Dag 5 – woensdag 14 juli 2010 - reis USA.
Eerst even een aanvulling op het verhaal van de galerieën in Chelsea. Bij binnenkomst wordt je daar steevast welkom geheten door enkele dames die achter een bureau meestal niets zitten te doen. Er is een naam voor deze dames: gallerina’s worden ze genoemd. Hier schijnen vóór de recessie speciale modellen voor ingehuurd te zijn, om het esthetische plaatje van de galerie te versterken maar nu zijn het ‘gewoon’ studentes.
Dan nog even over een bijzondere ontmoeting: toen we dinsdag uit het Metropolitan kwamen en Central Park inliepen zagen we allemaal mensen met grote camera’s naar een boom kijken. Er bleek een grote havik op een tak te zitten, een enorm beest dat onverstoorbaar één kant op bleef kijken. Midden in de stad….
Nu dag 5.
Na wederom een Starbucks-ontbijt zijn we richting Coney Island getogen. Een flinke rit met de subway, deels bovengronds. Dat geeft je een aardige kijk op de buitenwijken van NY. In Brighton Beach zijn we uitgestapt en direct bevonden we ons in Rusland, of in elk geval iets dat daarop lijkt. Alles in het voor ons onleesbare cyrillisch geschreven, in de winkels maar ook op bijvoorbeeld uithangborden. We zijn langs het strand gaan wandelen, enorm uitgestrekt en kilometers lang. Anders dan wij gewend zijn zat er ongeveer om de honderd meter een strandwacht onder een knaloranje parasol over zee te turen, op zoek naar onvoorzichtige zwemmers. Langs het hele strand was een promenade van houten vlonders aangebracht, wat het geheel een enigszins ouderwets tintje gaf. Je zou er zo wat negentiende-eeuws geklede figuren verwachten.
Bij Coney Island, of liever gezegd het Lunapark (kermis) zijn we weer teruggegaan in de subway. Het Lunapark zie je trouwens ook regelmatig als decor passeren in films en series, dan meestal ’s avonds terwijl de hoofdpersoon een suikerspin eet of zoiets.
Terug naar Brooklyn (Breukelen) waar we een ontmoeting zouden hebben met Alexander, de man uit Columbia. We zijn eerst wat rond gaan lopen omdat het nog redelijk vroeg was. We zagen een Italiaans restaurant, maar dat was wel erg chique. We stonden even naar het menu te kijken toen de deur openging, en ja hoor, daar was Alexander! Keurig gekleed als ober en van oor tot oor stralend dat wij gekomen waren. Hij nodigde ons direct binnen, hoewel we ons wat ongemakkelijk voelden in ons zomerse kloffie – we hadden het zand van het strand nog tussen onze tenen zitten…maar A. verzekerde ons dat het allemaal niets uitmaakte. Toch hebben we eerst nog een rondje gelopen, nadat hij ons had uitgelegd wat de moeite waard was. Zo hebben we genoten van een prachtig uitzicht op Manhattan maar ook van de schitterende, zeer Engels aandoende huizen in Brooklyn Heights. Werkelijk een plaatje!
Terug bij het restaurant werden we bij de deur opgevangen door Frank, de eigenaar. Een Siciliaan-op-leeftijd die alles scherp in de gaten hield. Hij begeleidde ons naar een kleine ronde tafel op een centrale plek in de zaak, waar een bordje ‘gereserveerd’ op stond. En toen begon het…..Alexander kwam, met een vriend die ons zou bedienen die avond. Frank kwam er weer bij en bedankte ons uit de grond van zijn hart voor wat we voor A. hadden gedaan. Datzelfde deed de vriend-ober. Het restaurant bleek twee jaar geleden het beste (Italiaanse) van New York geweest te zijn, bestaat al 51 jaar en is nog steeds in handen van dezelfde familie.
We mochten kiezen wat we wilden, als we ook maar iets met mozzarella namen want die had de chef-kok (en mede-eigenaar) net zelf gemaakt. Dus maar een ‘caprese’ genomen. Die wilden we eigenlijk delen, maar dat vond men in de keuken geen goed idee dus we kregen er gewoon allebei één….
Toen kwam de chef-kok erbij. Met tranen in zijn ogen van ontroering bedankte hij ons namens zijn hele staf voor wat wij voor Alexander gedaan hadden. Dat zegt ook wel iets over het team waarmee men het restaurant runt natuurlijk, en die teamgeest was de hele avond merkbaar. Maar goed, wij vonden het helemaal niet zo bijzonder wat we gedaan hadden: iemand verliest iets en jij geeft het terug. Kennelijk komt dat niet veel voor in New York. Frank kwam op een goed moment ook nog vragen welk geloof wij hadden, en was echt des te méér aangeslagen toen hij hoorde dat we echt helemaal geen enkele religie aanhangen.
Nou ja, om een lang verhaal iets korter te maken: we werden de hele avond in de watten gelegd en kregen het heerlijkste eten en drinken dat je je maar voor kunt stellen. Toen we weggingen nam iedereen hartelijk afscheid, en natúúrlijk mochten we niets betalen, zelfs een tip voor de bediening werd niet geaccepteerd….
We hebben nog wel mailadressen uitgewisseld en zullen de foto’s die we maakten doorsturen.
De naam van het restaurant noemen we met plezier want het is sowieso een aanrader: Queen Ristorante (www.queenrestaurant.com).
Vol van deze bijzondere dag rolden we ons bed in.
Morgen naar San Francisco!
