De buurman van een paar tenten verderop kwam, zoals bijna iedereen hier dat doet, vragen waar we vandaan kwamen. Hij vroeg zich ook af hoe we in vredesnaam al die spullen mee hadden genomen in het vliegtuig. We legden uit dat we ze grotendeels hier aangeschaft hadden en ze weer achter zouden laten bij de kringloop. Daarmee eindigde ons gesprekje op de vroege ochtend. Even later kwam hij terug: Hij wilde ons gasstel wel overnemen! Tja, we gingen nog een week kamperen dus dat ging niet door. Enigszins teleurgesteld droop hij weer af.
We braken snel de tent af en reden richting Colorado Springs. Daar bevindt zich het park Garden of the Gods, en hoewel het heel klein is leek het ons toch de moeite waard nu we min of meer in de buurt zijn. In Walsenburg stopten we voor een korte pauze. Een stadje van niks, heel veel lege panden die deels te koop stonden en deels gewoon overgeleverd waren aan de tand des tijds. Dat gaf het geheel een extra desolate indruk.
We dronken koffie in een klein, hip koffietentje, dat was er dan weer wel. Uitstekende koffie was dat, zo goed hadden we hem nog niet gehad hier. Aldus gelaafd reden we via de snelweg naar het Visitor Center van de tuin der goden. We vroegen aan de baliedames naar kampeermogelijkheden in de omgeving. O help, dat was een moeilijke vraag zeg. Kamperen? In een camper? Nee, in een tent. Een tént? Jazeker. Er werden dikke multomappen tevoorschijn gehaald en iedereen bemoeide zich ermee. Uiteindelijk kwamen ze met een paar campings waarvan ze de telefoonnummers opschreven. Niet dat we daar iets aan hadden, bellen konden we niet. Maar goed, we waardeerden hun intenties natuurlijk zeer en later zochten we in de auto op de AllStays app {aanrader!!}) de adressen op. Bij de eerste, de Garden of the Gods RV Park hadden ze wel plaats. Tegenwoordig vragen we altijd of we eerst mogen kijken. Gelukkig maar, je zou hier nog geen hondenhok neer willen zetten. Achter een groot hek met uitzicht op de snelweg, buurman gezellig naast je kussen zo’n beetje. Wegwezen dus! Bij Lone Duck hadden we meer geluk. Om te beginnen konden we ons geluk beproeven in de gokhal, naast de douches. Een bak vol flipperautomaten en andere gokapparaten. Tot groot plezier van medekampeerders die wanhopig maar met veel doorzettingsvermogen probeerden hun kampgeld terug te verdienen. Zo te zien was de enige die er rijk van werd de campingbaas….Er waren heel veel plekken met ontzettend veel ruimte en we vonden een mooi groot grasveld voor ons alleen. Douches en Wifi inbegrepen. Het was dan weliswaar een beetje een verlopen boel maar we stonden er prima. Omdat we even geen zin hadden in koken gingen we op zoek naar een restaurantje. Eerst vonden we, op aanwijzingen van Tripadvisor, een pizzeria. Die bleek echter alleen nog maar een afhaalpunt te hebben. Doorgereden dus maar richting stad, Colorado Springs. Opeens zag ik een brouwerij en we weten inmiddels dat je daar ook heel goed kunt eten. Dus trapte Bert op de rem en draaiden we de parkeerplaats op. Een schot in de roos! Op een heel gezellig terras hebben we een paar uur gezeten en heerlijk gegeten. Bert z’n biertje erbij, ik m’n glas water. We hebben hier heel duidelijke afspraken over: we gaan nooit met ook maar één druppel alcohol achter het stuur. Ik offerde me graag op, heerlijk om iemand zo van een glas vers gebrouwen donker bier te zien genieten! Morgen maar weer hier eten 
Vandaag ging onze laatste week in, week 5. We hebben erg zitten dubben over hoe dit in te vullen. Vanaf morgen wordt het weer in de bergen namelijk aanzienlijk slechter, met regen en erg lage temperaturen. Vooral de combinatie van die twee trekt ons niet erg. Uiteindelijk besloten we toch ons oorspronkelijke plan te volgen en eerst naar de Great Sand Dunes te gaan om dan daar maar weer opnieuw te bekijken wat verstandig is.
In Durango dronken we een kop koffie bij de Franse bakker.Jean Pierre. Aangevuld met een croissantje en een pain chocolat. Ik nam een café au lait die beter te omschrijven viel als een latte macchiato: melk met een drupje koffie. Slappe koffie wel te verstaan. Voor de zoveelste keer erin getuind. De croissants waren groot en machtig. Buikje gevuld dus. Bij het afrekenen kochten we nog een baguette, die voor de verandering eens echt knapperig aanvoelde. Bert diepte wat dollarbiljetten op uit zijn broekzak, bij elkaar ongeveer twintig. Niet genoeg, dacht hij. Tuurlijk wel, dacht ik. Af te rekenen: $27,34….Nog net niet zo erg als de koffie die we in Canada ooit dronken maar toch.
De weg van Durango naar South Fork, de 160, liep dwars door de bergen en was schitterend. Echt een aanrader. Na South Fork werd het vlak en eentonig. Maar ook dat heeft hier z’n bekoring. Om half vier reden we het duingebied binnen. In eerste instantie viel het wat tegen, van afstand.
Een smalle, lage streep lichtbruine zandheuveltjes die afstaken tegen de hoge bergenketen Sangre de Cristo oftewel het bloed van Jezus. Gek, ze waren alles behalve rood, die bergen 
...Maar het was natuurlijk een overblijfsel uit de tijd dat de Spanjaarden zich hier vestigden.
Hoe dichterbij we kwamen, hoe duidelijker de duinen zich aftekenden. Als enorme hopen lichtgekleurde cacao strekten ze zich uit aan de voet van de bergen. Eenmaal ter plekke prezen we ons gelukkig dat we deze keuze gemaakt hadden. Wat een schoonheid! Vormen, kleuren, structuren en een prachtige lichtval.
We zetten snel de tent op. De campground had net, met ingang van vandaag, de reserveringsplicht voor loop 2 laten vervallen vanwege het naseizoen. We vonden voor de zoveelste keer – het wordt afgezaagd – een wereldplek met schaduw, niemand in onze buurt en uitzicht op de duinen.
Omdat nu het licht op z’n mooist was gingen we het duingebied in. Even naar die hoge heuvels toelopen. Nou, dat viel tegen. In het mulle zand en onder de brandende zon, ook al stond hij al laag, was het een ware worsteling. Veel verder dan het leek. We kwamen uiteindelijk net tot aan de voet van de eerste duinen maar hielden het toen voor gezien. Van de White Sand Dunes herinnerden we ons dat die vrij makkelijk te beklimmen waren maar die waren ook heel anders van structuur, dat is namelijk geen gewoon zand maar gipszand en vele malen steviger. Je zakt er niet in weg.
Terug bij de tent begonnen we aan de avondmaaltijd. Om het gasstel te pakken moest de auto open, dus zou Bert de autosleutel even uit zijn broekzak pakken. Daar was hij niet. Had ik hem dan? Nee, ook niet. In een jasje misschien? Mis. Nergens te vinden. Het enige wat we zeker wisten is dat hij niet echt weg kon zijn. We waren er immers net mee aan komen rijden? Dan de tent maar overhoop. Nada. In de auto ook niets. De berenbox? Leeg, op wat etenswaren na. Lichtelijk wanhopig werden we. Alles nog maar eens nagezocht met nul resultaat. We wilden net toch maar ons glaasje wijn gaan drinken toen ik nog één keer de berenbox opendeed. Daar lag ook ons vuilniszakje in. Ik keek en zag iets zwarts maar dat leek me iets anders. Toen maar even de hand erin gestoken en ja hoor! Bingo! Bij het uit de auto stappen had Bert wat papiertjes meegenomen om weg te gooien. Daarbij moest ook de autosleutel het ontgelden kennelijk 
Na het eten, bij het vuurtje, vielen onze ogen dicht…..om kwart over acht! Met de kippen op stok heet dat.Wij waren niet de enigen, zodra het hier donker is gaan de meeste mensen slapen. Een enkeling blijft nog wat bij het vuur hangen maar daar hoorden wij vanavond in elk geval niet bij.
