Dag 32 - Yellowstone

Dag 32 – donderdag 18 augustus: Yellowstone – Norris

Om 6.10 uur ging de wekker. Extra vroeg omdat we hoopten onderweg naar Norris – onze bestemming voor de komende twee dagen – nog wat wild te zien. Het enige echter dat we zagen was een troepje Elks en een verdwaalde slaperige bizon. Om 8.00 reden we de campground van Norris op. Vorig jaar werden daar plaatsen aangewezen door ijverige vrijwilligers maar nu mochten we zelf rondkijken om te zien of er iets vrij was. We vonden een mooie plek, met zowel ochtend- als avondzon. 
Er stond nog een stel maar die waren aan het afbreken. Hun vuurtje brandde nog, we mochten onze stoelen er vast bij zetten en ze gooiden er zelfs een extra blok hout bij. 

Geen overbodige luxe: het is hier veel kouder dan in Mammoth! Ik trok dus ook mijn donsjack aan en zette een muts op. Intussen had Bert een bakje koffie gezet. De mannelijke helft van het stel dat aan het opbreken was bleek profvoetballer geweest te zijn bij MVV (Maastricht). Grappig, dat is al de tweede profvoetballer die we tegenkwamen. De eerste was onze cappuccinoman van een paar weken geleden….

Allereerst reden we naar de Canyon Lodge om een telefoonkaart te kopen zodat we even naar Groningen konden bellen. Dat was alweer een week geleden tenslotte.
Toen naar de camping daar vlakbij, om te douchen. Dit jaar troffen we vaak op heel eenvoudige campgrounds  toch douches aan, maar hier in Yellowstone is dat niet het geval. De commerciële campings ontvangen je echter met open armen (en zeker ook de dollars die dat in het laatje brengt). We hadden pech: ze werden net schoongemaakt. Dus zijn we eerst maar doorgereden, richting Tower Falls. Niet zozeer vanwege de waterval maar vanwege de mooie weg ernaar toe, met bovendien kans op wild. Na een paar kilometer drong het vertrouwde beeld zich aan ons op: veel stilstaande auto’s met knipperlichten aan. Beer nummer 18! Weer een grizzly. Hij was niet zo heel dichtbij maar toch met het blote oog goed te zien. 

Een eind verderop stonden weer mensen te kijken. Kinderen werd het aangewezen: “Look, there’s a Big Brown Bear!” Wij keken eens goed door onze kijker, het was een bizon…  De uitzichten die we voorgeschoteld kregen waren ten eerste allemaal heel verschillend en ten tweede allemaal prachtig. We kunnen met ons nieuwe fototoestel mooie stretchfoto’s maken en dat hebben we van harte gedaan. Het geeft soms wel een soort lachspiegeleffect door de groothoek maar dat mag de pret niet drukken. De waterval, ach, wat valt daarover te zeggen? Het water valt, zoiets?
We moesten dezelfde weg terug. En tja, het is berenland. Dus…..the Hunchback of the Notre Dame manifesteerde zich opnieuw. Luid en duidelijk deze keer. (Grizzlies hebben allemaal een grote bult boven hun schouders, daaraan zijn ze – afgezien van hun grootte – makkelijk te onderscheiden van een zwarte beer.)

De laatste filevorming werd veroorzaakt door een langs de weg lopende, vrij jonge maar daardoor niet minder indrukwekkende bizon. Die was het waarschijnlijk spuugzat dat alle aandacht naar die beren uitging en had dus eigenmachtig besloten daar iets aan te doen. Missie geslaagd!

We zijn nu net terug op de campground en gaan ons wapenen tegen de kou van vannacht: de verwachting is dat het rond het vriespunt wordt. Brrrr……

Dag 31 - 17 auagustus: Yellowstone

Dag 31 – woensdag 17 augustus: Mammoth Hot Springs

In het krantje van Yellowstone staan vier belangrijke getallen die je moet onthouden: 30  - het aantal yards dat je minimaal als afstand moet bewaren tot elanden, wolven en ander wild; 100 yards als het om beren gaat; 45 – de snelheid in mijlen die je in het park moet aanhouden; 911 – het alarmnummer. Wij voegen daar het getal 17 aan toe.

Allereerst zijn we vanmorgen naar de rivier gelopen die zich tegenover de campground bevindt. Het was nog niet al te warm en dus te doen. De afdaling kostte geen moeite en we waren vrij snel beneden. Het leverde weer mooie verstilde plaatjes op. Een visser gooide keer op keer zijn lijn uit, maar we zagen hem niets vangen. 

Bij het naar boven lopen viel de afstand in combinatie met de warmte toch wat tegen. Rustig aan dus maar. We worden ook een dagje ouder!
Bij de tent terug schreef ik wat aan het blog terwijl Bert zich over de kaarten ontfermde die al vanaf Glacier lagen te wachten. Daarna vertrokken we, eerst naar Mammoth om de kaarten te posten. Niet allemaal, we hadden onze adressenlijst thuis laten liggen….Toch ging het even mis. Bleken we álle kaarten in de bus gegooid te hebben….ook die zónder adres……Gelukkig is men hier buitengewoon behulpzaam, en de bus werd gewoon opengemaakt door de dienstdoende beambte. Ook weer opgelost!
We reden richting Ingang Oost, ook al figureerden we niet in de gelijknamige televisieserie. Onze hoop was natuurlijk enig wild te zien. Al vrij snel zagen we auto’s aan de kant staan. We stopten, en ja hoor, een grizzly! Beer nummer elf. 

Hij was wel verder weg dan de twee die we in Waterton gezien hebben maar toch goed waarneembeer….eh….waarneembAAr. Na het schieten van ongeveer duizend foto’s vervolgden we onze tocht. Maar niet zo ver…..een zwarte moederbeer met twee jongen! Geweldig om te zien hoe die kleintjes achter mama aanhuppelen. Ze blijven drie jaar bij de moeder voor ze zelfstandig door het leven gaan. Deze cubs leken echter nog erg jong, waarschijnlijk dit voorjaar geboren. Terwijl wij – en niet alleen wij, dat je alleen zult zijn is hier echt een illusie – stonden te kijken kwam wel vier keer een Ranger langs met zijn auto die iedereen sommeerde de auto met vier wielen van het asfalt te halen, wat vervolgens niemand deed. Wijzelf stonden netjes op een parkeerplaatsje, meer geluk dan wijsheid overigens. De beren verplaatsten zich van ons af en we liepen naar de auto terug. Je gelooft het niet: nóg een moederbeer met twee cubs! Nee, niet dezelfde. Dus nu hebben we tweeduizend foto’s van beren. Nou ja, het kan ook iets minder zijn…De teller staat op 17, en dat op 17 augustus. Een getal om te onthouden!

We zagen nog een versteende boom, ontmoetten heel veel bisons en genoten met volle teugen van het zeer afwisselende landschap. Yellowstone is zo ongelooflijk gevarieerd qua natuur, het valt eigenlijk niet uit te leggen. Je moet het echt zelf gezien hebben.

Op de terugweg zag ik een zogenaamde ‘scenic bypass’, en ik dacht dat die onze richting opging. Dus  moest Bert bijna vol in de remmen om die weg, de Blacktrail, in te draaien. Nou, dat was achteraf niet zo handig. Het bleek een ongeveer tien kilometer lange onverharde weg, weliswaar landschappelijk gezien de moeite waard, maar we waren al erg lang onderweg. Bovendien reden we  terúg in plaats van de goede kant op…maar uiteindelijk kwamen we toch in Gardiner, waar we er zowaar in slaagden alle foto’s op Picasa te zetten: een hele snelle verbinding. Toen ik echter een bericht op het blog wilde posten lukte dat niet: het blog weigerde dienst. Dus later nog maar eens proberen.
In koken hadden we, voor het eerst eigenlijk, even helemaal geen zin. We aten dus een hapje bij de plaatselijke bbq- annex hamburgertent. Heerlijke entrecote, en het kost echt bijna niets hier.
Terug bij de tent een flink vuurtje gestookt en voor het laatst genoten van het prachtige uitzicht. Morgenvroeg naar Norris!

Dag 30 - 16 augustus:Yellowstone

Dag 30 – dinsdag 16 augustus: Yellowstone

Na een douche in een van de privé-badkamertjes (die bleken er ook te zijn!) reisden we heel vroeg af  naar Yellowstone. Om iets over achten reden we het kampeerterrein van Mammoth Hot Springs op. We werden zeer hartelijk verwelkomd door gastvrouw Kay: ‘Hello there! And how are we today?’  Met de nadruk  op ‘we’. Je vraagt je dan onwillekeurig af of het met háár soms slecht gaat….Helaas was onze voorkeursplek net vijf minuten eerder vergeven, maar we kregen een uitstekende vervanging drie plaatsen verderop. 

We hadden nog niet ontbeten dus dat was de eerste actie na het opzetten van de tent. Daarna zijn we naar boven gelopen, naar het plaatsje Mammoth. Het is een legerstadje uit 1886, en het heeft nog steeds die uitstraling. Er is ook haast niets veranderd en de gebouwen verkeren allemaal in uitstekende conditie. Tegenwoordig wonen er vooral Rangers met hun gezinnen. Vanaf de camping is er een trail zodat je er makkelijk kunt komen. Vorig jaar hebben we dat ook een keer gedaan, maar toen was het zo smoorheet dat het eigenlijk niet te doen was (het is nogal een klim). We hadden er niet echt iets speciaals te doen dus heel lang zijn we niet gebleven.’s Middags zijn we naar Gardiner gereden, dat ligt maar vijf mijl verderop. Daar hebben we bij de buurtsuper een groot stuk biefstuk gehaald, voor welgeteld €2, en nog wat verse groenten als aanvulling voor ons avondmaal. Toen door naar de Hot Springs: warm water dat uit de rotsen komt neemt veel kooldioxide op, en dat tast de kalk in de rots weer aan. Het resulteert in afzettingen van calcium die veranderen in travertijn, een witgekleurd gesteente dat bacteriën en gekleurde algen vasthoudt. Dat levert dan een schouwspel op  dat per minuut kan verschillen, afhankelijk van de lichtval. Vorig jaar waren we er toen de zon bijna onderging, nu iets eerder. We waren wederom zó onder de indruk dat we toch weer heel veel foto’s maakten.

Na het eten woonden we nog een lezing bij over vogels in Yellowstone. Dat doen ze hier veel: elke campground heeft wel een amphitheater (van boomstammen) en er worden elke avond presentaties gegeven door de Rangers – met powerpoint. Het verhaal van deze avond begon met een litanie van alles wat allemaal níet mocht in het park. Dat is geheel in de geest van de Amerikaanse samenleving, waar alles gebaseerd is op gebod en verbod maar zo’n avond begint dan toch wat anders dan als je uit enthousiasme iets vertelt over je passie. We hebben het desondanks toch netjes uitgezeten. Bij het teruggaan naar de tent braken we nog bijna onze benen, we waren vergeten een zaklamp mee te nemen. En donker is hier écht donker! Maar na een flinke omweg lukte het ons toch onze bedjes weer te vinden, zonder noemenswaardige ongelukken.