Vrijdag 9 september–dag 18: Moab (Arches)

Gisteren hadden we al gezien dat er bij de ingang naar Arches lange rijen stonden om 9 uur ‘s morgens. Reden voor ons om dat vandaag vóór te zijn, niet alleen vanwege die rijen maar ook vanwege de snel oplopende hitte overdag. Zo stonden we om 7.15 op het viewpoint van waaruit je Delicate Arch op afstand kon zien, met de mooie lichtval van de ochtendzon. Het was niet spectaculair maar toch de moeite waard. Op weg naar het volgende onderdeel van de dag, de Landscape Arch, stopten we enkele keren voor wat foto’s. Het is allemaal zó bijzonder dat het je bevattingsvermogen te boven gaat. Maakt niet uit hoe vaak je hier al geweest bent. Bij de trail naar de Landscape Arch was nog meer dan genoeg parkeerruimte. Toch liepen we niet alleen, vele anderen hadden dezelfde gedachte gehad en waren vroeg van start gegaan. Hinderlijk was het niet, het was nog net geen file. We liepen stevig door tot we bij deze wonderlijke natuurlijke boog aankwamen.
                                  
Een aantal jaren geleden deden we deze trail ook maar toen was het zeker tien tot twaalf graden warmer. Nu ging het allemaal heel makkelijk. We hebben sowieso veel geluk met het weer. Een paar weken geleden was het overal uitgesproken onbestendig met erg veel wateroverlast tot gevolg. Zelfs in de gebieden waar het anders (bijna) altijd droog is. Dat het hier ook goed geregend had zagen we aan de nog vochtige aarde op plaatsen waar het water zijn weg naar beneden had gezocht. Nu was het weer echter stabiel en in de vroege ochtenduren prima om actief te zijn. Goed, we liepen zover mogelijk omhoog totdat we de blauwe lucht volop onder de boog door zagen komen. Wat een plaatje! .Hij ziet er heel fragiel uit, mede omdat er op 1 september 1991 een stuk van 18 meter lengte onderuit viel. Het is te hopen dat het daar voorlopig bij blijft, anders is er van de hele boog niets over.
Iets verderop begon de trail naar de Double O Arch. Deze trail staat aangegeven als moeilijk. Het eerste stuk ging gewoon goed. We klauterden lichtvoetig over de enorme ronde stenen naar boven. Tot we bij het gedeelte kwamen waar je echt met handen en voeten moest klimmen met aan beide zijden iets dat wat leek op een afgrond. Tja, en daar loop ik dan vast met mijn hoogtevrees. Bovendien had ik mijn stokken bij me, die zaten me eerder in de weg dan dat ik er gemak van had in dit geval. En dan was er nog mijn knie. Hoewel hij een stuk minder dik was dan een paar weken geleden vertrouwde ik het toch niet helemaal. Alles bij elkaar besloten we, wel na enige aarzeling want het leek erop dat het maar om een klein stukje ging, toch maar terug te gaan. Stel je voor dat ik me zou verstappen, dan kom je niet meer naar beneden.
                                              
Dus nu wachten we op de foto’s van onze dochter, die is er wél onlangs geweest. Op de terugweg deden we de Pine Arch en Tunnel Arch nog even aan.
                                                         

                                                            
Bij die laatste was een goed beschaduwde plek met een boomstam om op te zitten, daar aten en dronken we wat. Net toen we daar weggingen kregen we gezelschap van een oudere, moeilijk lopende man die daar door zijn vrouw geparkeerd werd zodat zij zelf wat mobieler was. In rap tempo verdween ze richting Landscape. Hopelijk heeft ze haar echtgenoot wel weer opgehaald later….
Nadat we bij alle hoogtepunten op weg naar de uitgang nog wat foto’s hadden gemaakt vonden we het wel welletjes. Het was alweer razend druk aan het worden, bijna niet leuk meer. Er  liepen zelfs dames met hun handtasje in de hand alsof ze aan het shoppen waren in een drukke winkelstraat. Ook zagen we een stel, de man in pak en de vrouw met keurig gesteven pantalon. Alsof ze naar een congres gingen. Ik vrees alleen dat er van die mooie kostuums niet veel overgebleven is. Het pad was namelijk net zo zanderig als de paden die bij ons in Nederland van de duinen naar het strand lopen.Daar kom je ook niet met schone voeten uit.
Bij de City Market haalden we lekker vers brood voor een late lunch. Gisteren was dat brood ook al zo goed bevallen. Nou, dat konden we vergeten. Het French Bread (wat in de verste verte niet lijkt op wat voor baguette dan ook) werd slechts vers afgebakken om 16.00, 17.00 en 18.00 uur. Waarom? Geen idee…..Bij de broodafdeling zag ik wel de niet-afgebakken broden liggen. Ik vroeg een medewerker of ik daar een van kon krijgen., toen nog in de veronderstelling dat het net uit de oven kwam. Ja hoor, dat kon. Het was zacht, van buiten en van binnen. Eerder klef zelfs. Wat bleek: de broden worden gewoon ‘s middags even opgewarmd zodat het líjkt alsof ze net afgebakken zijn. Tja. We deden het er maar mee. Daarna had ik ruim de tijd om bij de receptie buiten op een bankje in de schaduw in alle rust een blog af te maken en te posten. Aan het eind van de middag dronken we nog wat bij de Brewery en daarna haalden we bij de Village Market, ernaast, een gebraden kip. Met wat tomatensla en het brood van die middag erbij hadden we een prima maaltje. Hoewel je voor echte goede gebraden kip in Portugal moet zijn maar dat lag een beetje uit de route.
Omdat het internetsignaal bij de cabin zo zwak was poste (Bert twijfelde hier over de spelling: in het Nederlands ishet postte met dubbel t, maar ik gebruik de Engelse term en dan klopt het zoals het er nu staat) ik nog een blogbericht bij de receptie en daarna was het toch echt tijd voor een glaasje wijn op de veranda, met uitzicht op oneindig veel sterren. Morgen naar Capitol Reef.

Donderdag 8 september – dag 17: Moab (Canyonlands)

Kennen jullie John? John van de City Market in Moab? Als dat niet zo is en je bent in de buurt, breng hem dan een bezoekje. Dat deden wij ook, aan het eind van deze dag. Maar we begonnen anders.
Na een snel ontbijt reden we naar een van de drie meest bezochte parken van Moab: Canyonlands. De andere twee zijn Arches en The Needles, hoewel die laatste wat verder weg ligt en minder bezoekers trekt. Het wordt een herhaling van zetten, ook  hier waren we al enkele malen eerder. Toch maakt dat helemaal niet uit voor de impact die het heeft, elke keer opnieuw slaat de betovering toe.

                     

Zoals alijd is het lastig van een klein scherm, meestal ook nog in slecht licht, goede foto's uit te zoeken. Maar het is een impressie.

Als je het niet met eigen ogen gezien hebt geloof je gewoon niet dat het bestaat. Kortom, we genoten weer met volle teugen. Moab heeft het wat dat aangaat goed gedaan: op het moment dat de activiteiten rond de winning van uranium hier afnam kwam het toerisme langzaamaan op gang. Dankbaar gebruik makend van de infrastructuur die in de jaren vijftig de regio had ontsloten om de mijnen toegankelijk te maken. Dat toerisme neemt ook hier, net als in Yellowstone, elk jaar toe. Bussen legen hun lading met de mededeling ‘over 20 minuten vertrekken we weer’ zodat de passagiers niet weten hoe snel ze plaatjes moeten schieten. Niet van de omgeving, maar van elkaar. Tegen een mooie achtergrond, dat dan weer wel. Bij de volgende busstop herhaalt zich het tafereel zodat al die mensen thuiskomen met zeshonderd foto’s van zichzelf….

                                                        
Goed, wij reden ons rondje en gaven alles iets meer tijd. Een vriendelijke meneer vroeg of we hem op de foto wilden zetten. Wij zijn de beroerdste niet dus prima. Als wederdienst wilde hij dat ook van ons doen, waarop Bert iets te enthousiast ‘nee!’ riep. Dat vond ik toch wat onvriendelijk overkomen dus ik overrulede hem met ‘ja graag!’. Zo gezegd zo gedaan en het resultaat was best aardig. Toch?

Mini en Maxi in Amerika!

                                               
Tegen een uur of half vier reden we Moab weer binnen. Eerst stopten we bij een Bakery, naïef als ik was dacht ik daar lekker brood te kunnen kopen. Mis. Je kon er wel lekkere sandwiches krijgen en daar hebben we er een van meegenomen. Het ontbijt was al best lang geleden tenslotte. We namen het mee naar de cabin om het daar op te eten, aangevuld met een beker Clamato. Zo lekker is dat! Bert dook z’n boek in en ik schreef wat aan het  blog. Later op de avond reden we naar de supermarkt, de City-Market. We zagen daar hoe iemand vanuit de achterbak van zijn auto een soort liftje naar beneden liet met daarop een scootmobiel. Dat verbaasde ons niet, de man was werkelijk zo zwaar dat hij nauwelijks een stap kon zetten. Heel triest. Des te groter was onze verbazing toen er nog een vrouw uitstapte waarbij de man zich even onze kant omdraaide. Wat bleek: hij was de verpleger van de vrouw….Bizar.

Bij de vleeswarenafdeling werkte John, uit het begin van dit blog . Een alleraardigste man die niets liever deed dan de klanten tevreden stellen. Zo ook de dame die net voor ons aan de beurt was. Zij wilde graag een onsje ham. Er lagen ongeveer twintig verschillende soorten in de vitrine maar zij wist precies welke voor haar gesneden moest worden. Die lag voor haar neus, nieuw in de verpakking. John wilde – logisch – niet zomaar een nieuwe aansnijden. Wie weet had hij nog wel iets liggen. Hij dook dus onder de toonbank de vitrine in. Talloze zakjes vleeswaren kwamen naar boven. Uiteindelijk had hij het gevonden. ‘Kijk mevrouw, hier kan ik nog wel iets vanaf halen voor u’ riep hij enthousiast. Om zichzelf even later te corrigeren: ‘O nee, dat is kalkoen….’ Waarna de zoektocht opnieuw begon. Inmiddels waren we een kwartier verder. De mevrouw in kwestie keek af en toe verontschuldigend achterom, alsof zij er iets aan doen kon. Bert was intussen  maar op zoek gegaan naar Gatorade lemon, dat gaat er met liters doorheen bij ons. Toen hij terugkwam had John nog niets gevonden. Het eind van het liedje was, natuurlijk, dat de nieuwe ham toch aangesneden moest. Hèhè. Eindelijk. De mevrouw kreeg haar ham en wij waren aan de beurt dachten we, we wilden pastrami voor op brood. Nou, mooi niet. ‘Mag ik ook nog een half pond kaas?’ Waarop de geschiedenis zich herhaalde. Gelukkig waren we daarna wél aan de beurt en John liet ons grootmoedig een plak pastrami van ongeveer twee ons proeven. Ja, lekker, doe die maar!
Met het knapperige witbrood erbij dat deze supermarkt zowaar verkoopt (helaas alleen ‘s middags, rare jongens die Amerikanen) hadden we zo toch een heerlijk avondmaal. Morgen maar eens een onsje ham proberen.