dinsdag 5 augustus 2014

Dag 29 – Vrijdag 1 augustus: Capitol Reef

Nog even over de Butch Cassidy Campground, in Salina. Dat je om te bezuinigen maatregelen neemt is logisch. Dat je daarbij je bezittingen deels afstoot kan helpen. Maar om nu de picknickbanken bij de kampeerplekken doormidden te zagen….dat gaat toch wat te ver! Of niet?

P1050623

 

Bij het Gifford House hadden ze lekkere scones. Uit het Gifford House zijn de laatste bewoners pas in 1962 vertrokken, en dat was meteen het einde van een tijdperk. Vanaf dat moment waren er geen vaste bewoners meer in het park. Vanuit de campground loop je zo naar het huis annex museumpje toe, dus we ontbeten met cranberry-scones. Sour cream hadden we nog in de koeling, evenals de onvolprezen jam van Smuckers zodat we een goede bodem konden leggen (de scones van Maureen op de zeilboot waren overigens wel véél en véél lekkerder, maar goed).

Vandaag startten we met de Scenic Drive. Dat is in eerste instantie een autotour die vlak achter de campground begint, maar aan het eind gevolgd wordt door een trail, de Capital Gorge. Deze Gorge is tot 1962 in gebruik geweest als ontsluitingsweg. Al het verkeer (paarden, later auto’s) kon te maken krijgen met de zogenaamde flash floods. Als er elders, mijlen verderop, ook maar een kwart inch regen viel (0.8 cm) kan er in no time in de gorges een enorme waterstroom ontstaan die alles op zijn weg meesleurt. Vroeger keek je vooral naar de lucht om in te schatten wat het die dag zou worden, tegenwoordig zijn de weersvoorspellingen gelukkig een stuk nauwkeuriger  en bovendien hebben wij de middelen ze ook op tijd te ontvangen. Toen we hier voor de eerste keer waren, in 2010, was de hele Scenic Drive afgesloten wegens flash flood, en vorig jaar konden we alleen het autogedeelte doen om dezelfde reden. Nu was alles open. Ook nu maakten we weer veel foto’s, het is hier zo ontzettend mooi. Al die kleuren en vormen, je gelooft je ogen niet.

 

 DSC09636 DSC09638 P1050682

 

Vlak voor de parkeerplaats waar de trail begint werden we plotseling ingehaald door een zestal auto’s waaruit evenzoveel gezinnen rolden, met een enkele hond. Vóór deze mensen aan de wandeling begonnen verwisselden ze allemaal hun petjes voor een zonnehoed. Er stond tenslotte in grote letters NO PETS. Alleen het hondje kreeg niets op z’n kop.

De Capitol Gorge trail is vergelijkbaar met de Grand Wash die we vorig jaar liepen. Je loopt in een kloof tussen hoge muren van steen, en ook hier konden we onze fototoestellen niet in bedwang houden.
Op de heenweg was het nog redelijk te doen qua temperatuur, maar terug werd het heter en heter. Wil je zon? Hier heb je hem! Toch klommen we nog naar boven, naar de Tanks. Kleine poelen met kikkertjes. Helaas hebben we ze niet zelf kunnen zien, het werd mij net iets te spannend en Bert was solidair.

Op een rots, vrij hoog, staan de namen van enkele pioniers in de rotsen gekrast. Graffiti avant la lettre….ze hadden touw gebruikt om zichzelf omhoog te hijsen zodat mensen zich later af zouden vragen hoe ze daar gekomen waren. Wat ook inderdaad het geval was, getuige de opmerkingen die we mensen hoorden maken.

 

DSC09660 DSC09661

       Op de linkerfoto is goed te zien hoe hoog de namen in de rots gebeiteld staan


Hier en daar waren ook stalen buizen te zien, die recht vooruit uit de rotsen staken. Deze buizen werden gebruikt om telefoondraden langs te spannen, wat een geweldige vooruitgang betekende. Aangezien het dichtstbijzijnde ziekenhuis 80 mijl verderop lag en de bereikbaarheid op z’n zachts gezegd abominabel was scheelde het enorm dat je in elk geval via een draadje contact kon hebben in noodgevallen. Nog steeds is dat ziekenhuis zo ver weg, maar nu staat er binnen een paar minuten een helikopter voor je neus.

 

P1050717

 DSC09665

Terug bij de tent hebben we eerst lekker zitten lezen. Aan het eind van de middag reden we naar de Hickman Bridge, een Natural Bridge oftewel een natuurlijke brug van steen. Vorig jaar was daar een enorm rotsblok losgeraakt uit de bergwand en naar beneden gevallen waardoor de route gestremd was. Nu konden we er weer langs, maar de eerste 150 meter mocht je niet stilstaan wegens gevaar voor vallend gesteente. Dat wil je ook echt niet op je hoofd krijgen! We liepen dus maar snel door. Bovenop de berg had ik het wel gehad. Het was nog steeds snoeiheet, en het vooruitzicht nog meer te moeten klimmen maakte me niet blij (we moesten eerst weer een heel eind naar beneden en dan moet je vanzelfsprekend ook weer omhoog). Dus bleef ik boven wachten terwijl Bert de brug ging zoeken. Na een half uurtje kwam hij terug, mét kapotte knie. Uitgegleden…De brug was wel de moeite waard geweest, vooral omdat hij zo groot was, maar niet zo indrukwekkend als de boog in Arches of die in Natural Bridges Monument. Het kan natuurlijk zijn dat hij dat zei om mij niet al te veel teleur te stellen, want als ik de foto’s zie…..

 

DSC09705

                                    De  brug, met daaronder de fluitspelende man

Bij de tent was het hoogste tijd voor een glaasje. Echt honger hadden we niet, een stukje kaas voldeed voor ons als avondmaal. Op de achtergrond pikten de hertjes een appeltje uit de boom. Deze avond was er een andere diapresentatie, over Wilderness. Regelmatig zie je borden langs de weg met de aankondiging: (…….) Wilderness. Dat is wezenlijk iets anders dan een Nationaal Park, waar een Visitor Center is, een campground en andere voorzieningen. Je mag er wel in, maar bent dan geheel op jezelf aangewezen. Er zijn geen wegen of uitgezette trails. We leerden ook dat slechts 5% van dit hele grote land níet in cultuur gebracht is op een of andere manier, en daarvan ligt 2,3% in Alaska. Dat laat dus 2,7% voor de rest van de US. Men werkt al sinds de twintigste eeuw erg hard om zoveel mogelijk wildernis te behouden. Een van de grote voorvechters was John Marshall, een miljonair uit New York. Heel betrokken maar ook een beetje apart. Zo liep hij veel tochten van 40 a 50 mijl per dag, en soms zelfs 70. Dat is meer dan honderd kilometer, door dit ruige gebied! Alles voor de goede zaak. Natuurlijk dat is voor het grootste deel een politieke aangelegenheid. Wat Capitol Reef betreft: de aanvraag voor Nationaal Park ligt nog steeds bij het Congres, dat goedkeuring moet geven. Datum aanvraag: 1999…..Als die goedkeuring níet komt betekent dat een vrijbrief voor het ontwikkelen van o.a. mijnbouw. In dit schitterende gebied. Je moet er niet aan denken! Dit park is zoiets bijzonders. Ze doen metingen om te registreren hoeveel kunstlicht ‘s avonds nog invloed heeft op de duisternis. In CR is dat op een bepaalde plek in het park precies 0%. Stikdonker dus. De ranger vertelde een verhaal over een jongen uit Las Vegas, die in het kader van een soort reïntegratieprogramma mee op tour was naar Death Valley. Daar zag hij voor het eerst van zijn leven sterren. Hij kon het bijna niet geloven, want in Las Vegas zijn die door het vele neonlicht nooit zichtbaar. Daar heb je alleen een ander soort sterren, met gekleurde veren en hoge hakken. Sta daar maar eens bij stil….

Aldus gevoed met veel informatie konden we de nacht wel aan. Het was helder, warm en droog. Een mooi besluit van een schitterende dag!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Leuk als jullie een reactie achterlaten!