donderdag 19 juli 2012

Dag 3 - 18 juli: New York




Om een uur of negen kwam Ampara (de gastvrouw) binnen met koffie, verse aardbeien, yoghurt en cruesli. Ze maakte daarmee een heerlijk ontbijt voor ons. We kwamen een beetje traag op gang daarna, en pas om 11.15 liepen we richting metro. Die is nog geen vijf minuten lopen, heel makkelijk. Het was alweer snoeiheet en erg vochtig. 

De eerste gang was naar de Openbare Bibliotheek. We waren er al geweest maar het is echt zo bijzonder dat we er toch weer een tijdje rondgekeken hebben. Daarbij geholpen door ongeveer driehonderd gillende en schreeuwende schoolkinderen die er een leuk uitje hadden. Geen idee wat ze daar nu precies deden, maar het zag er fris en vrolijk uit met alle gekleurde t-shirtjes die ze per school of summercamp aanhadden. Ze waren zo makkelijk herkenbaar voor hun begeleiders.
Trappenhuis bibliotheek

Een van de vele afdelingen met rijen en rijen boeken

Helemaal in stijl gelaten.....

...en voorzien van puntenslijpers!

Een studiezaal 

In het aangrenzende Bryantpark, een slap aftreksel van de Jardin de Luxembourg in Parijs, hadden we op een stoel kunnen gaan zitten om de voorbijgangers te bekijken. Maar aangezien het niet onze hobby is om vrijwillig geroosterd te worden kozen we toch voor een cafe met airco. Eigenlijk wilden we nog een ander gedeelte verkennen van de stad, maar de hitte werd te erg. We zijn dus teruggegaan naar ons appartement en hebben wat gelezen, ik schreef een stukje voor het blog en we fristen ons maar weer op onder de douche. Om een uur of vier betrok het buiten, en er barstte een gigantisch onweer los met veel inslagen vlakbij, althans, zo leek het. Wij zaten hoog en droog, maar moesten er om vijf uur weer uit om te gaan eten bij onze vriend Alex. Dat wil zeggen, in Queens Ristorante in Brooklyn, waar hij werkt. 

Om kwart over vijf durfden we het aan naar buiten te gaan. De regenponcho’s kwamen goed van pas daarbij en hielden ons redelijk droog.
Het was een hartverwarmend weerzien met Alex. We kregen een tafeltje toegewezen en de grote baas, die in werkelijkheid nog niet de 1.50 m haalt, bracht ons de kaart. We hadden net onze keuze gemaakt toen er al een voorafje voor ons neergezet werd, de onnavolgbaar lekkere mozzarella caprese, met warm gegrilde groenten. 


Mozarella Caprese
En er stond opeens een fles Montepulciano voor onze neus, niet de minste rode wijn. Zo ging het maar door. Het ene gerecht was nog niet op of het andere verscheen al. Steeds als hij even tijd had kwam Alex bij ons om een praatje te maken. 
Dikke vrienden!
Hij vertelde dat hij over zes  maanden teruggaat naar Colombia, voorgoed. Na tien jaar werken in New York wil hij nu weer de vrijheid hebben en vooral buiten zijn. Hij heeft een stukje grond gekocht waarop hij koffie gaat verbouwen, zijn vader is daar al bezig om alles in orde te maken. Onze volgende trip zou dus best eens richting Zuid-Amerika kunnen zijn…We hadden stroopwafels voor hem meegenomen in een delfts blauwe pot (goede tip, Gera), en Groninger koek om met zijn collega’s te delen. Dat vond hij natuurlijk geweldig. Toen moesten we ook nog even mee naar de keuken, om daar kennis te maken met de eigenaar/chef-kok. Die vond het erg leuk om ons te zien, de vorige keer was hij er niet namelijk, toen hebben we wel zijn broer ontmoet. Wij vonden het vooral interessant om de keuken in vol bedrijf te zien. Een man of 12 waren er aan het werk, en alles liep op rolletjes zo te zien. Dat moet ook wel als je tot de top behoort in NY.
Eind van het liedje was dat we wederom niets mochten betalen. We hebben ernstig aangedrongen maar zonder succes. Nu blijven we via Facebook in contact, dat is dan toch een prachtig medium. Na een hartelijk afscheid namen we de metro terug, het was behoorlijk afgekoeld buiten en alles rook fris door de regen. 
Morgen de laatste dag hier!


Dag 2 - dinsdag 17 juli: New York


Niet eens zo héél vroeg werden we wakker vanmorgen, om zes uur. Na een kop koffie bij de benedenbuurvrouw (wij zitten in het appartement van haar dochter) vertrokken we richting Downtown. Met een weekkaart voor de Metro togen we naar Chambers Street, om te ontbijten bij Le Pain Cotidien, een Belgische keten van dagrestaurants waar ze heerlijke natuurlijke producten verwerken in hun maaltijden. En, niet onbelangrijk, de koffie is geweldig.

Ontbijt bij Le Pain Quotidien
Na het ontbijt maakten we ons op voor een dagje wandelen door Zuid Manhattan. Omdat het bloedheet was waren we echter iets sneller dan anders geneigd om maar weer een stukje met de metro te doen. Opeens pakte Bert’s kaartje niet meer, en ik was al in het station. Tja, en dan komt meteen de behulpzame Amerikaanse aard weer om de hoek kijken: een mevrouw haalde zonder aarzeling háár kaartje door de lezer, zodat Bert toch óók mee mocht. Wat natuurlijk een stuk gezelliger was.
We waren trouwens vergeten een föhn mee te nemen, maar die heb je hier ook niet nodig in de zomer: de wind gedraagt zich als een haardroger op de hoogste stand! Zo heet, nog nooit eerder hebben we dat meegemaakt. Zelfs niet in Death Valley waar de temperatuur makkelijk kan oplopen tot 50 graden.
We slenterden al met al toch weer urenlang door de stad, er is zoveel te zien. Wel af en toe onderbroken door een ‘koeltemoment’, even een Starbucks induiken voor een verfrissend drankje in de airco. Hoewel….Bert bestelde op een goed moment een cappuccino, en de man achter de tap zei enigszins verwonderd “but that is a HOT drink!”  Ach ja, ieder z’n smaak.
Onderweg wilde ik onze vriend Alex bellen, vanuit een public Phone. Niet echt een fijne bezigheid: die dingen staan altijd volop in de zon dus je kunt maar beter ovenwanten meenemen. En laat ik die nu vergeten zijn.
 Het bellen lukte niet helaas, en ik wilde mijn quarter terugpakken uit het vakje. Mijn vingers grepen in iets zachts, in plastic….bah...ik keek, en zag een zakje weed! Waarschijnlijk was deze telefooncel dus een doorgeefluik. We hebben het maar laten liggen, hoewel we misschien ook onze inkomsten leuk hadden kunnen aanvullen. Met het anti-drugsbeleid in de VS in gedachten leek dat echter niet zo’n goed idee.



Het nieuwe WTC gebouw 

Deze meneer maakt ook een foto van het nieuwe gebouw op Ground Zero

Verleden tijd

Cactusvruchten


De andere kant.....

De Chinese gemeenschap verdiept in het spel

Bij de haven


Onze gastvrouw had ons getipt over de tentoonstelling The Bodies, ook in Nederland geweest maar daar hadden we hem gemist. Omdat het vooruitzicht langere tijd in een koele ruimte te kunnen verblijven ons wel aanstond en het museum mooi op de route lag hebben we het maar in ons programma opgenomen, en we hebben er geen spijt van gehad! Onvoorstelbaar, hoe zo’n menselijk lichaam in elkaar zit. Dat je toch gemiddeld genomen zo lang kunt leven, wonderlijk.
Hierna waren we toe aan een hapje eten en dat deden we bij Junior’s, vermaard om hun cheesecake. Die we echter niet genomen hebben, het was tijd voor iets hartigs. En omdat het binnen lekker koel was deed Bert zich tegoed aan een flinke hete bak uiensoep (ik hield het bij een tonijnsandwich).
 We vonden het toen wel even mooi geweest, het was inmiddels half zeven, en we storten ons in het spitsuurgeweld van de metro. Wel héél fijn dat die ook airco hebben! We waren van top tot teen doorweekt geraakt omdat het niet alleen heel warm maar ook heel vochtig was, en dat had natuurlijk tot gevolg dat je het door een airco weer koud krijgt. Het is ook nooit goed….
’s Avonds gingen we naar Central Park, alwaar een concert gegeven werd door het New York Philharmonisch Orkest. Het was fantastisch, tenminste, dat denken we, want het bleek de avond ervoor geweest te zijn. Al met al waren we toch weer twee uur onderweg, nog steeds in een snoeiende hitte. Het water wat we dronken kon je enkele minuten later ongeveer alweer opvangen in een flesje, een bijzonder geval van recycling.
Ons appartement is gelukkig heerlijk koel, en we sliepen in no time. Hoezo jetlag??