Woensdag 24 en donderdag 25 augustus - dag 2 + 3: Denver

Dag 2.

Wakker worden in een nare, beetje ongure hotelkamer is niet echt plezierig te noemen. Sowieso had ik nauwelijks geslapen, het was er warm en benauwd. De beslissing was dan ook gauw genomen: wegwezen hier! We checkten uit en reden op goed geluk naar een paar vlakbij gelegen hotels van meer gerenommeerde hotelketens. Best Western was de eerste. Daar hadden ze waarschijnlijk wel een kamer maar die was pas om drie uur beschikbaar. Aangezien het nog redelijk vroeg in de ochtend was leek ons dat geen goed idee. De tweede, Red Lion, was meteen raak. Een uitermate vriendelijke dame liet ons een grote, schone kamer zien met aparte zithoek en een klein keukentje. Seniorenkorting? Ja natuurlijk mevrouw. Kortom, een voltreffer. Met werkelijk uitstekende bedden waar we meteen maar indoken om nog wat slaap in te halen. De rest van de dag hebben we niet veel gedaan. Wel heerlijk ontbeten - of was het ons avondeten? Totaal kwijt welk moment van de dag het was - bij de Village Inn, waar we ook nog gratis pie meekregen. Elke woensdag Free Pie Day, alles versgebakken. 
Aan het eind van de dag reden we nog even naar de Walgreens om o.a. neusdruppels te halen. Het flesje wat ik bij me had was leegelopen in mijn tas...heel handig van mij om de dop niet goed dicht te draaien.
Toen nog maar een keer naar de Village Inn om de dag af te sluiten met een klein hapje. Er is niets anders hier vlakbij. En weer kregen we pie mee, deze keer aardbeien-rabarber. Lekker!


Dag 3.

Vandaag besloten we maar eens een bezoekje aan Denver te brengen. We zijn hier nu voor de derde keer maar de stad waren we nog nooit in geweest. De rit ernaar toe leidde ons door prachtige beboste lanen met schitterende grote huizen. Sowieso was er heel veel groen, we reden van het ene park naar het andere zo leek het. Heel anders dan we ons voorgesteld hadden. Het centrum zelf bestond zoals veel Amerikaanse steden voornamelijk uit hoogbouw. 
   
                                                        


                                             


                                              


We hebben er wat rondgelopen tussen de grote gebouwen. Verder is er een hoofdstraat waar geen verkeer komt. Behalve dan een gratis shuttlebus die elke vijf minuten langs rijdt waardoor je als voetganger nog je leven niet zeker bent. Een goede oefening in het snel opzij springen.

Na een rustpauze in het hotel haalden we alle kampeerspullen op bij de WalMart. Dat ging deze keer verbazend snel met de lijst in de hand. In no time hadden we alles bij elkaar gezocht. Toen was de dag alweer om, morgen vertrekken we rustig aan richting Yellowstone. Dat rijden we niet in één keer maar met een tussenstop ergens. 

Dinsdag 23 augustus - dag 1: Schiphol - Denver

De banaan die ik bij het ontbijt niet meer op kon stopte ik in mijn rugzakje voor onderweg. Dat ontbijt was vorstelijk, alleen aan ons niet zo besteed. Koffie en een croissantje, dan zijn we al heel tevreden.

De shuttle bracht ons in tien minuten weer naar Schiphol. We waren al ingecheckt en met ons vele anderen. Het loont haast niet om dat van tevoren te doen, onze rij was veel langer dan die van de niet ingecheckte mensen. Maar goed, we raakten onze tassen kwijt en met alleen nog handbagage konden we ons een stuk makkelijker bewegen. De controle bij de douane verliep vlot en precies op tijd vertrokken we naar Londen Heathrow. Daar aangekomen moesten we anderhalf uur wachten en we deelden een sandwich. De vlucht naar Denver vertrok iets later maar ook die verliep probleemloos. 

Onvoorstelbaar dat zo'n kolos de lucht in gaat

Het eten was, ongebruikelijk, erg lekker: paddestoelenrisotto met spinazie en kaas. Smullen dus! Het blijft een lange zit, negen uur vliegen. Ik keek twee films, Brooklyn en Zootropolis, in waardeloze beeldkwaliteit maar het bewoog zullen we maar zeggen. British Airways heeft met vooruitziende blik waarschijnlijk besloten niet teveel te investeren in entertainment; met de Brexit is tenslotte velen ook het lachen vergaan. Onze steward was het overduidelijk ook niet eens met de ontkoppeling van Europa, met crossed fingers gaf hij aan te hopen op een wonder. 

Iets verlaat landden we in Denver. Tot onze grote verrassing hadden ze daar een nieuw digitaal systeem in gebruik genomen voor de paspoortcontrole. Er stonden een heleboel computers waarop we vervolgens zelf onze vingerafdrukken moesten registreren en een foto van ons gezicht maken. Dat alles werd uitgeprint en met die print gingen we door naar immigratie. Daar werd e.e.a. even gecontroleerd en dóór mochten we. Wat normaal gesproken behoorlijk wat tijd in beslag nam kostte nu nauwelijks 20 minuten. De bagage was nog niet eens gearriveerd toen we bij de band aankwamen. Ik bedacht opeens dat je helemaal geen groente of fruit mag importeren en ik had nog een banaan in mijn rugzakje. Gauw weggegooid maar. Altijd beter dan de bak in wegens illegale activiteiten.

Wachten op de bagage

Intussen liep er een dame met een drugshond tussen alle wachtenden door. Af en toe snuffelde het beest eens wat langer bij een tas. Bij mijn rugzak aangekomen was de hond niet weg te slaan. En ja hoor, openmaken. Alles eruit. De douanebeambte doorzocht zeer zorgvuldig de dubbele bodems maar vond niets. Toen vroeg ze aan mij of er misschien fruit in gezéten had. Ja, die banaan dus. Blijkt dat de geur tot zeven dagen voor de hond waarneembaar is! Weer wat geleerd zullen we maar zeggen. 

Alweer een shuttle, nu naar de autoverhuur van Hertz. De eerste rekening die ik onder ogen kreeg was er een met extra dekking, ongevraagd toegevoegd. Wat niet nodig was want we hadden alles al goed verzekerd. Nieuwe uitgedraaid dus, dat scheelde ruim $400! Door schade en schande was ik extra alert geworden, in mei hadden ze dit geintje ook al eens bij ons uitgehaald in Madrid. Dat geld hebben we uiteindelijk wel teruggekregen gelukkig. Maar een gewaarschuwd mens telt voor twee nietwaar? Wat wel fijn was: de auto werd voor de ingang klaargezet, we hoefden hem niet zelf op te halen. Inspraak in het type hadden we niet maar dat was ook niet nodig. We zijn dik tevreden met de Ford Escape, voorzien van alle nieuwe snufjes die je maar kunt verzinnen. 
Niet tevreden waren we met het hotel, Microtel. De prijzen van de hotels rond het vliegveld waren in enkele jaren tijd ongeveer verdrievoudigd dus hadden we, ondanks de zeer matige reviews, toch hier voor gekozen. Een advies: niet doen! De kamer was klein, er was nauwelijks plaats voor onze tassen. De lakens waren vermoedelijk wel schoon maar zagen er niet zo uit. De badkamer was gewoon vies. En het was warm, veel te warm en benauwd. Ach, we waren te moe om er veel aandacht aan te besteden. Slapen wilden we! En dat deden we.

Maandag 22 augustus - dag 0: Groningen - Schiphol

De bussen in Nederland zijn veel te smal. Aldus een meer dan corpulente Engelsman die zich met het hele gezin op de achterbank van de shuttlebus probeerde te wringen. 

Om de reis rustig van start te laten gaan hadden we besloten de avond voor vertrek al naar Schiphol te reizen om in een hotel daar in de buurt te overnachten. Dat leek ons beter dan de trein van vijf uur 's morgens te moeten pakken. De keuze viel op Van der Valk, die met de toekan dus. Een kamer reserveren was zo gedaan natuurlijk. Gelukkig werkte het ook in omgekeerde richting: enkele minuten na gedane boeking kwam een veel betere kamer in hetzelfde hotel voorbij via Trivago. En dat niet alleen, ook nog inclusief ontbijt én €25 goedkoper. Annuleren dus en opnieuw boeken.
De treinreis naar Schiphol verliep min of meer voorspoedig. Min of meer, de nieuwe spoorbrug bij Almere was nog niet operationeel en dat betekende een iets langere reistijd met een overstap bij Amersfoort. Met 17 minuten om aan de andere kant van het perron weer in te stappen was dat geen probleem. 
Onze tassen waren groot en zwaar, we hadden deze keer wat meer kampeerspullen van huis meegenomen dan anders. (Tip: koop nooit een grotere tas, je gooit er alleen maar teveel in.) Vlak voor Amersfoort stond de trein even stil voor een rood sein. Op het traject Amersfoort - Utrecht stond een defect exemplaar in de weg namelijk. Het even werd een beetje langer, en nog een beetje langer; uiteindelijk restten ons nog vijf minuten overstaptijd. Omdat we ook opeens vier perrons verder moesten zijn werd het rennen naar de lift waar een meisje met een fiets al stond te wachten. De lift was zo klein dat Bert er niet meer bijpaste met zijn grote tas. Hij nam dus de volgende. Toen we bovenaan de trap bij het goede perron stonden zagen we nog net hoe onze trein zich langzaam in beweging zette. Zonder ons. 

We kwamen uiteindelijk natuurlijk toch aan op Schiphol waar we de shuttle namen naar het hotel. In de rij voor het inchecken maar. Er waren vijf balies open, het ging vrij vlot. We sloten dus maar gewoon ergens aan. En wie stond er daar voor ons? Juist, de Engelsman van de eerste alinea. Veel tijd had hij nodig, heel veel tijd. Van alles wilde hij weten en nog veel meer. Het meisje achter de balie bleef onwaarschijnlijk vriendelijk. Bij de andere balies was iedereen inmiddels al klaar. Ach, we hadden vakantie nietwaar? En toen we ook nog een geweldige kamer kregen, helemaal aangepast aan de eisen van deze tijd, maakte het allemaal niets meer uit. We aten een hapje en rolden daarna zo ons bed in.