Dinsdag 23 augustus - dag 1: Schiphol - Denver

De banaan die ik bij het ontbijt niet meer op kon stopte ik in mijn rugzakje voor onderweg. Dat ontbijt was vorstelijk, alleen aan ons niet zo besteed. Koffie en een croissantje, dan zijn we al heel tevreden.

De shuttle bracht ons in tien minuten weer naar Schiphol. We waren al ingecheckt en met ons vele anderen. Het loont haast niet om dat van tevoren te doen, onze rij was veel langer dan die van de niet ingecheckte mensen. Maar goed, we raakten onze tassen kwijt en met alleen nog handbagage konden we ons een stuk makkelijker bewegen. De controle bij de douane verliep vlot en precies op tijd vertrokken we naar Londen Heathrow. Daar aangekomen moesten we anderhalf uur wachten en we deelden een sandwich. De vlucht naar Denver vertrok iets later maar ook die verliep probleemloos. 

Onvoorstelbaar dat zo'n kolos de lucht in gaat

Het eten was, ongebruikelijk, erg lekker: paddestoelenrisotto met spinazie en kaas. Smullen dus! Het blijft een lange zit, negen uur vliegen. Ik keek twee films, Brooklyn en Zootropolis, in waardeloze beeldkwaliteit maar het bewoog zullen we maar zeggen. British Airways heeft met vooruitziende blik waarschijnlijk besloten niet teveel te investeren in entertainment; met de Brexit is tenslotte velen ook het lachen vergaan. Onze steward was het overduidelijk ook niet eens met de ontkoppeling van Europa, met crossed fingers gaf hij aan te hopen op een wonder. 

Iets verlaat landden we in Denver. Tot onze grote verrassing hadden ze daar een nieuw digitaal systeem in gebruik genomen voor de paspoortcontrole. Er stonden een heleboel computers waarop we vervolgens zelf onze vingerafdrukken moesten registreren en een foto van ons gezicht maken. Dat alles werd uitgeprint en met die print gingen we door naar immigratie. Daar werd e.e.a. even gecontroleerd en dóór mochten we. Wat normaal gesproken behoorlijk wat tijd in beslag nam kostte nu nauwelijks 20 minuten. De bagage was nog niet eens gearriveerd toen we bij de band aankwamen. Ik bedacht opeens dat je helemaal geen groente of fruit mag importeren en ik had nog een banaan in mijn rugzakje. Gauw weggegooid maar. Altijd beter dan de bak in wegens illegale activiteiten.

Wachten op de bagage

Intussen liep er een dame met een drugshond tussen alle wachtenden door. Af en toe snuffelde het beest eens wat langer bij een tas. Bij mijn rugzak aangekomen was de hond niet weg te slaan. En ja hoor, openmaken. Alles eruit. De douanebeambte doorzocht zeer zorgvuldig de dubbele bodems maar vond niets. Toen vroeg ze aan mij of er misschien fruit in gezéten had. Ja, die banaan dus. Blijkt dat de geur tot zeven dagen voor de hond waarneembaar is! Weer wat geleerd zullen we maar zeggen. 

Alweer een shuttle, nu naar de autoverhuur van Hertz. De eerste rekening die ik onder ogen kreeg was er een met extra dekking, ongevraagd toegevoegd. Wat niet nodig was want we hadden alles al goed verzekerd. Nieuwe uitgedraaid dus, dat scheelde ruim $400! Door schade en schande was ik extra alert geworden, in mei hadden ze dit geintje ook al eens bij ons uitgehaald in Madrid. Dat geld hebben we uiteindelijk wel teruggekregen gelukkig. Maar een gewaarschuwd mens telt voor twee nietwaar? Wat wel fijn was: de auto werd voor de ingang klaargezet, we hoefden hem niet zelf op te halen. Inspraak in het type hadden we niet maar dat was ook niet nodig. We zijn dik tevreden met de Ford Escape, voorzien van alle nieuwe snufjes die je maar kunt verzinnen. 
Niet tevreden waren we met het hotel, Microtel. De prijzen van de hotels rond het vliegveld waren in enkele jaren tijd ongeveer verdrievoudigd dus hadden we, ondanks de zeer matige reviews, toch hier voor gekozen. Een advies: niet doen! De kamer was klein, er was nauwelijks plaats voor onze tassen. De lakens waren vermoedelijk wel schoon maar zagen er niet zo uit. De badkamer was gewoon vies. En het was warm, veel te warm en benauwd. Ach, we waren te moe om er veel aandacht aan te besteden. Slapen wilden we! En dat deden we.