Deel 2.
Is Amsterdam een stad van bruggenbouwers? Ik geloof het niet. Misschien in figuurlijke zin wel, met de komst van Eberhard van der Laan in gang gezet en hopelijk vervolgd met zijn opvolgster Femke Halsema. Hoewel zij zich nog moet bewijzen natuurlijk. Maar letterlijk? Ja, er zijn veel grote en kleine bruggen te zien in deze stad. Toch zal de gemeente ernstige inspanningen moeten plegen de komende jaren om het aantal op te vijzelen.
Ik kom erop door de avond die wij met onze vrienden Sjouke en Jannie doorbrachten in restaurant Stork, een pop-up foodcenter (ik kan het ook niet helpen, zo heet het tegenwoordig) aan het IJ. Na een voor de verandering onvertraagde treinreis, uitgezwaaid door onze dochter en kleindochter, stapten we om een uur of vijf het Ibis hotel bij Schiphol binnen. Heerlijk dat we alleen onze handbagage bij ons hadden, dat scheelde een hoop gesjouw. Niet veel later kwam Sjouke ons ophalen met de auto, en we maakten een ontzettend leuke toer door Amsterdam Noord. Ik was er vroeger wel geweest maar het was echt een openbaring. Door de woningnood hebben veel Amsterdammers zich hier gevestigd en het resultaat is een ontzettend gevarieerde, multiculturele en hippe wijk waar bovendien nog veel authentieke huizen staan. Een feest voor het oog. Het moet hier goed toeven zijn en met de nieuwe noord-zuidlijn ben je zó op de Albert Cuyp. Hoewel ik me afvraag wat je daar te zoeken hebt als je in dit stadsdeel zit.
In restaurant Stork, een aanrader als je van vis houdt, hebben we niet alleen heerlijk gegeten maar ook genoten van het uitzicht op het water. Toen vertelde Jannie dat ze een appartement bekeken hadden daar. Een woning met uitzicht op het IJ. Het bleek een driekamerwoning te zijn met een piepklein en smal balkon, waar je geen stoel neer kon zetten. En dat uitzicht op het IJ kon je alleen te gelde maken als je héél ver over het balkon ging hangen, dan zag je nog net een afwasteiltje water. Kosten: €500.000. Graag ook nog even servicekosten aftikken: €700 per maand. Goedemorgen! De verhuizing gaat dus niet door, dat is duidelijk.
Dit brengt me terug bij het begin van mijn verhaal. De woningnood is enorm, de prijzen zijn zo hoog dat praktisch niemand het meer kan betalen. Uitgezonderd de mensen met topinkomens, projectontwikkelaars, buitenlandse investeerders. Gevolg: over enkele jaren zullen steeds meer mensen onder een brug moeten slapen. Want woningen zijn er niet. Mijn voorstel is dat er véél bruggen gebouwd gaan worden, desnoods niet eens over water, en dat die dan worden voorzien van sanitair. Je moet toch wat. Zolang er maar geen Italiaanse architecten ingehuurd worden, we weten waar dat toe kan leiden (wij reden ongeveer twee maanden geleden nog over die brug in Genua...). Eén uitzondering: Renzo Piano mag wél meedoen. Dat vertrouw ik hem wel toe.
USA: 2022 - Rondje Las Vegas 3e x; 2019 - Rondje Las Vegas 2e x; 2018 - Rondje Las Vegas; 2016 - Rondje Denver; 2014 - Noordwest - Canada; 2013 - Zuidwest - Chicago; 2012 - New York - Midwest - Chicago; 2011 - Noordwest - Canada; 2010 - New York - Zuidwest
donderdag 30 augustus 2018
Maandag 27 augustus - dag 0 deel 1: Groningen - Schiphol
Deel 1.
Eigenlijk moet ik een dag eerder beginnen, op zondagavond. Toen begon Bert om een uur of negen wat zenuwachtig uit het raam te kijken. Post.nl zou namelijk onze twee grote reistassen ophalen en afleveren in het bagagedepot op Schiphol, een nieuwe service. Niet eens duur vonden wij, voor €17,50 per tas hoefden we zelf geen poot meer uit te steken. Wat best een prettig vooruitzicht was met onze ervaringen ten aanzien van NS, vertragingen dan wel storingen en overvolle coupés waarin je grotere tassen sowieso nauwelijks kwijt kunt. We hadden ook al eens klem gezeten in de lift op station Amersfoort en daardoor de trein gemist. Deze nieuwe mogelijkheid leek ons dus perfect. Alleen...er kwam niemand. We hadden 's morgens nog een mailtje gehad met tijdstip van afhalen, dat zou tussen 19.00 en 21.00 zijn. Dus, wat nu? Toch maar de tassen zelf meenemen? Toen ging mijn telefoon. 'Met de koeriersdienst. Helaas zijn we uw tassen vergeten. De koerier had het niet op z'n lijst staan. Maar we hebben een spoedkoerier uw kant opgestuurd, hij is er tegen half twaalf!' Gelukkig keken we naar een interessante aflevering van zomergasten, met Eric Wiebes als tegenspeler van Janine Abbring. Zo vloog de tijd om, en om half twaalf ging de bel. Toen we de deur opendeden zagen we eerst een doosje Raffaello chocola, waarschijnlijk een restant uit een kerstpakket, en daarachter de koerier die zich uitgebreid verontschuldigde hoewel hij er zelf natuurlijk niets aan kon doen. De tassen werden verzegeld, ingeladen en dat was dat. Terwijl wij zelf nog lui thuis achter de tv hingen was onze reis begonnen!
Eigenlijk moet ik een dag eerder beginnen, op zondagavond. Toen begon Bert om een uur of negen wat zenuwachtig uit het raam te kijken. Post.nl zou namelijk onze twee grote reistassen ophalen en afleveren in het bagagedepot op Schiphol, een nieuwe service. Niet eens duur vonden wij, voor €17,50 per tas hoefden we zelf geen poot meer uit te steken. Wat best een prettig vooruitzicht was met onze ervaringen ten aanzien van NS, vertragingen dan wel storingen en overvolle coupés waarin je grotere tassen sowieso nauwelijks kwijt kunt. We hadden ook al eens klem gezeten in de lift op station Amersfoort en daardoor de trein gemist. Deze nieuwe mogelijkheid leek ons dus perfect. Alleen...er kwam niemand. We hadden 's morgens nog een mailtje gehad met tijdstip van afhalen, dat zou tussen 19.00 en 21.00 zijn. Dus, wat nu? Toch maar de tassen zelf meenemen? Toen ging mijn telefoon. 'Met de koeriersdienst. Helaas zijn we uw tassen vergeten. De koerier had het niet op z'n lijst staan. Maar we hebben een spoedkoerier uw kant opgestuurd, hij is er tegen half twaalf!' Gelukkig keken we naar een interessante aflevering van zomergasten, met Eric Wiebes als tegenspeler van Janine Abbring. Zo vloog de tijd om, en om half twaalf ging de bel. Toen we de deur opendeden zagen we eerst een doosje Raffaello chocola, waarschijnlijk een restant uit een kerstpakket, en daarachter de koerier die zich uitgebreid verontschuldigde hoewel hij er zelf natuurlijk niets aan kon doen. De tassen werden verzegeld, ingeladen en dat was dat. Terwijl wij zelf nog lui thuis achter de tv hingen was onze reis begonnen!
Abonneren op:
Posts (Atom)