donderdag 22 september 2016

Maandag 19 augustus – dag 28: Mesa Verde – Great Sand Dunes


Vandaag ging onze laatste week in, week 5. We hebben erg zitten dubben over hoe dit in te vullen. Vanaf morgen wordt het weer in de bergen namelijk aanzienlijk slechter, met regen en erg lage temperaturen. Vooral de combinatie van die twee trekt ons niet erg. Uiteindelijk besloten we toch ons oorspronkelijke plan te volgen en eerst naar de Great Sand Dunes te gaan om dan daar maar weer opnieuw te bekijken wat verstandig is.

In Durango dronken we een kop koffie bij de Franse bakker.Jean Pierre. Aangevuld met een croissantje en een pain chocolat. Ik nam een café au lait die beter te omschrijven viel als een latte macchiato: melk met een drupje koffie. Slappe koffie wel te verstaan. Voor de zoveelste keer erin getuind. De croissants waren groot en machtig. Buikje gevuld dus. Bij het afrekenen kochten we nog een baguette, die voor de verandering eens echt knapperig aanvoelde. Bert diepte wat dollarbiljetten op uit zijn broekzak, bij elkaar ongeveer twintig. Niet genoeg, dacht hij. Tuurlijk wel, dacht ik. Af te rekenen: $27,34….Nog net niet zo erg als de koffie die we in Canada ooit dronken maar toch.

De weg van Durango naar South Fork, de 160, liep dwars door de bergen en was schitterend. Echt een aanrader. Na South Fork werd het vlak en eentonig. Maar ook dat heeft hier z’n bekoring. Om half vier reden we het duingebied binnen. In eerste instantie viel het wat tegen, van afstand.

              P1070600               DSC03398  
Een smalle, lage streep lichtbruine zandheuveltjes die afstaken tegen de hoge bergenketen Sangre de Cristo oftewel het bloed van Jezus. Gek, ze waren alles behalve rood, die bergen Smile...Maar het was natuurlijk een overblijfsel uit de tijd dat de Spanjaarden zich hier vestigden.


                    20160919_164521    20160919_183536                                                                       DSC03417

Hoe dichterbij we kwamen, hoe duidelijker de duinen zich aftekenden. Als  enorme hopen lichtgekleurde cacao strekten ze zich uit aan de voet van de bergen. Eenmaal ter plekke prezen we ons gelukkig dat we deze keuze gemaakt hadden. Wat een schoonheid! Vormen, kleuren, structuren en een prachtige lichtval. 

We zetten snel de tent op. De campground had net, met ingang van vandaag, de reserveringsplicht voor loop 2 laten vervallen vanwege het naseizoen. We vonden voor de zoveelste keer – het wordt afgezaagd – een wereldplek met schaduw, niemand in onze buurt en uitzicht op de duinen.
                                                                 20160919_170736

Omdat nu het licht op z’n mooist was gingen we het duingebied in. Even naar die hoge heuvels toelopen. Nou, dat viel tegen. In het mulle zand en onder de brandende zon, ook al stond hij al laag, was het een ware worsteling. Veel verder dan het leek. We kwamen uiteindelijk net tot aan de voet van de eerste duinen maar hielden het toen voor gezien. Van de White Sand Dunes herinnerden we ons dat die vrij makkelijk te beklimmen waren maar die waren ook heel anders van structuur, dat is namelijk geen gewoon zand maar gipszand en vele malen steviger. Je zakt er niet in weg.

Terug bij de tent begonnen we aan de avondmaaltijd. Om het gasstel te pakken moest de auto open, dus zou Bert de autosleutel even uit zijn broekzak pakken. Daar was hij niet. Had ik hem dan? Nee, ook niet. In een jasje misschien? Mis. Nergens te vinden. Het enige wat we zeker wisten is dat hij niet echt weg kon zijn. We waren er immers net mee aan komen rijden? Dan de tent maar overhoop. Nada. In de auto ook niets. De berenbox? Leeg, op wat etenswaren na. Lichtelijk wanhopig werden we. Alles nog maar eens nagezocht met nul resultaat. We wilden net toch maar ons glaasje wijn gaan drinken toen ik nog één keer de berenbox opendeed. Daar lag ook ons vuilniszakje in. Ik keek en zag iets zwarts maar dat leek me iets anders. Toen maar even de hand erin gestoken en ja hoor! Bingo! Bij het uit de auto stappen had Bert wat papiertjes meegenomen om weg te gooien. Daarbij moest ook de autosleutel het ontgelden kennelijk Winking smile

Na het eten, bij het vuurtje, vielen onze ogen dicht…..om kwart over acht! Met de kippen op stok heet dat.Wij waren niet de enigen, zodra het hier donker is gaan de meeste mensen slapen. Een enkeling blijft nog wat bij het vuur hangen maar daar hoorden wij vanavond in elk geval niet bij.
                                                               20160919_183558

4 opmerkingen:

  1. Wij vonden de duinen ook prachtig! Morgenvroeg zal het ook mooi zijn met de lage zon, en nog ongerept! Het is heel zwaar lopen inderdaad. Nog veel plezier gewenst deze laatste week!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Helaas was er geen zon de volgende ochtend...we waren dan ook heel blij dat we al zoveel mooie foto's gemaakt hadden! En dank je, komt goed!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Welk site nummer hadden jullie, heel mooi plekje, voor als ik moet reserveren voor volgende zomer, of waren er nog mooiere, dat uitzicht op de duinen vind ik wel wat:)

    BeantwoordenVerwijderen

Leuk als jullie een reactie achterlaten!