Omdat we hotel Treasure Island nog niet gezien hadden togen
we daar vanmorgen vroeg als eerste heen. We hadden hoge verwachtingen, maar die
werden in het geheel niet waargemaakt. Niets te zien, behalve een giga casino.
Helaas. Dus dan maar een ontbijtje bij de in het hotel gevestigde Starbucks.
Wat denk je: twee koffie, drie croissants: $16! Terwijl de gigantische
ontbijtbuffetten $18 pp kosten…maar daar eten we dan weer te weinig van. Nou
ja. Met toch iets in onze maag checkten we uit in het hotel en zetten koers richting
Grand Canyon. Er zijn daar twee campings, één al maanden van tevoren
volgeboekt, de ander first come first serve. Nadeel van die laatste is dat je
dan eerst het hele park door moet en vrij ver van alles af zit. We besloten dus
vóór de GC een plek te zoeken en dan verder te zien.
Het eerste stuk vanaf LV was op en top woestijn.
 |
| Lake Mead, waarin de Hooverdam gebouwd is |
 |
| Waar je maar kijkt woestijnlandschap |
De Hooverdam, die we wel
passeerden, hebben we maar gelaten voor wat het is, een dam in een stuwmeer
hebben we al veel vaker gezien en het werd beschreven als een beetje saai. Na
het woestijngedeelte veranderde de omgeving vrij plotseling van een droge gele
in een groene. Veel bomen, grasland. De temperatuur deed mee en daalde binnen
een kwartier van 46 naar 25 graden. Dat vonden wij helemaal niet erg.
Al bladerend in de Trottergids (dat is mijn grote hobby onderweg: reisgidsen en kaarten bekijken) las ik dat het stadje Williams leuk en authentiek moest zijn. Er was een commerciële camping, met wasmachines, douches en internet. Dat leek ons een mooie tussenstop. Klopte ook, maar het was met stip de slechtste én duurste camping ooit. Ik heb er niet eens een foto van gemaakt en dat wil wat zeggen. We deden er de was, werkten het blog bij en gingen daarna het plaatsje bekijken. Dat was inderdaad erg leuk met veel terrassen en gezelligheid. We aten er een fantastische steak, hadden we dit jaar nog niet eerder gedaan. Extra leuk was dat de legendarisce route 66 door het plaatsje liep.
En ondanks de slecht onderhouden campground sliepen we er prima. Gelukkig maar.
Al bladerend in de Trottergids (dat is mijn grote hobby onderweg: reisgidsen en kaarten bekijken) las ik dat het stadje Williams leuk en authentiek moest zijn. Er was een commerciële camping, met wasmachines, douches en internet. Dat leek ons een mooie tussenstop. Klopte ook, maar het was met stip de slechtste én duurste camping ooit. Ik heb er niet eens een foto van gemaakt en dat wil wat zeggen. We deden er de was, werkten het blog bij en gingen daarna het plaatsje bekijken. Dat was inderdaad erg leuk met veel terrassen en gezelligheid. We aten er een fantastische steak, hadden we dit jaar nog niet eerder gedaan. Extra leuk was dat de legendarisce route 66 door het plaatsje liep.
En ondanks de slecht onderhouden campground sliepen we er prima. Gelukkig maar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Leuk als jullie een reactie achterlaten!