Ik schrok vanmorgen toen ik wakker werd en op mijn
telefoon keek: half negen al! Niet dat we echt haast hadden, maar we wilden de
tassen helemaal goed ingepakt hebben, gewogen en al, en we moesten er om elf
uur uit zijn. Dus maar gauw Bert wakker gemaakt en koffie gezet. Dat was ook
weer een voordeel van deze lodge: er was een koffiezetapparaat en vers gemalen
koffie. Wij hadden gisteren het laatste restje van onze eigen voorraad gebruikt
dus dit was meer dan welkom.
Het inpakken verliep vlot. Mijn heerlijke kussen, voor $3
hier aangeschaft, wilde ik perse meenemen en dat paste precies in mijn handbagagerugzakje
samen met het donsjack van Bert. In Bert’s rugzak gingen de pannen en wat ander
keukenspul. De tent zat in mijn grote tas, naast alle thermokleding, windstoppers,
fleece-jacks en mijn eigen kleding. In de tas van Bert gingen de slaapmatten,
de tentstokken, de stalen rotspennen die we gekocht hadden, het besteketui en
natuurlijk zijn kleren. Nadat alles zo volgens plan gepakt was hingen we de
incheckbagage aan de haak: een woog er precies 23 kg en de ander zat daar vier
kilo onder, genoeg speelruimte dus. Mooi op tijd waren we klaar. Ik keek nog
maar eens op mijn telefoon en zag…dat het pas kwart voor acht was! Het was geen
half negen geweest maar half zeven! Kennelijk zat de slaap nog teveel in mijn
ogen.
Heel ontspannen gooiden we dus alles in de auto en reden
richting kringloop. Helaas ging die pas om tien uur open en dus moesten we even
iets anders bedenken. Dat werd een rondje Historic Kingman, aangekondigd bij de
KOA onder het kopje ‘things-to-do’. Nu
zijn al die plaatsjes min of meer hetzelfde, oftewel het is één hoofdstraat met
wat toeristenwinkeltjes, dus we waren benieuwd naar het extra wat Kingman ons
te bieden zou hebben. Nou, dat was heel bijzonder: helemaal niets! Zoiets doods
als Kingman hebben we zelden meegemaakt. We konden niet eens iets van een
ontbijtcafé vinden. Uiteindelijk was er een soort koffietent waar we een hele
slappe bak voorgezet kregen. Zo slecht hadden we het de hele reis niet gehad.
Tja, soms heb je geluk en soms heb je pech. Historic Kingman, hoe verzinnen ze
het!
Het enige dat Kingman ons te bieden had: graffiti en een leuke gevel |
Om half elf leverden we de spullen af bij de kringloop en
even later reden we richting Las Vegas. Niet rechtstreeks naar het hotel, maar
eerst nog naar een laatste bezienswaardigheid: Red Rock Canyon. Dat ligt bijna
tegen Las Vegas aan. Je rijdt er een loop van 13 mijl waarbij je alle
uitzichtpunten tegenkomt. Er zijn ook veel trails die je kunt lopen maar die
lieten wij vandaag aan ons voorbijgaan. De naam Red Rock Canyon doet vermoeden
dat je een kloof van uitsluitend rood gesteente zult zien, maar dat was niet
zo: alleen in het begin waren de rotsen rood. Er waren veel mensen op pad, een
leuk uitje op de zondagmiddag natuurlijk. Het was voor ons een mooie afsluiter.
Terwijl we naar het hotel reden (Tru by Hilton Las Vegas
Airport, aanrader!) had Bert de lumineuze inval om de auto deze avond al in te
leveren en dan morgenochtend de shuttle van het hotel naar het vliegveld te nemen. Dat zou 's ochtends vroeg heel wat tijd schelen. Zo gezegd zo gedaan, we
checkten eerst in bij het hotel, maakten op ons gemak de auto leeg en reden
toen naar de autoverhuur. Trouwens, bij het leeg halen van de auto zag ik
opeens een echt stopcontact zitten achterop de middenconsole. Hadden we dus
onze omvormer, die altijd meegaat om de laptop en de batterijen van het
fototoestel op te laden, thuis kunnen laten. Hebben wij weer…We waren vlot
aan de beurt bij Hertz, en binnen tien minuten stonden we weer buiten. We
liepen eerst naar hetzelfde restaurant waar we vorig jaar ook gegeten hadden de
laatste dag en genoten er van het dagmenu. Deze keer was dat biefstuk tartaar,
maatje schoenzool, uitstekend gegrild. Erbij gestoomde groenten en natuurlijk
vooraf soep (Bert) en salade (ik). Voor $14,50 p.p. Daarna liepen we naar het
hotel dat tien minuten verderop lag. We bespraken de shuttle voor morgenochtend
acht uur, dat gaf ons ook ruim de tijd te ontbijten. Echt heel relaxed allemaal!
Dit was alleen nog maar de salade |
We nestelden ons op het kingsize bed waar ik er nog een blogpost
uitgooide en Bert probeerde z’n ogen open te houden bij het lezen in z’n e-reader.
Het was nu echt de allerlaatste avond van een reis waarbij we van (bijna) elke
seconde genoten hadden. Morgen terug naar huis!