Nabeschouwing

Om te beginnen de kaartjes met de route zoals we die na aanpassing van het reisschema gereden hebben.

De uiteindelijke route

Route meer in detail

Gereden afstand: 
4734 mi / 7619 km

Verbruik: 
$420/€375          
162 gallon -1:29 mi     613 liter -1:12,4 km


Anderhalve week geleden kwamen we thuis. De bruiloft is achter de rug en nu komen we langzamerhand toe aan het nagenieten van onze reis. De meer dan 3000 foto's zijn daarbij onmisbaar, daaruit gaan we weer een mooi album samenstellen. Ook het blog helpt, het lezen ervan brengt ons direct weer ter plekke. 

Dit was onze zesde kampeerreis. Het was een hele toer om nieuwe plekken te ontdekken en het werd dan ook een mengeling van oud en nieuw. Het land blijft verbazen door z'n schoonheid en verscheidenheid, of je er nu wel of niet al honderd keer geweest bent. Toch zorgen juist onbekende parken/monumenten ervoor dat je even helemaal opnieuw de betovering van het 'voor het eerst zien' kunt meemaken. Verder, ik schreef er al veel over, vonden we het erg druk overal. Zelfs zo erg dat we ons afvroegen of we anderen nog wel moesten aanraden te gaan. Dat gold natuurlijk voornamelijk voor de grote trekpleisters. Voor bijvoorbeeld het Colorado Monument of het Goblin State Park speelde het absoluut niet. Daar konden we op ons gemak en niet gehinderd door hordes toeristen alles rustig bekijken en fotograferen. 

Het kamperen is en blijft fantastisch. Daarin is niets veranderd. We hebben ook weer zulke ontzettend mooie plekken gehad, dat zullen we zeker nog missen in Europa. Die rust en ruimte, dat is echt uniek. 
We hebben iets minder vaak zelf uitgebreid gekookt dan andere jaren maar toch weer ruim vijf vullingen Coleman-gas erdoorheen gejaagd. Met de voorraad die we aan het begin hadden ingeslagen konden we bijna helemaal toe, we hebben later nog een paar keer iets bijgekocht. Vers fruit en verse groenten vulden we wel regelmatig aan. Het viel ons wederom op dat de gezonde etenswaren zo ontzettend duur zijn. Dat geldt voor groente, fruit maar ook voor brood, melk en kaas. Terwijl een kant-en-klare hamburger bij de MacDonalds $0,50 kost.Tja, als je niet veel te besteden hebt neem je dan maar weer je toevlucht tot fastfood en andere goedkope producten waardoor je veel te eenzijdig eet. Met alle gevolgen van dien. 

Het was een prachtreis, zonder meer. We hebben echter nu toch wel een beetje afscheid genomen van deze manier van vakantie houden. De reis vanuit Groningen met alle spullen vinden we best pittig, we zijn geen 30 meer. En het wordt ook een herhaling van zetten zo langzamerhand. Erg blasé, ik weet het. Het is ook niet gezegd dat we niet nog eens naar New York gaan, of de Indian Summer aan de oostkant opzoeken, of misschien eens naar het diepe zuiden afreizen. Maar dat worden dan hotelreizen. Kamperen gaan we zeker nog, in Europa. Frankrijk en Spanje zijn daarbij favoriet. We hebben wel geleerd dat je nooit 'nooit' moet zeggen. Al is het maar omdat het bij het zien van de foto's altijd weer gaat kriebelen. Dus pinnen we onszelf er niet op vast. Maar op dit moment lijkt het erop dat we andere keuzes gaan maken. 

Alle meelezers: bedankt! 







  

Dinsdag 27 september – dag 36: Denver – Amsterdam

De laatste dag is aangebroken van onze toch weer geweldige reis. We vliegen pas om half acht ‘s avonds, dat betekent dat we niet eerder dan kwart over vier op z’n vroegst bij het hotel weg hoeven te gaan. Daar laten we onze spullen dus ook zolang achter. Het zou wel achter in de auto kunnen, maar met zulke overzichtelijk ingepakte tassen vinden we dat niet zo’n goed idee. Als je de hele auto vol troep hebt liggen nodigt dat mensen met slechte bedoelingen iets minder uit denken we. Het hotel vroeg voor de opslag wel een kleine bijdrage. Voor $5 mochten we alles stallen. Toen we onze spullen neer wilden zetten verdubbelden ze voor het gemak de prijs maar even naar $10. Ach, we moesten toch van onze dollars af.

We hadden het plan vandaag de botanische tuin in Denver te bezoeken. Ik had gelezen dat je daar ongeveer tweeëneenhalf uur mee zoet bent en dat paste ons uitstekend. We reden er onder begeleiding van onze Truus (jaja, ze was weer terug!) zo naar toe en konden op het terrein gratis parkeren. We waren al in de botanische tuinen van San Francisco en New York geweest dus heel benieuwd of dit iets toe zou voegen. Nou, dat deed het! Wat een ongelooflijk mooi aangelegde tuinen! Zo natuurlijk allemaal. Er bloeide natuurlijk niet meer zoveel als in het voorjaar of in de zomer, maar er was nog meer dan genoeg kleur. Om de herfst in te luiden was er bovendien een beeldententoonstelling die voor de nodige afwisseling zorgde. Het was er ook nog eens heel rustig wat het lopen over de smalle paadjes extra aangenaam maakte. De temperatuur liep wel aardig op, tot 29 graden, fijn dus dat er ook genoeg schaduw was. Wat ik gelezen had klopte helemaal, we zijn er een kleine drie uur geweest. Wat kun je toch blij worden van zoiets!

     

    


   
    
    

  

    



   

 

Het hotel lag dichtbij het vliegveld maar redelijk ver van de stad. Omdat je het met het verkeer nooit helemaal zeker weet reden we maar rechtstreeks terug. Om kwart over vier haalden we de tassen op en om kwart voor vijf reden we de parkeerplaats bij Hertz op  om de auto in te leveren. Jammer, we hadden hem wel graag meegenomen naar Nederland, we vonden hem heerlijk rijden. De dame die alles controleerde gaf ons een factuur waarop stond dat we nog $283 moesten betalen voor de extra bestuurder en belastingen over dat bedrag. Ho, wacht eens even, ik was toch niet voor niets Gold Member geworden? Daar zat toch een gratis extra bestuurder bij? Ik naar het kantoor, Bert als oppasser bij de bagage achterlatend. Een uiterst vriendelijke mevrouw keek het voor mij even na in het systeem. Hee, wat gek, uw membernummer staat er wel maar het is niet ingevoerd. Wacht maar even. En hup, daar tikte ze het een en ander in waarna ze mij een nieuwe factuur onder de neus duwde. Uitkomst: $0. Nee hoor, u hoeft helemaal niets te betalen! En zo zie je maar weer dat je altijd alles moet controleren. 

Voor ons gevoel een paar honderd dollar rijker gingen we na het afgeven van de tassen op zoek naar een plek waar we iets konden drinken. Bij het Rock Café zat niemand terwijl ze wel tapbier hadden. Bingo! Wij naar binnen. De barmaid keek ons eens aan en verzocht ons toen vriendelijk ons bagagekarretje (laptoptas, twee rugzakken, fototoestellen) bij het raam te zetten. Ok, prima, gingen we daarnaast zitten. Maar dat bleek niet de bedoeling. De kar moest BUITEN staan. En wij binnen? Echt niet! Toen snapten we ook waarom het zo leeg was…je zou toch wel gek zijn om je spullen onbeheerd achter te laten.


Even de opa-houding aannemen....dan mag je je schoenen gewoon aanhouden bij de Security!

Eerst maar door de security dan. Bert mocht zijn schoenen aanhouden – je reinste leeftijdsdiscriminatie! Maar ook dat verliep verder vlot. Bij een Brewery vonden we na een kwartier wachten in de rij een plekje. Idioot systeem is dat toch, dat je moet wachten tot iemand je naar je plaats brengt terwijl er dertig tafeltjes vrij zijn. Het duurde daarna een eeuwigheid voor we iets te drinken kregen. Maar goed, we hadden nu naast dorst ook wel honger en bestelden een sandwich om te delen. Ook dat duurde eindeloos. Zo lang zelfs dat we er wel klaar mee waren. We rekenden de drankjes af en gingen door naar….de Mac! Nou ja, Bert dan. Ik stuitte op de Panda Express en zag – maar rook ook vooral – verse noedels met allerlei groenten. Dat was tenminste even iets anders dan het Amerikaanse doorsnee-eten. Ik liet een bakje volscheppen met heerlijkheden. Bert moest natuurlijk toch echt de allerlaatste originele cheeseburgers eten voor hij zich op het vliegtuigeten ging storten. Bij de gate hoefden we niet lang meer te wachten voor we konden boarden. Naast ons, aan de andere kant van het gangpad, zat een mevrouw met een baby van vijf maanden (hoorden we later), nog een stoel dáárnaast een stel met een even oude baby. Heel grappig, de vader van dat meisje deelde oordoppen uit aan de passagiers rondom ‘om eventuele geluidsoverlast tot een minimum te beperken’. Het gebaar werd zeer gewaardeerd maar was absoluut niet nodig. Beide kleintjes hebben zich werkelijk voorbeeldig gedragen. En dat negen uur lang! Wij ook hoor, we hebben gewoon onze ogen dichtgedaan en zijn niemand tot last geweest. Hoop ik. Want als je zelf snurkt hoor je dat natuurlijk niet

Eenmaal in Amsterdam (de overstap in Londen verliep probleemloos, hoewel we wel met de bus een heel eind naar een andere terminal moesten) was het even spannend of we de trein naar Groningen wel zouden halen. Bij de paspoortcontrole stond aangekondigd dat er een wachttijd van een half uur was! Nog nooit eerder meegemaakt. Uiteindelijk stond ik met één been al in de klaarstaande trein terwijl Bert de tassen uit de lift probeerde te krijgen. Dat lukte niet echt makkelijk en tja, toen gingen de deuren dicht. Dag trein! Alles weer naar boven gesjouwd, opeens is dat dan heel zwaar, en de tijd maar stukgeslagen bij La Place. De volgende trein kwam pas een uur later. Maar ach, wat maakt dat uit op zo’n vakantie. We werden van het station gehaald gelukkig en thuis stond er een mooie bos bloemen op ons te wachten. Er was voor eten gezorgd door de dochters en, helemaal geweldig, we zagen onze acht maanden oude kleindochter weer na vijf weken! Met de hele familie om ons heen konden we onze eerste verhalen alvast een beetje kwijt. Hoewel dat niet eens echt nodig was. Ze hadden het immers al gelezen??

Ik schrijf ergens deze week een laatste bericht, een nabeschouwing. Daar komen dan ook de goede overzichtskaartjes bij. Nog even geduld dus!

Maandag 26 september – dag 35: Denver

De eerste vakantieweek. Telefoon. Uit Nederland. Dochter aan de lijn. ‘Ik wilde even zeggen dat we gaan trouwen, op 3 oktober!’ Wow, super, gefeliciteerd!! Om even later te bedenken: dan zijn we net vier dagen terug... Tijd genoeg om nog wat voorbereidingen te treffen toch?   Nou ja, het feit op zich was natuurlijk niet onverwacht, dat het zo snel zou zijn wél. Maar maakte niets uit, we konden ons er in ieder geval nog wekenlang geestelijk op voorbereiden en een aardig kleedje om aan te trekken was zo gekocht, eenmaal weer thuis. We waren gewoon ontzettend blij voor het stel! Het blog heeft daardoor nu echter even moeten wachten: als je, vers uit het vliegtuig, in de voorbereidingen van een bruiloft rolt moet je wel even je prioriteiten stellen. Dat is goed gelukt en het was geweldig!

Nu dan toch onze belevenissen van de laatste dagen.
Aan het einde van een reis beginnen we altijd met het uitstallen van ons hele hebben en houden. De tassen gaan allemaal leeg. Dat is de beste manier om overzicht te krijgen over wat naar de kringloop moet, wat weg kan en wat mee terug moet. Als je die hele zooi dan ziet liggen schrik je in eerste instantie wel even van de troep. Gaandeweg komt er echter weer een soort van orde in. Redelijk snel hadden we dan ook flink wat spullen bij elkaar die afgegeven konden worden bij de Goodwill, enkele ongebruikte dingen die retour WalMart konden en een en ander voor de vuilnisbak. Hoofdkussens nemen ze bijvoorbeeld niet aan bij de Goodwill, om duidelijke redenen. Tent, gasstel, koelbox, daar zijn ze juist weer heel blij mee. Het inpakken van onze eigen tassen ging daarna snel en dankzij het weegapparaatje dat altijd meegaat bleven we goed binnen het toegestane gewicht. Toen dat klaar was reden we met een flinke lading naar de grote Mall vlakbij ons aan de Tower road waar de WalMart zit. De Goodwill bleek er vlakbij te zijn dus we waren snel klaar.

Ons eerste bezoek aan Denver Downtown, vijf weken geleden, verliep enigszins moeizaam. We waren allebei vlak voor vertrek ziek geweest en dat eiste, zeker in combinatie met een jetlag én de hoogte, z’n tol. Ik herinner me dat ik de Millenniumbrug haast niet eens opkwam. Nu waren we echter fit en monter zodat we de kennismaking graag wilden hernieuwen. De eerste gang was naar het Colorado State Capitol. Op het AllesAmerika-forum lazen we dat een bezoek daaraan beslist de moeite waard was, en dat klopte helemaal. Het gebouw is opgetrokken uit wit graniet, afkomstig uit de staat zelf en ook binnen zijn zoveel mogelijk materialen uit Colorado verwerkt. Het rode Beulah-marmer is daar een goed en mooi voorbeeld van. Dit en nog veel meer hoorden we van de gids die ons rondleidde. Je kunt ook zelf rondlopen maar wij vonden dit van grote toegevoegde waarde. Heel interessant was de portrettengalerie van alle Amerikaanse presidenten. Lang niet alle namen waren ons bekend. Obama was uiteraard de laatst geportretteerde en voor zijn opvolger is ook al een plaats vrijgemaakt. Spannend: zal het een vrouw zijn, tussen al die mannenkoppen of iemand met veel haar, zoals de gids opperde? Tot slot konden we vanaf de omloop rond de koepel de hele stad van bovenaf bekijken. Na afloop namen we, op aanraden van de gids,  nog een kijkje in de kathedraal die er vlakbij staat maar dat viel toch een beetje tegen. De glas-in-loodramen, bejubeld door de gids, vielen in elk geval voor mij in het niet bij die van de kathedraal in Praag, om maar iets te noemen.

     
                

     
     
                                         

Hierna pakten we de gratis bus die ons door 16th Street heen naar Union Station bracht. Daar liepen we, nu aanmerkelijk sneller, wederom de Millenniumbrug over en deze keer staken we door het aangrenzende park over naar de wijk die erachter gelegen is. Dat had de dame van het Visitor Center ons de eerste keer al aangeraden. Een hippe wijk, niet de alles-in-een worst aan winkels zoals je die in de hoofdstraat ziet. Leuke koffie- annex biertentjes, mooie kledingzaken. En, sterk aanbevolen door voornoemde dame, een ijssalon waar je het beste ijs uit Denver kon krijgen. Viel ons nog mee dat het niet het beste uit heel Amerika was want die aankondiging zie je hier overal. De beste hamburgers/pie/steaks van het hele land vind je tot in de kleinste gehuchten toe. Tja. Waarin een groot land klein kan zijn zullen we maar zeggen. We zullen de fact checkers er maar niet op los laten. Maar goed, het was echt leuk om deze kant van de stad te zien. Ach, en aangezien we er nu toch waren zijn we ook de ijssalon maar even binnengelopen. Ik mocht van alles eerst een lepeltje proeven, daar zijn ze niet kinderachtig in. Het gekke was, het smaakte allemaal hetzelfde. Aardbeienijs? Suikersmaak. Perzikenijs? Suiker. Zelfs citroen, normaal gesproken mijn absolute favoriet: suiker. Het enige dat nog een béétje naar iets smaakte was het groene-appel ijs. Daar zat een vleugje in van iets zurigs. Daarvan heb ik toen maar een bolletje genomen omdat ze me al ongeveer twaalf lepeltjes suikersmurrie had gevoerd. Zo sneu om dan de winkel direct weer uit te lopen. Het gaf wel weer duidelijk aan hoe het komt dat hier zoveel mensen met overgewicht te kampen hebben, je groeit op met zoet en vet. Je smaak went daar snel aan. Ooit, honderd jaar geleden of zo, stopte ik met suiker in mijn koffie. Na twee weken was ik daar helemaal aan gewend en vond ik koffie met suiker vies. Zo snel gaat dat.

                


                                                                                                   


Eigenlijk wilden we op de terugweg nog ergens uitstappen in 16th Street maar omdat het al vroeg donker wordt en we nog een half uur moesten rijden deden we dat toch maar niet. Gewoon terug naar het hotel dus. Aan het hotel naast ons, Holiday Express, was een Grill Restaurant verbonden waar we prima gegeten hebben. Voor Amerikaanse begrippen dan, je moet alles in de context zien natuurlijk.

De laatste avond was aangebroken. Maar omdat we laat vliegen morgen gaan we zeker nog iets ondernemen voor die tijd. Alleen ijs eten doen we niet meer….

Zondag 25 september – dag 34: Leadville–Denver

Een blik naar buiten leerde ons dat het vandaag een stralende dag was. Tijdens het ontbijt gooiden we dus gauw een was in de machine, dat was hier gratis.  Schoon opgevouwen neemt het minder plaats in. We pakten daarna alles bij elkaar en vertrokken naar – in eerste instantie – Grand Lake. Elke keer weer verbaast het ons hoeveel mensen er onderweg zijn. Het houdt maar niet op, iedereen trekt erop uit. Ook wel logisch, als de winter hier eenmaal invalt ben je veel beperkter in je bewegingsvrijheid. Ook is de daglichtperiode dan waarschijnlijk vrij kort, het wordt hier nu om een uur of zeven al donker. Dus pak je nu elk moment mee natuurlijk.
Grand Lake ligt in een mooie, heuvelachtige omgeving.

            

Het meer is enorm zoals de naam al aangeeft en watersporters maken daar goed gebruik van. We hebben er een aantal jaren geleden gekampeerd, op de Stillwater campground. Eigenlijk had ik dat nu ook wel willen doen, zo lekker was het buiten. Maar ja, we hadden alles al zo ingepakt dat het direct door kon naar de Goodwill. Bovendien zou het ‘s nachts weer erg afkoelen. We deden dus verstandig en vroegen bij een paar lodges naar de prijzen. Zoals te verwachten bij een watersportgebied en óók nog best een leuk plaatsje was het niet goedkoop. Het was nog vrij vroeg, half drie, en we wilden eigenlijk nog wel wat verder rijden. Dus trokken we het Rocky Mountains National Park in. Bij de ingang kregen we een waarschuwing: gisteren was de pas afgesloten geweest wegens hevige sneeuwval, nu was hij weer open maar het was erg koud boven. Op de weg konden we te maken krijgen met winterse omstandigheden. Ok, voor kennisgeving aangenomen. Het viel alleszins mee. De weg was helemaal schoon, alleen helemaal boven in de bergen, rondom het hoogste punt van ruim 4000 meter, lag sneeuw aan de kanten. De bergen zelf waren wit besuikerd en indrukwekkend groot. Ook deze pas reden we al eens, maar toen was het hoogzomer en dan krijg je een heel ander beeld.

Dit was de dag ervóór.....

.....en zo was het vandaag!

                           

   

                             

Nadat we de pas over waren en richting snelweg reden liepen we vast in het dorp Estes Park. Het was daar onvoorstelbaar druk. Alle winkels waren open in het gezellige plaatsje en er was veel te doen. Bovendien waren er om de haverklap stoplichten, het verkeer stagneerde volledig. Het kostte ons ongeveer drie kwartier om eruit te komen. Eenmaal erdoorheen zaten we al zo dicht bij Denver dat we maar doorgereden zijn naar het hotel waar we voor de laatste nacht ook al besproken hadden. Om precies 19.11 reden we de parkeerplaats op. We kregen deze keer een iets kleinere kamer maar nog steeds heel ruim en comfortabel. Ook weer geregeld dus!