donderdag 3 oktober 2019

Zondag 29 September – dag 36: Kingman – Las Vegas


Ik schrok vanmorgen toen ik wakker werd en op mijn telefoon keek: half negen al! Niet dat we echt haast hadden, maar we wilden de tassen helemaal goed ingepakt hebben, gewogen en al, en we moesten er om elf uur uit zijn. Dus maar gauw Bert wakker gemaakt en koffie gezet. Dat was ook weer een voordeel van deze lodge: er was een koffiezetapparaat en vers gemalen koffie. Wij hadden gisteren het laatste restje van onze eigen voorraad gebruikt dus dit was meer dan welkom.


Het inpakken verliep vlot. Mijn heerlijke kussen, voor $3 hier aangeschaft, wilde ik perse meenemen en dat paste precies in mijn handbagagerugzakje samen met het donsjack van Bert. In Bert’s rugzak gingen de pannen en wat ander keukenspul. De tent zat in mijn grote tas, naast alle thermokleding, windstoppers, fleece-jacks en mijn eigen kleding. In de tas van Bert gingen de slaapmatten, de tentstokken, de stalen rotspennen die we gekocht hadden, het besteketui en natuurlijk zijn kleren. Nadat alles zo volgens plan gepakt was hingen we de incheckbagage aan de haak: een woog er precies 23 kg en de ander zat daar vier kilo onder, genoeg speelruimte dus. Mooi op tijd waren we klaar. Ik keek nog maar eens op mijn telefoon en zag…dat het pas kwart voor acht was! Het was geen half negen geweest maar half zeven! Kennelijk zat de slaap nog teveel in mijn ogen.


Heel ontspannen gooiden we dus alles in de auto en reden richting kringloop. Helaas ging die pas om tien uur open en dus moesten we even iets anders bedenken. Dat werd een rondje Historic Kingman, aangekondigd bij de KOA onder het kopje ‘things-to-do’.  Nu zijn al die plaatsjes min of meer hetzelfde, oftewel het is één hoofdstraat met wat toeristenwinkeltjes, dus we waren benieuwd naar het extra wat Kingman ons te bieden zou hebben. Nou, dat was heel bijzonder: helemaal niets! Zoiets doods als Kingman hebben we zelden meegemaakt. We konden niet eens iets van een ontbijtcafé vinden. Uiteindelijk was er een soort koffietent waar we een hele slappe bak voorgezet kregen. Zo slecht hadden we het de hele reis niet gehad. Tja, soms heb je geluk en soms heb je pech. Historic Kingman, hoe verzinnen ze het!







Het enige dat Kingman ons te bieden had: graffiti en een leuke gevel

Om half elf leverden we de spullen af bij de kringloop en even later reden we richting Las Vegas. Niet rechtstreeks naar het hotel, maar eerst nog naar een laatste bezienswaardigheid: Red Rock Canyon. Dat ligt bijna tegen Las Vegas aan. Je rijdt er een loop van 13 mijl waarbij je alle uitzichtpunten tegenkomt. Er zijn ook veel trails die je kunt lopen maar die lieten wij vandaag aan ons voorbijgaan. De naam Red Rock Canyon doet vermoeden dat je een kloof van uitsluitend rood gesteente zult zien, maar dat was niet zo: alleen in het begin waren de rotsen rood. Er waren veel mensen op pad, een leuk uitje op de zondagmiddag natuurlijk. Het was voor ons een mooie afsluiter.







Terwijl we naar het hotel reden (Tru by Hilton Las Vegas Airport, aanrader!) had Bert de lumineuze inval om de auto deze avond al in te leveren en dan morgenochtend de shuttle van het hotel naar het vliegveld te nemen. Dat zou 's ochtends vroeg heel wat tijd schelen. Zo gezegd zo gedaan, we checkten eerst in bij het hotel, maakten op ons gemak de auto leeg en reden toen naar de autoverhuur. Trouwens, bij het leeg halen van de auto zag ik opeens een echt stopcontact zitten achterop de middenconsole. Hadden we dus onze omvormer, die altijd meegaat om de laptop en de batterijen van het fototoestel op te laden, thuis kunnen laten. Hebben wij weer…We waren vlot aan de beurt bij Hertz, en binnen tien minuten stonden we weer buiten. We liepen eerst naar hetzelfde restaurant waar we vorig jaar ook gegeten hadden de laatste dag en genoten er van het dagmenu. Deze keer was dat biefstuk tartaar, maatje schoenzool, uitstekend gegrild. Erbij gestoomde groenten en natuurlijk vooraf soep (Bert) en salade (ik). Voor $14,50 p.p. Daarna liepen we naar het hotel dat tien minuten verderop lag. We bespraken de shuttle voor morgenochtend acht uur, dat gaf ons ook ruim de tijd te ontbijten. Echt heel relaxed allemaal!

Dit was alleen nog maar de salade

We nestelden ons op het kingsize bed waar ik er nog een blogpost uitgooide en Bert probeerde z’n ogen open te houden bij het lezen in z’n e-reader. Het was nu echt de allerlaatste avond van een reis waarbij we van (bijna) elke seconde genoten hadden. Morgen terug naar huis!

Zaterdag 28 september – dag 35: Williams – Kingman


Vanmorgen maakten we kennis met een van de begeleiders van de groep die gisteren gearriveerd was. We hadden ons al afgevraagd wat ze precies aan het doen waren, in elke cabin zat een vader met een zoon van een jaar of 12/13. Ze waren met een project bezig, zoveel was wel duidelijk, maar hoe en wat wisten we niet. Omdat zij net zo nieuwsgierig waren naar ons als wij naar hen kwam er maar iemand naar ons toe. Hij vroeg zich af uit welke staat we kwamen, gezien ons accent dacht hij aan Minnesota 😉. We konden hem snel uit de droom helpen. Hij vertelde ons hoe het in elkaar zat: het was een vader/zoon project waarbij ze met elkaar in gesprek gingen over de veranderingen in de puberteit, en dan niet alleen over de lichamelijke maar vooral ook over alle gevoelens die daarmee gepaard gaan. Het project was opgezet vanuit de kerk, zoals hier zoveel dingen daar vanuit opgepakt worden. Een goed initiatief, al leek niet iedereen het even makkelijk te vinden: we zagen naast ons een jongen met een vader die tamelijk zwijgzaam tegenover elkaar zaten en zo te zien ook niet altijd meededen aan het groepsgebeuren. 


Gisteren hadden we de was al gedaan, alles kon thuis dan zo de kast in en bovendien pakt het makkelijker in de tassen. Nu zochten we vast alles uit wat naar de kringloop kon en alle etenswaren die over waren brachten we naar de groepsleiders van het project, mogelijk konden zij er nog iets van gebruiken (mosterd, pancake-meel, ahornsiroop o.a.). Op een blikje tonijn, een pak pasta en een paar flessen wijn na was alles verder opgegaan, goed ingeschat dus. Het einde van de reis komt zo steeds een stukje dichterbij.


Na het inpakken reden we naar Williams om te ontbijten. We kwamen terecht in een echt leuke tent, het zat er ook goed vol. Op het dagmenu stonden scrambled eggs met ham en hash browns plus toast, dat leek ons een goed en stevig ontbijt waarop we het de rest van de dag wel vol konden houden. 






Toen door naar Kingman, waar we óók een cabin besproken hadden op een KOA. Hebben we de hele vakantie die keten weten te ontwijken, eindigen we er vijf dagen achter elkaar…Maar deze, in Kingman, hadden we thuis al vastgelegd. Het ging ditmaal om een luxe-exemplaar, met de bedden opgemaakt, zodat we echt alles in konden pakken om af te geven bij de Goodwill. Toen we in wilden checken bleek onze cabin nog niet klaar te zijn, iemand had een kraan afgebroken en dat moest eerst gerepareerd. We kregen dus een gratis upgrade naar een lodge, en dat was een superdeluxe cabin! Fonkelnieuw en alles, maar dan ook werkelijk alles was aanwezig. Tot een nachtlampje in de douche aan toe, en handdoeken zo dik als ik ze nog nooit gezien heb. Vorig jaar hadden we in Tuscon óók zo’n lodge gehad tegen cabinprijs, echt het geld dubbel en dwars waard.

Achter het stapelbed is nog een slaapkamer
met een tweepersoonsbed

Bij de Walmart ter plaatse haalden we iets kleins te eten, heel veel trek hadden we niet. Op ons terras aten we dat op, met het geitenkaasje dat we nog over hadden. Morgen de laatste dag, we hebben nu al heimwee…