Wonderlijk hoe een mens in elkaar zit. Na de marathon van
gisteren was ik toch na vijf uur slaap alweer wakker. En Bert deed niet lang na
mij de ogen open, zodat we ons goed op tijd konden melden voor het luilekkerland
van het ontbijtbuffet. Ik had me daar al tijden op verheugd: zoveel heerlijks,
allemaal kakelverse producten en koffie in overvloed. We werden niet
teleurgesteld. De ontbijtzaal – vroeger een station, nog duidelijk zichtbaar
aan de halfronde metalen spanten die het geheel bij elkaar houden en nu
bovendien vrolijk verlicht worden door honderden lampen – is op zich al een
feestje. Mijn hoofdpijn, die zich natuurlijk weer even moest manifesteren na de
vorige dag, verdween als sneeuw voor de zon bij het zien en vooral het eten van
al het lekkers. We knapten er flink van op.
Na dit vreugdevolle gebeuren gingen we terug naar de kamer,
waar we ons op het bed installeerden om vervolgens lekker lui te lezen. In
tegenstelling tot een aantal jaren geleden beschikt het hotel nu over wifi waar
je gratis gebruik van kunt maken. Dat vond ik wel handig, kon ik ook even in
mijn mail kijken of het Hertz-verhaal nu goed was afgehandeld. Dat bleek het
geval. Wat níet goed was: ik had een mailtje van de Walmart waarin stond dat er
vier artikelen werden teruggestuurd omdat we ze niet op hadden gehaald.
Paniek!! Toch niet de slaapzakken?? Die hadden we echt nodig, speciaal
uitgezochte exemplaren die ons tot -18⁰ warm moesten houden (niet dat we ons in de
vrieskou wilden begeven, maar in de bergen kan het op 3000m wel heel koud zijn
’s nachts). Voor Bert bovendien een XL, zodat hij
er tenminste goed in past. Snel gekeken dus waar het om ging: gelukkig niet om
de slaapzakken. Maar het zette ons wel direct aan tot actie, want in de
bevestigingsmail van de bestelling stond dat we alles in één keer af konden
halen vanaf vrijdag 23/8 18.00u, waarna alles 7 dagen beschikbaar zou blijven.
Het was ons dus een raadsel waarom de helft al teruggestuurd was. We zetten
spoorslags vaart naar de Walmart, zo’n 20 minuten rijden. Daar aangekomen zagen
we in niet te
missen belettering ‘Pick Up’ staan, op een enorme zuil. We verwachten zoals
gewoonlijk naar een loket verwezen te worden, maar nee. De zuil zelf was het
uitgiftecentrum. Bij het naderen ervan schoof er een raam omhoog waarachter een
scherm zichtbaar werd. Ik moest het bevestigingsnummer intoetsen. En toen, je
gelooft het niet, binnen één seconde plofte er een doos naar beneden in die
zuil met daarin de XL slaapzak! Modern Times, Charlie Chaplin zou ter plekke
dood blijven. De handeling moest herhaald, nu kwam er echter geen doos naar
beneden maar verscheen er een melding: ‘neem uw pakket uit de kluis en sluit
deze daarna’. Kluis? Wat voor kluis? De koker waar de eerste doos uitkwam bleef
potdicht. Huh? Vertwijfeld keken we om ons heen. En zagen een rij kastjes, de
deurtjes gesloten op één na. En ja hoor, daarin lag ons pakket! We deden het
deurtje dicht en op het scherm zagen we dat nu alles afgehandeld was. Niet te
geloven toch?
Hierna zochten we het grootste
deel van de rest van de kampeerspullen
bij elkaar, op de etenswaren na. Het was een flinke kar vol maar wat waren we
opgelucht dat we de slaapzakken hadden!
Terug in het hotel dronken we een biertje aan de bar, ons intussen
verbazend over alle goklustige gekte om ons heen. Er kwam een man naar ons toe,
vroeg naar de prijs van een biertje. Van het een kwam het ander, de prijs van
het bier ging over in politiek en het gesprek mondde uit in een college over de
twee hemisferen in onze hersenen en de invloed daarvan op de mens. Natuurlijk
werd Trump lijdend voorwerp, aan de hand van deze theorie. Ook kregen we
ontzettend veel informatie over Leonardo Da Vinci, deze man had daar vijftien
jaar onderzoek naar gedaan. Reuze interessant allemaal! Hij gaf ons de namen van twee schrijvers mee
zodat we e.e.a. nog eens konden nalezen (voor wie belangstelling heeft: Fritjof
Capra, theoretich natuurkundige; schreef o.a. over Leonardo, en Ian Mc
Gilchrist, psychiater, schreef o.a. The Master and his Emissary) Dit zijn voor ons toch wel de krenten in de pap, dit soort ontmoetingen.
Ons oorspronkelijke plan was hierna even een klein dutje te doen,
dan te eten en naar de Fremont Experience, maar het pakte anders uit. We zijn
wel ingeslapen, maar werden pas de volgende ochtend weer wakker…en konden dus
weer naar de ontbijtzaal waar dit verhaal mee begonnen is.
