Dag 24 – woensdag 8 augustus: Las Vegas

N.B. In het bericht van gisteren ontbrak een stukje, is nu bijgevoegd. Het staat na: Pluspunt!! (van de gordijnen)

Eerst nog wat plaatjes van ons hotel:

De ingang

De lobby

Eén verdieping telt ongeveer tien van deze lange gangen....een hele toer om hier niet te verdwalen....

Lijkt op.....dierentuin.....is: hoteltuin!

Luxehotel heeft luxe kolibrivanger

Na een zogenaamd Frans ontbijt – Bert had een crêpe met vers fruit en ik een simpele baguette met jam en boter, voor mij is er bijna niets lekkerders denkbaar ’s ochtends vroeg -  onder de Amerikaanse versie van de Eiffeltoren doken we het stadsgeweld in.

 Omdat het al behoorlijk warm werd bezochten we eerst maar eens een van de vele grote winkelcentra aan de Strip, heerlijk koel en bovendien een mooie binnenkomer om met de gekte van Las Vegas kennis te maken. Tot en met de blauwe lucht was alles uit de kast getrokken om een beeld van Parijs neer te zetten. Boten, huizen, je kunt het zo gek niet bedenken. 

En zo snij je een (water)meloen...natuurlijk

Na dit onwerkelijke bezoek maakten we een rondgang door de hotels die we de vorige keer niet gezien hadden. Je zou denken, hoezo hotels, maar in LV betekent dat iedere keer opnieuw in een andere wereld duiken. 

We zagen een compleet nagebouwd regenwoud, New York in grote-mensen-Madurodamformaat inclusief Empire State Building. 

Zelfs het trottoir is nagemaakt

En na al het shoppen/gokken kun je dan lekker eten, het vlees ligt al klaar!

Voordat je kennis kunt maken met deze droomwerelden moet je je wel eerst door een immens casino heen worstelen. Daar moet je natuurlijk blijven hangen, zo is de bedoeling. Maar hoewel ik me voorgenomen had deze keer $50 te vergokken stond het me zo tegen dat ik er maar van af gezien heb. 

Bijbehorend casino....ik speel, maar slechts een rol...

Bij één casino zagen we trouwens Michael Jackson, kennelijk herrezen, en evenzo een van de Blues Brothers. Je komt ogen tekort! 

Intussen word je, voornamelijk door Mexicanen, bestookt met vragen of je zin hebt in een lekkere hot deal waarbij ze je een kaartje in handen drukken met een dame erop in provocerende houding en schaarse kledij. We zijn er maar niet op ingegaan….en je vraagt je in gemoede af wie dat eigenlijk wel doen: de meeste mensen gooiden de kaartjes direct weer weg.       

In hotel New York New York wilden we wat drinken. Bij een café met tapbier schoven we aan. Er kwam al snel een serveerster, die onder luid geschreeuw eerst een papieren tafelkleed op tafel smeet, daar wat servetten achteraan gooide en vervolgens het bestek voor onze neus neerkwakte. Dat scheen leuk te zijn of zo. Wij wilden echter alleen wat drinken, en werden er dus even snel weer uitgesmeten. Dat wil zeggen, we mochten aan de bar gaan zitten maar met mijn hoogtevrees vond ik dat niet zo’n goed idee. Verder gezocht dus maar, en gevonden: een Ierse pub. Dat was een voltreffer. We hebben er wat gedronken en ook een heerlijk hapje gegeten, iets van vlees in bier gestoofd met verse groenten, dat alles in een deegflapje. Een soort empanadas op z’n Iers. De bediening was er geweldig en persoonlijk, en ik vergat compleet dat we in een nepomgeving waren. Dat besefte ik pas weer toen we eruit kwamen. Leuk!   

Al met al zijn we zo’n uur of tien onderweg geweest. De temperatuur liep op tot boven de 45 graden maar het deerde ons niet.  ’s Avonds aten we een hamburger, we passen ons altijd makkelijk aan aan de plaatselijke mores!

Dag 23 – dinsdag 7 augustus: Zion – Las Vegas

Je kunt Zion op twee manieren binnenkomen: via de zuidelijke of via de oostelijke ingang. De Zion-Mount Carmel highway leidt je langs de oostelijke kant en laat je ogen overuren draaien. Op de heenweg waren we er al langs gekomen maar we wilden er graag nog wat meer foto’s maken. Omdat we de tijd tenslotte aan onszelf hebben besloten we dus bij het verlaten van het park nogmaals diezelfde route te nemen. 

Zo kan het ook natuurlijk: huisvlijt!

Dan kom je in feite verkeerd uit voor als je naar Las Vegas wilt en heb je twee mogelijkheden: óf je rijdt weer terug en verlaat alsnog het park via de zuidingang, óf je maakt een omweg en pakt onderweg wat andere bezienswaardigheden mee. Dat laatste deden we. Het bleek een schot in de roos. Ten eerste konden we ons in Mount Carmel te goed doen aan heerlijke homemade pie waarbij we en passant nog wat kolibri’s op de foto konden zetten;

ten tweede brachten we een bezoek aan het Pipe Spring National Monument. Dit monumen geeft een aardig inkijkje in het leven van de Amerkaanse Indianen (in dit geval: de Kaibab-Paiute) en de pioniers. Bij binnenkomst werden we verwelkomd door een echte, grote, statige indiaan. Bert wilde later nog graag met hem op de foto maar toen was hij weg, jammer. Op het terrein is van alles te zien. Een paar oude huifkarren, er is een coral met longhorn-koeien, allerlei gereedschap uit vroeger tijden en verschillende gebouwen. Zo staat er een huis, het Winsor Castle, waar je alleen in kunt met een rondleiding. Die wordt elk half uur gegeven. Met de rondleider hadden we inmiddels al uitgebreid gesproken, een bijzonder aardige man  die veel wist te vertellen. Hij was al 28 jaar bezig de geschiedenis van het Zuidwesten te bestuderen. Op een badge konden we lezen dat hij een VIP-volunteer was, met meer dan 7000 uren vrijwilligerswerk op zijn conto. Ga er maar aanstaan! Leuk detail: hij heette Roggenmaker. We hoorden onder andere van hem dat de Datura (in Nederland als kamerplant gehouden) voor blanken dodelijk giftig is, dus je bent gewaarschuwd als je nu net een hapje wilde nemen. De indianen echter gebruikten hem als hallucinerend middel en sjamanen kwamen erdoor in trance.

Winsor Castle werd in 1880 bewoond door een Mormonenfamilie. Ze hadden elf kinderen, die vanaf zeer jonge leeftijd al mee moesten helpen op het land en met het vee (de jongens) of in het huishouden en de kaasmakerij (de meisjes). Dat gebeurde vroeger natuurlijk ook in Nederland, maar het werd hier goed in beeld gebracht.

De WalMart van de Indianen: de Yucca. Alle ondedelen van de plant werden gebruikt. Bloemen gegeten, van stengels werd touw gemaakt waar weer (o.a.) manden van gevlochten werden, van de wortels werd zeep gemaakt.

Handige jongens, die Mormonen: een bedbank!

Hier zie je het uitschuifsysteem van de bedbank.

Om voor 25 man te koken groot genoeg

Kaasdrogerij

woonruimte voor de cowboys

Een Longhorncow in de coral

Er was een uitstekend irrigatiesysteem

Na dit onverwacht leuke bezoek zetten we koers richting Las Vegas. Onderweg stopten we nog even bij de gele M zodat we op internet de routebeschrijving naar ons hotel, het Flamingo, konden vinden. Zeer centraal gelegen op de Strip. Het was niet moeilijk te vinden maar desondanks reden we eerst verkeerd: afslag gemist. Na enig zoeken en keren op plaatsen waar het absoluut niet kon reden we uiteindelijk de parkeergarage in. Die zijn hier altijd gratis, het enige wat men wil is het de gasten zo naar de zin maken dat ze steeds weer terugkomen (en dan al hun geld verspelen in het casino natuurlijk).  Bij de incheckbalie werd ons een upgrade aangeboden voor $30 per nacht, die we beleefd doch beslist afgeslagen hebben (dat was ongeveer wat we ook voor de kamer betaald hadden...) Daarop kregen we onze toegangspassen voor de kamer, op de 18^e verdieping….We stapten uit de lift en bevonden ons in een honderden meters lange gang met roze als voornaamste kleur. Alsof we een suikerspin binnenliepen. Die gang moesten we helemaal uitlopen om vervolgens in een andere, even lange gang te belanden. Goed voor de conditie, met onze tassen achter ons aanslepend. Aan het eind van die gang wéér een hoek om, en daar veranderde het plaatje. De psychedelisch roze vloerbedekking veranderde in aftands bruin, weliswaar met bamboemotief maar erg onaantrekkelijk. We waren beland in het oude gedeelte. Uiteindelijk vonden we onze kamer. Als je depressief wilt worden moet je vragen naar kamer 18062. Het was vast wel schoon, maar ouwe troep. Dat wilden we niet, en dus lieten we de bagage achter om bij de receptie een andere kamer te vragen. Onmogelijk, alleen met bijbetalen. Ok, cancel de boel dan maar, dan zoeken we iets anders. Maar dat was nu ook weer niet de bedoeling. ‘I’ll see what I can do for you’ en wég was het meisje achter de balie. Om even later terug te komen met de manager. Natúúrlijk konden we een andere kamer krijgen (en als je dan weet dat zo’n kamer sowieso al haast niets kost in Las Vegas, zolang je er niet in het weekend bent). Nee hoor, ze wilden ons zeker niet kwijt als gasten. Dus mochten we kijken op de 17^e verdieping. We deden de deur open en werden direct verrast door roze verlichting die uit de badkamer bleek te komen. In eerste instantie dachten we in een hoerenkast te zijn terechtgekomen maar dat viel mee. Het was een schitterende kamer, met mega-tv-scherm, alles erop en eraan. De badkamer was wel het pronkjuweel, heel ruim en modern. De douche had massagestralen die normaal gesproken je rug masseren maar bij mij precies op mijn schouderbladen gericht stonden, dat heb je als je klein bent. Wel een beetje gek: op de spiegel zat een groot zwart vlak waardoor je er niet goed in kon kijken. Jammer, minpuntje. O, en de gordijnen kreeg ik ook niet dicht, vervelend. Ze zaten klem in de rail. Nog ’n minpuntje. Tot ik op een knopje drukte naast het bed, toen gingen ze vanzelf! Pluspunt!! We namen eerst maar eens een lekkere douche in de luxe badkamer. Voor de grap drukte Bert op een knopje van de afstandbediening die in de badkamer lag, rare plaats. Tot onze schrik kwam het zwarte vlak op de spiegel direct tot leven: het bleek een ingebouwde televisie!! Dus terwijl je aan het douchen was kon je blijven kijken om maar niets te hoeven missen van alle reclame rond supergoedkope hypotheken, afslankmiddelen, medicijnen tegen astma/pukkels/horrelvoeten/ingegroeide teennagels, superieure universiteiten die slechts $60.000 per jaar kostten enzovoorts.  

Geheel tevreden liepen we nog wat rond op straat, waar het nog steeds bloedheet was. In het hotel, een stad op zich, aten we uiteindelijk een stuk pizza omdat we geen zin hadden heel veel geld aan eten uit te geven. Terug in onze kamer lieten we ons vallen in de hemelse matras en keken nog even naar de TV, maar dat kun je in Amerika net zo goed laten: alleen maar reclame ongeveer. Morgen de Strip op!