(Per ongeluk is er gisteren al een stukje van dit blog verschenen omdat ik op de publiceren- in plaats van de opslaanknop drukte. Inmiddels er weer afgehaald. Hier de goede en volledige versie!)
Wat doe je als je met je gezin gegeten hebt en daarbij de hele tafel hebt ondergeknoeid?
a. Je maakt het schoon met je servetje
b. Je schuift gewoon een tafeltje op, waar het wél schoon is
c. Je roept de dienstdoende ober om het schoon te maken
d. Je laat alles lekker zoals het is en blijft zitten in de troep
Straks het antwoord.
Gisteren keek ik maar eens na hoe laat we eigenlijk moesten vliegen. Ik dacht iets van 16.00 uur. Nee, half twee! Goed dat ik keek dus, dat betekende toch iets meer tempo dan we aanvankelijk van plan waren.
Het ontbijt in het hotel stelde sowieso al niet zoveel voor, hoewel er wel twee wafelijzers in bedrijf waren. Maar als je een ruimte van ongeveer 16m2 moet delen met vijftig anderen wordt het wel lastig jezelf van brandstof te voorzien. En aangezien het hotel vol was ontstond deze situatie al snel. Als een havik zaten we dus op de loer om te zien wáár we een gangetje zagen in deze mensenmassa, waarna we héél snel een greep in de broodbak moesten doen. Heel veel mensen stonden te eten omdat er niet genoeg zitplaatsen waren (12, geloof ik). Uiteindelijk lukte het ons toch om een bodempje te leggen. Hoewel het hotel verder uitstekend is mogen ze hier wel wat aan doen.
Mooi op tijd leverden we de auto af. Er werd met geen woord gerept over de auto, die eigenlijk te groot en te luxe was voor de geboekte klasse. Ook geen drop off kosten. Te betalen: $0,00. Dus dat was mooi.
Op het vliegveld ging alles heel vlot. We konden direct onze grote tassen kwijt die samen ruim onder het maximale gewicht zaten. Intussen bereidden we ons geestelijk voor op het douanegebeuren. Riem af, geld uit je broekzak, laptop uit de tas, telefoon in het bakje, schoenen uit, enzovoorts. Wij in de rij dus, netjes aansluitend achter tweehonderd anderen. Komt er een man heftig zwaaiend naar ons toe: no, no! We begrepen hem eerst niet. Hij wees ons een ándere rij, daar stond niemand. Dáár moeten jullie naar toe! Je bent Frequent Flyer! Wat dat betekende: géén schoenen uit, alles gewoon in de tas laten, alleen de jassen moesten apart. Geweldig! We waren in twee minuten erdoorheen terwijl de mensen in de andere rij zuchtend en steunend het hele ritueel moesten volbrengen.
Uitermate relaxed zochten we een plekje om het moment van boarden af te wachten. Het was erg rustig zodat ik op mijn gemak de laatste blogs kon bijwerken. Bert was met zijn zevenentachtigste boek bezig, of zoiets (ik heb er acht gelezen, vond ik ook al een hele prestatie) en tot onze verbazing was er gewoon gratis WiFi, zodat ik de blogs ook nog eens kon plaatsen. Dat is wel een punt van aandacht voor de luchthavens, dat internet. In Düsseldorf kreeg je een half uur maar meestal moet je al belachelijk veel betalen voor een kwartier. Goed, precies op tijd vlogen we met American Airlines richting Los Angeles. Net als de binnenlandse vlucht op de heenweg, met Delta, was ook hier alles weer uitstekend geregeld. Veel beenruimte, ook in de economy class (ik las laatst dat er een nieuwe Boeing 737 gebouwd gaat worden met juist nog 5 cm mínder beenruimte, voor o.a. Ryanair. En ik dacht toch dat de gemiddelde mens steeds langer werd. Wat klopt hier niet??) en zelfs op dat korte stukje kregen we nog iets te drinken aangeboden. In LA moesten we ruim drie uur overbruggen. Omdat we inmiddels honger hadden, het was half vier plaatselijke tijd, zochten we naar iets eetbaars. Zagen we toch een echte pizzeria, met pizza’s die zo de houtoven ingeschoven werden! Lang hoefden we niet na te denken, en na even wachten (echt vers gebakken) schoven we aan voor de allerlekkerste pizza die we ooit in Amerika gegeten hebben. Helemaal zoals het hoort, met dunne knapperige bodem en verse producten.
Ook de aansluitende vlucht naar Düsseldorf vertrok precies op tijd. In eten hadden we helemaal geen zin natuurlijk, en al zeker niet in de smakeloze vliegtuigmaaltijd die we aangeboden kregen: mac ham ‘n cheese, of chicken wings in BBQ sauce. Laat maar! Ik keek een tijdje naar buiten, naar al het moois waar we een paar dagen geleden nog middenin zaten en toen was het genoeg.
De Nevada-woestijn; Lake Powell
We deden gewoon onze ogen dicht, ik stopte doppen in m’n oren en deed een slaapmasker op. Bert had dat allemaal niet eens nodig, die was zo onder zeil. Uren later werden we wakker, het grootste deel van de reis al achter de rug. Volgens plan landden we om 13.35, de tassen rolden al snel van de band en om 14.30 zaten we in de trein naar huis. Nou ja, wel nog drie keer overstappen. In Groningen pakten we een taxi en toen was het opeens helemaal voorbij…..
Als we ook figuurlijk weer helemaal geland zijn schrijf ik nog een laatste bericht. Nu eerst bijslapen!
(Het goede antwoord op de meerkeuzevraag: B. Er was een Duits gezin, met drie kinderen, dat ongelooflijk veel troep maakte bij het eten. Toen schoven ze gewoon een tafel op en kwamen de laptops/tablets tevoorschijn. Want die leg je natuurlijk niet op een vieze tafel.)
