dinsdag 4 september 2018

Zondag 2 september - dag 6: Snow Canyon - Glendale (bij Zion)

Schildpadden hebben we niet gezien. Jammer. Ze schijnen in grote aantallen voor te komen in Snow Canyon, er is zelfs een handleiding die aangeeft wat je moet doen als je er een op de autoweg ziet. Kijk goed welke kant hij oploopt, of nou ja, schuifelt, pak hem dan met twee handen op en zet hem niet verder dan dertig meter uit de kant weer neer. Dan kan hij rustig (tuurlijk, hij zal eens een beetje doorlopen) zijn weg vervolgen. 

Na een waanzinnig mooie nacht onder de sterrenhemel, we hadden alleen de binnentent opgezet en die is grotendeels van gaas, brachten we enige orde in de chaos. Bij de Walmart hadden we weer kartonnen verhuisdoosjes gekocht, kleintjes deze keer, en daar gingen alle etenswaren in. De koelbox hadden we gisteren onderweg al volgegooid met ijs zodat we onderweg konden kiezen uit ijskoude Cola, Rootbeer, Clamato, Gatorade sportdrank of gewoon water.  Na een ontbijt van geroosterde muffins en een halve liter koffie maakten we een paar kleine wandelingetjes door het gebied. Eerst bij de Red Sand Dunes, waar kinderen met emmertjes en schepjes in het zand speelden, daarna een stukje van het Whiptail Trail en tot slot klauterden we de petrified Dunes op. Het had iets weg van White Pocket, het gebied waar we een aantal jaren geleden met fotograaf Terry Alderman uit Kanab geweest waren. Helaas is de goeie man onlangs overleden lazen we, jammer. Hij wist zo ontzettend veel en het was leuk geweest nog een tocht naar een ander gebied te kunnen maken. Maar dat terzijde. 







Bij Snow Canyon denk je natuurlijk aan sneeuw. Daar heeft het echter niets mee te maken, dat zou ook wel gek zijn in deze streek. Oorspronkelijk heette het gebied Dixie State Park, zo genoemd door de pioniers of meer precies de Mormonen die er neerstreken rond 1850. Daarvóór werd het het vanaf 200 na Chr gebruikt door de Anasazi Indianen, en vanaf 1200 tot 1850 door de Paiute Indianen. Later is het park vernoemd naar Lorenzo en Erastus Snow , prominente pionierleiders in Utah. Wij hadden trouwens best graag een beetje sneeuw gehad hoor, het was zó snoeiheet. Zul je zien dat we op onze wenken bediend worden op een andere plek, als we het juist al koud hebben. 😁

Het is geen groot park, ik denk maximaal 10 km lang en gemiddeld 5 km breed. Wel kun je er van alles doen op het gebied van klimmen, paardrijden of mountainbiken maar dat hebben we maar aan anderen overgelaten. Daarom pakten we onze spullen in en reden we door naar Glendale, een klein half uurtje rijden van de oostelijke ingang van het Zion National Park. Om er te komen moet je wel via Springdale het park door. Nou, dat hebben we geweten. Zo druk hebben we het er nog nooit gezien. Al een kilometer of acht vóór Springdale stonden werkelijk overal auto's langs de weg. Dat hield niet op tot we in het park zelf waren en ook dáár waren alle parkeerplaatsen bezet. Voor de eerste grote tunnel stond de zaak ook stil, en toen we er eindelijk door waren zagen we de file de andere kant op: kilometers! Dat moest er nog allemaal doorheen, en als je dan bedenkt dat er maar één rijstrook is voor beide kanten kun je je voorstellen dat veel mensen heel erg lang hebben moeten wachten.

Het laatste stuk, bij de schaakbordberg, was het weer veel rustiger. En dat is zó mooi dat je je afvraagt waarom er daar zo weinig mensen zijn. Om half vier reden we het park weer uit. Vlak daarbuiten is ook een mooie campground en zo te zien was daar plaats genoeg, maar we wilden toch naar Glendale, naar de Bauertjes. Dat is zo'n fijn terrein, je kampeert er op gras wat vrij uniek is hier, er zijn heerlijke douches en we konden er de was doen. Om vier uur kwamen we aan bij de Bauertjes waar alles nog precies hetzelfde was. Er stonden een paar kleine tentjes maar onze favoriete plek, helemaal achteraan, was nog vrij. Ons tweegangenmenu van tomatensalade en tonijnpasta, met heel veel peterselie, smaakte uitstekend. We hadden ons voorgenomen deze keer extra veel aandacht aan gezond eten te besteden, wat hier soms wel lastig is, maar dit paste zeker in die categorie. Later koelde het erg af zodat we blij waren met onze hele dikke slaapzakken. Nu maar hopen dat ze ons inderdaad warm houden vannacht. Ik vrees het ergste voor de twee Fransen die alleen een piepklein tentje van gaas hadden....waarschijnlijk moeten we die morgenvroeg eerst ontdooien voor ze aan hun eerste sigaret kunnen beginnen 😊

Is Bert hier zijn golfvaardigheidsbewijs aan het halen?? Nee, hij harkt de appels weg zodat onze tent mooi vlak staat 😁


Zaterdag1 september - dag 5: Las Vegas - Snow Canyon of....

Onze Stewar(d)t zou onze bagage ophalen en naar de auto brengen. Zijn dienst begon vandaag om 5 uur 's morgens al maar zó vroeg wilden wij nu ook weer niet vertrekken. Om half zeven ging de wekker en een half uurtje later liepen we naar de ontbijtzaal om voor de laatste keer van al het lekkers te genieten. Deze keer moesten we het ontbijt betalen, in het weekend deden ze niet aan liefdadigheid. Nee, dat bleek, want waar wij bij 'brunch' denken aan iets rond een uur of elf begon dat hier al om zeven uur. Een champagnebrunch wel te verstaan, met bijbehorende prijzen. Nou, mooi niet. Gelukkig verwezen ze ons naar het naastgelegen hotel waar we een kop koffie en een (vies want veel te zoet) broodje konden halen. Daarna reed Bert de auto uit de parkeergarage tot voor de ingang en Stewart en ik haalden de bagage op. Omdat we alles van de Walmart nog in de verpakking hadden zitten werd het wel een beetje vol in de auto maar ach, eenmaal op een tentplek kwam dat snel in orde. 

Intussen wisten we nog steeds niet waar we heen zouden gaan. Toen heb ik eerst maar eens de Bauertjes gebeld en inderdaad konden we probleemloos terecht. Het werd dus optie twee. Maar omdat het min of meer op de route lag besloten we toch eerst langs Snow Canyon te gaan, konden we dat park in elk geval bekijken. Bij het uitrijden van de stad, bij een oprit naar de snelweg, werden we geconfronteerd met de andere kant van Las Vegas. Hele gezinnen, van baby's tot hoogbejaarden, bivakkeerden op een kleine strook beton tussen oprit en een hek. Naar schatting zeker tweehonderd mensen. Afschuwelijk om te zien, in de gloeiende zon hadden ze daar met lappen en wat ouwe rotzooi hun onderkomens gebouwd. Mensonterend. Als ik dan denk aan de weelde waarin wij, onze kinderen en kleinkinderen opgroeien; het verschil kon niet groter zijn. Maar wat kun je eraan doen? Waarschijnlijk zijn de drugs hier hoofdschuldige aan.

Door dus maar. Onderweg deden we nog een Denny's aan voor koffie, pancakes en French Toast, en rond half een stonden we bij de ingang waar een uiterst vriendelijke dame ons te woord stond. We vroegen voor de zekerheid maar even of het klopte dat de campground vol was. 'Vol? Nee hoor, helemaal niet! Rij maar even door, een mijl of drie verderop links zie je hem vanzelf liggen. Alleen als je toch geen plek vindt kom je maar even terug om de toegang te betalen, anders zit het bij de prijs van het kamperen in.' Op onze vraag hoe het dan zat met die gereserveerde plekken had zij ook geen antwoord. Rááárrrr! Maar goed, wij op pad. Zoals je hier wel vaker treft stond er een hoogbejaarde mevrouw achter de balie bij de campground. 'Ja hoor, er zijn nog drie plekken vrij. Ik kan nr. 26 erg aanbevelen, die heeft goed veel schaduw.' Om even later ze melden 'O nee, toch niet, is al bezet. Nou, probeer dan 27 maar. Of 24, maar die is in de volle zon'. En passant vertelde ze ook nog even dat er heel veel mensen verdwaald raakten zodat de reddingswerkers overuren maakten. Gelukkig hadden wij wat dat aangaat geen wilde plannen. Goed, eind van het liedje was dat we een prachtplek hadden op plaats 27, midden tussen de rode rotsen van de Snow Canyon. Voor de 7e keer in de USA, en na zoveel al gezien te hebben is het tóch weer nog mooier. Een betoverend landschap!





Vrijdag 31 augustus - dag 4: Las Vegas

Enjoy your trip! It looks like you're facing great adventures! Aldus de zwaar gespierde en getatoeëerde man die gisteren met zijn vrouw achter ons aan de kassa bij de Walmart had gestaan. Hij riep dat ons toe vanuit zijn autoraampje toen hij langs ons reed terwijl wij de boel aan het inpakken waren. Wat een leuke mensen heb je toch! In de hoop op nog zo'n ontmoeting togen we vandaag opnieuw naar de Walmart om voor een flink aantal weken eten in te slaan. Met de lijst in de hand ging dat behoorlijk vlot en zo reden we terug met nóg meer spullen in de achterbak dan we al hadden. Ik denk dat onze buren, wereldfietsers, ons hartelijk zouden uitlachen, zij pakken alles in een paar fietstassen. Ach, vroeger hadden wij ook onze complete bepakking op onze rug mee en werden zelfs de tandenborstels afgezaagd. Nu gunnen we onszelf toch iets meer luxe, zoals een tweepitsgasstel in plaats van het enkele pitje waar we tot een paar jaar geleden ook voor zes personen een volledige maaltijd op kookten. 


Inhoud: 5 kilo gehakt 😮Hebben wij niet gekocht hoor!

Eerder die dag waren we naar een telefoonwinkel van AT&T geweest om een Amerikaanse simkaart met databundel voor mijn telefoon te kopen zodat ik eventueel lokaal kan bellen om bijvoorbeeld een plek te reserveren en ook om hem als hotspot te gebruiken voor de laptop als ik het blog online wil zetten. Dat is een stuk aangenamer dan steeds een MacDonalds op te moeten zoeken voor WiFi. Dan kun je beter een Starbucks in ;) maar die zijn niet overal te vinden. 


Bij AT&T werden we verwelkomd door een meisje dat ons direct vertelde dat er een wachttijd van 20 minuten was. Geen probleem, we hadden vakantie en dus geen haast. Precies na 23 minuten - ze had het bijgehouden - kwam ze weer naar ons toe om de simkaart te verwisselen. Ze testte eerst of mijn toestel geschikt was, dat was zo, en daarna was het wisselen van de kaartjes natuurlijk een fluitje van een cent. Ik had een kaart met onbeperkt bellen/sms en daarnaast 8G aan data gekocht. Moet meer dan genoeg zijn, in Costa Rica kon ik het met 3G af. Ik had meteen een goede netwerkverbinding maar helaas, bellen lukte niet. Het meisje is eindeloos bezig geweest, heeft gebeld naar de helpdesk, instellingen gewijzigd, getest, nee, nog steeds niet, wéér advies gevraagd en na een dik half uur had ze het voor elkaar. Ze was vastbesloten ons niet zonder werkende telefoon de deur uit te laten gaan, en met haar engelengeduld kwam dat dus uiteindelijk goed. Wat een service!

's  Avonds, toen we na het eten even naar de US Open wilde kijken, checkte ik voor de zekerheid nog even de campground bij Snow Canyon. Tot dan toe was het me niet gelukt (of liever, ik had niet goed genoeg gezocht) om de reserveringssite te vinden. Nu wel, en tot mijn schrik zag ik dat ook híer alles gereserveerd was. Langzamerhand begin ik behoorlijk genoeg te krijgen van dat hele reserveringssysteem. Mensen reserveren een half jaar van tevoren, vanaf het moment dat het systeem opengesteld wordt, en proberen zelfs vanaf drie verschillende computers in te loggen om maar van een plekje verzekerd te zijn. Populaire gebieden zijn binnen een kwartier compleet uitverkocht. Ik las van een Amerikaanse privé-campingbeheerder dat hij ermee gestopt is. Je kunt de dag zelf bellen of er plaats is, en dat is er nu in principe altijd. Maar goed. Vol dus. Wat nu? We hadden twee opties: de eerste was de hele route omdraaien, daar was overal nog veel vrij, of Snow Canyon maar overslaan en doorrijden naar Glendale bij Zion om bij Bauer's Campground te kamperen. Daar is ook altijd plaats. We gingen er eerst maar eens een nachtje over slapen.

Hoe het tennis die avond afgelopen is? Geen idee...😁