Dag 31 – Zondag 3 augustus: Kanab – Las Vegas

Met een vertrouwd getik op het tentdoek werden we wakker. Ja hoor, regendruppels…..nog niet zoveel gelukkig. We konden dan ook bijna droog inpakken. De langslapers naast ons waren minder fortuinlijk: net toen wij in de auto stapten begon het werkelijk te plenzen. De MacD aan de overkant voorzag ons van lekkere koffie en eetbare pancakes zodat we niet zonder ontbijt op pad hoefden. Doel van vandaag: Las Vegas. Het ligt strategisch gezien op een goede plek, precies vóór Death Valley. Deze dodenvallei kun je dan de dag daarna op je gemak doorkruisen. In de hoop dat je niet het loodje legt….altijd genoeg water mee.

Eerst reden we een stuk binnendoor, nog steeds in de regen, en daarna over Interstate 15 die ons door een prachtig gebied voerde. In Las Vegas namen we voor de derde keer onze intrek in ons favoriete Main Street Station hotel.Dat ligt in het oude gedeelte van de stad, waar het allemaal begonnen is. Een hotel waarin nog enigszins het Las Vegas uit het verleden in terug te zien is. Veel Jugendstil ornamenten en prachtige glas-in-lood ramen. We draaiden er vanaf de snelweg zó naar toe en waren al om half twaalf ter plekke. Dat we zo vroeg waren kwam ook door het tijdsverschil: van mountain time naar pacific time gaf ons een uur extra. 

 

Ik heb het al vaker geschreven, maar de prijzen van de hotels kunnen met gemak concurreren met die van de campings aan de Californische kust. Voor $40 konden we dan ook beschikken over een riante kamer. Omdat we de Strip nu wel gezien hebben reden we, na uitgebreid de badkamer benut te hebben, de andere kant eens op. Daar kom je direct in aanraking met het andere Las Vegas: armoe troef. Het is werkelijk schokkend om te zien hoe, zodra je ook maar één stap buiten de schijnwereld van glitter en glamour zet, er nauwelijks iets van welvaart overblijft. Dat is nog zacht uitgedrukt. Overal daklozen en junks, maar ook mensen die maar net het hoofd boven water kunnen houden. Waarschijnlijk werken die laatsten allemaal in Sin City, en je hoeft niet veel fantasie te hebben om te bedenken wat die werkzaamheden inhouden.
Een stukje verder was een heel Mexicaans winkelcentrum. We moesten nog wat boodschappen doen en gingen dus de supermarkt binnen. Kom je meteen wéér in een andere wereld: het leek Mexico zelf wel. Alles werd in het Spaans omgeroepen, en we hoorden ook niemand Engels spreken. De producten waren natuurlijk ook aangepast. Het is hier net een Babuschka, zo’n houten Russische pop waar steeds een andere uit tevoorschijn komt. Hier heb je de Nevadawoestijn, daarin las Vegas, daarin een Mexicaanse enclave.

Terug in het hotel besloten we met de auto naar hotel New York te rijden, aan het eind van de strip. Omdat je hier overal gratis parkeren kunt en het ook nog eens heel makkelijk rijden is, steeds maar rechtdoor, is dat een betere optie dan de bus. Die ook nog eens duur is. Het eerste jaar deden we dat wel omdat we in een stad altijd met openbaar vervoer gaan als het kan, maar dat was hier vrij zinloos. Die bus deed er ook nog eens twee uur over, terwijl je er zelf in twintig minuten bent vanuit ons hotel. Overigens is alles in die hotels ook maar schone schijn. De lift van de parkeergarage naar de ingang is klein, vies, bloedheet en donker. Als je al geen claustrofobie hebt kun je er bijna zeker van zijn dat je die ontwikkeld hebt zodra je er uit stapt. Je mag toch hopen dat je er nooit in vast komt te zitten. Wat een tegenstellingen.

We gingen naar NY vanwege de Ierse pub. Vorig jaar hadden we er fish and chips gegeten, verrukkelijk was die. Nu hadden ze echter aardig verbouwd, en kennelijk had dat zoveel van het budget opgeslorpt dat ze op van alles bezuinigd hadden. Het was dus lang zo goed niet meer want ook op de kwaliteit van het eten was de bezuinigingsformule toegepast. Jammer.

                   

                                                           Hotel New York……….

                                               ………….en de Brooklyn Bridge

 

De stad hoefden we verder niet meer in, die hebben we zo langzamerhand wel genoeg doorgespit. We hebben lekker op ons zachte bed liggen lezen. Dat is ook vakantie!

Dag 30 – Zaterdag 2 augustus: Capitol Reef - Kanab

Kodak. Een kodakmoment. We kennen het allemaal. Vandaag hadden we veel van die momenten, en wel in het gelijknamige State Park: het Kodachrome Basin. Dat laatste toevoegsel omdat het park ligt in het zogenaamde Colorado Basin, ontstaan uit de verschuiving van de enorme continentale platen zo’n 180 miljoen jaar geleden. Het KB ligt tussen de veelbezochte parken Zion en Bryce, maar trekt veel minder bezoekers. Het is kleiner, dat klopt, maar als je genoeg tijd hebt zou je het toch beslist mee moeten nemen. Dit was weer zo’n park waarbij onze ogen overuren moesten draaien. Er zijn bijna 70 torens, monolieten, van zandsteen te zien. Sommigen slechts een meter, maar anderen wel 60 meter hoog, domineren het landschap. Voeg daarbij de steeds wisselende, overweldigend rode kleuren van de omringende rotsen en je hebt het plaatje compleet. Nou, niet echt, daarvoor moet je er toch zelf naartoe.

 

 

                       Ik ben er maar even naast gaan staan om de verhoudingen aan te geven

 

 

 

 

 

 

Het blijft een bizar gegeven dat al dit moois vroeger onzichtbaar was; het lag op de bodem van de zee. Dus waar nu woestijn is, was ooit water. Je kunt het je niet voorstellen. Het Kodachrome Basin State Park konden wij in elk geval mooi invoegen op de rit van Capitol Reef naar Kanab. Omdat we Bryce en Zion al enkele malen eerder bezochten hebben we die links, of ik geloof Zion juist rechts, laten liggen.

In Kanab vonden we een kleine, maar prettige campground. Twee plekken verderop stond een Nederlands gezin met drie kinderen in evenzovele kleine tentjes. Dat zie je niet veel!
Koken deden  we niet. Eén van de redenen dat we naar Kanab zijn doorgereden en niet in Glendale, even voor Zion, zijn gestopt is dat we nog een keer naar het Rocking V café wilden. Vorig jaar hadden we daar fantastisch gegeten. Het kan een tweede keer altijd tegenvallen, maar dat deed het absoluut niet. De tomatensoep met basilicum was van verse tomaten gemaakt (zo hoort het natuurlijk ook) en je kon je vingers erbij opeten. Het zelfgebakken brood, met een dip van een stevige balsamicodressing smaakte idem dito en het gehaktbrood was ingepakt in een krokante laag flinterdunne bacon. Daaroverheen een coulis van tomaat en courgette, geflankeerd door een enkele sperzieboon. Eigenlijk kon ik het niet meer op, maar ik móest gewoon het toetje van de dag nemen: angelcake met verse bosvruchten en zwarte bessensaus. De slagroom heb ik eraf geschoven, dat hoeft van mij nooit zo. Tonnetje rond reden we terug naar de tent. Het was een prachtige avond, dus we hebben nog een hele tijd buiten zitten lezen tot het echt te donker werd.

Een prangende vraag drong zich nog wel op: waarom hebben we het altijd over een kodakmoment, en nooit over Agfa? Wie het weet mag het zeggen. Of ligt het antwoord al in de vraag besloten?

Dag 29 – Vrijdag 1 augustus: Capitol Reef

Nog even over de Butch Cassidy Campground, in Salina. Dat je om te bezuinigen maatregelen neemt is logisch. Dat je daarbij je bezittingen deels afstoot kan helpen. Maar om nu de picknickbanken bij de kampeerplekken doormidden te zagen….dat gaat toch wat te ver! Of niet?

 

Bij het Gifford House hadden ze lekkere scones. Uit het Gifford House zijn de laatste bewoners pas in 1962 vertrokken, en dat was meteen het einde van een tijdperk. Vanaf dat moment waren er geen vaste bewoners meer in het park. Vanuit de campground loop je zo naar het huis annex museumpje toe, dus we ontbeten met cranberry-scones. Sour cream hadden we nog in de koeling, evenals de onvolprezen jam van Smuckers zodat we een goede bodem konden leggen (de scones van Maureen op de zeilboot waren overigens wel véél en véél lekkerder, maar goed).

Vandaag startten we met de Scenic Drive. Dat is in eerste instantie een autotour die vlak achter de campground begint, maar aan het eind gevolgd wordt door een trail, de Capital Gorge. Deze Gorge is tot 1962 in gebruik geweest als ontsluitingsweg. Al het verkeer (paarden, later auto’s) kon te maken krijgen met de zogenaamde flash floods. Als er elders, mijlen verderop, ook maar een kwart inch regen viel (0.8 cm) kan er in no time in de gorges een enorme waterstroom ontstaan die alles op zijn weg meesleurt. Vroeger keek je vooral naar de lucht om in te schatten wat het die dag zou worden, tegenwoordig zijn de weersvoorspellingen gelukkig een stuk nauwkeuriger  en bovendien hebben wij de middelen ze ook op tijd te ontvangen. Toen we hier voor de eerste keer waren, in 2010, was de hele Scenic Drive afgesloten wegens flash flood, en vorig jaar konden we alleen het autogedeelte doen om dezelfde reden. Nu was alles open. Ook nu maakten we weer veel foto’s, het is hier zo ontzettend mooi. Al die kleuren en vormen, je gelooft je ogen niet.

 

 

 

Vlak voor de parkeerplaats waar de trail begint werden we plotseling ingehaald door een zestal auto’s waaruit evenzoveel gezinnen rolden, met een enkele hond. Vóór deze mensen aan de wandeling begonnen verwisselden ze allemaal hun petjes voor een zonnehoed. Er stond tenslotte in grote letters NO PETS. Alleen het hondje kreeg niets op z’n kop.

De Capitol Gorge trail is vergelijkbaar met de Grand Wash die we vorig jaar liepen. Je loopt in een kloof tussen hoge muren van steen, en ook hier konden we onze fototoestellen niet in bedwang houden.
Op de heenweg was het nog redelijk te doen qua temperatuur, maar terug werd het heter en heter. Wil je zon? Hier heb je hem! Toch klommen we nog naar boven, naar de Tanks. Kleine poelen met kikkertjes. Helaas hebben we ze niet zelf kunnen zien, het werd mij net iets te spannend en Bert was solidair.

Op een rots, vrij hoog, staan de namen van enkele pioniers in de rotsen gekrast. Graffiti avant la lettre….ze hadden touw gebruikt om zichzelf omhoog te hijsen zodat mensen zich later af zouden vragen hoe ze daar gekomen waren. Wat ook inderdaad het geval was, getuige de opmerkingen die we mensen hoorden maken.

 

       Op de linkerfoto is goed te zien hoe hoog de namen in de rots gebeiteld staan

Hier en daar waren ook stalen buizen te zien, die recht vooruit uit de rotsen staken. Deze buizen werden gebruikt om telefoondraden langs te spannen, wat een geweldige vooruitgang betekende. Aangezien het dichtstbijzijnde ziekenhuis 80 mijl verderop lag en de bereikbaarheid op z’n zachts gezegd abominabel was scheelde het enorm dat je in elk geval via een draadje contact kon hebben in noodgevallen. Nog steeds is dat ziekenhuis zo ver weg, maar nu staat er binnen een paar minuten een helikopter voor je neus.

 

 

Terug bij de tent hebben we eerst lekker zitten lezen. Aan het eind van de middag reden we naar de Hickman Bridge, een Natural Bridge oftewel een natuurlijke brug van steen. Vorig jaar was daar een enorm rotsblok losgeraakt uit de bergwand en naar beneden gevallen waardoor de route gestremd was. Nu konden we er weer langs, maar de eerste 150 meter mocht je niet stilstaan wegens gevaar voor vallend gesteente. Dat wil je ook echt niet op je hoofd krijgen! We liepen dus maar snel door. Bovenop de berg had ik het wel gehad. Het was nog steeds snoeiheet, en het vooruitzicht nog meer te moeten klimmen maakte me niet blij (we moesten eerst weer een heel eind naar beneden en dan moet je vanzelfsprekend ook weer omhoog). Dus bleef ik boven wachten terwijl Bert de brug ging zoeken. Na een half uurtje kwam hij terug, mét kapotte knie. Uitgegleden…De brug was wel de moeite waard geweest, vooral omdat hij zo groot was, maar niet zo indrukwekkend als de boog in Arches of die in Natural Bridges Monument. Het kan natuurlijk zijn dat hij dat zei om mij niet al te veel teleur te stellen, want als ik de foto’s zie…..

 

                                    De  brug, met daaronder de fluitspelende man

Bij de tent was het hoogste tijd voor een glaasje. Echt honger hadden we niet, een stukje kaas voldeed voor ons als avondmaal. Op de achtergrond pikten de hertjes een appeltje uit de boom. Deze avond was er een andere diapresentatie, over Wilderness. Regelmatig zie je borden langs de weg met de aankondiging: (…….) Wilderness. Dat is wezenlijk iets anders dan een Nationaal Park, waar een Visitor Center is, een campground en andere voorzieningen. Je mag er wel in, maar bent dan geheel op jezelf aangewezen. Er zijn geen wegen of uitgezette trails. We leerden ook dat slechts 5% van dit hele grote land níet in cultuur gebracht is op een of andere manier, en daarvan ligt 2,3% in Alaska. Dat laat dus 2,7% voor de rest van de US. Men werkt al sinds de twintigste eeuw erg hard om zoveel mogelijk wildernis te behouden. Een van de grote voorvechters was John Marshall, een miljonair uit New York. Heel betrokken maar ook een beetje apart. Zo liep hij veel tochten van 40 a 50 mijl per dag, en soms zelfs 70. Dat is meer dan honderd kilometer, door dit ruige gebied! Alles voor de goede zaak. Natuurlijk dat is voor het grootste deel een politieke aangelegenheid. Wat Capitol Reef betreft: de aanvraag voor Nationaal Park ligt nog steeds bij het Congres, dat goedkeuring moet geven. Datum aanvraag: 1999…..Als die goedkeuring níet komt betekent dat een vrijbrief voor het ontwikkelen van o.a. mijnbouw. In dit schitterende gebied. Je moet er niet aan denken! Dit park is zoiets bijzonders. Ze doen metingen om te registreren hoeveel kunstlicht ‘s avonds nog invloed heeft op de duisternis. In CR is dat op een bepaalde plek in het park precies 0%. Stikdonker dus. De ranger vertelde een verhaal over een jongen uit Las Vegas, die in het kader van een soort reïntegratieprogramma mee op tour was naar Death Valley. Daar zag hij voor het eerst van zijn leven sterren. Hij kon het bijna niet geloven, want in Las Vegas zijn die door het vele neonlicht nooit zichtbaar. Daar heb je alleen een ander soort sterren, met gekleurde veren en hoge hakken. Sta daar maar eens bij stil….

Aldus gevoed met veel informatie konden we de nacht wel aan. Het was helder, warm en droog. Een mooi besluit van een schitterende dag!