Vrijdag 27 september – dag 34: Williams

Wie A zegt, moet ook B zeggen. Dat deden we, in de variatie ‘wie Noord zegt, moet ook Zuid zeggen’. Daarbij verwijzend naar de Grand Canyon, en wel de North Rim en de South Rim. Die eerste hadden we enkele weken geleden bezocht, nu zaten we een kleine 50 mijl van de zuidrand en was die ook weer eens aan de beurt. Maar eerst naar de receptie om te vragen of we nog een dag in ons houten huisje konden blijven, het was nog steeds erg koud. Vooral de snijdende wind was daar debet aan. De dame bij de balie hielp ons echter gauw uit de droom: er kwam een hele groep vanmiddag (want weekend) en alles was volgeboekt. O, wacht eens even, er was nog één cabin vrij maar dat was wel een grotere, voor zes personen. Ook de prijs was dus iets groter. Kennelijk keek ik wat beteuterd, dus stelde ze voor 10% korting te geven, dan zou het niet veel uitmaken met wat we nu hadden. Nou, prima! Trouwens, ook zonder die korting waren we akkoord gegaan. Kamperen was gewoon geen optie  op dit moment. Dat we daarbij voor lief moesten nemen dat we onze laatste vakantiedagen op een KOA zouden verblijven, dat hadden we er graag voor over.

Eerst gingen we maar eens ontbijten. We schudden de laatste granola - de voorraad raakte op - uit de zak, pakten de yoghurt en de maple syrup en voor mij een banaan. Tenminste, dat was de bedoeling. Maar geen banaan te bekennen. Ach ja, vergeten, Bert had die gisteren gepeld en al op de grond laten vallen. Niet getreurd, waarschijnlijk hadden ze wel iets van fruit bij het winkeltje. Daar was weer dezelfde dame die mij helaas moest meedelen dat ze niets hadden. Wel bij het benzinestation, vijftig meter verderop. Ik maakte dus aanstalten daar naartoe te gaan toen ze me riep: ‘Wacht, ik heb hier een banaan voor je! Had ik van huis meegenomen, ook nog organic want ik eet alleen organic!’. Dat was zó ontzettend lief van haar! Ik voelde me wel behoorlijk bezwaard, maar ze stond erop dat ik hem meenam. En dat allemaal omdat ik verteld had dat ik granola zonder banaan niet lekker vind. Ik heb haar natuurlijk heel erg hartelijk bedankt onder de toevoeging dat ze een heel bijzonder persoon was.   

Na het ontbijt brachten we eerst onze spullen naar de nieuwe cabin en daarna reden we naar de South Rim. We waren daar al twee keer eerder geweest hoewel we de North Rim vele malen mooier vinden en vooral rustiger. Ook nu verbaasden we ons weer over het hele circus dat rondom die zuidrand gebouwd is. En dan was het nu niet eens hoogseizoen. Toch konden we de auto vlot kwijt, ook al stond er overal ‘parking lot full, go to Market’. (Bordjes met ‘full’ moet je hier nooit voor kennisgeving aannemen, altijd checken of het echt zo is)

We hadden vandaag wel geluk wat de stand van de zon aanging. Omdat het wat later in het jaar was stond hij lager dan hoogzomer, wanneer je haast geen goede foto’s kunt maken door het ontbreken van schaduwen. Nu konden we echt mooie plaatjes schieten. We liepen een deel van de trail die langs de rim loopt. Regelmatig zagen we daarbij dat jonge mensen van het geijkte pad afweken om op uitstekende stukken rots een superman plaatje te maken, vlak aan de rand. In één van die rotsen zagen we een kleine plaquette van een jongen van 19 jaar die bij zo’n actie om het leven was gekomen. Eén misstap….de canyon is diep, heel diep…

Na een uurtje of twee hadden we het wel gezien. We wilden niet al te laat bij de tent  - pardon, cabin – terug zijn. In het donker koken is niet echt onze hobby. Bert kookte, de allerlaatste tomaten en een paprika moesten eraan geloven, terwijl ik aan het blog schreef. Het is wel gek, we waren hier vorig jaar en ook twee jaar geleden in precies dezelfde periode en toen was het overal echt nog heel warm. Nu woei nog steeds dezelfde wind die ons gisteren ook parten speelde en was het gewoon te koud om buiten te zitten. Dus aten we binnen in de cabin, met onze campinglamp erbij aan voor een beetje sfeer (@Martin & Marianne: we hebben er een hoesje overheen gedaan, nu is het goed te doen!). Kacheltje opstoken, nou ja, stekker in het stopcontact, en in no time was het heel behaaglijk. Heerlijk, zo'n tent met verwarming!

Donderdag 26 september – dag 33: Holbrook – Williams

Al eens in een tentje naast een druk bereden snelweg geslapen? Met daar vlakbij een treinspoor, waarover elk kwartier een nieuwe trein dendert die dat ook luid en duidelijk kenbaar moet maken door harde fluitsignalen te geven? Advies: niet doen! Wij deden het namelijk wel, noodgedwongen, en dat leverde een bar slechte nacht op. Mijd dus de KOA in Holbrook als je met een tent kampeert! Ach, echt te klagen hebben we niet, we hebben op zulke prachtplekken gestaan, dit was eigenlijk de eerste misser. Dus dat doen we dan ook maar niet.

We braken snel de tent op vanmorgen en na een ontbijt van French Toast, oftewel wentelteefjes, geleverd vanuit de foodtruck op de camping, reden we naar de zuidelijke ingang van het Petrified Forest. In 2013 waren we daar ook geweest en vooral de Blue Mesa had grote indruk gemaakt. Tijd om op herhaling te gaan vonden we. Het park is groot en uitgestrekt, om bij de viewpoints en de trails te komen moet je steeds een aardig stukje rijden. We stopten bijna overal, om te beginnen bij de Giant Logs Trail direct achter het Visitor Center. Het is een korte trail (zoals de meeste in het park) waarin je meteen al gigantische versteende stronken ziet. Het is echt een wonderlijke gewaarwording, je zou zweren dat het om een normale stronk ging. Hoewel, als je dichterbij kwam zag je aan de kleuren en de glans dat het echt versteend hout was, een proces van miljoenen en miljoenen jaren.

Na deze trail reden we naar het Crystal Forest. Daar zie je de mooiste en grootste verzameling versteende boomstammen. Sommigen nog relatief jong in het proces, daarbij leek het of de buitenkant nog houtachtig was, anderen echt helemaal overgegaan in ander materiaal. Doordat de zon uitbundig scheen glansde de gladde oppervlakten van de ‘houtblokken’ je tegemoet. Het klinkt wat tegenstrijdig, maar de stammen breken werkelijk als luciferhoutjes door de druk waarmee ze bovengronds komen en het lijkt dan alsof er iemand met een kettingzaag keurige stukken van gezaagd heeft. Heel bizar. Een ranger vertelde dat wat wij zagen hoogstens 20% van het totaal was, de rest zat nog onder de grond.

Volgende stop was de Blue Mesa. Dat is het zoveelste buitenaardse landschap dat we zagen deze reis. De blauw-grijze tinten van de gesteenten zorgen voor een symfonie aan kleuren, je weet gewoon niet waar je het eerst moet kijken. Alsof je boven water onder water bent. Het allerleukste was de trail die er dwars doorheen liep. De meesten hielden dat voor gezien, je moest namelijk eerst een vrij steil stuk afdalen om onder in de vallei te komen (en ook weer omhooglopen natuurlijk) en bij het idee alleen al haakten veel mensen af. Zo niet wij, dit was juist waar we voor kwamen. Het viel trouwens alleszins mee met die afdaling. Het bracht ons aan de voet van de blauwe bergen en eenmaal beneden was er nauwelijks meer hoogteverschil. De foto’s doen – zoals wel vaker het geval is – geen recht aan de schoonheid van het geheel maar hopelijk geven ze toch een indruk. Nadat we het hele traject gelopen hadden moesten we weer naar boven. We hadden anderen al boven zien komen voor we zelf naar beneden gingen, dat was over het algemeen hijgend en puffend, steeds weer stilstaand voor een hap lucht en een slok water. Zouden we het dan toch onderschat hebben? Nee. We waren in een vloek en een zucht weer boven op de parkeerplaats, het viel 200% mee. En van onze conditie kun je dat dus ook wel zeggen.

Hierna stopten we nog een paar keer kort, onder andere bij de Newspaper Rock, waar meer dan 650 petrogliefen gevonden zijn, sommige meer dan 2000 jaar oud. Jammer genoeg zie je er maar een paar, en daar heb je de verrekijkers die staan opgesteld hard bij nodig. Dan waren er nog de tipi-rotsen, in de vorm van – jawel, een tipi-tent,  - waar we nog wel snel een foto van maakten maar niet lang bleven hangen. Nadat we al deze uitkijkpunten gepasseerd waren reden we door, over de Interstate 40 heen, naar de laatste blikvanger. Dat was de Painted Desert. Daar zie je, de naam zegt het al, de woestijn in de mooist mogelijke kleurenpracht. Ook hier kwamen we weer ogen te kort, het wordt eentonig. Dit verhaal dan, niet de natuur! En als kers op de taart was er dan nog de Painted Desert Inn, in Pueblo-stijl gebouwd vroeg in de 20^e eeuw. Nu is het een monument annex museum, en dubbel en dwars de moeite waard om te bekijken.

Tja, en toen moesten we door. Naar de Kaibab Lake Campground, zo’n vijftig mijl onder de South Rim van de Grand Canyon. Dat was nog een stief kwartiertje rijden en gezien het feit dat het hier vroeg donker werd, om 19.00 uur moest de lamp aan, wilden we er op tijd aankomen.  Dat lukte, om 16.30 reden we de campground op die, zoals de naam al aangeeft, aan een meer ligt. Er stonden enkele RV’s maar geen een tent. We vonden snel een geschikte plek op het tent-only gedeelte, maar…toen we uitstapten voelden we hem al aankomen. Het woei, en niet zo’n klein beetje ook. Geen warme wind, maar een onvervalste mini herfststorm. Dat zou betekenen dat we alleen maar binnen in de tent konden zitten kleumen tot het tijd werd om te gaan slapen, en dat vooruitzicht beviel ons allerminst. We hadden al erg veel kou getrotseerd, maar dat was zónder ook nog eens een sterk afkoelende wind. Het besluit was snel genomen: we gingen op zoek naar iets anders. En het enige wat in de buurt lag was wederom een KOA. Maar we moesten wat, dus toch maar geprobeerd. En gelukkig hadden ze een campingcabin voor ons. Dit type cabin bestaat alleen uit een queensize bed en een stapelbed, in één ruimte. Je moet zelf beddengoed meenemen en voor sanitair ben je aangewezen op de gebouwtjes op het terrein. Voor ons zijn dat de leukste cabins omdat je nog een beetje het kampeergevoel hebt. Eigenlijk was het net een tent, maar dan met een houten dak en, juist nu héél belangrijk: een straalkacheltje!

Voor het eten reden we naar Williams. Die plaats was een belangrijke pleisterplaats aan de route 66 in de jaren '60. Dat is nog steeds goed merkbaar: de commercie weet er wel raad mee. We schoven aan bij Rod’s Steak House. Daar hadden we zes jaar geleden ook gegeten. In eerste instantie konden we het niet vinden, terwijl Bert vol bleef houden dat we een heel stuk de andere kant op moesten lopen. Ik geloofde daar niets van, maar we deden het toch maar en bingo! Het was meer dan voortreffelijk. In Amerika krijg je bij het hoofdgerecht ook nog de keus tussen soep of salade vooraf, waarbij Bert altijd voor de soep gaat en ik voor de salade. De soep kwam op tafel, Bert nam een hap en constateerde dat het op erwtensoep leek. Ik proefde ook even, en verdomd, het wás erwtensoep! In deze kou paste dat wonderwel. Als hoofdgerecht namen we allebei de sirloin steak en ik heb nog nooit zo’n fantastisch goede steak gegeten! Nou ja, misschien zes jaar geleden dan. Hoewel de New York Cheesecake op de kaart naar ons lonkte lieten we die toch maar achterwege. Het zou ons echt teveel worden.

Zowaar vonden we de camping terug in het donker, niet in de laatste plaats omdat ernaast een goed zichtbaar benzinestation lag. In de cabin ging direct de kachel aan en probeerden we een gat in de wijnvoorraad te slaan. Wat niet echt lukte en dat was misschien maar goed ook. O, ik vergat het nog te vermelden, maar ook deze campground lag aan de snelweg. Morgen weten we of de dikke houten balken van de cabin ons hebben behoed voor het lawaai van banden die over het asfalt razen.