donderdag 30 augustus 2012

Dag 40 – vrijdag 24 augustus: Chicago



De laatste dag. Zo’n laatste dag is het altijd een beetje zoeken. We wilden in elk geval de architectuur-tour afmaken, daar waren we de eerste dag al mee begonnen, en naar de pier. Ook het Milleniumpark stond nogmaals op ons lijstje omdat we daar bij ochtendlicht nog wat foto’s wilden maken.
Bij het Visitor Centre hadden we een brochure gehaald waarin tal van zelf te lopen routes beschreven stonden. De architectuurwandeling was er één van. De eerste dag hadden we al het prachtige cultureel centrum bezocht. Vroeger de bibliotheek, nu multifunctioneel ingezet voor allerlei culturele activiteiten. Er was een expositie met enorm grote foto’s, computerkunst, maar ook het gebouw zelf mocht er zijn met een enorme glas-in-lood koepel. Omdat ik de foto’s vergeten was op het blog te zetten voeg ik ze hier toe.

De hal van het cultureel centrum

Computerkunst




Geïnspireerd op de Italiaanse renaissance 





Het formaat is hier niet zo zichtbaar, maar dit is echt een hele grote koepel






Goed, op pad dus. Op weg naar de pier liepen we langs een muur waarin allemaal stenen waren ingemetseld, stenen uit de hele wereld maar het meest uit Amerika zelf. En dan is het wel erg leuk om te ontdekken dat je heel veel van die plekken ook zelf gezien hebt! 




De pier was, zoals we eigenlijk al verwacht hadden, niet echt interessant. Geheel op het toerisme gericht. Maar er waren wel een paar leuke elementen: een prachtige plantenhal, ik kan het niet anders omschrijven; een mooie driemaster op het water; een museum met daaraan gekoppeld en vrij toegankelijk een glas-in-lood galerie.




Dame met eigentijds aureool??








Na de pier maakten we foto’s in het Milleniumpark. We konden er gewoon geen genoeg van krijgen…Ook de architectuurroute maakten we af, maar eigenlijk bleken we al heel veel gezien te hebben. We zijn dus maar gewoon op eigen houtje wat rond gaan lopen. 

Picasso



Achter het fontein een schitterend mozaïk van Chagall 






Net echt....


Winkelcentrum




Echt shoppen hebben we niet gedaan, de hele vakantie trouwens niet. Alles is hier duur, en bovendien, we hebben alles al. Alleen de geweldige handcrème van Eucerin, hier niet te krijgen, daar hebben we wat van ingeslagen. Dus we komen met zachte babyhandjes terug!
Na een hapje gegeten te hebben liepen we wéér naar het M-park. Deze keer om er een dansvoorstelling bij te wonen. Die was met grote borden overal aangekondigd. Er waren al wat mensen, en we wilden net gaan zitten toen we iemand hoorden praten met een van de medewerkers van de dansgroep. Bleek het pas morgen te zijn….Uiteindelijk hebben we een stukje repetitie meegepikt en zijn toen gaan genieten van de overgang van de dag naar de nacht. Schitterend, al die lichtjes. De Luriegarden leek wel een sprookje en vanaf de brug van Gehry kon je heel mooi het contrast zien tussen stad en (schijnbare) natuur.











We namen om een uur of negen de metro terug naar huis, maar natuurlijk wel met een stop bij de stamkroeg, de Main Stage Pub. Heel grappig, daar raakte we aan de praat met de net nieuwe serveerster. Zij bleek ……operazangeres van beroep te zijn! In een paar dagen drie zangeressen, in Nederland kom je ze sowieso bijna niet tegen. Ongevraagd bracht ze mij steeds een nieuwe beker (ongezoete) ijsthee, Bert  gaf ze uitstekend donkerbieradvies (nieuw scrabblewoord??). De thee werd niet in rekening gebracht. Niet nodig vond ze. We gaven dus maar een goede fooi, hoewel het een idioot systeem is.
Het was een mooie afsluiter van onze prachtige reis! Morgen héél vroeg op…..

 

dinsdag 28 augustus 2012

Dag 39 – donderdag 23 augustus: Chicago


Een van de dingen die we zo leuk vinden hier in Amerika is de muziek. Volgens mij heb ik er een van de vorige jaren ook al iets over geschreven, maar het valt steeds weer op: eigentijdse popmuziek hoor je nauwelijks, die uit de jaren 60 en 70 des te meer. Eeuwigheidswaarde! Ook hier in Chicago, toch een uiterst moderne stad worden de muzikale vitamientjes-van-vroeger je niet onthouden.

Vandaag stonden we wat later op. Waar we bij het kamperen steeds vroeg naar bed gingen en vroeg op waren hadden we nu in een paar dagen ons ritme al zo verschoven dat we niet meer vanzelf om zes uur klaarwakker werden maar met gemak tot acht uur door konden slapen. Consequentie was wel dat we de Greetertour van 11.30 niet haalden maar die van 13.00 namen. Het was op intekening, zonder reservering. Wij waren de eersten en het zag er enige tijd naar uit dat dit zo zou blijven tot er vlak voor één uur meer mensen binnenliepen. Uiteindelijk waren we met z’n tienen. Twee jongens uit Duitsland, een stel uit Canada en voor de rest rechtgeaarde Amerikanen uit andere delen van het land.
Onze rondleider kwam iets over enen binnenwervelen en nam ons direct mee naar buiten. Hij stelde  zich voor als Paul, in het dagelijks leven tandarts. Donderdag was zijn vrije dag en dus een goede reden voor vrijwilligerswerk. Dat is een van de grote wezenlijke verschillen met ons land: de manier waarop men zich inzet voor maatschappelijke gerelateerde doelen. Hier hebben ze er echt geen maatschappelijke stage voor nodig om de mensen ervan te doordringen dat het zinvol is iets voor de medemens te doen. 

Paul geeft uitleg over het geluidsstysteem
Paul was van Zweedse komaf, en behalve zijn werk als Greeter deed hij ook nog veel voor de Zweedse gemeenschap in Chicago, samen met zijn vrouw.
Hij barstte uit in een spraakwaterval die uiteindelijk tweeënhalf uur zou duren, maar niet in de negatieve zin van het woord. Hij wist ontzettend veel te vertellen en wel op zo’n manier dat we aan zijn lippen hingen en als hondjes achter hem aan liepen om maar geen woord te hoeven missen. Het bleek maar weer eens: met meer informatie kijk je met andere ogen. Niets nieuws onder de zon natuurlijk, dat is tenslotte het doel van educatie.
Het voert te ver om alles wat we gehoord hebben hier weer te geven, dan kun je er beter zelf eens naar toe gaan. Ik hou me dus bij wat hoogtepunten uit het verhaal.
Het Milleniumpark is ontstaan uit de behoefte een statement te maken rond de eeuwwisseling van 20e naar 21e eeuw. Zoals gebruikelijk in Amerika is er eerst een plan ontwikkeld waarna er bij het bedrijfsleven gelobbyd werd om de financiering rond te krijgen. Dat lukte, er zijn verscheidene grote geldschieters gevonden die de meerwaarde van een park voor alle inwoners van de stad wel zagen zitten. En dat is het inderdaad geworden: een plek waar iedereen wel iets kan vinden. Zoek je rust, ga je de Luriegarden in. Geheel samengesteld uit inheemse (uit Illinois) prairieplanten en ontworpen door een....jawel...Nederlander! Piet Oudolf is de naam. Voor de liefhebber hier de link naar de site van de tuin: 
http://www.luriegarden.org Wil je vermaak met je kinderen of kleinkinderen zoek je het Crown Fountain op, ontworpen door de spanjaard Jaume Plensa. 




Muziekliefhebbers kunnen hun hart ophalen in het Pritzker Pavillion, waar in de zomer bijna dagelijks concerten worden gegeven. Allemaal gratis toegankelijk.


 Als je donateur wordt van het theater mag je op een stoel zitten maar wil je dat niet is ook het grasveld een uitstekende plek. Door een ingenieus luidsprekersysteem hoor je het geluid overal haarscherp, dit in tegenstelling tot de meer gebruikelijke opstelling waarbij er grote geluidstorens aan weerszijden van het podium staan. Dan word je weggeblazen door het lawaai terwijl je verderop te weinig hoort. 
Wil je wel verkoeling op een warme dag maar geen kindergeschreeuw, vlei je dan neer op de vlonders bij de Lurie Garden en laat lekker je voeten in het water bungelen.

Behoefte aan culturele voeding? Ga naar het museum voor moderne kunst, aan de rand van het park. Loop erheen via de door Renzo Piano ontworpen brug. 
Vind je die niet mooi? Laat je dan meevoeren over de brug van Frank Gehry, die meandert van het theater naar de andere kant van het park.



Liever iets meer in beweging? Er is een fietsenstalling waar je niet alleen fietsen kunt huren maar ook je eigen fiets kunt stallen. 
En dat niet alleen: er zijn douches en kluisjes zodat je na je inspanningen je kloffie kunt omwisselen voor je avondkleding. Kun je direct door naar het uitgaansleven.
Natuurlijk is er een horecagelegenheid die ’s winters omgebouwd wordt tot ijsbaan.
Onder de grond van al dit moois bevindt zich een netwerk van wegen. Ook vind je er het Harris Theater, daar geplaatst vanuit de gedachte dat je er geen ramen nodig hebt. De zaal ligt zeven verdiepingen lager dan het park!
De gemeente Groningen moet maar eens gaan kijken. Misschien dat ze dan nog wat kunnen wijzigen in hun plannen voor het Groninger Forum en meer inspelen op de behoefte van de inwoners in plaats van het megalomane project dat het nu dreigt te worden. Maar nu begeef ik me op gevaarlijk terrein. En je kunt de situatie hier natuurlijk ook niet vergelijken met die in Amerika, waar er geen cent gemeenschapsgeld in gaat zitten.
Na de rondleiding hebben we wat gedronken en nog wat rondgelopen in de omliggende straten. 










Om zes uur pakten we de metro, mooi op tijd om naar Evanston te gaan. Dat is een voorstadje waar Lindsay het recital zou geven. Om tien over zeven waren we ter plekke, bij hotel North Shore. Dat liet ons nog net tijd om in de tapasbar naast het hotel onze dorst te lessen want die was hevig. De barman maakte voor mij een tinto de verano waarvoor hij wel even in zijn geheugen moest graven: wat was dat ook alweer? Maar we kwamen eruit, en het was heerlijk. (tinto de verano is rode wijn met spa rood en citroen, wordt in Spanje veel gedronken en is zeer verfrissend).

Iets voor half acht liepen we het hotel binnen voor het concert. Tot onze verrassing was het een hotel voor rijke mensen ‘of a certain age’, allemaal ruim de honderd gepasseerd. We voelden ons op slag weer twintig! Of zouden ze ons uitgenodigd hebben omdat ze ons er qua leeftijd wel bij vonden passen?? Hoe dan ook, er zaten slechts een stuk of vijftien toehoorders in de enorme zaal, een soort balzaal uit de tijd van Lodewijk de Veertiende. Nou ja, veel bal was het niet natuurlijk. De meeste mensen konden alleen maar lopen met hulpmiddelen die dan ook in soorten en maten aanwezig waren. En er stond een vleugel klaar.
Wat bleek: Lindsay en haar vriendin Chelsea waren professionele operazangeressen, en we werden getrakteerd op een zeer gevarieerd programma van onder andere Poulenc, De Falla en een schitterend duet uit de opera Norma van Bellini. Niks dijenkletsers dus! 



Gefortuneerde ouderen mogen genieten van culturele activiteiten in deze prachtige zaal...het kost vast wat, maar dan heb je ook wat!

In het programma van anderhalf uur zat een korte pauze. Na die pauze waren we nog maar met z’n tienen….Nu was het ook geen makkelijke muziek, op Norma na dan. Niet echt iets wat ik voor deze doelgroep uitgekozen zou hebben. Maar ja. Na afloop was er iets te eten en te drinken, we maakten kennis met de ouders van Lindsay en spraken een tijd met de pianiste. Zij kwam oorspronkelijk uit Letland maar woonde al zeventien jaar hier. Leuke vrouw!
Omdat we nog niet veel gegeten hadden liepen we daarna maar weer de tapasbar binnen (waar de barman al klaar stond met de tinto de verano) en deden ons te goed aan calamares en croquetas. Niet helemaal zoals je ze in Spanje krijgt, maar toch goede vervangers.
En zo hadden we een fantastische afsluiting van een dito dag. Het kan niet op!