vrijdag 2 september 2011

Dag 45 - 31 augustus: thuiskomst

Dag 45 – woensdag 31 augustus: weer thuis

De vliegreis verliep voorspoedig, zij het met enige vertraging. Door een computerstoring konden de papieren betreffende de lading niet op tijd afgeleverd waardoor het vliegtuig anderhalf uur aan de grond gehouden werd. Door harder te vliegen hebben we weer 35 minuten daarvan ingelopen. Na ruim elf uur kwamen we aan in Düsseldorf. Net als op de heenweg moesten we lang op de bagage wachten, zo lang zelfs dat sommige mensen al doemscenario’s begonnen rond te strooien: vast allemaal in het verkeerde vliegtuig beland….maar gelukkig was dat niet waar, en na drie kwartier konden we dan eindelijk ons afhaalcomité in de vorm van onze dochters begroeten. Geen spandoek, zoals vorig jaar, maar het kan niet altijd feest zijn. Om af te kicken dronken we koffie bij de Starbucks en zetten daarna koers naar Groningen. Tja, en dan kom je thuis en lijkt het alsof al die weken zomaar wegvallen. Vreemde gewaarwording is dat toch altijd. Maar met de verhalen kwamen ook de herinneringen weer terug, en de komende tijd zullen de foto’s daar ook zeker een handje bij helpen. Evenals de verhalen op dit blog.

Dit jaar heb ik veel in de auto geschreven, op saaie stukken weg. Dat is het voordeel van blind typen: ik kan rondkijken en typen tegelijk. Omdat ik genetisch bepaald dan ook nog kan multi-tasken is het helemaal appeltje eitje natuurlijk (hoewel dat van dat multi-tasken wetenschappelijk in het geheel niet bewezen is).
Net als vorig jaar hebben we weer ontzettend genoten. De natuur is onnavolgbaar mooi, het kamperen is hier fantastisch en autorijden een heerlijkheid. Wat ons betreft blijft Amerika dus ons favoriete vakantieland voorlopig. De kust hoeft niet meer, maar het binnenland des te meer. Colorado moet ook prachtig zijn en eventueel een weerzien met Bryce en bijvoorbeeld Moab is ook niet uit te sluiten.
We kijken nu met iets kritischer blik dan vorig jaar, toen alles nog nieuw was. We hebben redelijk welvarende streken gezien, maar zeker veel meer armoede. Hele straten staan leeg, alle huizen zijn te koop. Mensen moeten keihard werken voor een bestaan op het minimum en er is nauwelijks een vangnet. Dat is schrijnend om te zien.
Op de campgrounds zie je campers van het formaat dubbeldekkerbus, waar dan twee mensen in ‘wonen’. Ook zie je hele gezinnen kamperen in twee of drie tentjes, van het formaat van die van ons. Het is goed mogelijk goedkoop vakantie te vieren op die manier, omdat je per plek betaalt. Voor zo’n vijftien dollar kun je met z’n achten op een plek staan. Men trekt er hier sowieso vaak op uit in de weekenden, mogelijk ook omdat de vakanties beperkt zijn tot twee weken per jaar.
Wat ook echt opvalt is het enorme aantal kerken, van verschillende kerkgenootschappen. Waar hier in Nederland de godshuizen omgebouwd worden tot buurtcentra of restaurant, spelen ze in de VS nog steeds een hoofdrol. Het lijkt me moeilijk om je, als je als buitenstaander in een plattelandsgemeente gaat wonen, te onttrekken aan de plaatselijke mores wat dat aangaat. Ik denk dat je dan al gauw buiten de boot valt. 
Wat we zeker gaan missen in Nederland is de ongelooflijk ontspannen manier van autorijden. Hier moet je je als voetganger haasten om over te steken, daar kun je er vanuit gaan dat je dat op je gemak kunt doen: alle auto’s stoppen al op een kilometer afstand ongeveer en gaan pas weer rijden als jij veilig aan de andere kant bent aangekomen. Ook invoegen op de snelweg gaat in de VS erg soepel.
Hoe dan ook, het was een prachtvakantie. Maar eens zien wat het volgend jaar wordt. Als het aan ons ligt……



Tot slot wil ik alle bekende en onbekende mee-lezers  bedanken, mede namens Bert, voor de reacties. Soms gekoppeld aan een bericht, soms privé, per mail. Dat maakt het schrijven extra waardevol.
Dus wie weet, tot een volgende keer! 

Dag 44 - dinsdag 30 augustus: terug naar huis!


Dag 44 – dinsdag 30 augustus: San Francisco naar Düsseldorf.

Ons afscheidsetentje bij de Hungry Hunter stelde ons niet teleur: het was geweldig. Net als vorig jaar smolt het vlees op je tong, en hier weten ze dat je groenten niet tot pap moet koken maar ze juist beetgaar laten. Zeer voldaan liepen we dan ook de honderd meter terug naar het motel. Dat had de volgende ochtend voor de verandering eens een goed ontbijt, in onze ogen dan. We konden gewoon brood roosteren en dat is voor ons precies goed. Meestal bestaan de ontbijtbuffetten, áls ze er al zijn, uit wat ondefinieerbare voorverpakte zoetigheden die je na verorbering ontheffen van het nuttigen van enig ander voedsel die dag, zo hoog is de calorische waarde ervan. Deze keer hadden we dus geluk. De bagage hadden we gisteren al gewogen, maar nu kwam het op het definitieve oordeel aan. Zo’n wegertje is toch van onschatbare waarde! We zaten wat de handbagage betreft exact op het aantal kilo’s dat was toegestaan (6 kg voor het ene rugzakje, 8 kg voor het andere, waar ook de laptop inzat). De grote tassen bleven zelfs enkele kilo’s onder het toegestane gewicht. En dat inclusief matrasjes, pannen en ander kampeerspul. Niet gek dus.
Om elf uur moesten we uitchecken en de vlucht zou pas om 18.00 plaatselijke tijd vertrekken. Toch zijn we toen maar vertrokken. Eerst de auto afleveren, dat was een fluitje van een cent. Bij de balie moest ik nog het geld terugvragen van de motorolie die we gekocht hadden (zie verslag Mt St Helens) maar ook dat gaf geen problemen. Daarna met de airtrain naar de luchthaven. We waren veel te vroeg natuurlijk en nestelden ons met alle tassen in een boekwinkeltje annex café. Heel klein, maar prettig om te zitten en wat te lezen. Na tweeënhalf uur, plotseling vloog de tijd toch weer, begaven we ons naar de loketten om in te checken. We waren de eersten ongeveer en hoefden niet te wachten. Wel moesten de slotjes van de tassen af in verband met douanevoorschriften. Alle andere keren dat we hiervandaan vlogen (nou ja, alle, dit was de derde keer) hoefde dat niet. Maar goed, we hebben ze braaf verwijderd. De douane vond Bert er erg verdacht uitzien. Hij moest dan ook een bodyscan ondergaan. Je moet dan in een soort ruimtecapsule gaan staan, je handen omhoog doen en wachten tot je opstijgt geloof ik. Dat laatste gebeurde niet maar het ding sloeg wel op hol: alle alarmbellen gingen rinkelen. Bert werd toch weer vrijgelaten en mocht zelf meekijken naar de scan, die duidelijk aangaf dat hij wel op zes punten Gevaarlijke En Waarschijnlijk Explosieve objecten bij zich zou dragen. Nader onderzoek wees uit dat het ging om de metalen knopen op zijn broekzakken…..maar ze vertrouwden het toch niet helemaal. Er werd dus ook nog een palmscan gemaakt. Over zijn handpalmen werd met een vochtige doek gewreven, waarna die doek gescand werd door de computer. Waarschijnlijk om naar kruitsporen te zoeken of zoiets…. Hij bleek gelukkig minder staatsgevaarlijk dan men in eerste instantie dacht en werd ontslagen van verder onderzoek. Hèhè….ook weer achter de rug. Het rugzakje met de pannen, wat normaal gesproken altijd op een grondige visitatie kan rekenen, werd ongemoeid gelaten. Na dit avontuur waren we toe aan de volgende stap: de bestellingen van de dochters bij elkaar zoeken in de taxfreeshop. Met enige hulp van vriendelijke, doch onverstaanbare Chinese dames is dat uiteindelijk ook gelukt.
Inmiddels waren we al flink door de tijd heen geschoten. We posteerden ons in het enige etablissement dat er op het vliegveld in de taxfree zone te vinden is en spendeerden onze laatste dollars aan een klein hapje en iets te drinken. Natuurlijk werd er ook een sanitaire stop gemaakt. Hier hebben ze van die moderne handendrogers, waar je je handen in moet stoppen om ze vervolgens langzaam omhoog te halen. Nou, als je wilt weten wat je échte leeftijd is moet je dat doen. Het vel wordt zo ongeveer van je botten geblazen en laat zich vol overtuiging extra rimpelen. Geef mij maar ’n papieren handdoekje, véél te confronterend allemaal….
Nu is het bijna tijd om te boarden. Ik sluit de laptop en plaats dit bericht als we terug zijn in Nederland.
Dat was onze tweede grote reis in de Verenigde Staten…….