Niet eens zo héél vroeg werden we wakker vanmorgen, om zes uur. Na een kop koffie bij de benedenbuurvrouw (wij zitten in het appartement van haar dochter) vertrokken we richting Downtown. Met een weekkaart voor de Metro togen we naar Chambers Street, om te ontbijten bij Le Pain Cotidien, een Belgische keten van dagrestaurants waar ze heerlijke natuurlijke producten verwerken in hun maaltijden. En, niet onbelangrijk, de koffie is geweldig.
Ontbijt bij Le Pain Quotidien |
We waren trouwens vergeten een föhn mee te nemen, maar die heb je hier ook niet nodig in de zomer: de wind gedraagt zich als een haardroger op de hoogste stand! Zo heet, nog nooit eerder hebben we dat meegemaakt. Zelfs niet in Death Valley waar de temperatuur makkelijk kan oplopen tot 50 graden.
We slenterden al met al toch weer urenlang door de stad, er is zoveel te zien. Wel af en toe onderbroken door een ‘koeltemoment’, even een Starbucks induiken voor een verfrissend drankje in de airco. Hoewel….Bert bestelde op een goed moment een cappuccino, en de man achter de tap zei enigszins verwonderd “but that is a HOT drink!” Ach ja, ieder z’n smaak.
Onderweg wilde ik onze vriend Alex bellen, vanuit een public Phone. Niet echt een fijne bezigheid: die dingen staan altijd volop in de zon dus je kunt maar beter ovenwanten meenemen. En laat ik die nu vergeten zijn. Het bellen lukte niet helaas, en ik wilde mijn quarter terugpakken uit het vakje. Mijn vingers grepen in iets zachts, in plastic….bah...ik keek, en zag een zakje weed! Waarschijnlijk was deze telefooncel dus een doorgeefluik. We hebben het maar laten liggen, hoewel we misschien ook onze inkomsten leuk hadden kunnen aanvullen. Met het anti-drugsbeleid in de VS in gedachten leek dat echter niet zo’n goed idee.
Het nieuwe WTC gebouw |
Deze meneer maakt ook een foto van het nieuwe gebouw op Ground Zero |
Verleden tijd |
Cactusvruchten |
De andere kant..... |
De Chinese gemeenschap verdiept in het spel |
Bij de haven |
Onze gastvrouw had ons getipt over de tentoonstelling The Bodies, ook in Nederland geweest maar daar hadden we hem gemist. Omdat het vooruitzicht langere tijd in een koele ruimte te kunnen verblijven ons wel aanstond en het museum mooi op de route lag hebben we het maar in ons programma opgenomen, en we hebben er geen spijt van gehad! Onvoorstelbaar, hoe zo’n menselijk lichaam in elkaar zit. Dat je toch gemiddeld genomen zo lang kunt leven, wonderlijk.
Hierna waren we toe aan een hapje eten en dat deden we bij Junior’s, vermaard om hun cheesecake. Die we echter niet genomen hebben, het was tijd voor iets hartigs. En omdat het binnen lekker koel was deed Bert zich tegoed aan een flinke hete bak uiensoep (ik hield het bij een tonijnsandwich).
We vonden het toen wel even mooi geweest, het was inmiddels half zeven, en we storten ons in het spitsuurgeweld van de metro. Wel héél fijn dat die ook airco hebben! We waren van top tot teen doorweekt geraakt omdat het niet alleen heel warm maar ook heel vochtig was, en dat had natuurlijk tot gevolg dat je het door een airco weer koud krijgt. Het is ook nooit goed….
’s Avonds gingen we naar Central Park, alwaar een concert gegeven werd door het New York Philharmonisch Orkest. Het was fantastisch, tenminste, dat denken we, want het bleek de avond ervoor geweest te zijn. Al met al waren we toch weer twee uur onderweg, nog steeds in een snoeiende hitte. Het water wat we dronken kon je enkele minuten later ongeveer alweer opvangen in een flesje, een bijzonder geval van recycling.
Ons appartement is gelukkig heerlijk koel, en we sliepen in no time. Hoezo jetlag??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk als jullie een reactie achterlaten!