Dag 14 - 31 juli: Mount Rainier

Dag 14 – zondag 31 juli: Mount Rainier N.P.

Het liep gisteravond toch even anders dan gepland. De genoemde Engelse dame had ook wel zin in een glaasje wijn,  en zo zaten we opeens gedrieën rond ons kampvuurtje gezellig te kletsen. Anna was voor het eerst in de USA en vond het leuk van ons wat informatie te krijgen over de verschillende parken en vooral de afstanden er naar toe. Ze wilde graag naar de Grand Canyon, maar aangezien ze maar twee weken  had was dat een doel dat bijgesteld diende te worden: véél te ver.
Intussen vorderde de avond al aardig en toen we afscheid namen hadden we eigenlijk geen honger meer…..ik heb nog wel wat crackers gegeten maar Bert hield het voor gezien.
Dit hebben we vandaag allemaal ruimschoots ingehaald met een Real American Brunch, van gebakken eieren met bacon en tomaat.
Daarna togen we op pad, eerst om motorolie te halen want er bleek veel meer in te moeten dan wij dachten, en daarna richting Mt Rainier. We waren amper onderweg toen het begon te spetteren en onze stoeltjes stonden nog buiten. Nooit aan regen gedacht. Onze handdoeken hingen er ook nog overheen en als die kleddernat worden ben je niet echt blij, dus maar terug om ze in de auto te gooien. Snel weer op pad. Ik keek nog eens goed op de kaart en ja hoor, we waren weer eens verkeerd gereden….we moesten precies de andere kant op. Dus voor de derde keer langs de man-zonder-huis-met-slaapzak-die-op-pad-was-naar-betere-oorden….
Goed, toen waren we echt op weg. De goede motorolie vonden we bij het vierde benzinestation, wel meteen vijf liter a raison van $23. Ik zal de bonnetjes maar goed bewaren! Morgen gaan we weer proberen de customerservice te bellen, op maandag lukt dat waarschijnlijk makkelijker.
Het was een prachtige tocht. Een veel begroeider gebied dan van Mt.St.Helens, maar schitterend om  gletsjers van zo dichtbij te kunnen zien! 

Het was dus weer heel veel stoppen onderweg om foto’s te maken. Het weer was ook beter geworden inmiddels en we hadden goed zicht op de berg. Het is de op vier na hoogste van Amerika, Alaska niet meegerekend: ruim 4100 meter hoog. Het is ook de enige berg in de omgeving van dat formaat  waardoor hij hoog boven alle andere bergen uittorent. Majestueus!

Wij hadden veel geluk hem in volle glorie te kunnen waarnemen. Na verloop van tijd besloot hij namelijk dat er zo wel genoeg foto’s van hem gemaakt waren en hulde hij zich weer in nevelen. Dat bracht grappige taferelen met zich mee: mensen die opeens meters verder naar een andere plek renden omdat ze dachten dat dáár nog wel een streepje zon op zijn hoofd zou vallen…..helaas, Rainier had andere ideeën daarover en piekerde er niet over zijn gezicht nog eens te laten zien. Tja, het kan verkeren.

Er lag nog ontzettend veel sneeuw, en er werden op grote schaal sneeuwballengevechten gehouden. We hadden haast het idee dat we met wintersport waren.

De elementen zijn vier in getal: water, aarde, lucht en vuur.  Dat is de gangbare norm. (Afgezien dan van de elementen in het periodiek systeem). Er is er echter nog een vijfde aan toe te voegen: dat waar wij ons in bevonden! Helemaal in óns element voelen we ons: schitterende kampeerplek en dito omgeving. Onze oogkassen beginnen het weer moeilijk te krijgen door de uitpuilende ogen bij het zien van alle schoonheid om ons heen. Wat ons betreft mag dat nog een hele tijd zo doorgaan!

Morgen naar Seattle. Hotels zijn er erg duur, zeker in de zomer, dus hebben we vandaag een plaats op een KOA-camping gereserveerd in Tacoma, buitenwijk van Seattle. Daar blijven we twee nachten. Die KOA-campings zijn weliswaar niet helemaal onze stijl maar in dit geval lijkt het ons toch een goede keuze. Bovendien stopt de metro voor de deur dus hoeven we niet met de auto de stad in.
Nu is het tijd voor het maal dat we gisteren wilden maken. Wordt vervolgd!

Dag 13 0 30 juli: Mt.St.Helens

Dag 13 – zaterdag 30 juli: Mt St Helens

Alweer een vreugdevol wakker worden: Inger aan de lijn! Dat is dan weer het voordeel van een motel, je kinderen kunnen je vanuit Nederland makkelijk even bellen. Hoewel, makkelijk…ze had er wel moeite voor moeten doen: de man achter de balie zat niet op zijn plek en ook al lag er een briefje met de mededeling dat hij over vijf minuten terug zou zijn duurde dat drie kwartier, zodat het geduld van Inger danig op de proef gesteld werd.... Maar uiteindelijk lukte het gelukkig, en het was leuk om even bij te praten. Ze was met Jette naar Erikah Badu geweest in Paradiso en daar hadden ze behalve een fantastisch concert meegemaakt ook nog oog in oog gestaan, of zelfs gezeten, met de ster in kwestie backstage!

Na de vertrouwde Starbucks coffee (de regular vinden wij erg lekker) zetten we flink de vaart erin om zo vroeg mogelijk bij de beoogde camping aan te komen. Via de I-5 en dan afslag 49 waren we om 11.15 ter plekke. Om te constateren dat het ….VOL was….We hebben toen maar even gevraagd naar andere opties, en we werden verwezen naar een First come First serve campground dertig minuten noordwaarts. Met samengeknepen tenen reden we die kant op en….het was niet alleen mooi, er was meer dan genoeg plaats in deze camping in het Lewis Clark State Park. We vonden een mooie plek met veel licht maar toch beschut en besloten meteen twee nachten te boeken. Er waren zelfs warme douches! (tot nu toe had elke campground die, dat is ook weer een bijzondere ervaring) Hèhè.....De tent stond zo, stoeltjes erbij en we waren weer helemaal het heertje.

We ontmoetten bij de ingang een Engelse dame die net als wij overal nul op het request gekregen had, ze was dan ook dolgelukkig dat er hier plaatsen voor het uizoeken waren. Hoewel we eerst baalden dat we wat verder van de vulkaan afstonden dan we wilden bood dit eigenlijk juist weer onvoorziene mogelijkheden: het lag heel centraal t.o.v. Mt.St.Helens N.P., Park Mount Rainier en zelfs Seattle. Vandaag bezochten we het eerstgenoemde. Deze vulkaan is in 1980 zeer heftig uitgebarsten, of liever gezegd ontploft. De gevolgen zijn nog duidelijk zichtbaar in de omgeving. Het Observatorium had een indrukwekkende film waarvan alleen al de presentatie de moeite waard was: een mooie filmzaal, een panoramisch doek en na de film werd als apotheose dat doek opgehesen waarna we schitterend uitzicht hadden op de vulkaan zelf die zich aftekende tegen een strakblauwe hemel. Erg de moeite waard vonden wij!
De hellingen rondom vormden samen een prachtig boeket, ongelooflijk zoveel bloemen als er bloeiden. En daar mag je dan allemaal gratis naar kijken...

Zoals in elk park moest ook hier toegang betaald worden. Hadden wij even mazzel: onze kaart van vorig jaar was nog geldig! We kregen een roze armbandje om en mochten toen naar het buitengedeelte, vanwaar je schitterend zicht hebt op het hele gebied. Op de heenweg hadden we trouwens al vele stops gemaakt voor even zo vele kodakmomenten. Zoveel moois, en allemaal natuur!

Toen we wegreden gaf de display van onze auto opeens de melding ‘ enginge oil change needed soon’…krijg je dat weer. We hebben de olie toch maar gepeild en het niveau was inderdaad te laag. Erg gek voor een nieuwe auto met nog maar 15000 km op de teller. We wilden natuurlijk ook geen risico nemen, en kochten dus twee liter bij de plaatselijke supermarkt. Helaas verdween de melding niet en bleef het niveau beneden alle peil…..dus dat wordt morgen bellen met de Customer Service van Dollar….(is inmiddels allemaal opgelost!)
Het gevaar is dat je door zoiets vergeet wat voor geweldige dag je hebt gehad, en dat wilden we perse niet. Dus bij de tent gekomen alle foto’s bekeken, op schijf gezet en een vuurtje gemaakt. Zo meteen gaan we koken en morgen is er weer een dag!