Zaterdag 29 september – dag 33: Prescott – Kingman

Het was best gek om na zoveel weken opeens de slaapmatjes weer strak opgerold in hun hoezen te doen (we hadden ze al die tijd los opgevouwen in de auto gelegd, evenals de slaapzakken en de tent). We waren zo gewend geraakt aan het stramien van koffie drinken, inpakken en door naar de volgende plek. Maar aan alles komt een eind, en wat dat aangaat maakt het niet zoveel uit of je nu twee weken weggaat, twee maanden of een jaar. Het moment breekt hoe dan ook aan dat je teruggaat naar het gewone leven.

Omdat we heel veel tijd hadden en niet zoveel zin al vroeg bij de cabin in Kingman (op de KOA) aan te komen maakten we een flinke omweg voor een lekker biertje. Via Cottonwood reden we naar Flagstaff, een rit van een kleine drie uur. Het had sneller gekund maar dit was een scenic route en daar hoorden vele haarspeldbochten bij. We kregen er geen spijt van, het was beslist de moeite waard. Vooral het gedeelte tussen Sedona en Flagstaff, met zijn rode rotsen was prachtig. Dat vonden vele anderen ook, we waren weer eens vergeten dat het zaterdag was…

In Flagstaff gingen we direct op zoek naar de Beaver Street Brewery. Vijf jaar geleden aten we daar een fantastische pizza, de beste van Amerika (naast een bierbrouwerij is het ook een pizzeria) en we wilden graag weten of ze die standaard hadden kunnen handhaven. Nou, dat was gelukt! Alweer aten we een overheerlijke pizza, nu eens normaal van afmetingen waardoor we hem bíjna op konden. Het restant ging mee voor de avond, was koud zeker ook lekker. En ja, er was ook bier voor Bert. Daarna liepen we nog even door de stad, om terecht te komen in een groot Hopi-festijn op het grote plein. Nu mag je Hopi-indianen normaal gesproken nooit fotograferen, sterker nog, je mag niet eens aantekeningen maken van wat ze doen. Maar dat strikte verbod hadden ze nu kennelijk losgelaten en hoewel met enige aarzeling maakte Bert toch enkele foto’s (die voeg ik later toe). Ze voerden rituele dansen uit die horen bij de initiatieriten van meisje naar vrouw. Mooi om te zien.

We moesten nog een eind rijden naar Kingman en onderweg kleurde de hemel opeens helemaal rood. Niet van de ondergaande zon, maar duidelijk van een grote uitslaande brand. Een eindje verderop stond een bord met het verzoek niet de brandweer te bellen, het ging om het gecontroleerd afbranden van een stuk grond….

In Kingman vonden we snel de KOA, waar we een soortgelijke cabin betrokken als we in Tucson gehad hadden. De inrichting was grotendeels hetzelfde, alleen was dit exemplaar veel kleiner en stond het bed in het woongedeelte. Maar alles was weer picobello in orde, en we konden al onze spullen ook kwijt op het ruime terras aan de voorkant.

In de receptie kocht ik wasmiddel, we hadden bedacht dat het handig was alles nu vast te wassen zodat we het opgevouwen mee konden nemen. Nam het minder plaats in en het scheelde bij thuiskomst weer wat werk. Terwijl ik afrekende kwam er een stel binnen, zij met een draagdoek. Geïnteresseerd keek ik naar het kindje dat erin zat, dat wil zeggen, erin zou moeten zitten. Want er zat geen peuter of baby in, maar een hond!  

Vrijdag 28 september- dag 32: Lynx Lake (Prescott)

Dat er veel postkantoren zijn in dit land wisten we al. Maar waar post verstuurd wordt moet er natuurlijk ook een brievenbus zijn om die post in te gooien. Nou, daar weten ze hier wel raad mee.

Vanmorgen reden we eerst de weg af die verder het bos in liep. Dat lukte een stukje, en toen hield hij gewoon op. Dat wil zeggen, er waren verschillende onverharde paden die duidelijk wel naar huizen toegingen, maar formeel gezien hadden we het eindpunt bereikt. Dat zagen we aan het enorme aantal brievenbussen, die net op dat moment allemaal gevuld werden door een mevrouw van de post. Je moest wel een eind lopen voor je je ochtendkrantje op de keukentafel had liggen…

Toen was Prescott aan de beurt. Net als zoveel andere plaatsen maakten ook zij reclame voor hun ‘historic  downtown’. Meestal stelt het niet veel voor, dit was echter best een aardig centrum. Met onder andere een bekende saloon, waar we dan ook maar iets gingen drinken. Geheel in stijl werden we verwelkomd door een cowboy in zondagstenue, dat wil zeggen, het zag er niet naar uit dat hij ooit een paard beklommen had of van plan was dat in de toekomst te gaan doen. De meisjes van de  bediening waren uitbundig gekleed en konden zo uit een film van Sergio Leone zijn weggelopen. Het interieur was natuurlijk enigszins aangepast maar voor een deel ook nog authentiek. Vroeger was het alleen een bar, nu kon de uitspanning alleen overleven door er een restaurantfunctie aan toe te voegen. Wij opteerden toch voor het bar-gebeuren. Daar was verder niets cowboy-achtigs aan,  we kregen gewoon ons drankje en de rekening werd zoals altijd in een keurig zwart mapje gepresenteerd. We slenterden nog wat door de hoofdstraat die ook alweer gevuld was met dezelfde toeristenwinkels van overal. Veel origineels valt hier niet te scoren.

Eind van de middag reden we naar het Lynx-Lake restaurant waar we gisteren al wat gedronken hadden. Het was de laatste kampeerdag, en die wilden we afsluiten met een lekker etentje aan het water. Op het menu stond vandaag de Prime Ribeye. Tja, die verleiding konden we niet weerstaan. Wijs geworden door eerdere ervaringen vroegen we wel om een gedeelde portie. Nou, dat kwam voor elkaar hoor. En hoe! Volgens mij gaven ze ons gewoon een wat kleinere hoeveelheid, maar op aparte borden. De groene salade die we vooraf kregen was voortreffelijk. Daarna kwam de ribeye, aangevuld met huisgesneden frieten van ongeschilde aardappelen. Het vlees smolt op de tong. Het was met stip de lekkerste ribeye die ik ooit gegeten heb (dit was de tweede keer in mijn leven). De frieten idem dito. Kortom, een betere afsluiting hadden we ons niet kunnen wensen.

Bij de tent stookten we het laatste hout op en dronken we een glaasje muskaatwijn. Het was voorbij. Morgen breken we de tent af en zoeken we vast wat spullen uit voor de kringloop. Die tent, die willen we trouwens proberen mee te nemen. Hij is zo ontzettend goed bevallen, heeft zelfs de extreme wind bij Oliver Lee SP praktisch ongeschonden doorstaan (een paar kleine verbuigingen in de boogstokken daargelaten, maar dat heeft geen invloed op de constructie), dat we gaan kijken of we hem in de tassen kunnen krijgen. Qua gewicht moet het makkelijk lukken. We gaan het zien!