Dag 27 – zaterdag 11 augustus: Grand Canyon

Een raar verschijnsel hier: je kunt overal gewoon vuurwerk kopen. Maar volgens mij schreef ik dat vorig jaar ook al eens. Met alle bosbranden en vooral het gevaar daarvoor toch opmerkelijk. 

Maar goed, het was vandaag shuttledag. Een deel van het park kun je alleen maar met de shuttlebus bereiken, tenminste, tussen april en oktober. Zo probeert men de uitstoot van CO² te verminderen. Bovendien, als je ziet hoe druk het hier bezocht wordt, scheelt het heel wat in het aanleggen van parkeerplaatsen.
De shuttle naar de westbound doet op de heenweg negen plaatsen aan en op de terugweg drie. We maakten dus een plannetje waarbij we uiteindelijk maar twee keer uitstapten op de heenweg en de rest liepen we langs de rim. Onze eerste stop was Hopi-point. Dit is een zeer populair uitzichtpunt waar je ook een heel mooi zicht hebt bij zonsondergang. Normaal gesproken ziet het er zwart van de mensen, nu waren we er alleen. 

Vanuit dit punt liepen we een stukje terug naar Powell-point om daar weer op de bus te stappen. De naam Powell kom je hier vaak tegen; majoor Powell was de eerste onderzoeker die – met een groepje medestanders samen – geprobeerd heeft in bootjes de Colorado af te zakken om zo inzicht te krijgen in het landschap. Hij deed dat alles met maar één arm, de andere was namelijk door een verwonding geamputeerd.
Vanuit elk punt zie je de Canyon anders. Ander licht, andere vormen, andere kleuren. Allemaal even indrukwekkend. En omdat we vrij vroeg waren was het ook nog rustig, waarschijnlijk is dat later op de dag wel een ander verhaal.

Na dit grandioze natuurverschijnsel hadden we behoefte aan een tegenhanger en dus vulden we onze magen met een – echt goede – hot dog. De rest van de dag gebruikten we om plannen te maken voor het laatste deel van de reis, te schrijven, te lezen, te koken en een vuurtje te stoken. Het bevalt ons hier zo goed dat we lekker nog een dagje blijven, kamperen om het kamperen. Tijd genoeg!

Dag 26 – 10 augustus: Grand Canyon South Rim

Dat je 't maar even weet....this is America!

Van de slechtste naar de beste campground…het kan verkeren. Vlak voor we bij de Grand Canyon waren zag ik een bordje staan: Campground Ten-X, National Parks. Kijken dus! Het was in een woord schitterend. Alsof je op de Veluwe was en daar je tent op een plek naar keuze kon opzetten. De beslissing was dan ook gauw genomen: hier prikken we ons tentje neer! 

Het licht dat door de bomen sijpelde, schaduw in overvloed, héél veel ruimte….voor ons het paradijs. Ok, haast geen enkele voorziening, alleen een ‘vault toilet’ en een kraan, maar dat is voor ons meer dan genoeg. Kosten: $10 per nacht. En, het mooiste van al, echt op steenworp afstand van de ingang van het park. Je snapt niet dat mensen dan überhaupt nog op een overvolle camping twee kilometer dichterbij gaan staan…

Nadat we ons geïnstalleerd hadden gingen we op verkenning. Zo langzamerhand hebben we wel wat gezien aan canyons, en twee jaar geleden hadden we de North Rim uitgebreid bezocht, maar toch overdondert het je elke keer weer, zo’n enorm allesomvattend natuurverschijnsel.

We besloten het rustig aan te doen en na een picknick ter plaatse hadden we opeens ontzettend veel zin om lekker te gaan lezen bij de tent. Morgen dan de rest maar doen. Zo’n mooie kampeerplek, daar moet je toch juist gebruik van maken en van genieten?

Aldus geschiedde. 

Dag 25 – donderdag 9 augustus: Las Vegas - Grand Canyon.

Omdat we hotel Treasure Island nog niet gezien hadden togen we daar vanmorgen vroeg als eerste heen. We hadden hoge verwachtingen, maar die werden in het geheel niet waargemaakt. Niets te zien, behalve een giga casino. Helaas. Dus dan maar een ontbijtje bij de in het hotel gevestigde Starbucks. Wat denk je: twee koffie, drie croissants: $16! Terwijl de gigantische ontbijtbuffetten $18 pp kosten…maar daar eten we dan weer te weinig van. Nou ja. Met toch iets in onze maag checkten we uit in het hotel en zetten koers richting Grand Canyon. Er zijn daar twee campings, één al maanden van tevoren volgeboekt, de ander first come first serve. Nadeel van die laatste is dat je dan eerst het hele park door moet en vrij ver van alles af zit. We besloten dus vóór de GC een plek te zoeken en dan verder te zien.

Het eerste stuk vanaf LV was op en top woestijn. 

Lake Mead, waarin de Hooverdam gebouwd is

Waar je maar kijkt woestijnlandschap

De Hooverdam, die we wel passeerden, hebben we maar gelaten voor wat het is, een dam in een stuwmeer hebben we al veel vaker gezien en het werd beschreven als een beetje saai. Na het woestijngedeelte veranderde de omgeving vrij plotseling van een droge gele in een groene. Veel bomen, grasland. De temperatuur deed mee en daalde binnen een kwartier van 46 naar 25 graden. Dat vonden wij helemaal niet erg.
Al bladerend in de Trottergids (dat is mijn grote hobby onderweg: reisgidsen en kaarten bekijken) las ik dat het stadje Williams leuk en authentiek moest zijn. Er was een commerciële camping, met wasmachines, douches en internet. Dat leek ons een mooie tussenstop. Klopte ook, maar het was met stip de slechtste én duurste camping ooit. Ik heb er niet eens een foto van gemaakt en dat wil wat zeggen. We deden er de was, werkten het blog bij en gingen daarna het plaatsje bekijken. Dat was inderdaad erg leuk met veel terrassen en gezelligheid. We aten er een fantastische steak, hadden we dit jaar nog niet eerder gedaan. Extra leuk was dat de legendarisce route 66 door het plaatsje liep.

En ondanks de slecht onderhouden campground sliepen we er prima. Gelukkig maar.