Dag 28 – zondag 12 augustus: Grand Canyon

Op de lopende band bij de kassa: tomaten, champignons, courgette, paprika, brood. Reactie van degene achter ons in de rij: “Wow, healthy people!” Om maar even aan te geven dat wat wij heel gewoon vinden hier opvalt. Koken doen de meeste mensen allang niet meer zelf, afgezien van waarschijnlijk de Mexicanen die alom aanwezig zijn. Op één van de campgrounds zag ik hoe ze een pan met een diameter van ongeveer één meter aan het schrobben waren. Wat erin zat weet ik niet, maar het was vast lekker! 

Toen wij een stukje vlees wilden kopen ter afwisseling van de veel genuttigde pastamaaltijden zagen we mooie, dunne lapjes entrecote liggen. Hoe werden die hier genoemd? Breakfast-steaks! Ja, vast heerlijk met gebakken eieren, worstjes en aardappelen erbij ’s morgens vroeg…brrrr.  Niet verwonderlijk  dat hier voor veel mensen een ongezonde levensstijl de norm is.
Dat even als voorafje. O, en foto's hebben we niet gemaakt deze dag: ook onze camera's mochten uitrusten na zoveel overwerk.

Lekker lui opstaan, pancakes bakken, koffie drinken, lezen….een echte zondagochtend! Vandaag was een rommeldag. We hebben niet veel gedaan verder, zijn ’s middags nog even naar het park geweest om in de cafetaria van een van de lodges het blog bij te werken en wat mails te versturen. Bert deed zich daarbij tegoed aan zo’n zes liter rootbeer. Dat is een alcoholvrij drankje dat naar kruipolie smaakt (vind ik).  Onze campgroundbuurman bleek achter ons te zitten en zei ons vriendelijk gedag. Later, terug bij de tent, kwam hij een praatje maken. Hoewel je vaak hoort dat Amerikanen oppervlakkig zijn ervaren wij dat toch soms anders, getuige onderstaande verhalen. De buurman was alleen onderweg, met een pick-up en een geheel gesloten trailer erachter waarin hij een matrasje had gelegd en wat kleren aan een haakje gehangen. Uiteindelijk bleek deze man zijn kleinzoon te gaan halen in Seattle, waar zijn dochter als alleenstaande moeder de kosten van de opvoeding niet langer kon opbrengen. Zelf woonde hij met zijn vrouw in Ohio, dat is zo’n 4000 kilometer oostwaarts. De dochter in kwestie had, zoals hij het netjes uitdrukte, de neiging om dingen niet af te maken. Drie weken voordat ze haar diploma als lijkschouwer – tja, die moeten er ook zijn – zou krijgen nam ze de benen met een vriend. Of dat ook de vader was van haar zoon liet hij in het midden. Omdat hij al met pensioen was en zijn vrouw nog werkte (waar heb ik dat meer gehoord??) maakte hij er nu maar een leuk reisje van, inclusief familiebezoek in Californië.

Ander verhaal: toen wij op deze hemelse plek terechtkwamen was hij nog bezet door een echtpaar dat druk aan het inpakken was. We vroegen of wij hun plek over mochten nemen, en de vrouwelijke helft van het stel was duidelijk ingenomen met onze aanwezigheid. Binnen een kwartier had ze ons het doel van hun reis uit de doeken gedaan: ze gingen de as van haar mans vader verstrooien, die stond namelijk al een paar jaar op de plank te verstoffen. Of was tot stof vergaan, dat weet ik niet precies. In die hete auto, de zon scheen tamelijk onbarmhartig, bevond zich dus ergens een potje met opa erin. Raarrrrrrr……

Ach, en zo maak je elke dag wel weer iets mee. Wij aten in elk geval, dwars als we zijn, de breakfast-steaks als avondmaal en aangevuld met aardappelpuree en sla vormde dat een uitstekend maal. Daarna een vuurtje en toen ging het licht alweer snel uit bij ons. Het is dat ze hier geen kippen hebben, anders gingen we samen op stok!