Deel 2.
Is Amsterdam een stad van bruggenbouwers? Ik geloof het niet. Misschien in figuurlijke zin wel, met de komst van Eberhard van der Laan in gang gezet en hopelijk vervolgd met zijn opvolgster Femke Halsema. Hoewel zij zich nog moet bewijzen natuurlijk. Maar letterlijk? Ja, er zijn veel grote en kleine bruggen te zien in deze stad. Toch zal de gemeente ernstige inspanningen moeten plegen de komende jaren om het aantal op te vijzelen.
Ik kom erop door de avond die wij met onze vrienden Sjouke en Jannie doorbrachten in restaurant Stork, een pop-up foodcenter (ik kan het ook niet helpen, zo heet het tegenwoordig) aan het IJ. Na een voor de verandering onvertraagde treinreis, uitgezwaaid door onze dochter en kleindochter, stapten we om een uur of vijf het Ibis hotel bij Schiphol binnen. Heerlijk dat we alleen onze handbagage bij ons hadden, dat scheelde een hoop gesjouw. Niet veel later kwam Sjouke ons ophalen met de auto, en we maakten een ontzettend leuke toer door Amsterdam Noord. Ik was er vroeger wel geweest maar het was echt een openbaring. Door de woningnood hebben veel Amsterdammers zich hier gevestigd en het resultaat is een ontzettend gevarieerde, multiculturele en hippe wijk waar bovendien nog veel authentieke huizen staan. Een feest voor het oog. Het moet hier goed toeven zijn en met de nieuwe noord-zuidlijn ben je zó op de Albert Cuyp. Hoewel ik me afvraag wat je daar te zoeken hebt als je in dit stadsdeel zit.
In restaurant Stork, een aanrader als je van vis houdt, hebben we niet alleen heerlijk gegeten maar ook genoten van het uitzicht op het water. Toen vertelde Jannie dat ze een appartement bekeken hadden daar. Een woning met uitzicht op het IJ. Het bleek een driekamerwoning te zijn met een piepklein en smal balkon, waar je geen stoel neer kon zetten. En dat uitzicht op het IJ kon je alleen te gelde maken als je héél ver over het balkon ging hangen, dan zag je nog net een afwasteiltje water. Kosten: €500.000. Graag ook nog even servicekosten aftikken: €700 per maand. Goedemorgen! De verhuizing gaat dus niet door, dat is duidelijk.
Dit brengt me terug bij het begin van mijn verhaal. De woningnood is enorm, de prijzen zijn zo hoog dat praktisch niemand het meer kan betalen. Uitgezonderd de mensen met topinkomens, projectontwikkelaars, buitenlandse investeerders. Gevolg: over enkele jaren zullen steeds meer mensen onder een brug moeten slapen. Want woningen zijn er niet. Mijn voorstel is dat er véél bruggen gebouwd gaan worden, desnoods niet eens over water, en dat die dan worden voorzien van sanitair. Je moet toch wat. Zolang er maar geen Italiaanse architecten ingehuurd worden, we weten waar dat toe kan leiden (wij reden ongeveer twee maanden geleden nog over die brug in Genua...). Eén uitzondering: Renzo Piano mag wél meedoen. Dat vertrouw ik hem wel toe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk als jullie een reactie achterlaten!