Zaterdag1 september - dag 5: Las Vegas - Snow Canyon of....

Onze Stewar(d)t zou onze bagage ophalen en naar de auto brengen. Zijn dienst begon vandaag om 5 uur 's morgens al maar zó vroeg wilden wij nu ook weer niet vertrekken. Om half zeven ging de wekker en een half uurtje later liepen we naar de ontbijtzaal om voor de laatste keer van al het lekkers te genieten. Deze keer moesten we het ontbijt betalen, in het weekend deden ze niet aan liefdadigheid. Nee, dat bleek, want waar wij bij 'brunch' denken aan iets rond een uur of elf begon dat hier al om zeven uur. Een champagnebrunch wel te verstaan, met bijbehorende prijzen. Nou, mooi niet. Gelukkig verwezen ze ons naar het naastgelegen hotel waar we een kop koffie en een (vies want veel te zoet) broodje konden halen. Daarna reed Bert de auto uit de parkeergarage tot voor de ingang en Stewart en ik haalden de bagage op. Omdat we alles van de Walmart nog in de verpakking hadden zitten werd het wel een beetje vol in de auto maar ach, eenmaal op een tentplek kwam dat snel in orde. 

Intussen wisten we nog steeds niet waar we heen zouden gaan. Toen heb ik eerst maar eens de Bauertjes gebeld en inderdaad konden we probleemloos terecht. Het werd dus optie twee. Maar omdat het min of meer op de route lag besloten we toch eerst langs Snow Canyon te gaan, konden we dat park in elk geval bekijken. Bij het uitrijden van de stad, bij een oprit naar de snelweg, werden we geconfronteerd met de andere kant van Las Vegas. Hele gezinnen, van baby's tot hoogbejaarden, bivakkeerden op een kleine strook beton tussen oprit en een hek. Naar schatting zeker tweehonderd mensen. Afschuwelijk om te zien, in de gloeiende zon hadden ze daar met lappen en wat ouwe rotzooi hun onderkomens gebouwd. Mensonterend. Als ik dan denk aan de weelde waarin wij, onze kinderen en kleinkinderen opgroeien; het verschil kon niet groter zijn. Maar wat kun je eraan doen? Waarschijnlijk zijn de drugs hier hoofdschuldige aan.

Door dus maar. Onderweg deden we nog een Denny's aan voor koffie, pancakes en French Toast, en rond half een stonden we bij de ingang waar een uiterst vriendelijke dame ons te woord stond. We vroegen voor de zekerheid maar even of het klopte dat de campground vol was. 'Vol? Nee hoor, helemaal niet! Rij maar even door, een mijl of drie verderop links zie je hem vanzelf liggen. Alleen als je toch geen plek vindt kom je maar even terug om de toegang te betalen, anders zit het bij de prijs van het kamperen in.' Op onze vraag hoe het dan zat met die gereserveerde plekken had zij ook geen antwoord. Rááárrrr! Maar goed, wij op pad. Zoals je hier wel vaker treft stond er een hoogbejaarde mevrouw achter de balie bij de campground. 'Ja hoor, er zijn nog drie plekken vrij. Ik kan nr. 26 erg aanbevelen, die heeft goed veel schaduw.' Om even later ze melden 'O nee, toch niet, is al bezet. Nou, probeer dan 27 maar. Of 24, maar die is in de volle zon'. En passant vertelde ze ook nog even dat er heel veel mensen verdwaald raakten zodat de reddingswerkers overuren maakten. Gelukkig hadden wij wat dat aangaat geen wilde plannen. Goed, eind van het liedje was dat we een prachtplek hadden op plaats 27, midden tussen de rode rotsen van de Snow Canyon. Voor de 7e keer in de USA, en na zoveel al gezien te hebben is het tóch weer nog mooier. Een betoverend landschap!