De mens is een zoogdier, toch? Dat is gevoeglijk bekend. Het
was me daarom een raadsel hoe mijn lijf erin geslaagd was geheel zelfstandig
eieren te produceren. Toch was het zo. En geen haan die ernaar kraaide. Zowel
aan de binnen- als aan de buitenkant van
mijn enkel zat een mooi exemplaar. Niet geheel onverwacht natuurlijk.
Allerlei scenario’s waren in de nacht de revue gepasseerd,
het bleek dat we er allebei over hadden liggen nadenken. Konden we nog door? Zou
een korte pauze genoeg zijn? Of was het toch ernstiger dan we dachten en
moesten we hulptroepen inschakelen? Ik was er in de loop van de nacht een paar
keer uit geweest, en elke keer kon ik me iets beter bewegen. Dat gaf de burger
moed. We boekten dus in elk geval één nacht hotel extra, voor $28 plus taks.
Voor het ontbijtbuffet waren we door al het gedoe helaas te laat, het enige wat
we konden krijgen was iets van een sandwich in de Triple 7 bar. Het
belangrijkste onderdeel van het ontbijt, koffie, hadden ze ook. Dus zaten we om
half elf aan een gedeeld broodje pulled pork, waar de serveerster, ondanks ons
verzoek dat weg te laten, op eigen initiatief frites bij had geleverd. Ze waren
zó goed, zei ze, en het zat toch bij de prijs in. Nou ja, die gingen dus
retour. Ik kreeg zelfs dat broodje al haast niet weg. Maar de meedenkende
serveerster had al snel in de gaten dat ze ons met koffie heel blij maakte, dus
zette ze na de eerste keer refill maar een volle thermos voor ons neer. Die
ging leeg tot de laatste druppel!
Terug op de kamer installeerde ik me op een van de
comfortabele fauteuils, die ik tot vlakbij het bed aanschoof zodat ik mijn been
daarop kon leggen. Met de laptop op schoot om het blog bij te werken en de
televisie aan om US Open tennis te kijken was het zo prima uit te houden. Bert
ruimde intussen de auto vast een beetje op zodat we morgen de grote tassen daar
ook in kwijt konden. Want zoveel was nu wel duidelijk: we gingen door!
Aan het eind van de middag konden we de barman vertellen dat
het veel beter ging dankzij het ijs wat hij geleverd had, en vol goede hoop
begonnen we aan een nieuwe nacht. Het leek erop dat de schorpioen zich had
teruggetrokken.