vrijdag 30 augustus 2019

Woensdag 28 augustus – dag 4: Las Vegas


Schreef ik twee dagen geleden niet iets over venijn en staart? Hoe waar…

Vandaag haalden we, na een lekkere trage start, de rest van de boodschappen bij de Walmart. Alle hardware (brander, rotspennen, grondzeil en dat soort dingen) lagen al achter in de auto, nu nog de software oftewel de etensvoorraad voor een week of vier. Met de lijst die we al jaren gebruiken hadden we het snel bij elkaar, alleen de kunststof borden die we een paar dagen eerder ook al niet hadden kunnen vinden bleven onvindbaar. Dat eet toch een beetje lastig. De uiterst vriendelijke jongeman die we ernaar vroegen nam ons mee de hele winkel door om uit te komen bij een plastic kinderserviesje, ook niet helemaal de bedoeling. Hij verwees ons naar een Walmart Supercenter, een stukje verderop. Dit was maar een kleine supermarkt vond hij, hoewel onze voormalige V&D er drie keer in had gepast. Maar hij had gelijk: bij de grote broer vonden we direct wat we zochten, namelijk 4 borden en 4 kommen voor samen $1,60. De winkelwagen puilde uit van al het eten, maar de praktijk had ons geleerd dat het vrijwel allemaal op is aan het eind van de vakantie.

Vlakbij de Walmart zagen we een AT&T telefoonwinkel. Kwam dat even goed uit! De gratis wifi, zo genereus door Hertz meegegeven, kregen we niet goed aan de praat en we hadden al besloten toch weer een Amerikaanse simkaart te kopen. Dat was niet alleen handig voor internet maar ook voor bellen; verschillende campgrounds kun je alleen telefonisch reserveren. Scheelt weer zoeken naar een telefooncel die je bovendien nooit kunt vinden als je hem nodig hebt. Toen we in 2010 voor het eerst in de States gingen kamperen speelde dat nog niet, je kon veel makkelijker zonder reserveren terecht.

In het hotel nam ik de tijd om aan het blog te schrijven. De jetlag leek zich langzamerhand uit de voeten gemaakt te hebben en dat werd tijd ook. Eind van de middag vervoegden we ons weer aan de bar, waar Bert z’n biertje kreeg – het hotel heeft een eigen brouwerij – en ik een fantastische Virgin Bloody Mary. De barman kwam uitgebreid vertellen hoe ze dat maakten en welke kruiden we ervoor konden gebruiken. Daar bleef het niet bij, hij kwam steeds bij ons terug met een ander leuk verhaal. Duidelijk iemand die hield van zijn vak!

’s Avonds besloten we om een uur of negen toch even naar de Fremont Experience te gaan, dat is hier om de hoek. Het is een onvoorstelbaar mooie lichtshow, duizenden ledlichtjes die steeds wisselende voorstellingen weergeven. We zagen in het verleden al Queen en Bon Jovi, nu was het meer dancemuziek. Het is echt een spektakel. Alle verlichting in de (overdekte) straat gaat uit, mensen beginnen te klappen en te juichen, en dan barst het los. Als het afgelopen is hervatten de straatartiesten hun acts en is het gewoon een gezellige boel. Na drie kwartier hadden we het wel weer gezien en gingen we op huis aan. Onderweg passeerden we enkele daklozen die zich op het nog steeds gloeiendhete asfalt ter ruste hadden gelegd. Twee vrolijk geklede kinderen, één van een jaar of acht en één van een jaar of tien, huppelend aan de hand van hun welgestelde ouders, keken er naar met de blik die kinderen van die leeftijd nog kunnen hebben: vol ongeloof. Het is wrang om die twee uitersten zo naast elkaar te zien en je te realiseren dat je er zo weinig aan kunt doen.

We moesten nog even een kruising over voor we bij het hotel waren. Ik keek eerst naar links, zoals we onze kleinkinderen ook leren, en lag bijna op het asfalt. Een stoeprand over het hoofd gezien. Mijn enkel klapte eerst naar buiten en toen naar binnen, Bert kon me nog net vastgrijpen. Ik voelde meteen dat het mis was, maar ook dat ik niets gebroken had. Een klassieke verstuikte enkel. En niet voor de eerste keer in de vakantie:  het gebeurde ooit in Noorwegen hoog in de bergen, met volle bepakking op de rug. Bert is toen met twee rugzakken naar beneden gelopen en ik schuifelde er achteraan. Na drie dagen rust, we mochten de tent bij een hut opzetten, konden we weer verder. Een keer in Spanje, dat liep met een sisser af en de laatste keer was in Antwerpen toen ik in een tramrails bleef haken terwijl er een auto aankwam. Dat was wel een stuk ernstiger. Maar goed, nu moest ik toch ook strompelend aan Berts arm hangend naar het hotel. Daar vroegen we of er misschien een drukverband was ergens om de ergste zwelling tegen te gaan. En dat hadden we niet bij ons. We werden verwezen naar de andere kant van het casino, naar de beveiliging. Die konden we niet vinden dus vroeg Bert een van de serveersters om hulp. Zij liep weg om even later terug te komen met de gevraagde rol verband, in fijne vleeskleur. Ook dat nog. Toen liep ze naar de bar, haalde een nieuwe stapel wegwerpbekers ergens vandaan en ontdeed die van het plastic. De leuke barman, die nog steeds dienst had, keek naar mij en riep uit: is that you???  Hij gooide dat plastic vol met ijs en dat kreeg ik mee, vergezeld van een meewarige blik. Goed gekoeld en met het been hoog probeerden we de slaap te vatten. Met in het achterhoofd, of eigenlijk meer in het voorhoofd, of we de reis wel zouden kunnen voortzetten.

Ik zei het al, ik héb het niet op schorpioenen.  

Dinsdag 27 augustus – dag 3: Las Vegas


Een geel briefje was bijgevoegd bij onze sleutelkaarten. De tekst: in verband met aangescherpte veiligheidsregels behouden wij ons het recht voor uw kamer te controleren als u meer dan één dag het ‘niet storen’-kaartje aan uw deur heeft gehangen. Tja. Ik moet zeggen, we voelen ons hier reuze op ons gemak. Gelukkig maar.

Vandaag hebben we ons met ware doodsverachting in de hitte van Las Vegas gestort: naar de Strip! Dankzij een forumlid wisten we dat je aan de achterkant van The Venetian gratis kon parkeren, en dat bleek heel makkelijk te vinden. Ideaal toch, zo’n Mondriaan-stratenplan, je kunt je nauwelijks vergissen. Nadat we de auto hadden weggezet op plek 1D, niet vergeten, liepen we via het Grand Canal met – natuurlijk – een echte operazanger in een gondel, naar de straatkant. Dat klinkt simpeler dan het is, we waren zeker een half uur onderweg. Maar ja, we moesten ons voor de zoveelste keer verbazen over de complete gekte van het complex. Wie verzint het toch, 12 minuten in een bootje varen en daar dan een bedrag van $36 pp voor neertellen!




Na dit Disney-achtige spektakel begaven we ons, zoals gezegd, in de hitte van nog veel méér gekte. Het was inmiddels 45⁰C en dat voelt alsof er een gloeiendhete föhn boven je hoofd hangt. Wat het nog een soort van dragelijk maakt is het feit dat het vochtigheidsgehalte erg laag is, in tegenstelling tot wat we in Europa kennen. Maar evengoed moesten we een liter Gatorade sportdrank wegwerken om op de been te blijven. En dat alles om een bestelling van de dochters op te halen in de Miracle Mall, nog een flink stuk lopen, bij Bath en Bodyworks…ach ja, voor je kinderen heb je alles over nietwaar?? Dit is natuurlijk een drogreden, we willen altijd toch weer een kijkje nemen in dat centrum van verderf. We dronken nog iets bij de Starbucks in het Hilton, daar zit je heerlijk in de airco achter glas aan de rand van het zwembad. En natuurlijk wilden we de French Connection met een bezoekje vereren, die hebben altijd een mooie uitverkoop (ik vermijd het woord SALE) in deze tijd van het jaar. Helaas zat er voor mij niets bij, maar Bert kwam met twee leuk geprijsde shirts weer naar buiten.

Net niet gesmolten kwamen we na een uurtje of wat weer bij The Venetian aan. Het duurde even voor we de ingang gevonden hadden maar met wat vragen lukte dat uiteindelijk toch. De lift uit, op naar vak 1D. De auto stond direct om de hoek. Nee dus. O wacht, daar, verderop. Ook niet. In de snikhete garage liepen we rondjes en rondjes, alle vakken…geen auto. Bert probeerde met de sleutel in de hand of er iets aan een auto oplichtte…niets. Dat vak 1D was ook maar heel klein en overzichtelijk eigenlijk, dus we begrepen er niets van. Zou het kunnen dat het 2D moest zijn? Gezien onze regelmatig optredende hersenverweking was dat zeker geen onmogelijke gedachte, en in deze hitte al helemáál niet. Ok, naar 2D. Nou, dat zagen we meteen wel, hier was het zeker niet. Toch maar een rondje gelopen voor de zekerheid maar tevergeefs. Dan maar weer terug naar de eerste etage. Opeens zagen we het: vak 1D liep een heel stuk verderop óók nog door! Ja, toen viel het kwartje: we waren op een andere plek de lift ingestapt…
Met blij gemoed stapten we in onze bolide, waar we werkelijk heel tevreden mee zijn. Hij rijdt als een zonnetje, heel soepel, superkleine draaicirkel en ontzettend veel opbergmogelijkheden. Daarbij geteld een stuk of tien usb- en 12V uitgangen en je hoort ons nergens meer over klagen. 

In het hotel troffen we een deur open die tot dan toe altijd gesloten was geweest. Nieuwsgierig als we zijn namen we een kijkje, en tot onze verassing kwamen we in een grote, prachtig in Jugendstil ingerichte zaal. Dit was de Pulman Bar. Het meest bijzondere was wel dat het gelijknamige treinstel, dat buiten staat opgesteld, aan de binnenkant een wand van de zaal vormde! De trein buiten hadden we natuurlijk vaak gezien, maar dit hadden we niet verwacht. Wat een verrassing!





We dronken ons gebruikelijke glaasje aan de bar in het casino, we aten onze eerste hamburger en lieten de Fremont Experience wederom voor wat het was. Morpheus was ons vele malen liever.   




donderdag 29 augustus 2019

Maandag 26 augustus - dag 2: Las Vegas


Wonderlijk hoe een mens in elkaar zit. Na de marathon van gisteren was ik toch na vijf uur slaap alweer wakker. En Bert deed niet lang na mij de ogen open, zodat we ons goed op tijd konden melden voor het luilekkerland van het ontbijtbuffet. Ik had me daar al tijden op verheugd: zoveel heerlijks, allemaal kakelverse producten en koffie in overvloed. We werden niet teleurgesteld. De ontbijtzaal – vroeger een station, nog duidelijk zichtbaar aan de halfronde metalen spanten die het geheel bij elkaar houden en nu bovendien vrolijk verlicht worden door honderden lampen – is op zich al een feestje. Mijn hoofdpijn, die zich natuurlijk weer even moest manifesteren na de vorige dag, verdween als sneeuw voor de zon bij het zien en vooral het eten van al het lekkers. We knapten er flink van op.



Na dit vreugdevolle gebeuren gingen we terug naar de kamer, waar we ons op het bed installeerden om vervolgens lekker lui te lezen. In tegenstelling tot een aantal jaren geleden beschikt het hotel nu over wifi waar je gratis gebruik van kunt maken. Dat vond ik wel handig, kon ik ook even in mijn mail kijken of het Hertz-verhaal nu goed was afgehandeld. Dat bleek het geval. Wat níet goed was: ik had een mailtje van de Walmart waarin stond dat er vier artikelen werden teruggestuurd omdat we ze niet op hadden gehaald. Paniek!! Toch niet de slaapzakken?? Die hadden we echt nodig, speciaal uitgezochte exemplaren die ons tot -18⁰ warm moesten houden (niet dat we ons in de vrieskou wilden begeven, maar in de bergen kan het op 3000m wel heel koud zijn ’s nachts).  Voor Bert bovendien een XL, zodat hij er tenminste goed in past. Snel gekeken dus waar het om ging: gelukkig niet om de slaapzakken. Maar het zette ons wel direct aan tot actie, want in de bevestigingsmail van de bestelling stond dat we alles in één keer af konden halen vanaf vrijdag 23/8 18.00u, waarna alles 7 dagen beschikbaar zou blijven. Het was ons dus een raadsel waarom de helft al teruggestuurd was. We zetten spoorslags vaart naar de Walmart, zo’n 20 minuten rijden. Daar aangekomen zagen we in niet te missen belettering ‘Pick Up’ staan, op een enorme zuil. We verwachten zoals gewoonlijk naar een loket verwezen te worden, maar nee. De zuil zelf was het uitgiftecentrum. Bij het naderen ervan schoof er een raam omhoog waarachter een scherm zichtbaar werd. Ik moest het bevestigingsnummer intoetsen. En toen, je gelooft het niet, binnen één seconde plofte er een doos naar beneden in die zuil met daarin de XL slaapzak! Modern Times, Charlie Chaplin zou ter plekke dood blijven. De handeling moest herhaald, nu kwam er echter geen doos naar beneden maar verscheen er een melding: ‘neem uw pakket uit de kluis en sluit deze daarna’. Kluis? Wat voor kluis? De koker waar de eerste doos uitkwam bleef potdicht. Huh? Vertwijfeld keken we om ons heen. En zagen een rij kastjes, de deurtjes gesloten op één na. En ja hoor, daarin lag ons pakket! We deden het deurtje dicht en op het scherm zagen we dat nu alles afgehandeld was. Niet te geloven toch?






Hierna zochten we het grootste deel van de rest van de  kampeerspullen bij elkaar, op de etenswaren na. Het was een flinke kar vol maar wat waren we opgelucht dat we de slaapzakken hadden!
Terug in het hotel dronken we een biertje aan de bar, ons intussen verbazend over alle goklustige gekte om ons heen. Er kwam een man naar ons toe, vroeg naar de prijs van een biertje. Van het een kwam het ander, de prijs van het bier ging over in politiek en het gesprek mondde uit in een college over de twee hemisferen in onze hersenen en de invloed daarvan op de mens. Natuurlijk werd Trump lijdend voorwerp, aan de hand van deze theorie. Ook kregen we ontzettend veel informatie over Leonardo Da Vinci, deze man had daar vijftien jaar onderzoek naar gedaan. Reuze interessant allemaal!  Hij gaf ons de namen van twee schrijvers mee zodat we e.e.a. nog eens konden nalezen (voor wie belangstelling heeft: Fritjof Capra, theoretich natuurkundige; schreef o.a. over Leonardo, en Ian Mc Gilchrist, psychiater, schreef o.a. The Master and his Emissary) Dit zijn voor ons toch wel de krenten in de pap, dit soort ontmoetingen.

Ons oorspronkelijke plan was hierna even een klein dutje te doen, dan te eten en naar de Fremont Experience, maar het pakte anders uit. We zijn wel ingeslapen, maar werden pas de volgende ochtend weer wakker…en konden dus weer naar de ontbijtzaal waar dit verhaal mee begonnen is. 

woensdag 28 augustus 2019

Zondag 25 augustus - dag 1: Amsterdam - Las Vegas


Het venijn zit in de staart, dat is vandaag weer eens gebleken (en ik heb het al niet zo op schorpioenen…). Maar laten we bij het begin beginnen. Inger en Mille brachten ons met alle spullen naar de trein die op een heel christelijk uur vertrok: 9.45u. Met een upgrade 1e klas zaten we ruim en comfortabel en was er bovendien genoeg plaats voor onze tassen. Mille, drie jaar, vond het maar wat spannend. Opa en oma zo lang op reis….Toen de deuren zich sloten werd het haar teveel en barstte ze uit in een hartverscheurend huilen. Het was teveel voor een driejarige!

Zonder ook maar enige vertraging – dat mag een wonder heten – kwamen we aan op Schiphol. Inchecken hadden we thuis al gedaan, dus we konden de tassen dumpen en door naar de security. Daar ging het ontzettend snel, er was niet eens een rij en we mochten alles in de tassen laten. ‘Ook de laptop?’ vroeg ik aan de man-van-dienst. ‘Ik ga even opnieuw beginnen’ zei hij. ‘Dames en heren, u mag ALLES….’ Het was een goedlachs begin van de reis. Binnen tien minuten hadden we alle formaliteiten gehad en konden we door naar de gate. Toen de Dreamliner (Boeing 787) aan kwam tuffen maakte ik een foto door het raam. Wat een enorm toestel! Een Amerikaanse dame die ook aan het kijken was vroeg wat we gingen doen in de VS. Bij het woord ‘kamperen’ verschoot ze van kleur, vooral toen ik uitlegde dat we dat in een tent deden in plaats van in een camper. Ze kwam uit Californië, was ooit wel eens in Yosemite geweest maar had toen twee dagen in een lodge geslapen. In een tent…stel je voor! Nou ja, ze vond het maar dapper van ons.     


De vlucht zelf, die elf uur duurde, voorliep zoals je je voorstelt dat het gaat. Lang, saai, slecht eten. Gelukkig hadden we van onze beide schoonzoons noise- cancelling koptelefoons van Bose kunnen lenen zodat we konden genieten van het enorme aanbod films. Ik zag o.a. Bohemian Rhapsody, en met die koptelefoon op leek het alsof je de concerten live beleefde. Dan vliegt de tijd opeens weer (wat wel een mooie gedachte is als je zelf ook aan het vliegen bent). Overigens vond ik het toestel, waar lovend over gesproken wordt, maar matig. We hadden net als vorig jaar geen extra beenruimte geboekt omdat de prijzen daarvoor exorbitant hoog waren en de ervaring met United wat beenruimte betreft redelijk positief was. Dat klopte nu ook wel, zelfs Bert kon zijn benen enigszins normaal kwijt, maar wat erg vervelend was: de stoelen konden nauwelijks naar achteren. Hooguit 2 cm. Een beetje slaap inhalen lukte mij daardoor in elk geval niet.  

We hadden een overstap in San Francisco, waar we om 16.30 landden. De vlucht naar Las Vegas zou vertrekken om 18.50, dus ruimschoots de tijd om de security-check te ondergaan en om de bagage van de band te halen (die moesten we opnieuw inleveren). Net als op veel andere vliegvelden konden we digitaal checken bij een automaat. Ook dat ging vlot, hoewel het smoordruk was: de Dreamliner had 330 mensen uitgespuugd, waaronder gezinnen met hele kleine kinderen die collectief aan het huilen sloegen. Een vlijtige beambte vroeg aan ons waar we vandaan kwamen,  en na het horen van het woord Holland gebaarde ze ons mee te komen. Twee opties, dacht ik: óf we worden extra gecheckt om te kijken of we geen geestverruimende middelen bij ons hebben, óf we mogen nu zo doorlopen naar de bagageband. Geen van tweeën. We werden naar een andere rij gedirigeerd; er zijn nog zesentachtig wachtenden vóór u….
Eindeloos moesten we wachten. De digitale check had niet geholpen, iedereen werd alsnog ondervraagd door immigrations. Nadat we er eindelijk door waren pikten we onze tassen op en liepen we naar de transfer, waar we onze bagage opnieuw aan moesten bieden. We stonden inmiddels aardig op tijd, het werd krap aan. Min of meer rennend zetten we dus de tassen neer bij de band, in de veronderstelling dat het dan in orde kwam. Mis. De dienstdoende meneer verwees ons een eind terug, waar we de tassen eerst moesten laten re-checken. De klok tikte intussen verder. Voorzien van een nieuw label mochten de tassen uiteindelijk op de band gezet, en we spoedden ons naar de gate. Pfff….op tijd!

De vlucht naar Las Vegas duurde kort. Opstijgen, half uurtje vliegen, landen. Om 21.45 liepen we de garage van Hertz binnen. Daar mochten we kiezen uit een aantal auto’s onder de noemer ‘President’s Circle’. Er stond niet zo heel veel van onze gading. We wilden minimaal een intermediate SUV, de kampeeruitrusting moest er goed in passen alsmede proviand voor een week of 4. De enige Ford Explorer die we zagen was gereserveerd. We kwamen uit bij een Highlander van Toyota, een heel ruime auto waarvan je de twee achterste rijen neer konden klappen. Ok, erin, rijden maar! O nee, een melding dat er iets met de remmen was! We vroegen een greeter ernaar, die keek en wilde de auto niet meegeven. Wij wilden hem natuurlijk ook niet meer hebben. Maar niet getreurd, er stond nog eenzelfde exemplaar. Dus alles overgezet, en de greeter reed de eerste auto weg voor een check. Helaas, bij de nieuwe kregen we de middelste bank niet ingeklapt, en ook de airco deed het niet. Direct gemeld, en erbij gezegd dat we naar National gingen waar we een back-up reservering hadden gemaakt. O, maar dat hoefde helemaal niet hoor. We mochten ook uit een andere rij kiezen. Trouwens, er stond toch nog een mooie Highlander? Hé? Was er dan opeens weer een bijgekomen? Bleek dus de eerste auto met de slechte remmen te zijn. Ach mevrouwtje, er was niets aan de hand hoor. Nou, ik dacht het wel. Het was dat de garage van National een heel eind de andere kant op lag, anders waren we allang daarheen gegaan. Maar we brachten het gewoon niet meer op….  Eind van het liedje was dat we toch tevreden wegreden in een fantastische GMC Terrain met AWD en slechts 4400 miles op de teller (de Highlander had er in een half jaar tijd 30.000 gereden). Dat wil zeggen, we probéérden weg te rijden. Dat lukte, maar slechts tot de uitrij-kiosk. O mevrouw, u moet nog even uw Gold membership laten koppelen aan uw President’s Circle account! Wáááát? Ik had de reservering gemaakt, ingelogd als Gold-member! Maar er was geen ontkomen aan. We moesten terug, auto uit, en naar de balie om dat alsnog in orde te laten maken. Daar zat een jongen die erg onverstaanbaar Engels sprak, met een zwaar aziatisch accent. Het was dus een hele kunst te begrijpen wat hij bedoelde. Het kwam erop neer dat hij mijn lidmaatschapsnummer moest hebben, dan had hij het zó voor elkaar. Dus ik gaf de brief, met daarop duidelijk mijn nummer. Nee, dat was niet goed. Hij ging bellen. Kon wel even duren. Nou, dat duurde niet even, dat duurde eindeloos! Wij zaten er na een reis van in totaal 24 uur helemaal doorheen. Ik vroeg of het niet sneller kon. Ja, dat kon, dan moest ik even naar de lobby van het vliegveld voor WiFi, dan kon ik inloggen, een nieuwe boeking maken en dan kwam het in orde. Ok,in een wanhoopspoging gedaan, terug weer naar de balie. Daar was hij met een andere klant bezig die ook al niet vrolijk keek. Dat moest eerst afgehandeld. Wij vielen bijna om intussen. Na in totaal ongeveer anderhalf uur had hij het voor elkaar. Tjongejonge. We kregen nog wel een cassette met apparatuur mee voor gratis WiFi in de auto, die dan ook als hotspot kan dienen. Dat was tenminste wat.

En toen konden we EINDELIJK naar het hotel. Dat we daarbij niet de snelle route namen maar binnendoor over de Strip gingen, met het nodige oponthoud, dat beschouwen we maar als een regiefoutje door gebrek aan slaap. Bij het inchecken ging het ook nog even mis, we kregen een kamer toegewezen waar gerookt mocht worden. De hele gang stonk er naar verschaalde rook. Dus alles weer versjouwen naar een andere verdieping. We aten als troostvoer een kopje soep in de Triple 7 Bar bij wijze van ontbijt – voor ons was het tien uur in de ochtend, hier half één ’s nachts – en daarna ging het licht uit. De schorpioen had het nakijken!  

zaterdag 17 augustus 2019

In de herhaling: rondje Las Vegas!

Inleiding.

Ondanks onze aanvankelijke aarzeling wagen we toch nog een keer de sprong de grote plas over. De spotgoedkope vliegtickets hielpen goed mee dat besluit te nemen (vliegschaamte, ja, ik weet het....). We vliegen via San Francisco naar Las Vegas, met de dreamliner van United. Die maatschappij is ons vorig jaar opperbest bevallen. En nu is het opeens al bijna zover: nog één week te gaan!

Het was best lastig een route uit te zetten waar ook nog wat nieuwe elementen in voorkomen, maar met behulp van het AllesAmerika-forum is dat toch weer aardig gelukt. (https://forum.allesamerika.com)
We volgen in grote lijnen dezelfde route als vorig jaar, alleen hebben we nu tegen onze gewoonte in iets meer gereserveerd. Alles annuleerbaar, dat wel. We hebben nog overwogen ook Yellowstone weer op te nemen in het programma, maar gezien de afstand en de drukte daar laten we dat toch achterwege.
Als het erg slecht (of juist erg heet) weer is moeten we natuurlijk alternatieven zoeken. Dat bekijken we ter plekke. 

Het is in elk geval een reis met genoeg rustpunten, dat is wel fijn als je vijf weken hebt. Kunnen we ook eens rustig voor de tent zitten lezen.Verder zullen we ons niet echt meer wagen aan zware en lange hikes, zeker niet als het erg heet is. Tja, je blijft niet eeuwig 30 tenslotte. Maar ook zonder dat valt er genoeg te beleven! 

Inmiddels zijn de tassen grotendeels gepakt. Tent, slaapmatten en enig kookgerei inbegrepen. Slaapzakken - die ons volgens opgaaf tot -18°C warm moeten houden -  en nog wat ander klein spul liggen klaar bij de WalMart in Las Vegas. De laptop is opgeladen, zonnebrand, korte broek, wollen mutsen én regenkleding ingepakt: we gaan!

De route:


Route deel 1: Las Vegas - Telluride



Route deel 2: Telluride - El Morro



Alternatieve route deel 2
 (als de campgrounds op Telluride vol zijn)


Route deel 3: El Morro - Las Vegas

  
Dag 1
AMS-LAS
Dag 2
Las Vegas
Dag 3
Las Vegas
Dag 4
Las Vegas –
Dag 5
Las Vegas – Snow Canyon  SP
Dag 6
Snow Canyon – Cathedral Gorge
Dag 7
Cathedral Gorge – Cedar Breaks
Dag 8
Cedar Breaks –  Glendale (Zion)
Dag 9
Glendale
Dag 10
Glendale - North Rim Grand Canyon
Dag 11
North Rim GC
Dag 12
North Rim GC – Page
Dag 13
Page
Dag 14
Page - Hanksville
Dag 15
Hanksville – Capitol Reef
Dag 16
Capitol Reef
Dag 17
Capitol Reef – Green River
Dag 18
Green River (Moab)
Dag 19
Green River
Dag 20
Green River – Telluride
Dag 21
Telluride
Dag 22
Telluride
Dag 23
Telluride - Paonia
Dag 24
Paonia – Crested Butte
Dag 25
Crested Butte
Dag 26
Crested Butte – Buena Vista  via de Cottonwood Pass
Dag 27
Buena Vista – Gunnison (Curecanti National Recr.Area)
Dag 28
Gunnison – Lake City
Dag 29
Lake City - Creede
Dag 30
Creede – National Carson Forest
Dag 31
Carson Forest – Santa Fe
Dag 32
Santa Fe
Dag 33
Santa Fe – El Morro NM
Dag 34
El Morro - Petrified Forest – Kaibab Lake (Williams)
Dag 35
Williams  - Kingman
Dag 36
Kingman - LAS
Dag 37
LAS - AMS