De eerste vakantieweek. Telefoon. Uit Nederland. Dochter aan de lijn. ‘Ik wilde even zeggen dat we gaan trouwen, op 3 oktober!’ Wow, super, gefeliciteerd!! Om even later te bedenken: dan zijn we net vier dagen terug... Tijd genoeg om nog wat voorbereidingen te treffen toch? Nou ja, het feit op zich was natuurlijk niet onverwacht, dat het zo snel zou zijn wél. Maar maakte niets uit, we konden ons er in ieder geval nog wekenlang geestelijk op voorbereiden en een aardig kleedje om aan te trekken was zo gekocht, eenmaal weer thuis. We waren gewoon ontzettend blij voor het stel! Het blog heeft daardoor nu echter even moeten wachten: als je, vers uit het vliegtuig, in de voorbereidingen van een bruiloft rolt moet je wel even je prioriteiten stellen. Dat is goed gelukt en het was geweldig!
Nu dan toch onze belevenissen van de laatste dagen.
Aan het einde van een reis beginnen we altijd met het uitstallen van ons hele hebben en houden. De tassen gaan allemaal leeg. Dat is de beste manier om overzicht te krijgen over wat naar de kringloop moet, wat weg kan en wat mee terug moet. Als je die hele zooi dan ziet liggen schrik je in eerste instantie wel even van de troep. Gaandeweg komt er echter weer een soort van orde in. Redelijk snel hadden we dan ook flink wat spullen bij elkaar die afgegeven konden worden bij de Goodwill, enkele ongebruikte dingen die retour WalMart konden en een en ander voor de vuilnisbak. Hoofdkussens nemen ze bijvoorbeeld niet aan bij de Goodwill, om duidelijke redenen. Tent, gasstel, koelbox, daar zijn ze juist weer heel blij mee. Het inpakken van onze eigen tassen ging daarna snel en dankzij het weegapparaatje dat altijd meegaat bleven we goed binnen het toegestane gewicht. Toen dat klaar was reden we met een flinke lading naar de grote Mall vlakbij ons aan de Tower road waar de WalMart zit. De Goodwill bleek er vlakbij te zijn dus we waren snel klaar.
Ons eerste bezoek aan Denver Downtown, vijf weken geleden, verliep enigszins moeizaam. We waren allebei vlak voor vertrek ziek geweest en dat eiste, zeker in combinatie met een jetlag én de hoogte, z’n tol. Ik herinner me dat ik de Millenniumbrug haast niet eens opkwam. Nu waren we echter fit en monter zodat we de kennismaking graag wilden hernieuwen. De eerste gang was naar het Colorado State Capitol. Op het AllesAmerika-forum lazen we dat een bezoek daaraan beslist de moeite waard was, en dat klopte helemaal. Het gebouw is opgetrokken uit wit graniet, afkomstig uit de staat zelf en ook binnen zijn zoveel mogelijk materialen uit Colorado verwerkt. Het rode Beulah-marmer is daar een goed en mooi voorbeeld van. Dit en nog veel meer hoorden we van de gids die ons rondleidde. Je kunt ook zelf rondlopen maar wij vonden dit van grote toegevoegde waarde. Heel interessant was de portrettengalerie van alle Amerikaanse presidenten. Lang niet alle namen waren ons bekend. Obama was uiteraard de laatst geportretteerde en voor zijn opvolger is ook al een plaats vrijgemaakt. Spannend: zal het een vrouw zijn, tussen al die mannenkoppen of iemand met veel haar, zoals de gids opperde? Tot slot konden we vanaf de omloop rond de koepel de hele stad van bovenaf bekijken. Na afloop namen we, op aanraden van de gids, nog een kijkje in de kathedraal die er vlakbij staat maar dat viel toch een beetje tegen. De glas-in-loodramen, bejubeld door de gids, vielen in elk geval voor mij in het niet bij die van de kathedraal in Praag, om maar iets te noemen.
Hierna pakten we de gratis bus die ons door 16th Street heen naar Union Station bracht. Daar liepen we, nu aanmerkelijk sneller, wederom de Millenniumbrug over en deze keer staken we door het aangrenzende park over naar de wijk die erachter gelegen is. Dat had de dame van het Visitor Center ons de eerste keer al aangeraden. Een hippe wijk, niet de alles-in-een worst aan winkels zoals je die in de hoofdstraat ziet. Leuke koffie- annex biertentjes, mooie kledingzaken. En, sterk aanbevolen door voornoemde dame, een ijssalon waar je het beste ijs uit Denver kon krijgen. Viel ons nog mee dat het niet het beste uit heel Amerika was want die aankondiging zie je hier overal. De beste hamburgers/pie/steaks van het hele land vind je tot in de kleinste gehuchten toe. Tja. Waarin een groot land klein kan zijn zullen we maar zeggen. We zullen de fact checkers er maar niet op los laten. Maar goed, het was echt leuk om deze kant van de stad te zien. Ach, en aangezien we er nu toch waren zijn we ook de ijssalon maar even binnengelopen. Ik mocht van alles eerst een lepeltje proeven, daar zijn ze niet kinderachtig in. Het gekke was, het smaakte allemaal hetzelfde. Aardbeienijs? Suikersmaak. Perzikenijs? Suiker. Zelfs citroen, normaal gesproken mijn absolute favoriet: suiker. Het enige dat nog een béétje naar iets smaakte was het groene-appel ijs. Daar zat een vleugje in van iets zurigs. Daarvan heb ik toen maar een bolletje genomen omdat ze me al ongeveer twaalf lepeltjes suikersmurrie had gevoerd. Zo sneu om dan de winkel direct weer uit te lopen. Het gaf wel weer duidelijk aan hoe het komt dat hier zoveel mensen met overgewicht te kampen hebben, je groeit op met zoet en vet. Je smaak went daar snel aan. Ooit, honderd jaar geleden of zo, stopte ik met suiker in mijn koffie. Na twee weken was ik daar helemaal aan gewend en vond ik koffie met suiker vies. Zo snel gaat dat.
Eigenlijk wilden we op de terugweg nog ergens uitstappen in 16th Street maar omdat het al vroeg donker wordt en we nog een half uur moesten rijden deden we dat toch maar niet. Gewoon terug naar het hotel dus. Aan het hotel naast ons, Holiday Express, was een Grill Restaurant verbonden waar we prima gegeten hebben. Voor Amerikaanse begrippen dan, je moet alles in de context zien natuurlijk.
De laatste avond was aangebroken. Maar omdat we laat vliegen morgen gaan we zeker nog iets ondernemen voor die tijd. Alleen ijs eten doen we niet meer….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk als jullie een reactie achterlaten!