woensdag 13 augustus 2014

Dag 38 – Zondag 10 augustus: San Francisco – Düsseldorf - Groningen

(Per ongeluk is er gisteren al een stukje van dit blog verschenen omdat ik op de publiceren- in plaats van de opslaanknop drukte. Inmiddels er weer afgehaald. Hier de goede en volledige versie!)

 

Wat doe je als je met je gezin gegeten hebt en daarbij de hele tafel hebt ondergeknoeid?
    a. Je maakt het schoon met je servetje
    b. Je schuift gewoon een tafeltje op, waar het wél schoon is
    c. Je roept de dienstdoende ober om het schoon te maken
    d. Je laat alles lekker zoals het is en blijft zitten in de troep

Straks het antwoord.

 

Gisteren keek ik maar eens na hoe laat we eigenlijk moesten vliegen. Ik dacht iets van 16.00 uur. Nee, half twee! Goed dat ik keek dus, dat betekende toch iets meer tempo dan we aanvankelijk van plan waren.

Het ontbijt in het hotel stelde sowieso al niet zoveel voor, hoewel er wel twee wafelijzers in bedrijf waren. Maar als je een ruimte van ongeveer 16m2 moet delen met vijftig anderen wordt het wel lastig jezelf van brandstof te voorzien. En aangezien het hotel vol was ontstond deze situatie al snel. Als een havik zaten we dus op de loer om te zien wáár we een gangetje zagen in deze mensenmassa, waarna we héél snel een greep in de broodbak moesten doen. Heel veel mensen stonden te eten omdat er niet genoeg zitplaatsen waren (12, geloof ik). Uiteindelijk lukte het ons toch om een bodempje te leggen. Hoewel het hotel verder uitstekend is mogen ze hier wel wat aan doen.

Mooi op tijd leverden we de auto af. Er werd met geen woord gerept over de auto, die eigenlijk te groot en te luxe was voor de geboekte klasse. Ook geen drop off kosten. Te betalen: $0,00. Dus dat was mooi.

Op het vliegveld ging alles heel vlot. We konden direct onze grote tassen kwijt die samen ruim onder het maximale gewicht zaten. Intussen bereidden we ons geestelijk voor op het douanegebeuren. Riem af, geld uit je broekzak, laptop uit de tas, telefoon in het bakje, schoenen uit, enzovoorts. Wij in de rij dus, netjes aansluitend achter tweehonderd anderen. Komt er een man heftig zwaaiend naar ons toe: no, no! We begrepen hem eerst niet. Hij wees ons een ándere rij, daar stond niemand. Dáár moeten jullie naar toe! Je bent Frequent Flyer! Wat dat betekende: géén schoenen uit, alles gewoon in de tas laten, alleen de jassen moesten apart. Geweldig! We waren in twee minuten erdoorheen terwijl de mensen in de andere rij zuchtend en steunend het hele ritueel moesten volbrengen.

Uitermate relaxed zochten we een plekje om het moment van boarden af te wachten. Het was erg rustig zodat ik op mijn gemak de laatste blogs kon bijwerken. Bert was met zijn zevenentachtigste boek bezig, of zoiets (ik heb er acht gelezen, vond ik ook al een hele prestatie) en tot onze verbazing was er gewoon gratis WiFi, zodat ik de blogs ook nog eens kon plaatsen. Dat is wel een punt van aandacht voor de luchthavens, dat internet. In Düsseldorf kreeg je een half uur maar meestal moet je al belachelijk veel betalen voor een kwartier. Goed, precies op tijd vlogen we met American Airlines richting Los Angeles. Net als de binnenlandse vlucht op de heenweg, met Delta, was ook hier alles weer uitstekend geregeld. Veel beenruimte, ook in de economy class (ik las laatst dat er een nieuwe Boeing 737 gebouwd gaat worden met juist nog 5 cm mínder beenruimte, voor o.a. Ryanair. En ik dacht toch dat de gemiddelde mens steeds langer werd. Wat klopt hier niet??) en zelfs op dat korte stukje kregen we nog iets te drinken aangeboden. In LA moesten we ruim drie uur overbruggen. Omdat we inmiddels honger hadden, het was half vier plaatselijke tijd, zochten we naar iets eetbaars. Zagen we toch een echte pizzeria, met pizza’s die zo de houtoven ingeschoven werden! Lang hoefden we niet na te denken, en na even wachten (echt vers gebakken) schoven we aan voor de allerlekkerste pizza die we ooit in Amerika gegeten hebben. Helemaal zoals het hoort, met dunne knapperige bodem en verse producten.

Ook de aansluitende vlucht naar Düsseldorf vertrok precies op tijd. In eten hadden we helemaal geen zin natuurlijk, en al zeker niet in de smakeloze vliegtuigmaaltijd die we aangeboden kregen: mac ham ‘n cheese, of chicken wings in BBQ sauce. Laat maar! Ik keek  een tijdje naar buiten, naar al het moois waar we een paar dagen geleden nog middenin zaten en toen was het genoeg.

                      vliegreis2 vliegreis3

                                           De Nevada-woestijn; Lake Powell   

We deden gewoon onze ogen dicht, ik stopte doppen in m’n oren en deed een slaapmasker op. Bert had dat allemaal niet eens nodig, die was zo onder zeil. Uren later werden we wakker, het grootste deel van de reis al achter de rug. Volgens plan landden we om 13.35, de tassen rolden al snel van de band en om 14.30 zaten we in de trein naar huis. Nou ja, wel nog drie keer overstappen. In Groningen pakten we een taxi en toen was het opeens helemaal voorbij…..

Als we ook figuurlijk weer helemaal geland zijn schrijf ik nog een laatste bericht. Nu eerst bijslapen!

(Het goede antwoord op de meerkeuzevraag: B. Er was een Duits gezin, met drie kinderen, dat ongelooflijk veel troep maakte bij het eten. Toen schoven ze gewoon een tafel op en kwamen de laptops/tablets tevoorschijn. Want die leg je natuurlijk niet op een vieze tafel.)

Dag 37 – Zaterdag 9 augustus: Monterey – San Francisco

Tja, en vanmorgen was het dan zover. Alles inpakken, uitzoeken wat naar de kringloop moest en de rest vast zoveel mogelijk in onze tassen pakken. Het ging behoorlijk vlot, en om tien uur reden we naar de Goodwill waar we achter lieten wat we niet meer nodig hadden. We reden de kustweg naar het noorden, omdat we zowel Santa Cruz als het Año Nuevo State Park nog aan wilden doen. Om half één waren we in Santa Cruz waar we wat rondslenterden en een sandwich aten bij Zoccoli’s Deli. Het is en blijft een gezellig stadje. Vandaaruit was het niet ver meer naar het Año Nuevo park. Je kunt daar zeehonden in hun natuurlijke habitat zien. Het was mooi zonnig wandelweer, aan de warme kant zelfs. We dachten dat het een klein eindje lopen zou zijn, maar al met al werd het toch een wandeling van een uur of drie. De zeehonden lagen nogal op afstand, in Point Lobos kom je er veel dichterbij, maar het was toch leuk. Vooral omdat er op elk uitkijkpunt een gids stond die van alles en nog wat kon vertellen. Wij vonden het een mooie afsluiting van de vakantie. Na afloop moesten we wel een kilo zand uit onze schoenen schudden, maar alla.

DSC00072 P1060079 DSC00078

In het midden een oud scheepswrak; het was gevaarlijk gebied om te bevaren, o.a. door de mist en de rotsen

 

 DSC00080  DSC00104 DSC00086

Links de vogelrots; de zeehonden tussen het wier; op de achtergrond het eiland waarop tot 1948 de vuurtoren gevestigd was. Bij het verlaten van het eiland heeft men ook de deur van het huis meegenomen, en toen hebben de zeeleeuwen het maar in bezit genomen. Je kunt je voorstellen hoe het inmiddels ruikt…

Met de navigatie (NavFree voor Android, werkt niet op Iphone) vonden we zó het hotel (Super8) in San Bruno. Vorig jaar was dat ook al onze laatste stop, en omdat het de perfecte ligging heeft t.o.v. vliegveld en autoverhuurbedrijf had ik het ruim van tevoren al geboekt. Dat was maar goed ook, want het was vol. Naast het hotel zit een uitstekend Mexicaans restaurant zodat we geheel voldaan het laatste deel van onze reis af konden ronden. Aan alles komt een eind……

Dag 36 – Vrijdag 8 augustus: Monterey

Als je iemand betitelt als ‘een kwal van een vent’ is dat negatief bedoeld. Aan een kwal hangt kennelijk een negatieve lading. Ik zou zeggen, ga eens kijken in het zee-aquarium in Monterey, afdeling jellyfish (dat klinkt trouwens véél vriendelijker)! Dan krijg je een heel ander beeld voorgeschoteld dat je kijk op deze dieren waarschijnlijk voorgoed verandert. Wij hadden een bezoekje aan deze zee achter glas in elk geval op het programma staan.

Maar eerst verplaatsten we onze tent naar een veel betere plek met meer ruimte en privacy. Want zo dicht op elkaar staan, dat vinden we maar niets.

               DSC09879

                          DSC09881 DSC09885

                                    Ruime plek, met ons eigen animatieteam!

Daarna naar de Starbucks, om een blog te plaatsen en toen op naar de vissen.

Vier jaar geleden waren we ook in dit aquarium geweest. We hebben er toen uren rondgedwaald, ons verbazend over de schoonheid van de onbekende onderwaterwereld. Omdat het een redelijk mistige dag was leek het ons helemaal niet vervelend er nog eens naar toe te gaan. Het is een héél groot gebouw, met allemaal verschillende afdelingen. We zagen enorme tonijnen, haaien en andere zilverkleurige torpedo’s  maar ook tekenfilmvisjes in felle kleuren en anemonen die als veldboeketten over de bodem uitgestrooid lagen.

                  DSC09887   DSC09899   P1050934

P1060028 DSC00007 P1050998

Wel bijzonder dat we die laatsten, mét de gekleurde zeesterren, ook zelf al hadden gezien in de tide pools aan de Pacific Rim. Het absolute hoogtepunt werd echter gevormd door de kwallen. Wat een prachtdieren zijn dat! We konden er eindeloos naar kijken.

 

         P1050957 DSC09938 DSC09940

 

              DSC09965  P1050965 DSC09968

Vorige keer waren er ook veel zeepaardjes, helaas vonden we er daar maar een paar van na lang zoeken. Navraag leerde ons dat ze weer op stal waren gezet, de expositie wisselt om de paar jaar. De otters waren er gelukkig nog wel, die zijn zo grappig! Je moet je echt losrukken van die malle snuiters, anders sta je er zo de hele middag.

                   DSC09927 DSC09931 DSC09933

Kortom, een aanrader eerste klas! Ook met kinderen is het geweldig. Er is enorm veel aandacht aan educatie besteed. Zo zijn er aanraakbassins, veel uitdagende doe-dingen en zelfs voor baby’s en jonge kinderen is er een speciale afdeling met allerlei leuks.

Eind van de middag zochten we in de haven de zeehonden nog even op. Ook dat is zo’n wonderlijk gebeuren: allemaal liggen ze bovenop elkaar op een groot vlot. Af en toe dondert er eentje af, of er wordt er gewoon een afgegooid, en dat gaat dan met veel zeehondengehuil gepaard. De grote zeerob mengde zich ook nu af en toe weer in de strijd en liet zich daarna uitbundig fêteren door de mooiste hondjes van de klas. Een feest om naar te kijken!

P1060068

Iets verderop stond een man vis te fileren. Eerst zat er een pelikaan op wacht om de restjes die hij opgooide in te pikken, toen werd hij verjaagd door een meeuw die ook wel zin had in een lekker hapje, en het eind van het liedje was dat ze er met z’n tweeën zaten en de buit broederlijk verdeelden. Daar kunnen sommige bevolkingsgroepen nog wel een voorbeeld aan nemen…..

P1060054 P1060062 P1060069

 

Eten deden we, net als gisteren, in Rosine’s. Voor het eerst – en het laatst – deze vakantie at ik daar een heerlijke Reuben sandwich. Bert’s hoofdgerecht, iets van vlees met gare broccoli en wortels, viel tegen. Jammer. Bij de tent hebben we nog wat gelezen, en toen was het voor het laatst in duikvlucht naar binnen. Morgen alle spullen naar de Goodwill, en wij naar San Francisco!

zondag 10 augustus 2014

Dag 35 – Donderdag 7 augustus: Calaveras - Monterey

Dit bericht kan heel kort zijn: we hebben een lange, saaie rit gemaakt. Het eerste stuk was mooi maar de HW 99 was verschrikkelijk. Veel werkzaamheden, druk, hele slechte weg. We namen, vlakbij Monterey, ook nog eens de verkeerde afslag, of liever, we misten de goede en dat kostte ons een half uur. Op zich niet erg, maar Jan en Jose (die we in Calaveras gezocht hadden) hadden ons onderweg een berichtje gestuurd dat ze op weg waren naar onze camping in Monterey, de Veteran Memorial Park Campground, en daar tot vijf uur konden blijven. Precies om vijf minuten voor vijf reden we het terrein op. Dat ook nog eens erg vol was, maar gelukkig was er nog nét een plekje voor ons. Wel op een heel vol stukje zodat we bijna bij de buren in bed sliepen, maar alla.

Op het moment dat wij aankwamen wilden Jan en José net weer weggaan. We konden gelukkig nog heel even bijkletsen voor ze weer terug moesten naar Santa Cruz. Overigens hadden zij dezelfde rit gemaakt, maar een andere route genomen waardoor ze er drie uur korter over gereden hadden. Tja.

‘s Avonds aten we bij Rosines’s Restaurant, een druk bezochte pleisterplaats met behalve de normale gerechten alle mogelijke taarten die de omvang hadden van een flinke hoedendoos (als iemand nog weet hoe die eruit zien). Helaas konden we na het hoofdgerecht geen pap meer zeggen, laat staan ook maar een kruimeltje van dat heerlijks verstouwen.

Aangezien we, zoals verwacht, bij de tent geen vuur mochten maken in verband met de grote droogte lagen we alweer vroeg onder de wol. Morgen de laatste dag!

Dag 34 – Woensdag 6 augustus: Calaveras

‘O, zeker, er is een paar dagen geleden nog een moederbeer met drie jongen gezien, zó leuk om die tegen te komen! Onze beren zijn helemaal niet agressief hoor. Die eten alleen maar mensen met zwarte mouwen aan hun t-shirt (die had ik)’ grapte de ranger in het Visitor Center van het park. ‘Gisteren is er trouwens ook een mountain lion (poema) gezien in de buurt van die trail. Ach, die doet niets hoor. Veel plezier!’

We besloten ons er niets van aan te trekken en de South Grove Trail te lopen. Bij elkaar niet eens zo ver, 8 km, dus prima te doen op deze mooie ochtend. De temperatuur was met 25 graden ideaal. Ook gradueel niet al te moeilijk dus we konden flink de pas erin zetten. We liepen uitsluitend door het bos, met Redwood Sequoia’s waarvan sommigen behoorlijk groot en dus oud waren. Zo langzamerhand hebben we er heel veel gezien. Het was een beetje jammer dat er verder geen afwisseling was in het landschap, dat maakt het altijd interessanter, maar desondanks was het een prettige wandeling.

 

                     DSC09826  DSC09828 DSC09846

Verder keutelden we wat aan. Beetje lezen, beetje schrijven. In het dorp even skypen naar een jarige schoonzus. Benzine tanken.

DSC09861 DSC09862 DSC09863

Nog even naar de enorme boomstronk op het kampeerterrein lopen. Op tijd met het vuurtje beginnen. Lekker eten. De laatste fles wijn opentrekken én leegdrinken natuurlijk. Genieten van de mooie avond. Saai? Nee, heerlijk!

vrijdag 8 augustus 2014

Dag 33 – Dinsdag augustus: Lone Pine – Calaveras Big Tree State Park

De FBI liet ons niet met rust. Met ontzettend veel moeite hadden we ze afgeschud, enkele dagen geleden, maar nu bleek dat toch een illusie.

 
We reden weg van onze wereldplek in Lone Pine. Om bij ons volgende doel te komen, Calaveras, moesten we bóven Yosemite langs, over de Sonorapas, en dan nog een flink stuk in noordwestelijke richting. In het Calaveras SP zouden we mogelijk onze vrienden Jan en José treffen die via een Facebook berichtje hun aanwezigheid daar hadden aangekondigd. Daardoor waren we ook op het idee gekomen erheen te gaan, voor die tijd hadden we nog nooit van het park gehoord. Aangezien we op zoek waren naar iets nieuws om de vakantie mee af te sluiten kwam het als geroepen.

Bij Mono Lake stopten we kort om een foto te maken en te constateren dat de meeuwen, die anders met tienduizenden neerstrijken op de rotsen, vakantie hadden genomen. Geen meeuw te zien! Waarschijnlijk waren ze weer terug richting Californische kust.

 

DSC09800

 

Rustig kachelend reden we verder. Vlak voor Sonora Junction, op de HW395, kwam een Highway Patrol Police met gillende sirenes ons tegemoet. Dat gebeurt wel vaker dus we schonken er geen aandacht aan. Echter, hij was ons nog niet voorbij of met gierende banden keerde hij, om vlak achter ons te gaan rijden. Een hele kerstboom aan knipperende verlichting voerde hij op het dak van zijn auto en de claxon loeide onafgebroken. Nou, ik kan je vertellen dat het behoorlijk intimiderend voelt. Inmiddels zat hij ongeveer op onze achterbumper en we kregen de indruk dat we misschien maar beter konden stoppen. Ik riep nog tegen Bert ‘raampje open en handen op het stuur!’ want dat je vooral niet uit moest stappen had ik wel begrepen. Met al het licht en geluid aan schoof de sterke arm der wet naast ons. Het raampje van zijn auto ging open. Nu zul je het hebben! Als de FBI op jacht is naar een lange Fries uit Nederland leg je altijd het loodje tenslotte. Hoe je het ook probeert te ontlopen. De politieman keek ons eens boos aan, keek nog een keer, draaide zijn raampje weer dicht en……spoot ervandoor! Niet omdat wij hem angst ingeboezemd hadden maar omdat wij kennelijk niet degenen waren die hij zocht. Pfff……Je weet dat je niets verkeerd gedaan hebt, zelfs de maximumsnelheid niet met een half mijltje overschreden, en tóch, en tóch…..je schrikt je gewoon het apelazarus. In dit land voelt het allemaal bovendien een haartje erger.

Na deze haast surrealistische ervaring overwonnen we in een rustig tempo de Sonorapas, die hoog en prachtig was.

P1050881

Vlak na het Columbia State Park reden we over een brug die het enorme New Melones Lake overspande. Het was een uur of zes, en alles leek in goud gedompeld.

                                      P1050887

Om een uur of zeven vonden we in het Calaveras SP een prachtplek, alweer een half bos voor jezelf. Dat bos bestaat voornamelijk uit oudere en jongere Redwoods en omdat die zo hoog zijn levert dat veel licht en lucht op. Bovendien keken we uit op een enorme bloemenweide waar een wandelpad overheen was aangelegd in de vorm van een plankier. Heel geschikt om twee dagen door te brengen. ‘s Avonds speurden we nog de hele camping af op zoek naar Jan en José, maar die bleken achteraf ergens in een huisje te zitten.

 

        P1050907  DSC09873 P1050911

                                  DSC09812 P1050893

Het is en blijft iets bijzonders. Zo’n hele grote campground waar het om half negen stikdonker is (nergens verlichting) en je dan alleen nog het schijnsel van de verschillende kampvuurtjes ziet. Haast mystiek…..

Dag 32 – Maandag 4 augustus: Las Vegas – Lone Pine

Om kwart over acht werd er op de deur geklopt. Omdat we niet meteen reageerden werd er aan de andere actie ondernomen: de deur werd opengemaakt. Door de huishoudelijke dienst. Ik stond net op het punt onder de douche te gaan en Bert lag nog te sudderen in bed, dus we begonnen heel hard NO te roepen. Pas toen ik daar een Spaans accent aan toevoegde werd de deur weer dichtgetrokken. Voortaan toch maar het kaartje ‘please do not disturb’ aan de deur hangen….

Het ontbijt namen we in het hotel. Dat is een ervaring die je net wilt missen. Alleen al om te zien hoe mensen maar weer eindeloos opscheppen van – in onze ogen – vieze vette dingen als biscuits in gravy (dikke zachte koekjes met een soort ragout die er meer uitzag als hondenkots), of pizza om acht uur ‘s morgens. Gelukkig was er ook vers fruit, toast en cornflakes. Om toch iets exotisch te proberen schepte Bert de broodpudding op zijn bordje en die was redelijk eetbaar, hoewel ik hem iets te zoet vond.

 

20140804_100314                                 De ontbijtzaal in het Main Street Station Hotel

Op weg. Vrijwel om de hoek werden we getroffen door een man, zittend op de stoep met wat rotzooi om zich heen, die erbarmelijk zat te huilen. Volkomen radeloosheid sprak uit zijn ogen. We voelden ons op een of andere manier bijna schuldig, hoewel we er niets aan konden doen. Als je hem geld zou geven zou dat zonder twijfel in geestverruimende middelen worden omgezet. In de trieste wetenschap dat het leven van deze meneer (en dat van vele anderen) nooit zou veranderen reden we toch maar verder. Het bleef even stil in de auto….

Door naar Death Valley. Dat is het laagstgelegen gebied ter wereld, op het diepste punt 86 meter onder de zeespiegel. Tegelijkertijd worden hier ook extreem hoge temperaturen gemeten. Vorig jaar maakten wij er 48 graden mee, dit jaar schijnt het warmterecord gebroken te zijn en werd het 58,3 graden. Nu was het ‘slechts’ een kleine 38. Met een windje erbij voelde dat best aangenaam.
We hebben het over woestijngebied, dat ooit geheel onder water lag. Vandaag maakten wij mee dat de weergoden een poging ondernamen dit gebied maar weer eens in oude staat te herstellen. Gisteren had ik, in de tien minuten dat ik natuurlijk tevergeefs naar iets interessants zocht op tv, wel gezien dat er een waarschuwing voor flash floods in de omgeving van Las Vegas werd afgegeven, maar veel aandacht had ik daar niet aan geschonken. We reden dus gewoon de route via Pahrump naar DV. Dat er heel veel regen gevallen was zagen we wel, met in de verte ook alweer een enorme hoosbui.

P1050803

 

Vlak voor de kruising die je in westelijke richting het park invoert, bij het Opera  House (annex hotel), zagen we auto’s aan de kant staan en een zwaailicht van een of andere hulpdienst erachter.

20140804_150700

P1050805

Tja, en toen zaten we er middenin. Het hele kruispunt stond al onder water, en niet zo’n klein beetje ook. Een bus, die erdoorheen probeerde te komen, moest maken dat hij achteruit terugkwam om niet meegesleurd te worden.

   P1050807 P1050809 P1050811

 

P1050814

                                             Deze zware auto kon er nog nét door

Tot op dat moment vonden wij het eigenlijk nog wel grappig, maar toen het water alle lager gelegen gebieden binnendrong realiseerden we ons dat het echt niet zo grappig was. Net als alle andere wachtenden keerden we de auto’s om ze hogerop veilig te stellen. En waar we een paar minuten daarvoor nog gewoon over het asfalt waren gelopen moesten we nu onze schoenen en sokken al uittrekken. Wadend door het water, zo geel ware het de Jang-Tse-Kiang, kwamen we bij de auto.

P1050816

Een eindje verder zetten we hem op een hogere plek, want teruggaan was ook geen optie meer. Intussen dreven de boomstammen die als hekje langs de weg fungeerden al los op straat. Overal om ons heen was water, het begon steeds harder te stromen.

P1050813

 

De mensen van het Opera House Hotel probeerden tevergeefs te voorkomen dat het water het gebouw binnen zou dringen. Ze gooiden er alles wat ze aan dekens en slaapzakken hadden tegenaan. Een medelander/Nederlander zei ‘ach, dat zijn ze wel gewend denk ik’ waarop ik hem lichtelijk verbijsterd aankeek. Nou én? Maakt dat het minder erg?

 

DSC09765

 

DSC09766

We liepen wat heen en weer, niet wetend wat te doen. Tot ik zag dat de plek waar de auto’s stonden óók helemaal ingesloten werd door zeer snel stromend water. Iedereen reed dus, door een flinke plas van zeker al 20 cm, z’n auto weer weg. Opeens werd er geroepen dat we erdóór konden. En dat klopte. Sneeuwschuivers hadden het water zo van richting doen veranderen dat het kruispunt min of meer begaanbaar geworden was. Langzaam rijdend konden we zo onze weg vervolgen. Maar hoe het verder ter plekke afgelopen is, dat weten we niet. Want het begon net weer te regenen toen wij weggingen, en een héle kleine hoeveelheid kan al grote gevolgen hebben. We zijn er goed vanaf gekomen, en werkelijk gevaar was er niet denk ik, maar je ziet wel met eigen ogen hoe ontzettend snel zoiets kan gaan.

Goed, de knop om en Death Valley binnengereden. Voor de derde keer konden we ons vergapen aan de wonderbaarlijke wereld vol kleurenspel en schaduwen, zich aftekenend op de scherpe vormen van het gebergte. Foto’s maakten we nauwelijks, we hébben er al zoveel. Maar eenmaal bij Zabriski Point konden we het toch niet laten. Zo´n bijzonder schouwspel van kleuren en vormen, dat is uniek.

 

DSC09775Op geen enkele manier doet de foto recht aan de werkelijkheid…..je moet echt het gebied in en dat deden we deze keer niet.
Meer foto´s in onze verslagen van 2010 en 2013.
 

 

We stopten ook nog even bij de Sand Dunes, om daarna het gebied weer uit te rijden.

 

DSC09777

Om zeven uur ‘s avonds reden we Lone Pine binnen. De lucht was wat onstabiel, dus ik vroeg bij een benzinestation of zij iets wisten van de weersvooruitzichten vannacht – op nog meer regen zaten we niet te wachten. Iedereen ging zich ermee bemoeien, en uiteindelijk zochten ze op hun smartphone voor ons op hoe het eruit zou gaan zien. Dat leek gunstig, en hoewel onze raadgevers ons voor gek verklaarden (koud immers, in de bergen!) reden wij spoorslags naar de campground waar we al twee keer eerder geweest waren. Op het eerste gezicht leek het vol, maar bij nader inzien waren er toch nog vrije plaatsen, en wat voor plaatsen! We vonden een wereldplek. Alweer. Met het mooiste uitzicht dat je je maar denken kon, bergketens aan twee kanten, aten we onze pasta met courgette, knoflook, ui, tomaat en parmezaanse kaas. De courgette lag al een tijdje te wachten en was enigszins rimpelig geworden, maar nu hij in de pan mocht bijkomen werd hij weer helemaal enthousiast. Kortom, een uitstekend maal. Het vuurtje brandde, wij konden ons geluk weer eens niet op. We gaan hier nooit meer weg!

   P1050850 P1050855 P1050861