Dag 6 – maandag 29 augustus: Cedar City

Er wandelde een matras voorbij. Een grote kingsize matras. Waren we hier in het sprookje van de prinses op de erwt beland? En was dit een van die hele zachte matrassen? Nee natuurlijk. Er bleken bij nader inzien twee mensen achter te zitten, die het ding kennelijk richting vuilcontainer brachten. Toen we er later langsreden zagen we echter niets, misschien was hij dus door iemand anders opgehaald. Die middag, ik wilde zelf een zakje afval in de container gooien, stonden diezelfde mensen er weer. Nu naast een meer dan manshoge koel- vriescomibinatie. Op mijn vraag of ze dachten dat hij erin zou passen antwoordden ze vrolijk ‘we will make it fit!’. Terwijl het echt geen grote grofvuil container was. Maar kennelijk is het ze toch op een of andere manier gelukt want er was later ook daar niets meer van te zien.

Omdat we pas aan het eind van de middag met Carmen en Troy hadden afgesproken konden we de dag zelf invullen. Dat deden we door naar Cedar Breaks te rijden, een Nationaal Park op ongeveer 30 km bij ons vandaan. We waren daar in 2019 ook geweest, toen hadden we er wild gekampeerd. Het is een klein park, met rotsformaties die erg doen denken aan die van Bryce. Het was er, zoals overal op dit moment, erg rustig. We stapten hier en daar uit om rond te kijken en wat foto’s te maken, en liepen daarna de Alpine Trail. Dat is een vrij makkelijke trail van een kilometer of zes, met in totaal iets van 50 m hoogteverschil. Prima te doen dus. Niet spectaculair allemaal maar wel heerlijk om zo te lopen, in de koelte bovendien.

Iemand een appeltje trouwens? Naast onze cabin. Ze zijn lekker!

Geheel opgenomen in het gras 

Na dit moois deden we niet zoveel meer. We pakten vast wat spullen in, hoewel dat ook zo gepiept was omdat het meeste in de auto was blijven liggen. Om half zeven togen we naar de plaatselijke Mexicaan voor een laatste etentje met onze vrienden maar niet nadat we getankt hadden. Er zat niet al teveel benzine meer in, en het laatste wat je wilt is hier zonder komen te staan. Casa de Don Miguel konden we in eerste instantie niet vinden. Dat wil zeggen, we zagen wel iets dat zo heette, maar dat zag er heel vervallen en gesloten uit. Toch maar even aan de deur gerammeld, en ja hoor, een authentiek Mexicaans familie-restaurantje waar ze direct vroegen of wij voor Carmen kwamen. Het eten was natuurlijk verrukkelijk en tijdens het wegwerken van al dat heerlijks kletsten we volop over onder andere stambomen en achternamen, over de dochters van C&T die deels een andere dan wel geen enkele geloofsrichting op waren gegaan (wat niemand erg vond) en over de eetgewoonten in Nederland. Na het eten was het dan echt afscheid nemen geblazen.

Terug bij onze cabin dronken we nog een glaasje terwijl we luisterden naar de krekels en keken naar de sterrenhemel. Het werd onze laatste nacht hier, morgen vertrekken we. Naar Zion, het beloofde land. Dat belooft wat.