Donderdag 30 augustus - dag 3: Las Vegas

Vandaag werd ik in plastic verpakt. Nou ja, soort van dan. Dat kwam zo. 

Na alweer een uitgebreid ontbijt, best opmerkelijk voor mensen die altijd alleen een banaan eten 's morgens, besloten we toch maar even naar de Strip te gaan. We reden er met de auto heen want de door het hotel aangeboden 'Free Shuttle!' doet er vrij lang over en bovendien moet je twee keer overstappen. Bij het Bellaggio, beroemd om zijn fonteinen-op-muziek konden we zo de parkeergarage inrijden. Een paar jaar geleden waren alle parkeergarages bij de hotels nog gratis, zo graag wilden ze dat je van hun diensten gebruik kwam maken, maar nu moet je overal betalen. Het eerste uur is vaak gratis en dat is maar goed ook, want dat heb je ongeveer nodig om je door het hotel en inpandige casino naar de uitgang te begeven. Goed, we liepen naar buiten en vroegen ons af waarom we dit eigenlijk deden. We hadden alles al zo vaak gezien, het voegde niets meer toe. Begrijp me niet verkeerd, als je er voor het eerst komt is het werkelijk een waanzinnige belevenis! Nou ja, het was natuurlijk erg warm en we doken dus maar de eerste de beste Mall in. Daar is het goed toeven door de airco. We waren nog maar net binnen of we werden aangeklampt door een net-niet agressieve verkoper die ons, of liever gezegd mij, een plastic tasje met een of ander schoonheidsproduct in de handen duwde. In eerste instantie vonden we hem wel grappig en we liepen even met hem mee een winkel in. Daar overlegde hij even met een meisje, en ik werd in een stoel gedirigeerd. De verkoper verdween, en het meisje sprak mij streng toe dat ik écht iets aan mijn rimpels moest doen, dit kon zo beslist niet langer. Met een of andere op een injectiespuit gelijkende tube kwam ze op me af en smeerde de ene helft van mijn gezicht in. Dat droogde ze met een föhn, en toen mocht Bert het beoordelen. Nou? Was ik van mijn rimpels af? Ja, het was wel een beetje minder zei hij. Wat logisch was want ze had alles dichtgesmeerd. Toen deed ze de andere kant ook. Het trok nogal vond ik maar dat hoorde zo begrepen we. We hadden natuurlijk nergens op in moeten gaan, maar ach, het was gewoon een hele lachwekkende situatie. Het meisje wilde Bert ook nog onder handen nemen maar die hield dat begrijpelijkerwijs af. En daar kwam de aap uit de mouw: ik mocht deze fantastische behandeling kopen voor slechts $300! Online zou het $1500 zijn. Een buitenkansje! En je hoefde het maar zes weken te gebruiken want daarna was je permanent rimpelloos zei het meisje met uitgestreken smoel. Om daarna te vertellen dat de inhoud van de tube voor een jaar genoeg was. Dat ze zichzelf hiermee tegensprak had ze totaal niet in de gaten. Enfin, wij zeiden vriendelijk gedag zonder uiteraard een cent uit te geven aan deze troep. Gek genoeg kon er van de kant van het meisje geen lachje meer af...
Mijn huid voelde intussen aan als schuurpapier en als je goed keek leek het alsof er een heel dun plastic laagje op zat. Terug in het hotel heb ik alles er weer afgeboend waarna ik mezelf weliswaar mét rimpeltjes maar toch weer puur in de ogen kon kijken. Wat een grap!

Incheckrij bij het Bellagio

Plafond in het Bellagio

Deze nepzwanen bewegen zelfs! 

Eten deden we die avond in het gewone restaurant in het hotel. Een voortreffelijke hamburger, de eerste hier. Bert bestelde een donker biertje van de eigen brouwerij, een heel groot glas. De serveerster kwam terug met twee gevulde glazen, één standaard glas en één klein plastic glas. De grote glazen waren op! 

Na het eten liepen we naar de Fremont Expierence, en deze keer bleven we er langer. Het is echt heel maf wat je er allemaal te zien krijgt, alle hypocrisie van het preutse Amerika komt langs. Niet alleen meisjes maar ook mannen met haast geen kleren aan, heel veel straatartiesten en verschillende podia met live muziek. Als extra attractie vlogen er af en toe mensen boven de hoofden, een zipline tour onder de overkapping van Fremont Street. 

Inmiddels hadden we besloten nog een dagje bij te boeken. Zo werd het reisschema al direct overhoop gegooid. We hadden gewoon behoefte aan nog wat rust en we zijn nergens aan gebonden. Morgen dus de rest van de spullen inkopen en dan hopelijk zaterdag de eerste kampeerdag.

Woensdag 29 augustus - dag 2: Las Vegas

What's in a name? Vanmorgen heel vroeg, toen we na een korte nacht enigszins ontregeld naar de ontbijtzaal liepen, kwam de steward die ons gisteren zo goed geholpen had ons tegemoet en wenste ons goedemorgen. Toen pas zag ik zijn naamkaartje: Stewart! Hadden die ouders even een vooruitziende blik.

Het ontbijtbuffet, deze keer inbegrepen in de toch al lage kamerprijs, was zoals altijd fantastisch. En omdat ons hele systeem in de war was laadden we onze borden zó vol dat het meer leek op een avondmaaltijd. Scrambled eggs, bacon, rösti met corned beef, pancakes, meloen, watermeloen, ananas en iets zoetigs dat cobler heet. Ja, we hadden honger! De koffie werd continu aangevuld zodra we er ook maar een slok van genomen hadden zodat we niets tekort kwamen. Tegenover ons zat een stel dat kennelijk ook honger had, zij namen van alle gerechten die voorhanden waren, ongeveer tweehonderd, een flinke portie. Vervolgens aten ze er een of twee happen van en dan werd het opzij geschoven. Dit resulteerde in een  respectabele berg borden van zeker een halve meter hoog, allemaal goeddeels gevuld. Naast deze stapel gooiden ze allemaal plastic cupjes met sausjes en jam, niet eens opengemaakt. Toen ze opstapten en de dienstdoende ober naar hun tafeltje kwam reageerde die hoofdschudden naar een collega. Omdat hij ons ook zag kijken met een blik van verbazing kwam hij maar even bij ons aan tafel staan. Hij was - terecht - vol onbegrip over zoveel verspilling. Op mijn vraag of ze dan tenminste de plastic cups konden terugzetten antwoordde hij dat ook dat niet was toegestaan. Alles ging de vuilnisbak in. Hij had bijna de tranen in zijn ogen....
Gelukkig aten wij wél netjes ons bordje leeg en na dat copieuze maal rolden wij zo ongeveer weer naar de kamer. Daar ging het bordje 'niet storen' op de deur en sliepen we weer in. 

's Middags, weer redelijk op de klaver, reden we naar de Walmart om de spullen op te halen die daar voor ons klaar lagen: tent, kooktoestel, slaapzakken. Dat gooiden we in de auto en toen wilden we teruglopen om de rest van de kampeeruitrusting te verzamelen. Alleen, de kofferbak wilde niet op slot. En we hadden al die dingen erin liggen. Opnieuw geprobeerd, en nóg een keer, zonder resultaat. De gebruiksaanwijzing erbij gepakt, die gaf geen uitsluitsel. Wat nu? Bert wilde naar het vliegveld, naar het verhuurbedrijf. Ik zocht nog even op internet maar kwam ook niet verder. Toen kwam er een andere Chevrolet aanrijden en ik sprak de mevrouw aan die daar uit kwam. Misschien wist zij raad? Eerst wilde ze niet eens reageren, ze keek wat schichtig naar ons en liep weg. Gelukkig kon ik haar al achternalopend uitleggen wat onze vraag was, en toen werd ze opeens heel behulpzaam. Is het die auto? Ja, die zilveren. Met een elektronische sleutel? Ja, klopt. O, maar alles gaat vanzelf op slot als je wegloopt....Oeps....wisten wij veel! Maar het klopte, Bert liep een eindje weg met de sleutel terwijl ik controleerde en inderdaad, alles zat op slot! Als je eraan komt gaat het vanzelf weer open. De techniek staat voor niets. 

Bij de Walmart kochten we een deel van wat we nog nodig hadden. Bert paste een korte broek omdat zijn oude zo versleten was dat we die thuis al weg hadden gegooid. De paskamers werden beheerd door een vrolijke dame, en voor we het wisten stond ze met Bert samen een dansje te maken - hij in zijn nieuwe want goed passende korte broek :)

Verder deden we deze dag weinig. We aten 's avonds van het buffet in het hotel, noedels en veel verse groenten, liepen nog even naar de Fremont Street Experience maar waren gewoon te moe om daar lang te blijven. Vroeg de koffer in!

Dinsdag 28 augustus - dag 1: Amsterdam - Las Vegas

Op Schiphol was onze eerste gang er een naar de kelder. Daar schijnen onze tassen om drie uur 's nachts te zijn aangekomen, dat stond tenminste in een bevestigingsmailtje. Er blijkt een groot bagagedepot te zijn waar ook de prijzen bijstaan: €9 per tas per dag. Dat zit voor ons bij de prijs van het vervoer in. Je vraagt je af hoe lang Post.nl deze service nog gaat aanbieden want je hoeft geen rekenwonder te zijn om te bedenken dat het niet uit kan, zeker niet als je tassen ook nog door een spoedkoerier vanuit Amsterdam in Groningen opgehaald worden. Maar wij zijn er blij mee, de tassen krijgen we vlot mee en we kunnen direct door naar de incheckbalie. Online inchecken lukte niet, dat heb ik al eens eerder meegemaakt. Volgens mij komt dat door mijn exotische achternaam maar hardmaken kan ik dat niet.

Ook het inchecken verliep vlot. De security is wel flink aangescherpt, voor we ons aan de balie mochten melden moesten we eerst allerlei vragen beantwoorden. Waaronder: heeft u deze bagage zelf hier mee naar toegenomen? Eh...nou...nee dus...We hadden daar helemaal niet bij stilgestaan. De tassen waren wel verzegeld in de vorm van een tiewrap met een label, maar wie zegt dat die niet vervangen is? Voor de zekerheid checkte ik maar even de zijvakken, waar geen slotje opzit. Gelukkig was er niets raars te vinden. De tassen, die op de band gezet samen 36 kg wegen (best netjes met zoveel kampeertroep erin), verdwijnen uit het zicht en wij hebben de handen weer vrij.

Eenmaal ingecheckt moesten we natuurlijk nog door de security. De rij leek lang maar het liep vlot door. Zoals altijd bij ons werden er twee tassen uitgepikt voor extra controle. Een aardige mevrouw vroeg of ik ze even open wilde maken. Ze zag onder andere onze kampeerspullen en informeerde waar de reis naartoe ging. Toen ik vertelde dat we vijf weken in Amerika gaan rondtrekken, met een tent, werd ze helemaal enthousiast. Ze was er zelf ook een paar keer geweest en erg onder de indruk geweest van het zuidwesten. Wij vroegen of ze wel eens in de Antelope Canyon was geweest maar daar had ze nog nooit van gehoord. We vertelden er kort iets over en ik wees haar op het AllesAmerika-forum voor informatie. Terwijl we wegliepen riep ze ons achterna 'Antiloop toch?' Haar dag was weer goed!

Bij de gate aangekomen speelde onze behoefte aan koffie op. Ik liep dus een stukje terug om die te halen terwijl Bert bij de spullen bleef zitten. Tijd genoeg, het duurde nog een half uur vóór we moesten boarden. Net toen ik aan kwam lopen met de koffie hoorde ik mijn naam omgeroepen worden, samen met die van een aantal andere mensen. Ook deze keer betrof het allemaal duidelijk niet-Nederlandse namen. Ik liep naar de mensen bij de balie om te vragen wat er aan de hand is, en het bleek dat ik een extra security-check moest ondergaan. Bert mocht mee, dus we pakten onze spullen en vervoegden ons opnieuw bij de balie. De dame die me vlak daarvoor gesproken had gaf aan de medewerkers door dat zij haar goedkeuring al gegeven had. Ik hoefde van haar niet nogmaals gecheckt ..blond haar en blauwe ogen, zoiets? Heel vreemd. De security hield echter voet bij stuk en ik moest alsnog gefouilleerd. Ook de bagage moest weer open. Er kon geen lachje af bij de mevrouw die de controle uitvoerde... Maar ik bleek niet gevaarlijk, en zo konden we wel als een van de eersten aan boord. Elk nadeel heb se voordeel nietwaar? Maar het is pure discriminatie als je het mij vraagt. Ik bedoel, met een Nederlandse achternaam kun je óók een schurk zijn.

Over de vliegreis valt niet veel te vertellen. Deze keer hadden we geen extra beenruimte bijgekocht, dat was ons echt te duur, maar het was heel goed te doen. De service was uitstekend, er werden om de haverklap drankjes aangeboden en we werden regelmatig van water voorzien. Het inflight entertainment system was gloednieuw en werkelijk fantastisch. Een perfect functionerend touchscreen met een enorm aanbod aan films. Ik heb er drie gezien: Notting Hill, al behoorlijk oud maar ik had hem nog nooit gekeken; There is something about Mary, ik had er het een en ander over gehoord maar vond hem niet erg goed, en een absolute topper: Call me by your name. Al met al was ik zo al zes uur verder en toen waren we er bijna. Bert viel een paar keer in slaap, keek een tekenfilm zonder geluid omdat hij niet tegen oortjes kan en las verder in zijn e-reader. 

In Washington moesten we ruim drie uur wachten. Het werd zelfs iets meer doordat ons vliegtuig vertraagd aankwam. Ik had wel wat honger, het vliegtuigeten had ik aan mij voorbij laten gaan deze keer, dus stortte ik me op een portie chickenwings. Lekker vies kluiven, heerlijk. 

De vlucht naar Las Vegas was nogal pittig. De stoelen waren hier veel dichter op elkaar gezet en we waren ook erg moe langzamerhand. Des te mooier dat het vliegtuig maar voor een kwart gevuld was, zodat we samen drie stoelen mochten bezetten. Maar het was niet  genoeg, ik moest gewoon liggen. Geen probleem, ik pakte mijn kussentje en kon me languit neervlijen op een lege rij. Toen heb ik eindelijk ook even geslapen! Bert sliep al, die slaapt overal.

Net niet helemaal gekraakt kwamen we aan in Las Vegas. Daar konden we direct de garage van National Car Rental inlopen en uitkiezen wat ons aansprak. We wilden liefst een Ford Explorer, maar die stond er niet. Na wat wikken en wegen reden we weg in een Chevrolet Equinox AWD (All Wheel Drive) met 3250 km op de teller. Een heerlijke auto die we vaker gehad hebben, ook weer van alle gemakken voorzien. 

Op de ring rond Las Vegas stonden we nog een klein half uurtje vast doordat er een ongeluk gebeurd was, zul je altijd zien. Bij het hotel aangekomen - Main Street Casino and Brewery - was het nog even lastig de bagage naar binnen te krijgen. Maar dat werd uitstekend opgelost: Bert ging naar binnen om een karretje te halen en kwam terug met niet alleen een kar maar ook met een steward, een ontzettend vriendelijke man die uitermate behulpzaam was. Hij regelde een parkeerkaart voor de garage en behoedde ons voor een boete wegens foutparkeren, bracht de hele boel naar onze kamer en was oprecht geïnteresseerd in onze manier van reizen. 

Uitgeput maar nog niet compleet afgebrand dronken we een biertje aan de bar om onze aankomst te vieren. Tijdstip Nederlandse tijd: 8 uur 's morgens, precies 24 uur nadat we uit het Ibis hotel vertrokken waren! Het kan verkeren...