijk bij de Walmart achtergebleven waren. Dachten we. Tot Bert een paar dagen geleden triomfantelijk zwaaiend met een plastic tasje aan kwam zetten: bananen! He-le-maal bruin!

Er volgt nog een nabeschouwing, dat kan een paar dagen duren. Eerst bijkomen van de jetlag. Verder zag ik dat in het blog dag 25 (22 september) ontbrak: van Alamogordo naar City of Rocks. Die staat er nu alsnog tussen, dus voor de liefhebber is het even naar beneden scrollen.