Zondag 25 september – dag 34: Leadville–Denver

Een blik naar buiten leerde ons dat het vandaag een stralende dag was. Tijdens het ontbijt gooiden we dus gauw een was in de machine, dat was hier gratis.  Schoon opgevouwen neemt het minder plaats in. We pakten daarna alles bij elkaar en vertrokken naar – in eerste instantie – Grand Lake. Elke keer weer verbaast het ons hoeveel mensen er onderweg zijn. Het houdt maar niet op, iedereen trekt erop uit. Ook wel logisch, als de winter hier eenmaal invalt ben je veel beperkter in je bewegingsvrijheid. Ook is de daglichtperiode dan waarschijnlijk vrij kort, het wordt hier nu om een uur of zeven al donker. Dus pak je nu elk moment mee natuurlijk.
Grand Lake ligt in een mooie, heuvelachtige omgeving.

            

Het meer is enorm zoals de naam al aangeeft en watersporters maken daar goed gebruik van. We hebben er een aantal jaren geleden gekampeerd, op de Stillwater campground. Eigenlijk had ik dat nu ook wel willen doen, zo lekker was het buiten. Maar ja, we hadden alles al zo ingepakt dat het direct door kon naar de Goodwill. Bovendien zou het ‘s nachts weer erg afkoelen. We deden dus verstandig en vroegen bij een paar lodges naar de prijzen. Zoals te verwachten bij een watersportgebied en óók nog best een leuk plaatsje was het niet goedkoop. Het was nog vrij vroeg, half drie, en we wilden eigenlijk nog wel wat verder rijden. Dus trokken we het Rocky Mountains National Park in. Bij de ingang kregen we een waarschuwing: gisteren was de pas afgesloten geweest wegens hevige sneeuwval, nu was hij weer open maar het was erg koud boven. Op de weg konden we te maken krijgen met winterse omstandigheden. Ok, voor kennisgeving aangenomen. Het viel alleszins mee. De weg was helemaal schoon, alleen helemaal boven in de bergen, rondom het hoogste punt van ruim 4000 meter, lag sneeuw aan de kanten. De bergen zelf waren wit besuikerd en indrukwekkend groot. Ook deze pas reden we al eens, maar toen was het hoogzomer en dan krijg je een heel ander beeld.

Dit was de dag ervóór.....

.....en zo was het vandaag!

                           

   

                             

Nadat we de pas over waren en richting snelweg reden liepen we vast in het dorp Estes Park. Het was daar onvoorstelbaar druk. Alle winkels waren open in het gezellige plaatsje en er was veel te doen. Bovendien waren er om de haverklap stoplichten, het verkeer stagneerde volledig. Het kostte ons ongeveer drie kwartier om eruit te komen. Eenmaal erdoorheen zaten we al zo dicht bij Denver dat we maar doorgereden zijn naar het hotel waar we voor de laatste nacht ook al besproken hadden. Om precies 19.11 reden we de parkeerplaats op. We kregen deze keer een iets kleinere kamer maar nog steeds heel ruim en comfortabel. Ook weer geregeld dus!

Zaterdag 24 september–dag 33: Leadville

Alles was wit vanmorgen. En het was heel koud. De zon scheen af en toe maar niet al te uitbundig. We volgden toch een deel van ons programma, zij het een beetje in aangepaste vorm: we reden de Independence Pass tot Aspen. Het was zaterdag en héél veel andere mensen waren klaarblijkelijk op hetzelfde idee gekomen. Het was dus weer druk. Toch genoten we, niet in het minst van alle kleuren. Hier en daar kwam er al wat rood tevoorschijn maar ook zagen we dat veel bomen hun blad al aan het verliezen waren. Hoe dan ook, de rit was zeker de moeite waard. Boven, bij het hoogste punt, gingen de donsjacks aan en mutsen op en liepen we naar het uitzichtpunt. We zagen ook mensen op teenslippers en in korte broek maar die kwamen niet zo ver…..Ondanks het weer konden we toch heel ver kijken, de omliggende bergtoppen waren duidelijk te zien. Het wakkerde ons wintersportgevoel sterk aan, we kregen een haast onbedwingbare behoefte aan glühwein en kaiserschmarrn!

     

    

In Aspen waren we nog niet eerder geweest, wel veel over gehoord. Skigebied bij uitstek voor de jetset. Ongetwijfeld zijn er schitterende skipistes, maar het plaatsje zelf stelt werkelijk niets voor. Met veel moeite vonden we een koffietentje, heel hip, dat dan weer wel. Hip is hier het equivalent van duur. Een heel groot diep bord met een klein kuiltje in het midden werd voorzien van drie vingerhoedjes soep met daarin een echt Oostenrijkse knödel. Die laatste deed de soep haast overstromen in dat kleine kuiltje. Prijs: $13. De jonge meiden aan de tafel naast ons vonden het volstrekt normaal en betaalden het grif. Je kon je geld overigens ook heel goed kwijt bij de paar dure winkels van bijvoorbeeld Prada en Gucci. In de winter moet het verkeer vaak vast staan, we hadden nu al moeite het dorp in te komen. Kortom, het viel ons erg tegen. Maar de weg ernaartoe was mooi, ontegenzeggelijk.

                     

We reden dezelfde weg terug en zochten daarna naar het restaurantje waar we enkele jaren geleden ook al eens gegeten hadden. Je kreeg je drankjes in een jampotje. Het was er nog, dat moet je tegenwoordig ook maar afwachten, en ook nog net zo leuk. Terug in het hotel vouwden we de tent op die inmiddels droog was en troffen we vast wat voorbereidingen voor ons vertrek aanstaande dinsdag. Kamperen zouden we niet meer, gewoon te koud, dus alles wat naar de kringloop kon pakten we al in. Morgen gaan we in elk geval richting Grand Lake, daar ter plekke zien we dan weer verder.