donderdag 29 juli 2010

Dag 17 - 26 juli - van Yellowstone naar Grand Teton











Dag 17 – 26 juli – Yellowstone-Grand Teton

Vanmorgen om 6 uur opgestaan, tent opgebroken en vertrokken richting Grand Teton. Dat opbreken gaat echt zó snel, onze buurvrouw sprak ons nog even vol verbazing aan: toen ze naar de w.c. ging lagen we nog in de tent, en toen ze terugkwam hadden we alles al in de auto…

Het is en blijft raar dat je zo voor dag en dauw op moet om een plekje te kunnen krijgen op een volgende campground, maar goed, ’s lands wijs ’s lands eer zullen we maar zeggen. We hadden onszelf opgelegd alléén te stoppen voor elanden en beren, helaas moesten we die gelofte al na drie minuten verbreken. Want wat doe je als je ongeveer 9 wapitiherten tegelijk ziet, waarvan één met jong? Precies, stoppen dus!
Onderweg kwamen we nog meer moois tegen, zoals een bison die de Yellowstone rivier aan het overzwemmen was, op de oever klom en zich vervolgens langs onze auto schurend naar de overkant van de weg begaf. Wat een kolossale beesten zijn het toch! Een ander exemplaar vond het ook nodig langs onze auto te schuiven, het was tenslotte zíjn weg en niet de onze..

In de buurt van een spectaculair verschijnsel, een zgn. moddergeiser, zagen we ook nog een mannelijk hert tussen de bomen. Onbeweeglijk bleef hij staan. Wéér een mooi plaatje.

Het komt er bij een reis als deze op neer dat je de rijtijden moet verdubbelen. In één keer doorrijden lukt gewoonweg niet. Gelukkig kwamen we nog net op tijd aan bij de Colter Bay Campground, de plek waar we eigenlijk naar toe wilden was al vol. En het was nog maar half elf!

We kregen, zoals altijd, een plek aangewezen. Vrijheid om zelf iets uit te zoeken heb je hier meestal niet, alleen als het helemaal niet bevalt kun je teruggaan naar de ingang en vragen om een andere plaats. Het bleek wederom een mooie, ruime plek. Wat doen ze dat hier toch goed! Op zo’n zelfde plek zetten ze in Frankrijk of Spanje met gemak zes tenten neer.

Omdat we zo vroeg waren hadden we veel tijd om van alles en nog wat te doen. We hebben dus eerst een lange rondrit gemaakt door het park, waarbij overal prachtige uitzichtpunten waren (die worden hier heel goed op tijd aangegeven). In de buurt van Jenny's Lake was er wat vertraging door wegwerkzaamheden. Dat is strijk en zet, maar ook wel logisch omdat het park maar een paar maanden per jaar sneeuwvrij is. Goed, we moesten dus even wachten. Toen we weer door mochten rijden ging dat toch wel erg traag...er stapte iemand uit...ja, en dan weet je het wel. Wild te zien! En in dit geval wederom een beer, een zwarte. Het heet natuurlijk ook niet voor niets Bear Country.

Verder hebben we nog Cunningham's Cabin bezocht en als je dan in zo'n houten hutje staat, in nowhere land, kun je je een héél klein beetje voorstellen hoe dat vroeger geweest moet zijn. Cunningham was een boer, uiteraard, en nam twee jonge mannen in 'huis' zodat ze onderdak hadden in de winter. Die knechten werden er echter van beticht dieven te zijn, en een waarschijnlijk zelfbenoemde Marshall nam het recht in eigen hand en knalde de twee overhoop. Voor de cabin waar wij nu voor stonden. Dit is wel een verkorte versie van het verhaal uiteraard!

Na de autorit weer een heerlijke pastamaaltijd gebrouwen op ons eenpitsgasje, met erg veel verse groenten. Om half tien hadden we de pijp helemaal uit, dus einde van deze dag.

Dag 16 – 25 juli 2010 – Mammoth Hot Springs





Dag 16 – zondag 25 juli 2010 – Mammoth Hot Springs

Vannacht was het een heel stuk warmer dan in Norris zodat we heerlijk geslapen hebben. We hadden ook wel héél veel kleren aangetrokken, nog een keer een koude nacht leek ons niet zo fijn.

Bij de ochtendkoffie hadden we zowaar ‘verse’ croissantjes, gisteren gevonden in Gardiner. Even opwarmen in de koekenpan en we waanden ons in Frankrijk…

We hadden gisteren besloten tot een rustdag vandaag. Gewoon wat keutelen bij de tent, wel even naar de Hot Springs maar verder niet veel. Die warme bronnen – met kalkterrassen, net zoals je ze in Turkije (Pamukkale) en Mexico (Hierve del Agua) vielen ons eerlijk gezegd nogal tegen. Waarschijnlijk zijn ze erg mooi in voor- en najaar, als er water in staat en de kleuren volledig tot hun recht komen, maar van alles wat we tot nu toe gezien hebben maakte dit toch het minste indruk.

Niet getreurd, we hadden nóg iets op het programma: douchen! Bij de meeste campgrounds waar wij kamperen heb je die niet, maar er is altijd wel iets in de buurt waar het dan wel kan. In dit geval in het Mammoth Hot Spring hotel. We meldden ons aan de balie, betaalden een klein bedragje en konden onbeperkt gebruik maken van de douche. Wat voelden we ons heerlijk opgefrist! Want de laatste keer dat we water op ons hoofd voelden was toch al vier dagen geleden.

We hebben daarna een toertje gemaakt door Fort Yellowstone, een complex met militaire gebouwen van waaruit de U.S. Army van 1886 tot 1916 het beheer voerde over het park, waarna dat overgenomen is door de organisatie van Nationale Parken. De manschappen werden in de gebouwen gehuisvest. Het complex ziet er werkelijk schitterend uit, een beetje onwerkelijk in deze omgeving.

Na het verorberen van een hotdog en ongeveer een liter cola, die we ook nog eens gratis konden bijvullen, naar de tent gegaan alwaar ik nu dit verhaal zit te typen.

Er zijn enkele dingen die ons opvallen in de Verenigde Staten. Zo knoopt werkelijk iedereen een praatje met je aan, heel onbevangen. Je kunt er wel of niet op ingaan natuurlijk, maar kan leuke ervaringen opleveren.
Dan de kampeerplekken. Die zijn hier zonder uitzondering ruim, hebben allemaal een picknicktafel en een vuurring. Je moet wel al je spullen in de auto houden in verband met de dieren (hier op dit terrein zijn het de Wapitiherten die domicilie houden) en ook geen afwaswater e.d. zomaar weggooien.
Het is overal opvallend rustig, zeker ’s nachts. De grote campers mogen dan hun airco en generatoren niet aanhebben zodat je niet wakker ligt van het gezoem wat je in Frankrijk en zeker Spanje wel hoort.
De campingbeheerders houden werkelijk alles in de gaten. Terwijl ik dit aan het typen was kwamen ze even langs om te zeggen dat we geen afwas bij de kraan mochten doen, daar hing namelijk mijn douchespons te drogen die zij voor een afwasspons aanzagen. We konden ze gelukkig vertellen dat we goed op de hoogte waren van de geldende regels en gerustgesteld keerden ze hun elektrische karretje weer om hun ronde af te maken.

Aan het eind van de middag zijn we opnieuw naar Gardiner gereden om nog wat extra wijn en gas in te slaan. Dat laatste was noodzakelijk omdat we in 4 dagen een heel tankje verbruikt hadden, en dat is dan 2x het formaat van een klein campinggastankje. Kennelijk verbruik je meer van propaangas. Nu hebben we er drie in voorraad genomen zodat we voorlopig vooruit kunnen.
Ook hebben we in G. gebruik gemaakt van de mogelijkheid de laatste berichten op het blog te plaatsen. Daarna zijn we teruggereden het park in, en hebben een avondtourtje gemaakt richting Norris. Daarbij kwamen we opnieuw langs de Hot Springs, maar nu langs de bovenste loop. Stomverbaasd waren we dat we dáár pas zagen wat we ’s morgens verwacht hadden: schitterende kalkterrassen en kalkformaties, met prachtige kleuren! Omdat de zon bijna onderging hebben we ze ook nog met het meest optimale licht kunnen fotograferen. Alweer een cadeautje, zoals heel Yellowstone vol zit met onverwachte genoegens.

Bij de tent hebben we ons dagelijkse ritueel van het glaasje wijn met geitenkaas weer gevolgd. Tijdens dit borreluurtje (het was trouwens al 21.00 u. inmiddels) kwamen onze buren even aan. We raakten in gesprek, zij bleek cellodocent te zijn. De beide kinderen speelden ook cello, en zo hadden we meteen iets gemeenschappelijks met zelf een cellospelende en een vioolspelende dochter. Het praatje liep natuurlijk uit, en uiteindelijk hebben we om half elf samen één bakje bamisoep gedeeld. Het was gewoon te laat voor iets anders, en hier hoefde je alleen maar kokend water op te gooien.

Omdat we de volgende dag héél vroeg op wilden om te vertrekken naar Grand Teton hebben we maar geen vuurtje meer gemaakt en zijn zo de slaapzak ingerold, als een ware jeu de boule-bal!

maandag 26 juli 2010

Dag 15 - 24 juli - Beren op de weg!





Dag 15 – 24 juli – Mammoth Hot Spring Campground – Beren op de weg!

Vanmorgen werd ik van de kou al erg vroeg wakker, Bert had nauwelijks geslapen zelfs. Bevroren stonden we op om de tent af te breken. Met stijve vingers van de kou is dat geen leuk klusje. Maar we waren binnen een kwartier helemaal weer ingepakt, dat is het voordeel van alles in je auto houden.

Het plan was naar de Slough Campround te gaan. Volgens de Ranger bij ons was daar voldoende plaats. Het was een prachtige tocht waarbij we om de haverklap stopten om achtereenvolgens een grizzlybeer en twee maal een zwarte beer te zien, de laatste zwarte beer zelfs van heel dichtbij! Gek hoor, zo’n beestje huppelt gewoon in het rond en je kunt je haast niet voorstellen dat ze agressief kunnen worden. Daardoor gebeuren natuurlijk ook ongelukken, juist omdat de aaibaarheidsfactor zo groot lijkt. We hebben de camera’s overuren laten draaien, dat begrijp je.

Wat later dan gepland, zo rond half elf, kwamen we aan in Slough. Helaas….alles vol…..en dat was het de hele dag al, zo werd ons verteld. Tja. Dan heb je wel een probleem in Yellowstone. Het is nu eenmaal wie het eerst komt wie het eerst maalt, dus de kans op een plek ergens anders was zo goed als verkeken. We zijn bij Tower Roosevelt maar eens gaan vragen, maar daar was ook alles vol. Toen gebeld naar de organisatie van officiële campgrounds, zelfde verhaal. In heel Yellowstone geen plek meer vrij! Ons laatste redmiddel was om een Rangerstation binnen te lopen, daar zijn ze goed op de hoogte van de situatie van het moment met betrekking tot de campings-zonder-reserveren. Bleek dat er in Mammoth Hot Springs nog plek was, als we tenminste snel zouden zijn. Het was nog een half uur rijden namelijk. Zo gezegd zo gedaan, en wonder boven wonder kregen we nog een plek. Niet zomaar een plek, nee, een wereldplek! Schaduw, heel belangrijk, maar bovenal het mooiste uitzicht dat we ooit eerder hadden vanuit een tent. Met helemaal niemand voor ons! De kleuren van de bergen zijn zo onnavolgbaarmooi hier, en daar mag je dan zomaar naar kijken onder het genot van je glaasje wijn. Wat een weelde….
Het was trouwens ook voor het eerst in ons leven dat we ons tentje op mochten zetten op een jeu de boules baan! Geen grapje hoor, het is een vlak stukje grind ter grootte van vier vierkante meter waar je makkelijk je pennen inkrijgt. Een grote tent zou er niet kunnen staan, maar voor ons minitentje was het geen enkel probleem.

Na het opzetten van de tent zijn we naar het Visitor Centre gelopen. Kan zo vanuit de camping, maar het was erg warm en ook een behoorlijke klim toch wel. Gestoofd kwamen we dan ook boven, waar het een flinke toeristische boel was. Nu is dat hier overal wel zo, kan ook niet anders want je kunt het park alleen maar betreden als toerist. We belden even met het thuisfront, wat heel wat voeten in de aarde had maar uiteindelijk toch lukte, gooiden onszelf vol met vocht en gingen terug naar de tent. Daar besloten we naar een plaatsje vlak buiten het park te rijden, Gardiner, om wat grootschaliger en vooral ook goedkoper boodschappen te doen. In het park is alles erg duur natuurlijk.
In Gardiner – een plaatsje met het uiterlijk van een echt wildweststadje - bleek ook een internetcafé zodat ik mijn voorbewerkte Wordbestanden op het blog kon publiceren en wat mailtjes kon versturen. Er was een grote supermarkt met zowaar veel verse groenten en fruit, heerlijk! Ook de wijnvoorraad aangevuld, benzine getankt en daarna bij de tent echt héérlijk gekookt. We hadden zelfs vooraf een geitenkaasje weten te bemachtigen voor bij de wijn, en dat gevoegd bij het prachtige uitzicht kon voor ons de dag niet meer stuk!

Dag 14 - 23 juli -- Yellowstone








Dag 14 – 23 juli - Yellowstone – Norris campground.

Deze ochtend hebben we eerst maar eens lekker uitgeslapen. Om kwart over negen werden we wakker, en toen was de halve campground al door nieuwe kampeerders bezet.
Na koffie en wat knäckebröd zijn we op pad gegaan richting Old Faithfull. Dat is een van de grotere geisers, op min of meer regelmatige tijden actief. De rit ernaartoe voerde ons van de ene naar de andere geiser maar ook langs zogenaamde mudpools waar gas uit de aarde zorgt voor borrelende en kokende modderpoelen.

Eerst langs de Firehole River Canyon, waar we prachtig uitzicht hadden op de geiserbassins die daar beeldbepalend zijn.

We maakten een tussenstop bij Nez perce Creek, een gebied waar een hele groep van 800 indianen vanuit Oregon naar toe gedeporteerd is in 1877. Van daaruit kun je nu hele mooie wandelingen maken, omdat we nog veel meer wilden zien die dag hebben we ons beperkt tot een klein ommetje.

Daarna hebben we vele geisers en mudpot’s gezien. Van die laatste is de Fountain Paint Pot de beroemdste. In een mudpot ontstaan belletjes door gas wat uit de aardkorst ontsnapt, in tegenstelling tot de geisers die heet water spuiten.

In het hele vulkanisch gebied zie je schitterende kleuren, van turqoois tot geel en oranje. Die worden veroorzaakt door bacteriën die in het water leven. Vanuit een van deze bacteriën is een enzym (thermus aquaticus) geisoleerd dat heden ten dage wereldwijd gebruikt wordt bij medische diagnostiek, bijvoorbeeld HIV. Het wordt ook o.a. gebruik bij DNA-screening en vingerafdrukherkenning.
Voor ons waren de kleuren vooral waanzinnig mooi, net zoals het hele natuurverschijnsel eromheen.

De Grand Prismatic Spring is de grootste warmwaterbron van Yellowstone. Dan heb je nog verschillende kleinere geisers zoals de Biscuit Geyser, de Excelsior Geyser, allemaal indrukwekkend om te zien. Het voert te ver om ze hier allemaal te beschrijven, wie meer wil weten moet zelf maar gaan kijken!!

Aan het eind van de dag kwamen we aan bij Old Faithful. Heel toevallig een kwartier voordat hij weer zou gaan spuiten. We hebben ons dus bij de schare toeschouwers gevoegd en toen het moment daar was ontsproot er uit de aarde inderdaad opeens een waterfontein van een metertje of veertig.
Eerlijk gezegd vonden we het een beetje tegenvallen, na al het moois wat we al gezien hadden, maar het verschijnsel op zich is toch de moeite waard.

Het was wederom een lange dag met veel indrukken, ook nog een ontmoeting met een solitaire buffel hier en daar.

Bij de tent hadden we een leuk gesprek met onze buren, zeer bereisde mensen die werkelijk overal gewoond hadden, van Botswana tot Estland toe. Ze waren met hun twee kinderen van 10 en 11 jaar plus hond en reden in een klein kampeerbusje. We hoorden dat ze al vijf maanden onderweg waren, ‘between jobs’ zoals ze hier zeggen. De kinderen kregen gewoon thuisonderwijs, dat is hier heel makkelijk. Zodra ze naar Highschool gaan wordt dat wel iets lastiger omdat je dan als ouder óók alles moet weten van wiskunde, geschiedenis en Frans om maar iets te noemen.
We kregen wat goede adviezen voor onze trip én een glaasje rabarberwijn, uit South Dakota.

Toen een vuurtje gemaakt, onze eigen fles wijn geheel leeggedronken en de slaapzak ingekropen. Alwaar we de koudste nacht ooit meemaakten….w

zondag 25 juli 2010

Dag 13 - Yellowstone National Park




Dag 13 – Yellowstone

Vanmorgen vroeg, om 7.00, vertrokken we uit West Yellowstone naar het Yellowstone National Park. Bij de ingang werden we welkom geheten door een Ranger, en tegen betaling van $ 25 konden we naar binnen. Ze hebben overigens een goed systeem: als je de toegangsbonnetjes van de parken bewaart kun je ze, als je meerdere parken bezoekt, omruilen voor een algemene pas zodra je over de $80 komt. Dus als je nog niet zeker weet wat je gaat doen is dat een mooie optie.

Om een kampeerplek te bemachtigen op de Norris Campground moet je heel vroeg aan de poort staan, liefst vóór acht uur. Dat lukte ons ruimschoots, en zelfs toen stond er al een rij….maar het is gelukt, en we kregen een prachtige plek in het bos. Compleet met picknicktafel en vuurplaats.
Ons 30-dollar-tentje stond in een paar minuten, en omdat we zo weinig spullen mee hebben waren we ook zo ingericht. De slaapzakken die we hier gekocht hebben zijn volgens mij van binnen en van buiten van nylon dus dat zal wel lekker zweten vannacht. Misschien houdt het ons zelfs extra warm, geen overbodige luxe hier.

Eenmaal geïnstalleerd voelden we ons helemaal in ons element. We hebben koffie gezet, gewoon een filter boven de bekers gehangen en dat ging prima. Vanavond zelf koken, we kijken er nu al naar uit! Heerlijk, dat gerommel bij je tentje.

Dan over het park zelf. Al direct bij binnenkomst werden we gegrepen door de schoonheid ervan. Het lijkt hier en daar op Noorwegen, maar toch ook weer helemaal niet. We zagen kleine geisers, heel gek om zomaar warm water uit de grond te zien komen. Op één stuk leek het wel alsof er een dikke laag mist hing, maar ook dat was van geisers afkomstig.

Het eerste dier wat we zagen was een wapitihert. Stond doodrustig te grazen langs de kant. Daarna een eland, tjonge, wat een enorme dieren zijn dat!
Onze campground ligt prachtig, van hieruit kunnen we alles makkelijk bereiken en berijden. Dat hebben we dan ook gedaan. Overal langs de kant stonden mensen stil, en dan wist je al dat er weer wat wild te bespeuren was. Op een gegeven moment stonden we oog in oog met een enorme bison, die vlak voor ons de weg overstak. Hoe onschuldig ze ook liiken, ze zijn als ze agressief worden echt levensgevaarlijk en elk jaar belanden er wel mensen in het ziekenhuis omdat ze net iets te dichtbij kwamen.
Het gevaar zit hem hier niet alleen in de dieren, maar ook gewoon in de grond. Waar de geisers zijn lijkt de grond eromheen vaak heel solide, maar in feite is het niet meer dan een hele dunne korst waar je gemakkelijk doorheenzakt. Ook door dat soort onvoorzichtigheden komen mensen in de problemen en ernstige brandwonden is dan wel ongeveer het minst erge dat je kan overkomen.

Na de koffie bij de tent zijn we naar de Lower Falls gereden, prachtige watervallen. Daarna hebben we in het Canyon Visitor Centre wat informatiemateriaal gehaald en zijn we naar de Canyon zelf gegaan. Werkelijk schitterend! Wel een hele klim hier en daar, maar goed te doen. We zijn nog doorgelopen naar het zogenaamde Artist Point, dat zie je hier veel meer: een plek van waaruit je mooi kunt schilderen maar natuurlijk ook gewoon foto’s maken. Al met al zijn we een behoorlijke tijd onderweg geweest.
Omdat we al een hele lange dag achter de rug hadden besloten we daarna alleen nog naar de Norris geisers te gaan die bij de campground om de hoek liggen ongeveer. Nou, het ‘even’ hadden we beter weg kunnen laten: het was zo indrukwekkend mooi dat we er toch weer een hele tijd rondgelopen hebben. Dat is hier trouwens prima geregeld, er zijn overal wandelingen uitgezet over vlonders zodat je niet weg kunt zakken in de gevaarlijk dunne grond.
Het water borrelt en kookt, het stoomt en is aldoor maar in beweging. Je hoort het rommelen ondergronds en dat is een rare gewaarwording. Alsof de hel echt vlak onder het aardoppervlak zit….

Na deze wederom indrukwekkende ervaring hebben we bij de tent ons potje gekookt, wat hoewel simpel toch opperbest smaakte met een glaasje Californische wijn erbij.
Daarna vroeg in de slaapzak, wel met thermokleding aan want het werd toch koud….

Dag 10, 11 en 12 - reis naar Yellowstone





Dag 10, 11 en 12 – ma/di/wo 19/20/21 juli -reis naar Yellowstone

Vanmorgen eerst ontbeten bij La Boulange, uitgecheckt bij het hotel en daarna met een taxi naar Barth-station gegaan. Er ging op de valreep toch bijna nog iets mis: bij het uitstappen uit de taxi stonden we op de stoep onze bagage te verzamelen, en gewoontegetrouw telde ik de bagagestukken. Eén te weinig….bleek dat het rugzakje nog in de taxi lag! Hij reed net weg….gelukkig reageerde hij op ons geroep, en met een complete uitrusting konden we in de trein stappen naar het vliegveld. Vandaar naar het autoverhuurbedrijf (Alamo), waar we in plaats van de besproken Equinoxklasse een gloednieuwe Kia Sportage meekregen. Met gemak pasten al onze spullen er in. En dan moet je gaan rijden in een automaat. We hebben er eerst een minuut of tien in gezeten zonder iets te doen, en toen ben ik heel voorzichtig de parkeerplaats afgereden. Viel best mee eigenlijk.

De stad uit dus. Dat was in het begin even zoeken, maar na slechts 3x verkeerd te zijn gereden zaten we toch op de goede weg richting Lake Tahoe. We hadden wel al wat vertraging opgelopen bij het verhuurbedrijf maar niet echt ernstig.
Thuis had ik al opgezocht waar de dichtstbijzijnde WalMart te vinden zou zijn, en met behulp van de kaart reden we er makkelijk naar toe.
Daar hebben we een tentje, stoeltjes en nog het een en ander aan kampeerspullen in de kar gegooid, en ook vast wat eten ingeslagen (pasta, soep). Helaas hadden ze geen branders meer, en dat is toch vrij essentieel als je wilt koken. Dus betaald, en op naar een volgende WalMart. Daar hadden ze gelukkig de ontbrekende zaken wel. Inmiddels was het al een uur of vijf, en we zagen het helemaal niet zitten om nog naar Lake Tahoe te rijden om daar een ons onbekende tent op te gaan zetten. Hadden we ook nooit meer gehaald voor het donker. Dus zijn we doorgegaan tot Vacaville waar we onze eerste kennismaking hadden met een Motel6, een goedkope keten. Die kennismaking beviel ons erg goed. In een benzinestation hebben we een sandwich gekocht die naar rubber smaakte, maar dat doen veel dingen hier.

De volgende dag zijn we weer op tijd op pad gegaan, en om half zeven ’s avonds reden we Elko binnen waar we ook weer een M6 ingedoken zijn. Deze keer hebben we gegeten in het Casino, een bijzondere ervaring om tussen al die gokkers je bakje met sla naar binnen te werken. Bert vond het eten heerlijk, mij kon het niet zo bekoren.
De tocht zelf vonden we schitterend. Een dor en droog woestijnlandschap, heuvels, prachtige kleuren. En eindeloos lange wegen natuurlijk.
Wat het rijden aangaat: het is ongelooflijk hoe gedisciplineerd er hier gereden wordt! Iedereen rijdt rustig, geen bumperklevers, geen racekikkers. Heerlijk ontspannen rijden is dat. Gewoon de cruisecontrol aan en karren maar….het enige wat je hoeft te doen is sturen.

Vandaag, 21 juli, zijn we de dag begonnen met koffie bij Starbucks, in….het casino! En echt waar, ’s morgens vroeg zitten daar al mensen te spelen. Ouderen en jongeren, maakt niet uit. Gekke gewaarwording hoor.
Daarna flink de sokken erin gezet. Het landschap was nu veel wisselender, soms akkerland, soms dorre vlakte en alles er tussenin. Ook waren er de nodige wegwerkzaamheden,dat heeft zeker wel wat tijd gekost maar we waren toch om half negen in West Yellowstone. Daar leek in eerste instantie alles vol, maar toen we even een hoek omgingen was er een motel wat a. een kamer vrij had en b. niet duur was.

Daar zitten we nu, en morgenochtend gaan we heel vroeg verder naar het park zelf om een kampeerplek te bemachtigen. We hopen op een plaats op de Norris Campground.

Nu eerst maar slapen, wederom een heerlijk bed. Daar zijn ze hier wel goed in!

dinsdag 20 juli 2010

Dag 9 - 18 juli - San Francisco




Dag 9 – zondag 18 juli – San Francisco

Vanmorgen zijn we naar een kerkdienst geweest in de Glide Memorial Church. Dat was een bijzondere belevenis. Een enorm koor, met mensen van allerlei verschillende komaf, zong gospels uit volle overtuiging. Daartussendoor werd af en toe iets gezegd, door steeds andere mensen, waarbij het vooral ging om naastenliefde en die dan niet alleen in woord belijden maar vooral ook in daad. Met nadruk werd elke keer opnieuw verteld dat men van Glide iedereen accepteert zoals hij is. Er werd bijgezegd dat dat soms wel moeilijk was, als je bijvoorbeeld tot het kamp van Bush behoorde, maar tóch was ook jij dan welkom! Kortom, een enigszins satirische en vooral kritische ondertoon werd niet geschuwd.
Wat ook bijzonder was: gedurende de hele dienst werd er door iedereen heen en weer gelopen, gepraat, en er werden vele ‘hugs’ uitgedeeld. Erg ontspannen dus. Ik denk dat je dat bij ons niet zo gauw zult zien.
We kwamen dus geheel gelouterd weer tevoorschijn, dat moet de mensen uit New York toch deugd doen (die vroegen zich immers al af of wij vanuit religieuze achtergrond handelden).

Daarna was het hoogste tijd voor wat shoppen. Of liever, winkelen in ouderwets Nederlands. Een goede klant had men niet echt aan ons, alleen Bert heeft twee lekkere dunne flodderoverhemdjes gekocht in de opruiming. Heerlijk om met het warme weer te dragen.
Over warm weer gesproken: het is maar goed dat we op alles voorbereid zijn qua kleding. Het is écht koud hier, zeker na een uur of vijf ’s middags.

Richting huis om een hapje te eten in ons straatje. We zagen een erg leuke kroeg/brasserie, Absinthe, en daar hebben we héérlijke Franse en Italiaanse kaas gegeten met zelfgebakken walnotenbrood. Het leuke is, je kunt hier gewoon een half glas wijn bestellen en dan krijg je net zoveel als in Nederland een héél glas.

In het hotel even warme kleren aangetrokken, en toen zijn we richting Golden Gate park getogen. Dat was echt een openbaring, vooral de schitterende botanische tuin die ze daar hebben. We keken onze ogen uit. Als we hier ooit nog terugkomen gaan we zeker weer!

Uiteindelijk waren we toch weer vrij laat in het hotel. Morgen vertrek naar ????

zondag 18 juli 2010

Dag 8 – zaterdag 17 juli 2010 – San Francisco





Dag 8 – zaterdag 17 juli 2010 – San Francisco

Vanmorgen ging de wekker al heel vroeg omdat we om half negen bij pier 33 moesten zijn voor inscheping naar Alcatraz. We waren dankzij alle tips goed voorbereid: extra warm aangekleed. Dat was prettig, zo bleek, want ’s morgens is het vaak vrij mistig en kil in San Francisco. We hadden echter nergens last van.

Op Alcatraz zelf werden we verwelkomd door een Ranger die vast iets van de geschiedenis prijsgaf. We staan er steeds versteld van hoe makkelijk die mensen praten voor een groot publiek, dat komt vast doordat ze op school zoveel voordrachten moeten houden.
We maakten een rondje op eigen houtje, hebben daar ruim de tijd voor genomen. Alleen bij het cellencomplex hebben we natuurlijk gebruik gemaakt van de audiotour, zeer de moeite waard. Het was schokkend om te zien hoe klein die cellen waren: 1,5 x 2,50 x 2,00 (b x l x h). Je kunt je eenvoudigweg niet voorstellen hoe mensen daarin zo lang hebben kunnen, of liever moeten, leven. Meer dan afschuwelijk. En dan de cellen voor eenzame opsluiting, dat is helemaal mensonterend geweest.
Als je dat afzet tegen de zorgeloze jeugd die de kinderen van het personeel hadden, zij woonden op het eiland, krijg je wel een bepaald beeld van de samenleving toentertijd.
Dat Alcatraz in 1969 werd bezet door indianen om hun vraag naar een Indiaans Cultureel Centrum kracht bij te zetten wisten we niet, maar de sporen daarvan waren nog duidelijk zichtbaar door o.a. graffiti en ook door hen aangerichte verwoestingen.

Behalve de mensen die er woonden is ook de flora en fauna van niet te onderschatten waarde (geweest) op het eiland. Er leven ontzettend veel vogelsoorten, prachtig om te zien hoe rustig ze leven temidden van al die bezoekers - 5000 per dag! En de tuinen niet te vergeten: ooit aangelegd door gevangenen, inmates, ten behoeve van iedereen op het eiland. Ook de bewaarders en hun gezinnen die er woonden hadden tuinen. Er is nu een organisatie die zich bezighoudt met het onderhoud en behoud ervan. Gelukkig maar: het is een feest voor het oog!

We hebben in totaal ongeveer 3 uur doorgebracht op het eiland. Omdat we zo langzamerhand wel aan wat rust toe zijn hebben we, na een drankje, de bus naar het hotel genomen waar we om 15.00 aankwamen. Daar hebben we de was gedaan (ze maken niet je bed op, maar er staan wel twee grote wasmachines en drogers) en wat regelzaken in orde gemaakt. Om vijf uur zijn we toch nog even de stad ingegaan, maar eigenlijk waren we allebei te moe. We zijn dus richting La Boulange gegaan, nu waren we op tijd, en hebben daar overheerlijke uiensoep gegeten waar we ook weer warm van geworden zijn (het is erg koud ’s avonds).
Nu is het pas 21.00 uur maar we kruipen lekker in bed om nog wat te lezen en gaan dan voor een early night. Morgen naar een gospeldienst in de Glide Memorial Church in Tenderloin, dat is een wijk die niet zo goed bekend staat maar ik geloof dat we daar geen last van zullen hebben. De dienst schijnt in-druk-wek-kend te zijn!

Wordt vervolgd…

Dag 7 - vrijdag 16 juli - San Francisco









Dag 7 – vrijdag 16 juli 2010 – San Francisco
Vandaag te voet de stad verkend. Eerst ontbeten bij La Boulange, een keten van ontbijt/brunch- en lunchcafés met erg lekkere koffie en croissants. Heel even wisten we niet meer zeker of we nu in Frankrijk of in Amerika waren…
Daarna verder de stad in gelopen. Het bleek een flinke tippel, maar daar draaien we onze voet ..ehh…hand natuurlijk niet voor om.
Wat we zagen kon ons erg bekoren. Mooie, brede straten, veel groen tussendoor en uiteindelijk uitzicht op San Francisco Bay. Daar hebben we wat gedronken bij een Mexicaan, die zoeken we steeds op omdat Bert het bier daar zo lekker vindt. Gelukkig hadden ze ook heerlijk Agua Fresca, water met een smaakje, in dit geval watermeloen ofwel sandía.
Toen weer de stad ingelopen, ditmaal naar Chinatown. Dat was het echt: je waande je in een oosters land. Tot de huizen aan toe, die vaak op een pagode leken. Een dorp in een stad.
Daarna hebben we de bus genomen naar de Golden Gate bridge. Die moet je toch gezien hebben tenslotte. En ik moet zeggen, het ís ook indrukwekkend. Hoe hebben ze het voor elkaar gekregen, zo’n enorme overspanning.
We zijn er een flink stuk opgelopen, tussen alle fietsers door. De wind was hard en je moest oppassen niet omvergeblazen te worden. Echt warm was het daardoor ook niet.
Terug met de bus naar Fort Mason. Van hieruit werden tot in de 2e wereldoorlog alle Amerikaanse troepen in de Pacific bevoorraad. Door naar Fisherman’s Wharf wat één grote toeristenattractie bleek te zijn. Daar waren we gauw klaar mee dus. Verder naar de overdekte markt aan het water, weer even bij de Mexicaan gezeten. Inmiddels was het al aardig laat en we waren toch wel wat moe van al het lopen, dus met de bus naar Hayes, dat is de straat vlakbij ons hotel, met alle restaurantjes. De bedoeling was eigenlijk om bij La Boulange een kopje uiensoep te eten, maar het bleek gesloten…zoals veel eetgelegenheden helaas. Gelukkig was er nog wel iets open: een Mexicaans restaurantje! Het zal ook niet zo zijn…
Hierna hoogste tijd om naar het hotel te gaan. Daar aangekomen bleek dat het bed niet opgemaakt was, dat doen ze hier kennelijk niet. Tja, dan moet je maar niet in zo’n goedkoop hotel gaan zitten, toch?? Want dat is het wel, en dat schijnt best bijzonder te zijn hier in SF. Voor de liefhebbers: het heet Casa Loma en is verder prima, als je het niet erg vindt dat de vloer scheef loopt zodat je vanzelf de badkamer inrolt. Wij vinden dat wel handig ;)

zaterdag 17 juli 2010

Dag 6 - New York - San Francisco




Dag 6 – donderdag 15 juli 2010 – New York - San Francisco

Vroeg opgestaan, om 7 uur zou de shuttle ons ophalen en naar JFK brengen. Om 7.15 niets…..om 7.30 nog steeds niets…..dan word je toch wel wat zenuwachtig. In overleg met de hotelreceptie maar een taxi genomen. Gewoon aangehouden op straat natuurlijk, en terwijl hij stopte werd hij gesneden door een ander die probeerde de rit af te snoepen. Ze gingen bijna op de vuist, maar ‘onze’ chauffeur, een oudere man, werd gered doordat Bert zei ‘maar u bent zeker van de shuttle?’ Daarop droop de ander gelukkig af.
We baalden wel een beetje: eigenlijk gaan we altijd met het openbaar vervoer, maar omdat het dichtsbijzijnde metrostation gewoon te ver weg lag om met onze tassen naar toe te lopen hadden we nu maar eens voor een shuttle gekozen.
Uiteindelijk waren we gelukkig ruim op tijd op het vliegveld. De vlucht verliep voorspoedig en volgens schema landden we om 14.00 plaatselijke tijd in SF. Toen in de trein, per ongeluk twee haltes te ver doorgereden, uitstappen dus, waarbij Bert bijna alleen doorreed omdat hij de tassen niet zo snel uit de trein kon krijgen en de deuren alweer dicht gingen. Gelukkig greep iemand in en hield ze open voor ons. Twee haltes terug en toen met de trolleybus. Een zeer onvriendelijke chauffeur die geen wisselgeld had en ons dus gratis naar binnen liet (niet uit aardigheid dus maar uit chagrijn), bleek het de bus de verkeerde kant op te zijn….grrrrr…..weer uitstappen, teruggelopen wat gelukkig niet zover was maar wel warm, zeker met zware tassen, goede bus genomen en het hotel gevonden. Heel simpel maar erg netjes, goedkoop, op loopafstand van het centrum en bovendien een goede busverbinding. We hebben een stukje gelopen, iets gegeten en zijn toen lekker ons superzachte Ikea-bedje ingedoken.

Morgen is er weer een dag!

Dag 5 - New York












Dag 5 – woensdag 14 juli 2010 - reis USA.

Eerst even een aanvulling op het verhaal van de galerieën in Chelsea. Bij binnenkomst wordt je daar steevast welkom geheten door enkele dames die achter een bureau meestal niets zitten te doen. Er is een naam voor deze dames: gallerina’s worden ze genoemd. Hier schijnen vóór de recessie speciale modellen voor ingehuurd te zijn, om het esthetische plaatje van de galerie te versterken maar nu zijn het ‘gewoon’ studentes.

Dan nog even over een bijzondere ontmoeting: toen we dinsdag uit het Metropolitan kwamen en Central Park inliepen zagen we allemaal mensen met grote camera’s naar een boom kijken. Er bleek een grote havik op een tak te zitten, een enorm beest dat onverstoorbaar één kant op bleef kijken. Midden in de stad….

Nu dag 5.
Na wederom een Starbucks-ontbijt zijn we richting Coney Island getogen. Een flinke rit met de subway, deels bovengronds. Dat geeft je een aardige kijk op de buitenwijken van NY. In Brighton Beach zijn we uitgestapt en direct bevonden we ons in Rusland, of in elk geval iets dat daarop lijkt. Alles in het voor ons onleesbare cyrillisch geschreven, in de winkels maar ook op bijvoorbeeld uithangborden. We zijn langs het strand gaan wandelen, enorm uitgestrekt en kilometers lang. Anders dan wij gewend zijn zat er ongeveer om de honderd meter een strandwacht onder een knaloranje parasol over zee te turen, op zoek naar onvoorzichtige zwemmers. Langs het hele strand was een promenade van houten vlonders aangebracht, wat het geheel een enigszins ouderwets tintje gaf. Je zou er zo wat negentiende-eeuws geklede figuren verwachten.
Bij Coney Island, of liever gezegd het Lunapark (kermis) zijn we weer teruggegaan in de subway. Het Lunapark zie je trouwens ook regelmatig als decor passeren in films en series, dan meestal ’s avonds terwijl de hoofdpersoon een suikerspin eet of zoiets.

Terug naar Brooklyn (Breukelen) waar we een ontmoeting zouden hebben met Alexander, de man uit Columbia. We zijn eerst wat rond gaan lopen omdat het nog redelijk vroeg was. We zagen een Italiaans restaurant, maar dat was wel erg chique. We stonden even naar het menu te kijken toen de deur openging, en ja hoor, daar was Alexander! Keurig gekleed als ober en van oor tot oor stralend dat wij gekomen waren. Hij nodigde ons direct binnen, hoewel we ons wat ongemakkelijk voelden in ons zomerse kloffie – we hadden het zand van het strand nog tussen onze tenen zitten…maar A. verzekerde ons dat het allemaal niets uitmaakte. Toch hebben we eerst nog een rondje gelopen, nadat hij ons had uitgelegd wat de moeite waard was. Zo hebben we genoten van een prachtig uitzicht op Manhattan maar ook van de schitterende, zeer Engels aandoende huizen in Brooklyn Heights. Werkelijk een plaatje!

Terug bij het restaurant werden we bij de deur opgevangen door Frank, de eigenaar. Een Siciliaan-op-leeftijd die alles scherp in de gaten hield. Hij begeleidde ons naar een kleine ronde tafel op een centrale plek in de zaak, waar een bordje ‘gereserveerd’ op stond. En toen begon het…..Alexander kwam, met een vriend die ons zou bedienen die avond. Frank kwam er weer bij en bedankte ons uit de grond van zijn hart voor wat we voor A. hadden gedaan. Datzelfde deed de vriend-ober. Het restaurant bleek twee jaar geleden het beste (Italiaanse) van New York geweest te zijn, bestaat al 51 jaar en is nog steeds in handen van dezelfde familie.
We mochten kiezen wat we wilden, als we ook maar iets met mozzarella namen want die had de chef-kok (en mede-eigenaar) net zelf gemaakt. Dus maar een ‘caprese’ genomen. Die wilden we eigenlijk delen, maar dat vond men in de keuken geen goed idee dus we kregen er gewoon allebei één….
Toen kwam de chef-kok erbij. Met tranen in zijn ogen van ontroering bedankte hij ons namens zijn hele staf voor wat wij voor Alexander gedaan hadden. Dat zegt ook wel iets over het team waarmee men het restaurant runt natuurlijk, en die teamgeest was de hele avond merkbaar. Maar goed, wij vonden het helemaal niet zo bijzonder wat we gedaan hadden: iemand verliest iets en jij geeft het terug. Kennelijk komt dat niet veel voor in New York. Frank kwam op een goed moment ook nog vragen welk geloof wij hadden, en was echt des te méér aangeslagen toen hij hoorde dat we echt helemaal geen enkele religie aanhangen.

Nou ja, om een lang verhaal iets korter te maken: we werden de hele avond in de watten gelegd en kregen het heerlijkste eten en drinken dat je je maar voor kunt stellen. Toen we weggingen nam iedereen hartelijk afscheid, en natúúrlijk mochten we niets betalen, zelfs een tip voor de bediening werd niet geaccepteerd….
We hebben nog wel mailadressen uitgewisseld en zullen de foto’s die we maakten doorsturen.
De naam van het restaurant noemen we met plezier want het is sowieso een aanrader: Queen Ristorante (
www.queenrestaurant.com).

Vol van deze bijzondere dag rolden we ons bed in.

Morgen naar San Francisco!