Slang, en meer specifiek, ratelslang. Hoe zou dat smaken? Aan het eind van deze dag wisten we het! Maar eerst de start.
De Chinese dame van de camping was uitermate behulpzaam en had bovendien gevoel voor humor. Terwijl zij de douches en wc’s bij de heren schoonmaakte mocht Bert van haar bij de dames douchen. Maar ik mocht dan niet naar binnen!, zo liet zij mij met een waarschuwend vingertje weten. Er was verder niemand aanwezig. Op het terrein stonden veel RV’s, onder andere bemand door werkers aan de weg iets verderop. Dat is natuurlijk een goede oplossing, zo hebben zij hun eigen plek en in de zomer komen vrouw en kinderen (en soms grootouders) mee. We deden er ook weer een wasje en raakten met de mevrouw van de balie aan de praat. Ze vertelde dat ze de hele camping beheerde met haar zoon en een vrouw uit het dorp. Een oude, zogenaamde Good Old Sam camping met alle faciliteiten maar wel toe aan enige renovatie.
Binnendoor reden we, over een weg die we nog niet eerder genomen hadden, naar Capitol Reef. Voor de vierde keer doen we dit park aan. Elke keer opnieuw worden we getroffen door de grootsheid van de natuur, de rode rotsen in dit geval. Steeds is het licht weer anders, en een groot verschil met bijvoorbeeld de Grand Canyon is dat je er hier middenin zit. Ook nu weer moesten we om de haverklap stoppen om foto’s te maken, ook al hebben we albums vol.
Op de campground was nog heel veel plaats. We vonden een mooie plek aan de rand van de C-loop, met vrij uitzicht op die geweldige rotswanden.
Het zag er tegen de avond nogal onweersachtig uit, maar we hadden van tevoren al besloten in Torey te gaan eten bij Restaurant Pablo. Vorig jaar waren we daar ook al geweest, en toen niet zo tevreden naar huis gegaan, maar we gaven het een tweede kans. Dit keer konden we buiten zitten. Ze hadden een geweldig warmtesysteem, buizen die infrarood warmte afgaven. We werden dus zelf ongeveer geroosterd, net als het vlees.
Het verwarmingssysteem; Bert vindt het allemaal geweldig!
We namen rattlesnake cakes als voorgerecht, en ook zwarte tijgergarnalen in kokossaus met jalapeñopepers en banaan. De ratelslang was er een die in vrijheid in de woestijn geleefd had, tot de kok er met zijn schepnetje achteraan was gegaan. Hoppa, slang in het bakkie. Ik moet zeggen, het was lekker! Dat gold ook voor de garnalen. Er zat veel saus bij, maar aan brood bij het eten doen ze hier niet dus we moesten erom vragen. Om dat heerlijks op te deppen kregen we pitabrood, dat nam de saus helemaal niet op. Maar goed. Daarna namen we samen één portie lamsrack. Meer dan genoeg. Nu wisten we ook meteen weer waarom we vorig jaar niet zo heel enthousiast waren: we hadden het voorgerecht nog niet eens op of het vlees kwam al op tafel. We vroegen nu direct maar of ze het warm wilden houden voor ons, wat ze direct deden. Het was lekker, maar de pasilla verde salsa kon ons niet bekoren. Fusion koken ok, maar sommige smaken moet je gewoon niet mengen. En deze bonenprut naast de rozemarijn en tijm paste gewoon niet.
Humus, voorafje van het huis; garnalen; ratelslangkoekjes
Ik was nog niet eens klaar met eten toen het toetje al gepresenteerd werd. We konden uit allerlei heerlijkheden kiezen. Ook dat toetje hebben we gedeeld: worteltaart met laagjes cheesecake ertussen. En ik moet zeggen: verrukkelijk!
Maar de boodschap is: hier gaat het er niet om je een leuke, lange avond te bezorgen maar om je zo snel mogelijk weer weg te hebben. En dat is toch wel jammer. Je kunt een heel drie-gangendiner binnen drie kwartier achter de kiezen hebben, en wij zijn dat niet gewend.
Terug bij de campground hebben we nog naar een diapresentatie gekeken, dat doen ze hier elke avond. Erg de moeite waard. Het leven van de pioniers hier in CR was, net als overal in het Westen, keihard en je vraagt je soms af wat mensen bezielde om hier naar toe te komen. Zo geïsoleerd leven, dat valt niet mee. Er woonden hier maximaal tien gezinnen tegelijk. Als je niet met je buurman op kon schieten had je gewoon pech want je had elkaar meer dan nodig.
Bij de tent lagen de zwemvliezen klaar, we moesten naar de ingang zwemmen. Het had namelijk flink geplensd, en onderweg naar het restaurant konden we op een gegeven moment niet eens verder rijden door de regen. We sleepten de tent een paar meter naar achteren, dat is tegenwoordig een kwestie van vier pennetjes losmaken en de zaak goed vastpakken. In de tent was het bij de hoeken wat nat, maar verder viel het mee. Van zo’n goedkoop exemplaar kun je natuurlijk niet verwachten dat het alle hoosbuien tegenhoudt. We depten het water dus wat op en trokken ons er verder niets van aan.
Vergeet ik nog die slangencakejes: die smaakten naar vis! Dus of het echt slang geweest is??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk als jullie een reactie achterlaten!