USA: 2022 - Rondje Las Vegas 3e x; 2019 - Rondje Las Vegas 2e x; 2018 - Rondje Las Vegas; 2016 - Rondje Denver; 2014 - Noordwest - Canada; 2013 - Zuidwest - Chicago; 2012 - New York - Midwest - Chicago; 2011 - Noordwest - Canada; 2010 - New York - Zuidwest
zondag 18 september 2016
Donderdag 15 september–dag 24: Page (Lake Powell)
Over enkele duizenden jaren hebben Amerikanen waarschijnlijk geen benen meer. Of die zijn vervangen door wielen. Ze gaan namelijk overal met de auto naar toe, zelfs al is het maar 200 meter lopen. De degeneratie zal z’n werk wel doen.
Wij stapten óók in de auto, dit keer om naar de haven te rijden waarvandaan de boot zou vertrekken. Een tochtje van zo’n kleine drie uur naar twee canyons in een van de vele zijarmen van Lake Powell. Dit meer heeft door zijn grillige vorm een totale kustlijn die groter is dan die van de hele Amerikaanse Oost- en Westkust bij elkaar. Dat is nogal wat.
Om zeven uur stonden we op, tijd genoeg om koffie te zetten nog.De boot zou om 9 uur vertrekken en we wilden vroeg zijn om ons een plaatsje op het bovendek te verschaffen. Om precies acht uur stonden we aan de reserveringsdesk om onze kaarten op te halen. Ach, zei Bert, kijk, de klok staat op zeven uur. Vergeten aan te passen. Na enkele minuten kwamen de medewerkers en we kregen vlot onze pasjes met de mededeling dat we ons om 8.45 weer dienden te melden. Het first come first serve-principe gold pas als je naar de boot toeliep. Gewoon een beetje harder lopen, zo werd ons verteld. We doken weg in de grote leren banken, een half uurtje wachten. Bert nam nog een kop koffie. Om kwart voor negen liepen we vast naar buiten waar de toegang tot de boot was. er stond een treintje klaar. Dat bleek echter voor een andere groep te zijn. Maar eens gevraagd aan de bestuurder. Nee, de boot was nog niet klaar. Weer naar binnen, weer wachten. We waren ongeveer de enigen. Ik ging nogmaals vragen hoe het zat. Nog een uurtje, zei de vriendelijke baliejuffrouw. Uurtje? Ja, het is pas tien voor acht hier! En hoe zat het? Lake Powell ligt op de grens van Utah en Arizona. In Arizona hanteren ze hun eigen tijd en is het een uur vroeger dan in Utah! We moesten er heel erg om lachen. Dat moesten we nog een keer toen we naar de boot mochten. Iedereen ging lopen, rennen zelfs om maar een plaatsje bovenin te krijgen. Maar wij stapten met één ander stel in het treintje dat vervolgens iedereen voorbij karde waardoor we als eersten aan boord mochten en een prachtplek helemaal vooraan kregen! Toch niet alle moeite voor niets geweest….
De tocht was in één woord geweldig. Stralend weer, niet te warm en dan de onbeschrijfelijke schoonheid van het azuurblauwe meer, de rotsen en vooral de canyons: mooier had de dag voor ons niet kunnen beginnen. Af en toe zette de kapitein de sokken erin en voeren we met volle kracht vooruit. Dan kon je je maar beter goed aan de reling vasthouden. Maar Bert gooide daar met de pet naar, eigenwijs als hij is. Of eigenlijk, hij gooide de pet weg. Nog beter gezegd: de wind nam de pet mee! In één beweging van zijn hoofd in het water !
Terug bij de tent lunchten we met het brood van de Duitse bakker uit Orderville en namen we een flinke pauze. Rond een uur of drie vertrokken we naar Paria, daar waren we op de heenweg al langs gekomen maar niet uitgestapt. We liepen de trail naar een stel Toadstools. Hier waren nu eens niet zoveel mensen. Bovenin de bergen zagen we het zoveelste wonderlijke natuurverschijnsel, Het houdt hier nooit op, lijkt het wel. Wederom prachtig en beslist een aanrader!
Op de terugweg stopten we bij Lone Rock, deze keer om foto’s te maken bij het avondlicht. Bij de tent een vuurtje en deze keer hadden we wijn zónder vlees gelukkig. Waarschijnlijk was de familie vliesvleugel nog dronken van gisteren.
Abonneren op:
Posts (Atom)